پاورپوینت کامل لحظه های تأمل (توان مندی های انسان) ۲۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل لحظه های تأمل (توان مندی های انسان) ۲۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل لحظه های تأمل (توان مندی های انسان) ۲۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل لحظه های تأمل (توان مندی های انسان) ۲۷ اسلاید در PowerPoint :

۲

برترین توان

دانستن، شناختن و فهمیدن، توانی است که آدمی را با وجود جثه کوچک و توان جسمی
اندکش، قدرتی ورای دیگر موجودات هستی می بخشد. هر چند زور بازوی انسان اندک
است، ولی این موجود کم قوت و آسیب پذیر که نه سرعت حرکت آن چنانی دارد و نه نیرو و
قدرت آن چنانی، به مدد معجزه علم و اندیشه، توانسته است عالمی را به تسخیر خویش در آورد.

خالقِ حکیمِ عالمِ هستی اراده کرده است که آدمی با تکیه بر توان علم و اندیشه اش، آسمان
و زمین و آنچه در آنهاست را به تسخیر خود درآورد، از کوه و آهن و دریا و بیابان و ستارگان
آسمان گرفته، تا حیوانات و پرندگان و گیاهان، همه و همه را.

این توان شگفت و قدرت بی نظیر انسان، راهی است برای گام برداشتن او به سوی کمال و
آزمونی است برای او که با این توان چه می کند و چه می سازد؟

آموختنی های ضروری

در اینکه خداوند مهربان قدرت فهمیدن، شناختن و دانستن را به من و تو بخشیده است شکی
نیست. در اینکه این توانمندی مفید، راهگشای همه مسائل ماست و راه رسیدن به کمال و
سعادت دنیا و آخرت را برایمان هموار می کند هم هیچ شکی نیست. و بالاخره در اینکه دور
ماندن از این کلید راهگشا و غافل ماندن از این توانمندیِ ارزشمند، ماندن در تاریکی،
پوسیدن، در جا زدن و نابود شدن است هم هیچ شکی نیست.

اما مهم است که بدانی هر شناختی، هر علمی و هر دانستنی، راهگشای راه سعادت نیست. مهم
است که بدانی بعضی از شناخت ها و دانستن ها، لازمه به کمال رسیدن انسان است. آموختن بعضی
از علوم برای همه انسان ها ـ هر که باشند و هر جا که باشند ـ ضروری و واجب است و غفلت از آنها
برای هیچ کس به هیچ دلیل توجیه پذیر نیست؛ شناخت حقایقی مثل خودشان، خالقشان،
جایگاهشان، هدفشان و درک واقعیاتی مثل اینکه از کجا آمده اند، چرا آمده اند و به کجا می روند.

وسعت آدم ها

تو می توانی بدانی، بشناسی، درک کنی و به واقعیت ها و حقایق برسی. می توانی آنها را
بیاموزی، به آنها فکر کنی، آنها را لمس کنی و حس کنی. تو می توانی چیزی را بدانی و
بشناسی یا آنکه به آن یقین پیدا کنی و آن را درک کنی. این حسی جداگانه و شناختی دیگرگونه
است. دانستن چیزی، مثل نگاه کردن به آن است؛ ولی یقین به آن، مثل بودن در متن آن است.

اینکه چیزی را بدانی، تنها تصویری از آن در ذهن خودت آورده ای؛ اما اینکه به آن یقین
پیدا کنی، آن را از آن خودت کرده ای، به گونه ای که روحت به قدر آن وسعت پیدا کرده است.
این همان کلیدی است که می تواند راهگشای تو باشد، تو را کمک کند، دستت را بگیرد و بالا
بکشاند. می گویند: «آدم ها بزرگ اند به قدر دانسته هایشان»،ولی شاید بهتر باشد اگر بگوییم:
«آدم ها بزرگ اند به قدر آنچه به آن یقین دارند».

ریشه پابرجای اندیشه ها

از سال های اول دبستان یا حتی شاید از آن هم زودتر، به ما آموخته اند که جهان منظم، خالقی
و ناظمی می خواهد و این خالق توانا یکی است و قادر است و حکیم است و دانا، و این باور
بزرگ همیشه تکیه گاهی محکم و پشتیبانی سترگ برای ما بوده و هست. اما این باور در درون
ما تا چه حد ریشه کرده و تا چه اندازه محکم و پابرجا و ثابت است؟

راستی اگر روزی همه آدم ها خلاف باور ما را فریاد کنند، اگر تیرهای شک و تردید به
سوی باورهای همه نشانه رود، اگر به هزار برهان فریبنده باورمان را به مسلخ انکار بکشانند
و اگر بر این باور به پرتگاه تهدیدمان بکشانند، باز هم بر باور خودمان ثابت و پا برجا خواهیم
بود؟ آیا آن قدر به آن اندیشیده ایم و در آن به یقین استوار رسیده ایم که بتوانیم همه پهنه های
شک و تردید و انکار و تهدید را به سلامت بگذرانیم؟

چشمه ای از زندگی

در گوشه ای از وجود من، در اعماق درونم چشمه ای می جوشد؛ چشمه ای که در همه جایِ
من جاری و ساری است و در ذره ذره وجودم موجی آرام، لطیف و روح بخش می افکند. در
درون من همراه با حس گرسنگی، تشنگی، عشق، عاطفه و مجموعه ای از احساسات مختلف،
حسی می جوشد که مرا نه به سوی عالم خاک، که به بالا می کشاند. حسی که مرا به فروتنی و
خاکساری در برابر وجودی برتر و فراتر وامی دارد. خردی مرا، کوچکی ام را و ناتوانی ام را به
من می نمایاند و مرا به پرستش وجودی غنی، سرشار و بزرگ فرا می خواند.

حس پرس