پاورپوینت کامل در یک قدمی آسمان ۲۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل در یک قدمی آسمان ۲۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل در یک قدمی آسمان ۲۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل در یک قدمی آسمان ۲۶ اسلاید در PowerPoint :

دشت جنوب، در شولای بی کسی فرو رفته بود. گونه های افق از سرخی غروب رنگ شرم می گرفت و تانک های بعثی لحظه به لحظه پیشروی می کردند. فریادرسی نبود. نخل ها از دلهره تنهایی به خود می پیچیدند. لخته خون یکی از شهیدان سپیده دم هنوز خشک نشده بود. ناگاه رطبی فرو افتاد. چند لحظه بعد دو بسیجی نوجوان از پشت نخل ها هیکل بدقواره ماشین جنگی را نظاره می کردند: حسین و اکبر، دو برادر، دو هم سنگر.

پشت تپه کوچکی پناه گرفتند. نارنجک ها را به کمر بستند و شهادتین را خواندند. سایه سنگین تانک، کمی بعد از روی سر آن ها گذشت و صدای انفجار دشت را لرزاند.

فرشته ها حسین را، دریای خون را، به عرش بردند. تکه پارچه سرخ رنگی، مزین به جمله «بسیجی لشگر مخلص خداست» پاره پاره شده بود.

اکبر، آرام اشک می ریخت. پیکرش، همه وجودش، پشنگ خون بود؛ پاهایش نبود. اکبر، بسیجی جانباز، آرام اشک می ریخت.

اکبر متولد روزی است که جنگنده های عراقی آغوش معصوم فرودگاه مهرآباد را آلوده به بمب و آتش کردند. او ساعت ۱۴ و ۲۹ دقیقه، سی و یکم شهریور ۱۳۵۹ تولدی دوباره، جاودانه و بدون مرگ یافت.

نام خدا را، به حق، بر زبان جاری کرد. با نیت ماندن، از میان خاک و خون، تن بر کشید و برخاست. از زیر قرآن گذر کرد و دعای هموطنانش را توشه راه خود ساخت. می رفت تا در برابر دشمنان ایمان، دزدان خاک و میهن بایستد. ایستاد، مقاومت کرد، محاصره شد، تشنه و گرسنه ماند، زخمی شد، اسارت کشید، شهید شد و شهید زنده، جانباز ماند.

نزدیک به سه هزار روز این حماسه را در اهواز و آبادان، جزیره مجنون و شلمچه، فکه و هویزه، سوسنگرد و سر پل ذهاب، قصر شیرین و سومار سرایید؛ نه به تنهایی، که در کنار هم رزمانش. نام و فامیل آن ها یکی بود: رزمنده. صیقل خورده آزادگی و پاکی، جوانمردی و پایمردی. پایمردی به اصول و فروعی که یکتای جهان برای انسان مقرر فرموده است.

هشت سال سینه پاک و استوار خود را در برابر گلوله و نارنجک و تانک و خمپاره سپر کردند، که ایران ویران نشود. همه وجودشان را اگر ترکش پر می کرد، یک پارچه خاک می شدند؛ نه آهن، و هر آتشی که بر پیکرشان می نشست، در اندیشه ایمان، گلستان می شد. می دانی! آن ها «ابراهیمی» بودند.

همانانی که جنگ های کلاسیک را با لبخند، شجاعت و پردلی پاسخ می گرفتند. وقتی بعثیون تانک های تی.۷۲ را روانه میدان نبرد کردند، دلخوش از این بودند که آر.پی.جی.هفت، در اصابت با این تانک ها کمانه می کند. غافل از اینکه سینه سوخته های جبهه ایران برای تی.۷۲ هم چاره ای اندیشیده بودند: نارنجکی به دست می گرفتند و به تانک نزدیک می شدند. در یک چشم به هم زدن خود را به بالای تانک می رساندند و نارنجک را درون اتاقک می انداختند و آن گاه که دود و آتش آن، هوای جبهه را برای دشمن تیره می کرد، معادلات جنگ کلاسیک به هم می ریخت.

همه حماسه هایی که توسط رزمندگان در جنگ تحمیلی خلق شد، در تاریخ بی سابقه است: «مدت دو – سه ماه بود که نیروهای تحت امر را برای عملیات والفجر مقدماتی آموزش می دادیم؛ تا این که یک روز از فرماندهی پیغام رسید که به بیست نفر نیروی داوطلب برای رفتن روی مین احتیاج داریم. سریع بچه ها را به صف کردیم. ۱۲۰ نفر بودند. موضوع را با آن ها در میان گذاشتم. با شناخت عمیقی که از ۶- ۷ نفر از آن ها داشتم، فکر می کردم تنها داوطلبان میدان شهادت و جانبازی آن ها خواهند بود؛ اما خدا شاهد است که تمامی آن ها برای این امتحان پا پیش گذاشتند».

این ها را جانباز متواضعی می گوید که در عملیات فتح المبین چشم چپ و دست راستش از بین رفته است. او حاضر نیست خودش را معرفی کند. می گوید: «عبداللّه» زیبنده ترین نام است. و بعد «بنده خدا» چنین می گوید: «یک شب به من و دو نفر از هم رزمانم گفتند که برای شناسایی منطقه دشمن باید به قلب محدوده آن ها نفوذ کنید. با خشنودی تمام، پذیرفتیم و راهی شدیم. دو ساعتی که راه سپردیم به محدوده مورد نظر رسیدیم؛ اما درست همان لحظه، پای همراهم به «منوّری» گیر