پاورپوینت کامل تنفس انقلاب در فضای نمایش ۴۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تنفس انقلاب در فضای نمایش ۴۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تنفس انقلاب در فضای نمایش ۴۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تنفس انقلاب در فضای نمایش ۴۹ اسلاید در PowerPoint :

بحثی درباره قرینه پردازی انقلاب ها در اجرای نمایشی

در هر جامعه فرهنگی، نمایش و نمایشنامه و رفتن به تئاتر از دیرباز اهمیتی ویژه داشته است. اساسا انسان ها حتی از جوامع قبیله ای اولیه با انواع نمایش های سنتی و آئینی می کوشیدند به مسائل مختلف روانی، معرفتی، و هنری پاسخ گویند، آگاهی های لازم را رواج دهند و کسب نیرو نمایند. بسیاری از نمایشنامه های آتینی آسیایی و آفریقایی و آمریکای جنوبی و سرخپوستان و… گویای پندارهایی است مبتنی بر فراچنگ آوردن روح طبیعت، ارتباط با ارواح، تمرین مهارت های لازم برای شکار، ستایش و شکرگزاری از روح نیاکان و رام کردن نیروهای سرکش مرموزی که عنان هستی را در دست داشتند.

در یونان باستان آتین های نمایشی، گام بزرگی به پیش برداشت. زایش تراژدی (و نیز کمدی) در این دوران رخ داد. ارسطو به قدرت تزکیه کننده نمایش های یونانی اشاره کرد. همذات پنداری سبب می شد که تماشاگران با سرنوشت قهرمانان تراژیک و حماسی همدردی کنند و در عین پندآموزی از آن، و این که خود می توانند از فاجعه برکنار بمانند، شادمان شوند. فرم نمایش در نمایشکده های سرباز و بدون سقف یونانی و پیدایش تراژدی نویسان بزرگ، نظیر سونکل و اوریپید و طنزنویسان نامور، مرحله نمایش پردازی را گامی به جلو برد.

در این دوران نمایش با معابد و نیروهای ماورایی حاکم بر تقدیر، ارتباط داشت. از سوی دیگر با انتقال نمایش به روم و قرون وسطی، تحولات سبکی در آن رخ داد. نمایش پردازان دورگرد در این دوران رشد کردند و سپس نمایشنامه نویسان بزرگ عصر ویکتوریا پدیدار شدند و شکسپیر بزرگ، آثارش را سرشار از عبرت های عظیم مبارزه خیر و شر، نمایش شرارت های روحی نظیر حرص و آز و قدرت طلبی و خصائل تباهی آور، در برابر پاکی و دوستی و ایمان و عشق کرد. تقدیر شوم، نصیب خطاکاران، و نیکنامی بهره پاکان بوده است. آموزش های انسان شناسانه و اخلاقی آثار شکسپیر تا امروز جهان را تحت تأثیر قرار داده است.

با پیدایش جامعه مدرن، نگاه به تئاتر تغییر پذیرفت. صحنه تئاتر در فضای بسته که دیوار چهارم از آن برداشته شده و جایش را ردیف صندلی های تماشاگران گرفته بود، باز تغییر کرد. نگاه به شخصیت های نمایشی و موضوعات و فراتئاتر کلاسیک به سوی واقعگرایی میل نمود. گرگول و خچوف پس از موسیر و نویسندگان انقلاب فرانسه، نمایشنامه نویسانی رئالیست هستند که مسائل جامعه و انسان مدرن را به تصویر کشیدند. البته هنوز قانون و اصل سه وحدت، یعنی وحدت زمان، مکان و موضوع بر تئاتر حاکم بود. نمایش باید این وحدت ها را در نظر می گرفت.

در تئاتر ناتورالیستی هم این قوانین کلاسیک کارایی داشتند. اما کم کم با پیدایش تئاتر مدرن، قواعد نمایش عوض شد؛ یعنی با تغییر نگاه به نمایش، همه عناصر نمایشی، قواعد بازی، قواعد همذات پنداری بازیگر با نقش، صحنه پردازی، لزوم وحدت زمان و مکان و قواعد معرفی شخصیت ها و کشمکش، تغییر پذیرفت. تئاترهای نو مثل تئاتر آبسورد که بزرگانی چون ساموئل بکت و روژن یونسکو و آرتورآداموف و ژان ژنه و… آن را بنا نهادند، می خواستند آزاد از سنت های کلاسیک باشند و هم چون آینه ای از جامعه مدرن به هجو روابط پوچ و نهیلیستی آن بپردازند. پس دکور و معنای صحنه عوض شد. با کمترین اشیا – و در واقع اشیایی که فقط علامت های مجرّدی بودند – صحنه پرداخت شد. یک در، در وسط صحنه و در سکو نشان یک اتاق بود. شخصیت ها می توانستند ساعت ها به سخنانی ظاهرا بی ربط مشغول شوند، در حالی که در اصل بیانگر موقعیت انسان مدرن بودند.

در سال های اخیر جنبش پست مدرنیستی باز تغییراتی در تئاتر به وجود آورد. تئاتر کوشید از انواع امکانات پشت صحنه و نمایش در نمایش و ابزارهای دیگر مثل فیلم در صحنه استفاده کند. به واقعیت عینی نقب بزند و اشکال قدیمی را وارد صحنه مدرن نماید و سنت ها را بازخوانی کند. در واقع همه تحولات نمایش در مسیر ایجاد یک آزادی و راحتی وسیع در ساختار و فرم پیش رفت تا نمایشنامه نویس و کارگردان و بازیگران و… بتوانند با استفاده از انواع فرم ها و اشکال نمایشی، تماشاگر را دعوت به اندیشیدن و آگاهی نو کنند و برقراری تماس را آسان تر نمایند. البته در پاره ای مواقع مدرنیسم در تئاتر به یک انتزاع افراطی و بی معنا سوق یافت. به هر رو تئاتر هنری کهن و اصیل است که کم کم با رونق سینما و تلویزیون مقام اول هنر نمایشی را از دست داد و حالت موزه ای گرفت. با این همه هنوز همچون هر هنر اصیل، سعی می شود که حفظ گردد. تئاتر محل تولّد و رشد بازیگران بزرگ بوده است، و برای سینما یک هنر ریشه ای به حساب می آید. گرچه اجرای زنده و محدودیت های تئاتر، سبب کاهش تماشاگران، به مقدار بسیار اندک تری از سینما می شود، با این همه همچنان ارجمند و دارای اصالت است.

در شرق، به ویژه در نیمه قرن بیستم، توجه خاصی به نمایش های سنتی شده است. پیتر بروک و برشت از تئاتر شرق و نمایش های ژاپنی و تعزیه الهام گرفتند. تعزیه یک نمایش اصیل ایرانی است که اول به سیاوش خوانی مشهور بود و با آتین های دوران کشاورزی ربط داشت؛ اما پس از اسلام به قالب سوگواره ای و مؤثر تبدیل شد. از دوران آل بویه، ایرانیان سوگ واری خاندان پیامبر و به ویژه فاجعه کربلا را با این شیوه نمایش بومی زنده نگاه داشتند. عناصر فاصله گذاری در این نمایش، آن قدر مسحور کننده است که بزرگ ترین نمایشنامه نویسان و کارگردان های تئاتر مدرن از آن بهره وافر برده اند و مثل همیشه آن ها کاشفان اصالت میراثی شرقی شده اند که در واقع ما باید از آن الهام می گرفتیم و ضمن حفظ فرم اصیل آن، فرم های نو از آن استخراج می کردیم. حال اهمیت روخوانی نمایشنامه ها برای ما بسیار واضح می شود؛ زیرا روخوانی و برخوانی، از عناصر نمایش های آتینی ایرانی است و روخوانی نمایشنامه «بیتوس بیچاره» به ابتکار آرش آبسالان، خود می تواند از جهات گوناگون کاری نو و مفید شمرده شود؛ زیرا:

اولاً روخوانی وابسته به سنت تئاتری ماست و می توانیم از آن الهام بگیریم و با کارهای نو آن را چون یک قالب جدید عرضه کنیم.

ثانیا با توجه به بحران بودجه و هزینه، این فرم کم هزینه می تواند سبب شود بسیاری از نمایشنامه های پرخرج به نحوی به اجرا در آیند.

ثالثا روخوانی می تواند حجم بیش تری از تماشاگران را جلب کند.

«بیتوس بیچاره» از اولین نمایش خوانی هایی است که در دوره آغازین «عصری با نمایش» عرضه شد. این برنامه درپی یک تعطیلی، تهیه و تدارک متن های جدید دوره دوم خود را آغاز کرده است. در بروشور آن آمده است:

«نمایشنامه بیتوس بیچاره که در سال ۱۹۵۶ نوشته شده، بر آن است تا با استفاده از موقعیت بازی در بازی (نمایش در نمایش) و انطباق شخصیت های امروزی با شخصیت هایی از انقلاب کبیر فرانسه (۱۷۸۹) به تحلیل آنان بپردازد؛ همان گونه که بروز خشونت ها و «حکومت وحشت» پس از انقلاب را ناشی از گذشته سرکوفته و تحقیریافته آن شخصیت ها می داند.»

مضمون نمایش از همین اشاره کوتاه و موجز آشکار است. هم چنین از همین حد اشاره پیداست که از لحاظ تجربه تاریخی، این نمایش تا چه اندازه می تواند برای ما جالب توجه باشد.

بیتوس بیچاره عملاً در دو سطح تاریخی و روانکاوانه جریان دارد. از یک سو به رابطه فرد با تاریخ (سرگذشتی همگانی) می پردازد و از سوی دیگر به رابطه فرد با خودش (سرگذشتی خصوصی). آنچه از لحاظ تماتیک بر صحنه مجسم می کند، این پرسش دیالکتیکی است که ما به عنوان فرد تا چه حدی فرآورده تاریخ و تا چه حدی محصول خود، عقده ها و یا رؤیاهای خود هستیم و تا چه حدی در برابر تاریخ و تا چه حدی در قبال سرگذشت های خصوص