پاورپوینت کامل در ساحل نهج البلاغه (دنیاشناسی در نهج البلاغه) ۷۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل در ساحل نهج البلاغه (دنیاشناسی در نهج البلاغه) ۷۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل در ساحل نهج البلاغه (دنیاشناسی در نهج البلاغه) ۷۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل در ساحل نهج البلاغه (دنیاشناسی در نهج البلاغه) ۷۲ اسلاید در PowerPoint :

۱۵

دنیا، آموزگار انسان ها

بعضی از افراد در توجیه اشتباه ها و گناهان خویش، دنیا را متهم می کنند و می گویند دنیا ما را
فریب داد؛ در حالی که اگر به دقت بیندیشیم، این اشخاص هستند که فریفته دنیا می شوند.
امیرمؤمنان علی علیه السلام در این باره می فرماید: «به حق می گویم آیا دنیا تو را فریفته است یا تو
خود فریفته دنیایی؟… دنیا با دردهایی که در جسم تو می گذارد و با کاهشی که در توانایی تو
ایجاد می کند، راستگوتر از آن است که به تو دروغ بگوید یا مغرورت سازد. چه بسا نصیحت
کننده ای از دنیا را متهم کردی و راستگویی را دروغگو پنداشتی! اگر دنیا را از روی شهرهای
ویران شده و خانه های درهم فروریخته بشناسی، آن را یادآوری دل سوز و اندرز دهنده ای گویا
می یابی، که چونان دوستی مهربان از تباهی و نابودی تو نگران است. دنیا چه خوب خانه ای است
برای آن کس که آن را جاودانه نپندارد، و خوب محلی است برای آن کس که آن را وطن خویش
انتخاب نکند. سعادتمندان به وسیله دنیا در قیامت، کسانی هستند که امروز از حرام آن می گریزند».

منزل بعدی کجاست؟

دنیا، سرای کوچ کردن است، ولی مهم این است که انسان به کجا کوچ می کند؛ آیا به سرزمینی
سراسر آسایش و رفاه یا به محلی بی آب و علف و همراه با مشقت و رنج؟ آری، این اعمال و
رفتار ماست که جایگاه ما را در آخرت تعیین می کند و چگونگی زندگی ما را در آنجا رقم
می زند. امیرمؤمنان علی علیه السلام در این باره می فرماید: «همانا داستان آن کس که دنیا را شناخت،
چونان مسافرانی است که در سرمنزلی بی آب و علف و دشوار اقامت داشته، قصد کوچ کردن به
سرزمینی دارند که در آنجا آسایش و رفاه فراهم است. پس مشکلات راه را تحمل می کنند، و جدایی
دوستان را می پذیرند، و سختی سفر و ناگواری غذا را با جان و دل قبول می کنند تا به جایگاه وسیع، و
منزلگاه امن و با آرامش قدم بگذارند. آنها از سختی های طول سفر احساس ناراحتی ندارند، و
هزینه های مصرف شده را غرامت نمی شمارند، و هیچ چیز برای آنان دوست داشتنی نیست جز آنکه
به منزل امن و محل آرامش برسند. اما داستان دنیاپرستان، همانند گروهی است که از جایگاهی پر از
نعمت ها می خواهند به سرزمین خشک و بی آب و علف کوچ کنند. پس در نظر آنان چیزی ناراحت
کننده تر از این نیست که از جایگاه خود جدا می شوند و ناراحتی ها را باید تحمل کنند».

دنیا برای آخرت

اگر استفاده از امکانات دنیا با نیت خیر همراه باشد و سبب آبادانی زندگی آخرت انسان گردد،
نه تنها مذموم نیست بلکه ستودنی است. به طور کلی باید گفت آنچه در روایات اسلامی و
سخنان معصومان علیهم السلام در مذمت دنیا بیان شده، دنیایی است که فقط برای دنیا و زندگی مادی
مورد توجه باشد، نه دنیایی که برای آبادانی آخرت به کار گرفته می شود.

نقل شده است که پس از جنگ جمل، امیرمؤمنان علیه السلام به خانه یکی از یاران خویش به نام علاءبن
زیاد وارد شد. وقتی خانه بسیار پر زرق و برق او را دید، فرمود: «با این خانه وسیع در دنیا چه می کنی،
در حالی که در آخرت به آن نیازمندتری. آری، اگر بخواهی می توانی با همین خانه به آخرت برسی!
اگر در این خانه بزرگ از مهمانان پذیرایی کنی، به خویشاوندان با نیکوکاری بپیوندی، و حقوقی که
بر گردن توست به صاحبان حق برسانی، می توانی در آخرت آسوده خاطر باشی».

دنیا، سرای عمل

زندگی هر انسان در دنیا، مدت بسیار کوتاهی است که به سرعت می گذرد و زندگی انسان در جهان
دیگر آغاز خواهد شد؛ زندگی ای که نتیجه اعمال آدمی در دنیاست و تا ابد ادامه خواهد داشت.

حضرت علی علیه السلام به این نکته اشاره فرموده و به همگان درباره افتادن به دام دنیاپرستی،
هشدار می دهد و می فرماید: «آگاه باشید! دنیا به سرعت پشت کرده و از آن جز باقی مانده
اندکی از ظرف آبی که آن را خالی کرده باشند، نمی ماند. بهوش باشید که آخرت به سوی ما
می آید و دنیا و آخرت، هر یک فرزندانی دارند. بکوشید از فرزندان آخرت باشید، نه دنیا؛
زیرا در روز قیامت، هر فرزندی به پدر و مادر خویش بازمی گردد. امروز هنگام عمل است نه
حسابرسی، و فردا روز حسابرسی است نه عمل».

دنیا، سرای کوچ

خوشا به حال بندگانی که هرگز فریفته دنیا نشدند و با اعمال نیک خویش به استقبال مرگ و زندگی
آخرت رفتند. آری، آنان فریاد کوچ انسان ها را در این کاروان سرای دنیا به گوش جان شنیدند و
هرگز خواب غفلت چشمانشان را فرا نگرفت. امیرمؤمنان علیه السلام در این باره می فرماید: «ای بندگان
خدا! از خدا پروا داشته باشید و با اعمال نیکو به استقبال اجل بروید. با چیزهای فانی شدنی دنیا، آنچه
را جاویدان می ماند خریداری کنید. از دنیا کوچ کنید که برای کوچ دادنتان تلاش می کنند. آماده مرگ
باشید که بر شما سایه افکنده است. چون مردمی باشید که بر آنها بانگ زدند و بیدار شدند و دانستند
دنیا، خانه جاویدان نیست و آن را با آخرت مبادله کردند. خدای سبحان شما را بیهوده نیافرید و به
حال خود وانگذاشت. میان شما تا بهشت یا دوزخ، فاصله اندکی جز رسیدن مرگ نیست. زندگی
کوتاهی که گذشتن لحظه ها از آن می کاهد و مرگ آن را نابود می کند، سزاوار است که کوتاه مدت
باشد؛ زندگی ای که شب و روز آن را به پیش می راند و به زودی پایان خواهد گرفت».

دنیای ناپایدار

کشتی زندگی بشر در دریای پرتلاطم دنیا، همواره با امواج کوچک و بزرگ مواجه می شود که
گاه آن را تا مرز نابودی به پیش می برد. حوادث طبیعی که گاه و بیگاه در نقاط مختلف جهان،
زندگی جمع کثیری از مردم دنیا را نابود می کند، همه حکایت از ناپایداری این دنیای فانی
دارد و زنگ خطری است برای انسان های غافل و به خواب رفته، تا خود را برای زندگی
آخرت آماده سازند. امیرمؤمنان علیه السلام در این باره می فرماید: «بندگان خدا! شما را به ترس از خدا
سفارش می کنم و از دنیاپرستی می ترسانم؛ زیرا دنیا خانه ای ناپایدار و جایگاهِ سختی و مشکلات
است. ساکنان دنیا در حال کوچ کردن و اقامت گزیدگانش به جدایی محکوم اند. مردم را چونان
کشتی توفان زده در دل دریاها می لرزاند؛ برخی از آنان در دل آب مرده، و برخی دیگر بر روی امواج
جان سالم به در برده اند و بادها با وزیدن آنها را به این سو و آن سو می کشاند و هرجا می خواهد،
می برد…. بندگان خدا! هم اکنون عمل کنید که زبان ها آزاد، بدن ها سالم و اعضا و جوارح آماده اند و
راه بازگشت فراهم و فرصت زیاد است، پیش از آنکه وقت از دست برود و مرگ فرا رسد».

سرای آرزوه

دنیا، سرای آمال و آرزوهاست. انسان آگاه و خردمند هیچ گاه عمر خویش را در پی آرزوهای
کاذب و نادرست صرف نمی کند؛ چرا که این آرزوها اگر تحقق هم یابد، بسیار محدود و
زودگذر است و با فرا رسیدن مرگ، بساط همه آنها برچیده خواهد شد. از این رو، انسان آگاه
از مدت عمر کوتاه خویش در فراهم آوردن زاد و توشه آخرت نهایت سعی و تلاش را
می نماید تا در سرای آخرت، به آسایش و نیک بختی حقیقی برسد. امیرمؤمنان علیه السلام در این
مورد می فرماید: «آگاه باشید! هم اکنون در روزگار آرزوهایید که مرگ را در پی دارد. پس هر
کس در ایام آرزوها، پیش از فرارسیدن مرگ، عمل نیکو انجام دهد، بهره مند خواهد شد
ومرگ به او زیانی نمی رساند، و آن کس که در روزهای آرزوها، پیش از فرا رسیدن مرگ
کوتاهی کند، زیان کار و مرگ او زیان بار است. همان گونه که به هنگام ترس و ناراحتی برای
خدا عمل می کنید، در روزگار خوشی و کام یابی نیز عمل کنید. آگاه باشید! به کوچ کردن
فرمان داده شدید و برای جمع آوری توشه آخرت راهنمایی گشتید. همانا وحشتناک ترین
چیزی که بر شما می ترسم، هواپرستی و آرزوهای دراز است. پس از این دنیا توشه بگیرید تا
فردا خود را با آن حفظ کنید».

چهار ویژگی اساسی دنی

امیرمؤمنان علی علیه السلام در سخنانی، چهار ویژگیِ اساسی دنیا را چنین بر می شمارد: «دنیا، خانه
نابود شدن، رنج بردن، دگرگونی و عبرت گرفتن است. از نشانه نابودی آن این است که
روزگار، کمان خود رابه زه کرده، تیرش به خطا نمی رود و زخمش بهبودی ندارد. زنده را با
تیر مرگ هدف قرار می دهد، تندرست را با بیماری از پا در می آورد و نجات یافته را به
هلاکت می کشاند. از نشانه رنج دنیا آن است که آدمی، چیزی را که خود نمی خورد
جمع آوری می کند و بنایی را که خود در آن نمی زید، می سازد. پس به سوی پروردگار خود
می رود، در حالی که نه مالی برداشته و نه خانه ای به همراه برده است. از نشانه دگرگونی دنیا
این است که شخصی را که دیروز مردم به او ترحم می کردند، امروز حسرتش را می خورند و
آن کس که حسرت او را می خورند، امروز به او ترحم می کنند. علت این هم، نعمت هایی
است که به سرعت دگرگون می شود و بلاهایی است که ناگهان نازل می گردد. نشانه
عبرت انگیز بودن دنیا،آن است که آدمی پس از تلاش و انتظار تا می خواهد به آرزوهایش
برسد، ناگهان مرگش فرا می رسد و امیدش را قطع می کند؛ نه به آرزو رسیده و نه آنچه را آرزو
داشته باقی مانده است».

سرمایه عمر

مقصد و هدف نهایی زندگی انسان، سرای آخرت است. از این رو، آدمی باید همه تلاش
خویش را برای آخرت متمرکز کند و در این راستا، اگر خسارت یا کاستی در زندگی دنیایی او
به وجود می آید، هیچ اندوهی به خود راه ندهد؛ چرا که ثواب و پاداش آخرت، با رفاه و
آسایش محدود دنیا قابل مقایسه نیست. امیرمؤمنان علیه السلام در این باره می فرماید: «هر گاه از
دنیای شما کاهش یابد و به آخرت افزوده گردد، بهتر از آن است که از پاداش آخرت
شماکاسته و بر دنیای شما افزوده شود. چه بسا کاهش یافته هایی که سودآور است و افزایش
داشته هایی که زیان آور خواهد بود…. از فرا رسیدن مرگ ناگهانی بترسید؛ زیرا مالی که
ازدست رفته، امید بازگشتش وجود دارد، ولی عمر گذشته را نمی شود بازگرداند. آنچه را
امروز از بهره دنیاکم شده، می توان فردا به دست آورد، ولی آنچه دیروز از عمر گذشته، امید به
بازگشت آن نیست. به آینده امیدوار و از گذشته ناامید باشید».

سرای خوشی و ناخوشی

دنیا، جایگاهی است که اگر طراوت دوران جوانی را به انسان ها می دهد؛ در مقابل، خستگی و
فرسودگی روزگار پیری را هم نصیبشان می کند. اگر چشم های تیزبین و گوش های کاملاً
شنوا در اختیار کسی بگذارد؛ دیری نخواهد گذشت که بینایی را از آن چشمان و شنوایی را از
آن گوش ها خواهد گرفت. تبدیل صورت های گلگون به چهره های زرد، بازوان نیرومند به
بازوان ناتوان، بهار به خزان و زندگی به مرگ، کار دیرینه این دنیاست. بنابراین، مقتضای
حقیقت بینی آن است که به هیچ یک از آنها دل نبست تا به هنگام از دست دادن آن، شکافی در
زندگی و شخصیت انسان روی ندهد. امیرمؤمنان علی علیه السلام در این مورد می فرماید: «هیچ
شخصی از طراوت و عیش و عشرت دنیا برخوردار نگردد، مگر اینکه از مصیبت هایش، خستگی و
مشقّت بچشد…. اگر طرفی از این دنیا گوارا و شیرین باشد، طرف دیگر آن تلخ و ناگوار است».

سرای رنج و نابودی

دنیا، خانه ای است که همواره رنج و مشقت برای ساکنان آن وجود داشته و خواهد داشت.
هیچ لذت و رفاهی در دنیا نیست که با رنج و دردی همراه نباشد. هیچ کس در دنیا نیست که با
دغدغه و فکری همراه نباشد و کاستی و غبار روزگار بر چهره اش ننشسته باشد. آری، آسایش
و رفاه واقعی از آنِ آخرت است و انسان ها باید درصدد به دست آوردن آن باشند و هیچ گ