پاورپوینت کامل چین و مثلث مذهبی ۶۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل چین و مثلث مذهبی ۶۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل چین و مثلث مذهبی ۶۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل چین و مثلث مذهبی ۶۹ اسلاید در PowerPoint :

مذهب در چین تحت نفوذ سه اندیشه اصلی است: تائوئیسم، کنفسیونیسم و بودیسم. در عین حالی که کنفسیونیسم به عنوان یک فلسفه اصلی مد نظر است، بودیسم نیز ریشه خود را از هند گرفته است و تائوئیسم در واقع یک مذهب چینی است.

بدون در نظر گرفتن ریشه این مذاهب تمامی آن ها جزو مذاهب اصلی و قدیمی بوده و امروزه در حالی به حیات خود ادامه می دهند که عمیقا با ایدئولوژی و مکتب کمونیسم چینی در هم تابیده اند. تائوئیسم و کنفسیونیسم در سرتاسر تاریخ با هم بوده و معمولاً با هم اعمال می شده اند؛ در زمان های مختلف، و تحت عنوان ابعاد زندگی جمعی پیروان.

کنفسیونیسم به طور گسترده ای جمع گراست و جامعه انسانی را به طور کلّی و جمعی در نظر می گیرد، و بر روابط اجتماعی و رفتار فردی توأما توجه دارد. این در حالی است که تائوئیسم بیشتر فردگرا بوده و صوفیانه است، و به طور وسیعی تحت نفوذ و تأثیر طبیعت قرار دارد. بودیسم طبق یک برآورد، تقریبا با حدود ۳۰۰ میلیون پیرو در سطح جهان، مذهب اصلی تلقی می شود.

تائوئیسم:

بر طبق افسانه ها، لائو تزوی فیلسوف مُبدع مکتب تائوئیسم بوده است. بنابر یک اساطیر بومی گفته می شود که او از یک شهاب آسمانی متولد شده است، و پس از ۸۲ سال توقف در رَحم مادرش، در چهره یک انسان پیر خردمند در حدود سال ۶۰۴ قبل از میلاد به دنیا آمده است. نامش معنی می دهد: «پیر فرزانه» یا «استاد پیر بزرگ در چین». اساطیر می گویند: او به عنوان منشی در کارهای مربوط به دربار امپراتوری و به عنوان یک دوست در خدمت کنفسیوس بوده است. سرانجام از این گونه زندگی دلسرد و ناامید شده، از نوع بشر منزجر می شود.

گفته می شود لائو ترو از غرب به سمت ناحیه ای که اکنون تبت نامیده می شود، سفر کرده است، تا ما بقی عمر را در طبیعت به سر برد. وی توسط مرزبانان چینی متوقف شده، از او خواسته می شود تا از تعلیماتش دست بردارد. نتایج این سفرها و نوشته ها، «تاتِچینگ» «دائو دِ جینگ» یا «راه و قدرت آن» می باشد.

معنای «دائو» یا «تائو»، «راه» یا «مسیر» است. دائو نمی تواند درک شود؛ زیرا نامرئی و ماورای حس، فکر و تصور انسانی است. در واقع «دائو» یعنی نیرو و نظمی که در ماورای تمام زندگی است. «دائو» یعنی ریشه تمام خلقت و انرژی (قدرت)، و روشی است برای ادامه ساختار زندگی، و این روش همراه با نظمی از طبیعت و علائم هستی است.

شناخت این راه فقط از طریق بینش و بصیرت عرفانی و صوفیانه میسر است و در یک کلمه و یا نوشته نمی تواند بیان گردد.

«دائو» اتّحاد و وحدت «یین» و «یانگ» است؛ اجزای دو گانه ای که به طور مؤثری در یک جا با هم متحد شده اند. در ورای این بیان و ابراز فلسفی، یک معنای سیاسی قوی نهفته است: امپراتور «دائو» را دارد؛ بنابراین بر جهان حکومت می کند.

کلمه «دائو» اغلب با کاراکتر دای (De) همراه است و منظور از آن «قدرت جهانی» است. ایده تائوئیسم مُلهَم از عشق به طبیعت و تأیید عمیق و شدیدی برای سلامت جسمی در زندگی، نشاط، عمر طولانی، و حتی جاودانگی است.

تائوئیسم ها به زودی دانش خود را کاربردی کردند. از «دائو» برای افزایشِ طول عمر، از طریق تمرین و آزمایش گیاهان دارویی و داروشناسی، توسعه سلامت و دیگر رژیم های سلامتی و خلق سیستمی از پیام ها، تمرین ها و تفکر و تعمق، جهت حفظ سلامت بدن و افزایش قدرت و نیرو، استفاده کردند.

این همکاری و پیوند با کیمیا گری و جاودانگی، توجه امپراتوران چینی را به خود جلب کرده است و باعث شده که مدّت ها قبل مکتب کنفسیوس به عنوان مذهب ملّی چین مورد قبول واقع شود.

امروزه تائوئیسم به عنوان یک ایده کلی در بین چینی های سراسر جهان زنده است. تائوئیسم، عقیده به تنوع خدایان، مراسم جادویی و قدرت و جادوگری را پوشش می دهد، و در بین مناطق روستایی، بسیار محبوبیت دارد؛ همان گونه که میان شهرنشین ها مهم تلقی می شود.

این رَمّالان و جادوگران، هنوز مورد مشورت قرار می گیرند، برای پاره ای از مسائل مهم مثل عروسی ها، بازگشایی ادارات جدید، و تجارت.

کنفسیونیسم

این مکتب در واقع ریشه در همان دوره تائوئیسم دارد، و بیش از یک فلسفه اخلاقی – اجتماعی است. نامش را از «کانگ زی» که در غرب به نام «کنفسیوس» شناخته شده، گرفته است که در سال ۵۵۱ قبل از میلاد متولد شده، در استان «شان دانگ» فعلی. فلسفه این مکتب به عنوان یک مذهب دولتی تا پایان آخرین سلسله «کوئینگ» سال ۱۹۱۱ در بین امپراطوران این سلسله جا افتاده است.

گفته می شود که کنفسیوس تمام آرمان های حکومتی را مد نظر داشته است، امّا هرگز در صدد نبوده است که برای هر گونه نفوذی متمسک به پُست و مقام های بالا شود. او هرگز در فکر ایجاد یک مذهب جدید نبود؛ بلکه آرزویش ایجاد جامعه ای از طریق نظام اداری بود؛ ولی هرگز به این موفقیت دست نیافت. در پنجاه سالگی پیشنهادی داد که تا آن روز سابقه نداشت، و آن این که ساختار حکومت چگونه باید باشد و نیز بدنه سیستم و نظام اداری به چه شکل باید صورتبندی گردد.

او برای مدت ۱۳ سال سرگردان بود. پس از آن برای گذران سال های آخر عمرش، جهت آموزش و تدوین آثارش، بازگشت.

فقط پس از مرگش مکتب کنفسیونیسم شروع به زندگی در چین کرد و به عنوان مکتب حفظ شد. با شروع سلسله «هان» تحت امپراتوری Wu (B.C87 – 140) کنفسیونیسم به عنوان ایدئولوژی و سنّت حکومتی پذیرفته شد.

کنفسیونیسم، مبتنی است بر ایده احترام به خود و دیگران، و این که تنها راه توقف برخوردهای دائمی بین مردم، در گرو معرفی مفهوم «بشر» برای عموم مردم است.

به اعتقاد مردم چین، زمانی صلح و نعمت به مردم روی آورده بود که آنان در سازگاری و وفاق با هم به سر می بردند و از کنفسیوس حمایت کرده، به سنت و ارزش های خانوادگی احترام می گذاشتند. این ها به عنوان مجموعه ای از اعمال نیک و اخلاقیات در بین چینی ها در جنبه های مختلف زندگی تأثیر گذاشته بود؛ ولی بعدها از طریق کمونیسم دچار تزلزل در افکار و عقاید مردم گشت.

امپراتور، به عنوان مظهر خِرد کنفسیوس و شرافت در نظر گرفته می شد که عزّت و احترام به طور کلی شایسته او بود.

طبق همان راه و روش های مکتب کنفسیوس، بچه ها والدین را و زنان همسرانشان را و جوانان پیران را احترام می کردند.

این سلسله مراتب قوی، قانونِ فقه سیاسی شد، در خلال دوران سلسله «سانگ» (A.D 1279-960).

مفهوم خانواده در مکتب کنفسیوس، مرکزیت و محوریت دارد. این محوریت به عنوان عاملی مولّد برای تعاملات خانوادگی از طریق عزت و احترام متقابل، عشق و توجه به مایحتاج دیگران در نظر گرفته می شود.

بیشترین احترام و توجه به نیاکان و سالخوردگان شده است؛ زیرا آنان بیشترین خِرد را دارا هستند.

امروزه مکتب کنفسیوس جدید را باید در سنگاپور جستجو کرد و این در حالی است که اغلب سخنان و نقل قول ها راجع به این مکتب در سرزمین اصلی اش «چین» صورت گرفته است.

بودیسم

منشأ مکتب بودیسم، در قرن ششم قبل از میلاد، «سیدهارتاگائوتاما» در هند می باشد.

«سیدهارتا» در ۵۶۳ قبل از میلاد به دنیا آمد. در یک خانواده سلطنتی در کوهپایه های هیمالیا، این منطقه، در حال حاضر معروف به نپال است.

قبل از تولدش، والدینش دغدغه تربیت پسرشان را و این که باید او روزی پادشاه و یا یک انسان روشنفکر و متفکر گردد، در سر داشتند.

در واقع دارا بودن از چنین موقعیت خانوادگی، «سیدهارتا» را از دنیای واقعی حفظ می کند و مکان امنی برای وی در کنار پادشاهی پدر ایجاد می کند.

یک روز – زمانی که حدودا ۳۰ سال داشت – «سیدهارتا» خود را به ورای دیوارهای محدود کننده کاخ خانوادگی رساند و در واقع خود را به خطر انداخته، وارد محیط مردمی شد. برای اوّلین بار مردی پیر، بیمار، و رو به موت را دید. با دیدن این صحنه دچار شوک شد. مرد جوان از تمامی کالاهای دنیوی و خانه خویش صرف نظر کرده، آوارگی را اختیار می کند و خود را به رنج و زحمت می اندازد، جهت کسب روشنگری روحانی و معنوی. پس از تحمل آوارگی و رنج و ریاضت و عدم موفقیت، مبهوت و گیج، تصمیم می گیرد که به زیر یک درخت «بودهی» «بانیان» به منظور رسیدن به روشنگری، بنشیند. پس از ساعت ها نشستن و تفکر، ناگهان روشنگری به سمت مرد جوان سرازیر شده، وی بودا (روشنگر) می شود؛ یعنی شخصی روشنگر شده.

مفهوم اصلی بودیسم، آزادی شخص و روح برای انجام امور روشنگری است.

زندگی مشتمل بر رنج است و مردم برای رسیدن به این آزادی و عشق، دچار عذاب شده اند و هدف از این عذاب، پیروزی در عرصه عشق و تصرف آرامش ابدی است.

تا زمان مرگش، در ۴۸۰ قبل از میلادمسیح، در سن ۸۰ سالگی، بودا فکر می کرد که تمام زندگی رنج و درد است، و علت این رنج همان عشق است. رنج تمام می شود، اگر عشق کنار رود. پس بودا فکر کرد که تنها راه نجات و پایان دهنده رنج، پایان دادن به عشق است.

بودیسم در سرتاسر چین از قرن سوم تا قرن ششم گسترش یافت.

امپراتوران چینی، نمایندگانی را به هند جهت جمع آوری متون اصلی بودیسم و مرتب کردن آن متون و ترجمه آن ها به زبان چینی، فرستادند.

امروزه بودیسم به شاخه های اصلی متعددی منشعب شده است:

«تراوادا» (Theravada) که همچنین نامیده می شود «ماهایانا» (Mahyana)، «مانتارایانا» (Mantrayana) و ذِن (zen).

«تراوادابودیسم» یا «ابزار کوچک» (Little Vehicle) بیش تر محافظه کار بوده، تأکید بر راهی دارد که به سوی آرامش ابدی رهنمون است و پایان تمام رنج هاست، که این راه یک خواست فردی است. این مکتب نشان می دهد که افراد در جهان تنها هستند و این که بودا فقط راه را نشان می دهد.

«ماهایانا» یا وسیله بزرگ (great Vehicle) معتقد است که تمام زندگی ها قسمتی از یک کل هستند، و این که بنابراین تقدیر یک فرد حلقه رابطی است برای تقدیر دیگری.

«مانترایانا» یک ساختار از رهبری روحانی و مریدان آن ها را قائل است.

در واقع قائل به تنوع خداوندان، نیروهای اهریمنی، جادوگران و مناسک مذهبی خاص خود است.

(Zen): ذِن بودیسم، به یک الهام و شهود متمرکز می شود و تقریبا به «ماهایانا» در بودیسم شباهت دارد.

«کارما»، یک ایده اصلی در بودیسم است؛ ایده ای مرکزی که تمام هستی و موجودات در یک گردش از نوزایی و احیا قرار دارند. این هستی در یک جبر از تغییر و تحول به سر می برد، تا زمانی که به آرامش ابدی دست یابد.

«لامایسئت» یا «تان تریک» بودیسم، در تبت به چشم می خورد که از مدرسه ماهایانا ادامه یافته است، و مبدأ آن قرن هفتم بعد از میلاد است.

«لامائیست» بودیسم بیش تر عقاید صوفیانه و عرفانی دارد و نسبت به دیگر اشکال مذهب بودیسم، بیش تر روی سخنان و گفتار مقدّس، هنر، و اماکن و مناسک مذهبی تأکید می کند.<