پاورپوینت کامل روحانیت، حمیت و ملیت ۱۱۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل روحانیت، حمیت و ملیت ۱۱۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۱۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل روحانیت، حمیت و ملیت ۱۱۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل روحانیت، حمیت و ملیت ۱۱۱ اسلاید در PowerPoint :

از زمانی که بخشی از مناطق شمال غربی کشورمان با فشار نظامی روس ها در جریان جنگ های معروف ایران و روس، از ایران جدا گشت، و پس از آن که در بخش شرقی کشورمان، بر اثر انگلیسی ها مجبور به از دست دادن هرات شدیم تا به امروز، خوشبختانه مرزهای ایران آسیبی ندیده است. در تمام این دوران، تلاش های دشمن همواره برقرار بوده و دولت های استعمارگر بر اساس مصالح سیاسی و اقتصادی خود، در هر کجا و هر زمان که لازم دیده اند، به حمایت از جریان های تجزیه طلب پرداخته اند.

این تجربه، بارها و بارها در بخش های مختلف کشور تکرار شده و هر بار به رغم آثار زیانبار خود، خوشبختانه به جایی نرسیده است. امروز نسل حاضر ما یکی از خاطرات تلخ و دردناکی که در حافظه خویش دارد، تلاش دول استکباری، در روزهای پس از پیروزی انقلاب اسلامی در طرح مسائل قومی و طایفه گری در گوشه و کنار کشورمان است. از همه آن ها وسیع تر، توطئه رژیم تجاوزگر عراق در حمله به غرب و جنوب کشورمان به بهانه های واهی، آن هم به دفاع از خلق عرب بود! توطئه ای که از سوی شرق و غرب مورد حمایت کامل قرار داشت؛ اما مردم مسلمان و مقاوم ما نشان دادند که با دادن جان و مال خود، یعنی با تمام توان خود، از مرزهای خویش پاسداری خواهندکرد.[۱]

هوشیاری ملت ایران همیشه مانع غلبه دشمنان این ملت برای تقویت حرکت های تجزیه طلبانه از یک سو و ناکام گذاشتن حملات خارجی از سوی دیگر بوده است. وقایع دردناک کردستان طی سال های ۶۰ – ۵۸ از یک سو سند رسوایی حرکت های جدایی طلب برخی از گروه های وابسته به چپ و راست و از سوی دیگر برگ های درخشان مقاومت ملت ما برای حفظ یکپارچگی ایران است. همچنان که مقاومت سرسختانه ملت ما در برابر دشمن بعثی که دست کم به هدف جدا کردن خوزستان از ایران، تجاوزش را آغاز کرده بود، نشان از بالاترین درجه حمیت و ملیت موجود در نسل انقلاب، برای دفاع از مرزهای این کشور است.

در همه این موارد، گه گاه شماری ناچیز از اقوام و طوایف ساکن در حاشیه مرزها، فریب دشمن را می خوردند؛ اما مانند فرزندی که مدتی از مادرش قهر کرده، به سرعت به دامان پرمهر مادر خویش بازگشته، در عمق وجود بستگی شان را به ایران حفظ می کردندو رهبران ناباب خود را در رسیدن به امیالشان ناکام می گذاشتند.

در این میان، داستان آذربایجان داستانی طولانی است که طی سالیان دراز، روس های تزاری و پس از آن کمونیست ها برای آن نقشه ها در سر داشتند و در عمل برای تحققش می کوشیدند. آنان حتی با جعلِ نام آذربایجانی خارج که در اصل نامش «اران» بود، بر آن بودند تا به گمان خود دو آذربایجان را قرینه یکدیگر عنوان کنند و از این طریق ابزاری برای تحریکات قومی در اختیار داشته باشند. زمانی هم برخی از مدعیان امپراتوری جدید ترکی، در بیرون از مرزهای ایران برای آذربایجان نقشه ها در سر داشته و دارند.

اینان از تاریخ گذشته این مرز و بوم چیزی نمی دانند و بویژه از این نکته غافل اند که دولت عثمانی با آن عظمت تاریخی و قوای نظامی خود که توانست تا قلب اروپا پیش برود، از تصرف آذربایجان عاجز ماند و نتوانست ذره ای احساسات مردم آذربایجان را از ایران قطع و به دولت ترکی خود پیوند زند. هنوز هم کسانی که هواهای نژاد پرستی در سر دارند، منهای آن همه تجربه تاریخی و غافل از تمام واقعیات دینی و فرهنگی که حرف اول را می زند، در پی تقویت نگاه های تجزیه طلبانه برای این دیار بوده اند، اما هیچ گاه این تلاش ها به ثمر نرسیده و همیشه ناکام مانده است. در این زمینه، فداکاری های مردم آذربایجان، همراه تلاش های علمی و فرهنگی فرهیختگان آن برای نشان دادن پیوند تاریخی عمیق میان آذربایجان و سایر نقاط ایران به لحاظ فرهنگی و زبانی و مذهبی، واقعا قابل ستایش است.

سال های پرآشوب یا تسلط فرقه دمکرات بر آذربایجان

در جریان اشغال ایران در سال ۱۳۲۰ ش توسط نیروهای متفقین، روس ها آذربایجان را اشغال کردند. زمانی که جنگ جهانی اول به سال ۱۳۲۴ به پایان رسید و قرار شد که انگلیسی ها و روس ها همزمان ایران را ترک کنند، روس ها به تکاپو افتادند تا پیش از رفتن جای پایی برای خود در ایران ایجاد کنند یا دست کم امتیاز اقتصادی – سیاسی مهمی به دست آورند. آنان در تهران و شهرهای مختلف، به تقویت حزب توده پرداخته و در آذربایجان و کردستان هم از فرقه دمکرات حمایت کردند.

داستان از آن جا آغاز شد که میر جعفر پیشه وری که سابقه طولانی در پیوستگی و همکاری با روس ها و سازمان های سیاسی و اطلاعاتی آنان داشت، در انتخابات مجلس چهاردهم از تبریز یعنی حوزه تحت نفوذ روس ها انتخاب شد؛ اما نمایندگان مخالف وی که اکثریت را داشتند، اعتبارنامه وی و برخی دیگر از نمایندگان وابسته به روس ها را رد کردند. به دنبال آن پیشه وری در اوائل شهریور سال ۲۴ وارد تبریز شد و با تأکید بر زبان ترکی و طرح نوعی حکومت خود مختار برای آذربایجان، فعالیت سیاسی خود را آغاز کرد. چند روز بعد در میانه شهریور سال ۱۳۲۴ به کمک همفکران خود در تبریز، فرقه دمکرات را تأسیس کرد و بتدریج نفوذ خود را در سایه حضور روس ها در این شهر گستراند. این اقدامات با توجه به اوضاع بد تهران و از هم گسیختگی هایی که در نظام اداری و دولتی کشور پس از شهریور بیست فراهم آمده بود، نتیجه داد و به حذف سلطه دولت مرکزی در آذربایجان و زنجان، و تحکم فرقه دمکرات در آذر ۱۳۲۴ انجامید.

در اصل، رهبران فرقه دمکرات شماری از آذربایجانی های مقیم قفقاز بودندکه در آن جا تحصیل کرده و تحت تأثیر آموزه های کمونیستی قرار گرفته بودند. این افراد که نوعا به عنوان مهاجر شناخته می شدند، کسانی بودند که از چند سال پیش از سقوط رضاخان، به عنوان تبعه خارجی از روسیه بیرون رانده شده بودند. بسیاری از آن ها طی سال ها زندگی در روسیه آموزش دیده و در مدارسی که سخت تحت تأثیر اندیشه های کمونیستی بود، تحصیل کرده بودند.

گفتنی است که برخی از رهبران فرقه دمکرات از سال ها پیش در تشکیل حزب کمونیست در ایران نقش داشته و حتی مسئولیت هایی در جنبش جنگل نیز داشتند. همچنین ناگفته پیداست که نخستین سوسیالیست ها و کمونیست های ایران مانند دکتر تقی ارانی هم به رغم تحصیل در اروپا، از دیار آذربایجان بودندکه از همان آغاز تحت تأثیر تبلیغات کمونیستی قرار داشت و این ناشی از همسایگی آنان با منطقه قفقاز بود. در زمره برجستگان این افراد که فرقه دمکرات آذربایجان را بنیاد گذاشت، سید جعفر پیشه وری فرزند سید جواد است. وی در اصل از روستای زاویه خلخال و از کمونیست های قدیمی وآموزش دیده بود. پیشه وری در سال ۱۲۶۷ ش به دنیا آمد در سال ۱۲۸۳ به باکو رفت و تا پیروزی انقلاب روسیه در سال ۱۹۱۷ در آن جا بود. وی در بادکوبه در مدرسه اتحاد ایرانیان به شغل معلمی اشتغال داشت.

یکسال پس از انقلاب اکتبر، در سال ۱۲۹۷ ش با ارتش سرخ به ایران بازگشت و به نام سید جعفر بادکوبه ای معروف شد. وی در سال ۱۲۹۹ وزیرکشور جمهوری گیلان به فرماندهی میرزا کوچک خان بود. پس از فرونشستن نهضت جنگل، به روسیه رفت و در سال ۱۳۱۵ به ایران بازگشت. مدتی بعد به کاشان تبعید شد و در طی عفو عمومی سال ۱۳۲۰ آزاد گردید. پیشه وری پس از آن به تهران آمد و به انتشار روزنامه آژیر پرداخت. همان گونه که گذشت، وی در دوره چهاردهم مجلس – زمانی که ایران زیر سلطه اجانب بود – به نمایندگی از تبریز انتخاب شد؛ اما در تهران اعتبارنامه اش رد گردید. از آن جایی که حزب توده نفوذ گسترده ای در آذربایجان نداشت، پیشه وری فرقه دمکرات را که همان حزب توده – اما با گرایش های قومی و منطقه ای – بود، تأسیس کرد. این حزب به نوعی سوسیالیسم ترکی – آذری معتقد بود.

پیشه وری با تشکیل این فرقه در سال ۱۳۲۴، از حمایت روس ها که نیمه شمالی ایران را در اختیار داشتند، برخوردار شد، و در آذر سال ۲۴ توانست بر آذربایجان تا زنجان تسلط یابد. پیشه وری خود را رئیس الوزرای دولت ملی خوانده، کابینه تشکیل داد و یک مجلس ملی تشکیل داد. همانگونه که خواهیم دید این دولت طی یکسال، تلاش زیادی برای استوار کردن جای پای خود انجام داد، اما ضعف عمده اش آن بود که ریشه در خارج از مرزهای ایران داشت و در این سوی نتوانست ریشه های خود را در عمق وجودمردم آذربایجان استوار کند.

به همین دلیل اندکی پس از خروج نیروهای روسیه از ایران، دولت به اصطلاح ملی او از میان رفت. دولتی که آن همه ادعای مردمی گری داشت، پس از یکسال حکومت، با ورود اولین نیروهای دولتی، فرار را بر قرار ترجیح داد. این حرکت به قدری سریع صورت گرفت که روشن نشد آن همه فدایی به چه کار می آمدندو چرا مانند جریان مشروطه نتوانستند برای چند روز هم شده، از شهر دفاع کنند. بدین ترتیب رهبران دولت باصطلاح ملی به شوروی گریختندو همه چیز را در این سوی به دولت مرکزی واگذار کردند.

در این زمینه آثاری نوشته شده است که شاید به لحاظ اشتمال بر اسناد و مدارک دولتی مفصل ترین آن ها کتاب غائله آذربایجان از «خانبابا بیانی» است.[۲] طبعا حرکت یادشده هنوز به پژوهش و تحقیق بیش تری نیاز دارد.

خاطرات حاضر از جهات مختلفی برای روشن کردن این جریان حائز اهمیت است. این کتاب، خاطرات عالمی فرهیخته و دانشمند است که به صورت روزانه به بیان وضعیت تبریز و اخبار و شایعاتی که در اطرافش پراکنده می شده، پرداخته است. وی با بسیاری از دست اندرکاران فرقه دمکرات آشنایی و حتی با برخی از آنان رفت و آمد داشته و از این طریق توانسته است فضای حاکم بر این شهر را به صورت روزانه تصویر کند. در این جا، نخست شرح حالی مختصر از ایشان ارائه کرده، سپس به بیان ویژگی های خاطرات عالمانه و مهم ایشان می پردازیم.

درباره مؤلف

خوشبختانه اطلاعات ما درباره مؤلف کافی و وافی است؛ زیرا وی به عنوان دانشمندی ادیب و عالمی زاهد و متقی و متواضع، چنان و چندان در تبریز و قم شناخته شده بود که پس از درگذشت وی، دوستانش چندین مقاله در شرح حال و ویژگی های علمی و اخلاقی او تألیف کردند. این مقالات که در نشریه کتابخانه ملی تبریز (ش ۱۵، ۱۳۵۵) به چاپ رسیده، حاوی بیش ترین اطلاعات در باره این رادمرد علم و ادب می باشد.

آیت اللّه میرزا عبداللّه مجتهدی در هشتم ربیع الثانی[۳] سال ۱۳۲۰ ق / تیرماه ۱۲۸۲ ش در نجف به دنیا آمد. خاندان مجتهدی یکی از خاندان های عالم خیز و بنام تبریز در دوره قاجاری و اوائل پهلوی است که از میان آنان عالمان و مجتهدان فراوانی برخاسته اند.

اجداد مرحوم میرزا عبداللّه تا پنج نسل، در زمره عالمان بنام روزگار خود بوده اند که شرح حال هرکدام از آنان را علامه شیخ آقا بزرگ طهرانی در جای جای دو کتاب نقباء البشر و کرام البرره آورده است. همچنان که علامه امینی هم در کتاب شهداء الفضیله به شرح احوال آنان پرداخته است.

پدر مرحوم میرزا عبداللّه مجتهدی – مؤلف خاطرات حاضر – مرحوم آیت اللّه حاج آقا مصطفی مجتهدی[۴] (م رمضان ۱۳۳۷ق) جد ایشان حسن[۵] (م ۱۳۳۷ ق) و نیای ایشان باقر[۶] (م ۱۲۸۵ ق) بن احمد[۷] (م ۱۲۶۵) همه از خاندان علم و از مجتهدان شناخته شده بوده اند. میرزا احمد بنیانگذار خاندان مجتهدی تبریز است که مردی فرهیخته، فقیه و ادیب بوده است. فرزندان برجسته وی عبارت بودند از میرزا لطفعلی (م ۱۲۶۲ ق) میرزا جعفر (ایضا متوفای ۱۲۶۲ در وبای تبریز) و حاج میرزا باقر مجتهد (م ۱۲۸۵ ق) و میرزا جواد آقا مجتهد (م ۱۳۱۳ ق) از شاگردان شیخ انصاری و عالم برجسته تبریز بود که در جریان مبارزه با امتیاز نامه تنباکو، محور مبارزات در این دیار به شمار می آمد. حاج میرزا حسن مجتهد که در جریان مشروطیت درگیر بود، فرزند حاج میرزا باقر آقای مجتهد است که به سال ۱۳۳۷ق / ۱۲۹۸ ش در گذشت.[۸]

حاج میرزا خلیل آقا مجتهد و حاج میرزا مصطفی دو فرزند حاج میرزا حسن مجتهد، هردو از علمای برجسته تبریز به شمار می آمدند. حاج میرزا خلیل – عموی مؤلف خاطرات – در جریان تسلط فرقه دمکرات در تبریز حضور داشت و سرآمد عالمان این شهر بود.

پدر مؤلف یعنی حاج میرزا مصطفی آقا مجتهد (۱۲۹۷ ق رمضان – ۱۳۳۷) یکی از ادبای برجسته روزگار بوده و با مرحوم آیت اللّه حاج شیخ محمد رضا نجفی مسجد شاهی مراوده علمی داشته است؛ به طوری که مرحوم نجفی اشعاری هم در ستایش او سروده است.

استاد سبحانی ضمن کتاب المقتطفات که اشعار عربی شماری از علمای تبریز را آورده، شعر عاشورایی ایشان را نیز آورده است:

أناخَت علی قلبی الکآبه و الکربُ

عَشیه زَمّ العیس للظَّعن الرّکبُ

و قد فَقَدتْ عینی الرّقاد بفَقدهم

فلم یلقَ مذ لم ألقهُم هُدبا هُدب

خلیلی ما لی سوی الحبِّ حاجه

ولکما فی صاحب شفَّهُ الحبُّ

و قائله لی: عزّ قلبک بعدهم فقلت:

أصَبْتِ النُصح لو کان لی قلب

رزیهُ قومٍ یمّموا تربَ کربلا

فعاد عبیرا منهم ذلک الترب

أکارِمُ یروی الغیثُ و اللیثُ عنهم اذا

وهبوا مل ء الحقائب أو هبّوا[۹]

فرزند ارشد آیت اللّه میرزا مصطفی، مؤلف خاطرات حاضر، آیت اللّه عبداللّه مجتهدی است. ایشان برادران دیگری نیز داشتند که از آن جمله دکتر مهدی مجتهدی نویسنده کتاب رجال آذربایجان در عصر مشروطیت و چندین اثر دیگر است. وی در این کتاب شرح حال پدر را نوشته و به دنبال آن شرح حال برادرش یعنی آیت اللّه عبداللّه مجتهدی را نیز آورده است.[۱۰] این شرح حال در سال ۱۳۲۷ ش نوشته شده[۱۱]و از مطالبی که در آن جا و در آن سال، درباره آیت اللّه عبداللّه مجتهدی آمده، عظمت دانش و فرهیختگی این عالم را می توان دریافت. چندین شرح حال دیگر نیز پس از درگذشت ایشان در نشریه کتابخانه ملی تبریز، به قلم دوستان ایشان نگاشته شده است که هرکدام به بیان بخشی از ابعاد شخصیت کم مانند ایشان پرداخته اند.

ایشان پس از گذراندن بخشی از سنین جوانی در تبریز و تحصیل دروس اولیه نزد پدر بزرگوارش، برای ادامه تحصیل به قم آمده، در درس آیت اللّه حاج شیخ عبدالکریم حائری، حاج شیخ محمد رضا نجفی و آیت اللّه یثربی کاشانی شرکت کرد. طبعا در این سال ها هم بحث و هم درس بسیاری از چهره های برگزیده حوزه از جمله امام راحل بوده است. ایشان در سال ۱۳۵۰ ق به تبریز بازگشت و از همان زمان به مطالعه و پژوهش در عرصه های مختلف پرداخت. تنها با مروری بر همین خاطرات می توان به گستره اطلاعات تاریخی و اجتماعی ایشان پی برد. به علاوه آشنایی ایشان با برخی از زبان های خارجی بویژه تخصص ادیبانه ایشان در زبان فرانسه و انگلیسی، عرصه های جدیدی از دانش و معرفت را بر وی گشوده است. تخصص ایشان در ادبیات فارسی و عربی یکی از ابعاد بسیار برجسته اوست. همین تخصص است که وی را با تنی چند از ادیبان تبریزی پیوند داد و سبب نگارش مقالات متعدد ایشان با تخلص عطارد در نشریه وزین دانشکده ادبیات دانشگاه تبریز شده است.[۱۲]

مرحوم آقای مجتهدی طبعا دو زندگی علمی متفاوت داشت: بخشی از آن، زندگی علمی و ادبی ایشان به سبک دانشگاهی بود که در انجمن ادبی هفتگی[۱۳] همراه با تنی چنداز چهره های برجسته تبریز خود رانشان می داد. در بعد دوم و به لحاظ درونی بعد اول، ایشان یک روحانی و عالم دینی فرهیخته بود که نه تنها در میان مردم شهر بلکه در میان علمای قم نیز محبوبیت فروان داشت. وی از سال ۳۷ به این سو مکرر به قم می آمد و روزهای متوالی در این شهر می ماند و با علما و مراجع در ارتباط بود.[۱۴] همه کسانی که با وی سرو کار داشته اند، از نبوغ و حافظه استثنایی و گستردگی دانش و معلومات ادبی و عمومی او با شگفتی یاد می کنند.

وی در شب هیجدهم جمادی الثانیه سال ۱۳۹۶ مطابق با ۲۷ خرداد ۱۳۵۵ ش در مشهد وفات یافت و همان جا در کنار مضجع علی بن موسی الرضا – علیه آلاف التحیه و الثناء – مدفون گشت. پیوست های ارزشمندی که در این کتاب درباره شرح حال آیت اللّه مجتهدی آمده، اطاله کلام را در این زمینه بیهوده می کند در این جا لازم است تا بر کتاب حاضر مروری داشته باشیم.

کتاب خاطرات و شیوه خاطره نگاری مؤلف

کتاب حاضر که در واقع خاطرات یکساله آیت اللّه مجتهدی است، مربوط به یکی از حساس ترین ادوار تاریخی آذربایجان یعنی سال های ۱۳۲۴ و ۱۳۲۵ می باشد. ایشان با شمّ قوی سیاسی خود از آذر ۲۴ یعنی چند روز پیش از روی کار آمدن فرقه دمکرات، اهمیت این روزها و تحولات آن را دریافته و از ۱۲ آذر شروع به نگارش وقایع و حوادث کرده است. وی با توجه به گستردگی دامنه این توطئه، به خوبی بر این نکته واقف شده بود که چه بسا وقایع این روزها به جدایی همیشگی آذربایجان از ایران منجر شود. این ضرورت او را بر آن داشت که دریافت خود را از وقایع جاری بنویسد. این زمان آیت اللّه مجتهدی بالغ بر چهل سال داشته و طبعا در اوج پختگی فکری بوده است. یک دوره بیست ساله رضاخانی را تجربه کرده و در قم در محفل آیت اللّه حائری با دشواری هایی که برای مذهب در این دوره پدید آمده، آشنا بوده است. از سوی دیگر به دلیل مطالعات عمیق و وسیعش درباره اروپا و هند، بخوبی از سیاست های جهانی واقف بوده و به هیچ روی ایران را از تحولات سیاسی عمده سایر نقاط جدا نمی دید.

شاید نخستین پرسش درباره این خاطرات آن باشد که منابع اطلاعاتی نویسنده از چه قرار بود