پاورپوینت کامل همذات پنداری تحلیلی ۳۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل همذات پنداری تحلیلی ۳۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل همذات پنداری تحلیلی ۳۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل همذات پنداری تحلیلی ۳۳ اسلاید در PowerPoint :

اشاره:

«صلاح الدین جورشی» نویسنده و روزنامه نگار مشهور تونسی و آگاه به مسایل جنبش های اسلامی – سیاسی معاصر است. پیش تر مقاله ای از وی با عنوان «مقاصد شریعت از دو نگره» در این هفته نامه به چاپ رسیده است. در مقاله ای که از نظر خوانندگان محترم می گذرد، نویسنده به برخی خطاهای روش شناختی در تحلیل و فهم جنبش های اسلامی معاصر که غالبا از همانندپنداری این جنبش ها با برخی جنبش های سیاسی و مذهبی غربی ناشی شده است، اشاره می کند و معتقد است که ماهیت و هویت این دو کاملاً با یک دیگر متفاوت است.

«موریس دوورژه» استاد برجسته و نظریه پرداز جامعه شناسی سیاسی، در تابستان ۱۹۹۱ م، در میزگردی با عنوان «تحولات دموکراتیک در جهان امروز» در تونس چنین گفت: پدیده ی جنبش های تمامت خواه (Integrisme) رو به رشد در میان شما (جوامع اسلامی)، شبیه اوضاع اروپای زمان بین دو جنگ جهانی است که حرکت های فاشیستی، نازیستی و استالینیستی از دل آن ظهور یافتند. این حرکت ها به ریشه کنی دموکراسی در اروپا منتهی شد. از این رو من معتقدم که مسأله ی به رسمیت شناختن تشکلات و سازمان های اسلامی بنیادگرا منوط به حجم و وزن آن ها است. بنابراین هرگاه تأثیر، حجم و دامنه شان محدود باشد، مشارکت دادن آنان خطری ندارد، اما اگر رشد آن ها به میزانی باشد که توازن نیروهای حاکم را تهدید کند، باید آن ها را طرد کرد تا از نظام دموکراتیکی که بدان اعتقاد ندارند، بهره نبرند.

موریس دوورژه با این تحلیل خود، از سویی نهایت تسامح دموکراتیک! خود در برابر رشد و بالندگی اسلام سیاسی معاصر را نشان داد و از سوی دیگر نیاز به تشخیص و پیش گیری خطاهای روش شناختی در فهم جنبش های اسلامی معاصر را که مانع فهم واقع بینانه ی این موضوع می شود، آشکارتر کرد. به اجمال می توان این خطاها را این گونه برشمرد:

۱. شایع ترین خطایی که روشنفکران و سیاست مردان در این موضوع مرتکب شده اند، این است که معتقدند در برابر پدیده ی جدید و معاصری قرار دارند. برخی از اینان زمان پیدایش جنبش های اسلامی معاصر را کمی پس از شکست سال ۱۹۶۷ م (شکست عرب ها از اسراییل) مربوط می دانند و برخی دیگر به چند سال پیش از آن، یعنی زمانی که بحث ها و بازنگری های برخی از اعضای اخوان المسلمین و بیش از همه ی آنان «سید قطب» در زندان های مصر مطرح شد، مرتبط می دانند. برخی دیگر کمی عمیق تر شده و هسته ی جنبش های اسلامی معاصر را در سال ۱۹۲۸ م، یعنی سال پیدایش اخوان المسلمین جسته اند. حقیقت این است که هرچه ریشه ی این جست وجو در تاریخ عمیق تر شود، رهیافت ها سالم تر خواهد بود.

پیش از اخوان نیز از «سید جمال» و جنبش ها یا طریقت های صوفیه که در حد توان نظامی و تربیتی خود در مقابل تهاجم اروپایی ایستادگی کردند، یاد می شود. زمانی که این اندازه از غور در گذشته ی اسلامی می رسیم، نوعی همانندی و همگونی در شیوه ی بررسی بسیاری از این مسایل را در بین جریان ها و جنبش هایی می بینیم که قرن ها یا مراحل تمدنی و یا دوره های تاریخی دور و درازی بین آنان فاصله انداخته است. از این رو، سخن گفتن از جنبش های اسلامی با این توصیف که پدیده ای تازه، و شکل یافته در اواخر قرن بیستم هستند، خطا است.

۲. خطای دوم، در تعامل با این جنبش ها به گونه ی احزاب یا جریان های سیاسی ای است که تنها محرکشان دستیابی به قدرت است. به صراحت باید گفت که تنها دل مشغولی این جنبش ها مسأله ی حکومت است و به داشتن روابط ایجابی یا سلبی با نظام های سیاسی محکوم هستند. با این همه این ها پدیده ای ترکیبی و پیچیده هستند، زیرا در عمق خود پدیده ای فرهنگی و دارای برجستگی یا برآمدگی و نمود سیاسی هستند؛ به تعبیر دیگر این جنبش ها نمایه ی فرهنگی ژرف و محصول مکتب های فقهی، اصولی و معرفتی گوناگون است که گاه در نظر برخی روشنفکران در هم آمیخته می شود.

از این رو، اسلام گرایان از تبدیل سازمان و تشکیلات به چارچوبی برای تربیت فرد – پس از ناتوانی محیط ها و نهادهای اساسی از ایفای نقش تربیتی شان – فراوان سخن می گویند. در این سیاق جنبش های اسلامی خود رانامزد رهبری جامعه می کنند تا با این کار به شکل تشکلی سیاسی و رقیب دیگر احزاب و نظام ها درآیند، اما با این حال در پایه و ماهیت خود با دیگر احزاب غیردینی مغایر باقی می مانند، زیرا جنبش اسلامی ترکیبی پیچیده است که عامل سیاسی در آن با عامل فرهنگی و اجتماعی افزون بر عامل تاریخی تداخل می یابد. به این ترتیب پژوهش و مطالعه ی علمی در باب جنبش های اسلامی نیازمند عقول معرفتی متعدد و در همان حال ضروری است؛ یعنی نیازمند علوم سیاسی و علوم اجتماعی و تاریخ و علوم دینی گوناگون است.

۳. هرگونه مقایسه میان جنبش ها و جریان های اسلامی، و احزاب یا تجارب دینی و سیاسی غرب ضرورتا به نتایج ناصوابی راه می برد. در این مورد، به لحاظ روش شناختی قیاس مردود است، زیرا تجربه ی فرهنگی – دینی سیاسی در غرب به طور کلی در ماهیت و موضوعات و قالب های شکل گیری و توجیهات تاریخی شان، متفاوت از خصوصیت فرهنگی و دینی تاریخ سیاسی و تمدنی ما بوده است. برای نمونه، جنبش های اسلامی به رغم چارچوب «دگماتیک و ایدئولوژیک» بسته ی خود که علامت غالب این جن