پاورپوینت کامل خورشید هدایت(شهادت امام هادی علیه السلام ) ۴۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل خورشید هدایت(شهادت امام هادی علیه السلام ) ۴۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل خورشید هدایت(شهادت امام هادی علیه السلام ) ۴۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل خورشید هدایت(شهادت امام هادی علیه السلام ) ۴۴ اسلاید در PowerPoint :

۱۵۰

سیری کوتاه در زندگی امام

امام ابوالحسن علی النقی الهادی علیه السلام در نیمه ذی حجه سال ۲۱۲ هجری، در اطراف مدینه، در
محلی موسوم به «صَریّا» چشم به جهان گشود. امام هادی علیه السلام در سال ۲۲۰ هجری، در هشت
سالگی، بعد از شهادت پدر بزرگوارش امام جواد علیه السلام به امامت رسید. مدت هدایت و امامت آن
حضرت، ۳۳ سال بود و در ۴۱ سالگی، در سوم رجب سال ۲۵۴ هجری در شهر سامرا بر اثر
زهری که با دسیسه مُعتز، سیزدهمین خلیفه عباسی به ایشان خورانده شد، مسموم گردید و به
شهادت رسید. مشهورترین القاب آن بزرگوار، نقی و هادی است و کنیه آن حضرت، ابوالحسن بود.

القاب امام هادی علیه السلام

برای امام هادی علیه السلام به تناسب خوی و صفاتش، القابی را ذکر کرده اند که هرکدام، دارای شأن نزول
و فلسفه ای است. لقب های زیر، بخشی از القاب آن حضرت است:

۱. نقی، به معنای پاک، پاکیزه از آلودگی و انحراف؛

۲. مرتضی، به خاطر پسندیده بودن خوی و رفتارش در برخوردها و روابط؛

۳. عالِم، به دلیل دانش بسیار و پردامنه اش در عرصه های گوناگون علمی و فرهنگی؛

۴. عسگری، به خاطر اقامتش در محیط نظامی که به دستور دشمن صورت گرفته بود؛

۵. رشید، به دلیل رشد یافتگی و هدایت شدگی او از سوی حق؛

۶. وفی، به معنای وفادار و انجام دهنده عهد و پیمان، به تمام و کمال.

هادی امت ه

خدا را پیوسته برای هدایت مردم، حجّت هاست. امام هادی علیه السلام هادی امت و هدایت یافته از غیب
بود. فروغی که از خورشید وجودش می تابید، روشن کننده افکار و راهنمای مردم بیدار بود.
ظلمت حاکم، آن «حق مظلوم» را به زندان افکند و در حصر نهاد، امّا آن «نور زندانی» پیوسته
روشنایی می بخشید و بر دل های دوست دارانش حکومت داشت؛ نه با سلاح، که با فلاح، و نه با
قدرت نظامی، که با فضیلت اخلاقی.

سخن چینان، از جاذبه معنوی و برتری علمی اش در آتش حسد می سوختند و حاکمان او را
رقیب حکومت می دانستند. او را از مدینه به سامرا بردند، تا مدینه بی خورشید بماند و پروانه ها
سرگردان.

سلام بر جان روشن و ضمیر فروزانش که با نیایش و نجوا با خدا مأنوس بود و سجّاده و
سحر، گواه یک عمر تهجّد و شب زنده داری اش بود.

مادر عارف

مادر امام هادی علیه السلام زنی پاک دامن بود و در زهد و تقوا، در زمان خود بی نظیر به شمار می آمد.
ایشان در بیش تر روزهای سال، روزه مستحبّی می گرفت و امام هادی علیه السلام در شأن او فرمود:
«مادرم، عارف به حق من بوده و از اهل بهشت می باشد. خداوند نگهبان و حافظ اوست و شیطانِ
سرکش به او دسترسی ندارد». ایشان هم چنین بر اساس اسناد دیگری، درباره مادرش می فرماید:
«او از مادران پرهیزکاران و صالحان است که از فرمان خداوند سرپیچی نمی کند. اهل زهد و
عرفان، متعبّد و از زنان بی مانند و بی همتای عصر بود و در مدینه، همگان او را به پاکی و تقوا
می شناختند و او را سیّده می خواندند».

طاغوت های معاصر امام

امام هادی علیه السلام از لحظه وفات پدر بزرگوارش و پذیرفتن وظیفه خطیر امامت جامعه تا هنگام
شهادت، دورانی پرمبارزه، استقامت و پایداری سیاسی و عقیدتی را پشت سرگذاشت. مدت
زندگانی آن امام هُمام، مصادف با حکومت دشمنان کینه توزِ فرزندان ابوطالب، به ویژه فرزندان
پاک علی و فاطمه علیه السلام بود؛ کسانی که همه عمر برای ریشه کنی این راست قامتان جاودان تاریخ، از
هیچ اقداماتی فروگذار نکردند. طاغوت های معاصر امام هادی علیه السلام از این قرارند: معتصم (برادر
مأمون)، واثِق (پسر معتصم)، متوکل (برادر واثق و دهمین خلیفه عباسی)، مُنتَصَر (پسر متوکل)،
مُستعین (پسر عموی منتصر)، و مُعتَز (پسر دیگر متوکل) بودند.

عبادت امام هادی علیه السلام

حضرت امام هادی علیه السلام در زهد و عبادت یگانه بود. ایشان همانند دیگر امامان ما، همواره شب
هنگام به پروردگارش روی می آورد و شب را با حالت خشوع به رکوع و سجده سپری می کرد و
سر بر خاک می نهاد. ایشان پیوسته دعا می کرد و می فرمود: «بارالها! گنهکاری بر تو وارد شده و
تهی دستی به تو روی آورده است. تلاشش را بی نتیجه مگردان و او را مورد عنایت و رحمت
خویش قرار ده و از لغزشش درگذر».

آن چیزی که امام هادی علیه السلام را محبوب دل های همگان ساخته بود، پیوند با خدا، تکیه بر
آفریننده بی نیاز، غنای از بنده سراسر نیاز، وارستگی از دنیای فانی، وابستگی به ابدیت بی پایان و
دلدادگی به عبادت بود.

تصرف در هستی

امام هادی علیه السلام در سایه عبادت و نزدیکی به خداوند متعال، به درجه های والایی از رشد و کمال
رسیده بود. ایشان از حقیقت اندیشه های انسان ها، عالم طبیعت، جهان پدیده ها و حتی گیاهان و
حیوانات آگاه بود. در همین زمینه، در تاریخ نقل شده که در منزل متوکل و در اطاقش، پرندگانی
وجود داشتند که در قفس نگهداری می شدند. هنگامی که متوکل در حضور امام هادی علیه السلام
می خواست سخن بگوید، پرندگان شروع به سر و صدا می کردند و مانع صحبت کردن او
می شدند، ولی به محض این که امام هادی علیه السلام لب به سخن می گشودند، پرندگان ساکت می شدند و
گویی آن ها نیز به سخنان دُرافشان و پرگُهر آن بزرگوار، گوش جان می سپرند.

امام در مدینه

از مجموع ۳۳ و اندی سال دوران امامت امام هادی علیه السلام حدود سیزده سال آن در مدینه سپری شد.
ایشان در طول این مدت، با استفاده از ضعف و آشفتگی دستگاه خلافت، به تبیین و گسترش
مبانی اعتقادی و فرهنگی اسلامی و هدایت امت مسلمان همّت گمارد و از سرچمشه زلال و
مطمئن امامت، تشنگان حقیقت و عدالت را سیراب کرد.

دانش پژوهان و حق جویان، از هرسو به محضر ایشان روی می آوردند و از دانش خدادادیِ
امام علیه السلام استفاده می کردند. شیعیان و دوستان اهل بیت ـ که تعدادشان در آن زمان زیاد شده بود ـ از
نقاط مختلف، به ویژه ایران، عراق و مصر به طور حضوری یا از راه نوشتن نامه، مسایل و
مشکلاتشان را مطرح کرده، از آن گرامی، رهنمود می گرفتند.

خطر امام برای توکل

هنگامی که حضور امام هادی علیه السلام در مدینه منوّره برای حکومت متوکل به یک خطر جدّی تبدیل
شد و اسباب اضطراب و نگرانی صاحبان زر و زور را فراهم آورد، و تمام دشمنان، دست به دست
یکدیگر دادند و سعی کردند که چنین به متوکل وانمود کنند که امام هادی علیه السلام خود را برای یک
نهضت عمومی آماده می سازد. سرانجام متوکل تصمیم گرفت در سال ۲۴۳ ق، حضرت هادی را
از مدینه به سامرا بیاورد تا به راحتی ایشان را تحت نظر داشته باشد. مردم به خوبی می دانستند که
شخصیت با عظمت امام و نفوذ بسیار آن حضرت در میان مردم و توجه عمومی جامعه به
رهنمودهای آن بزرگوار، موجب شده که متوکل، امام را به سامرا فراخواند.

دلیل احضار امام به سامر

دلیل آن که متوکل عباسی، حضرت امام هادی علیه السلام را از مدینه به سامرا احضار کرد، گرایش بیش از
اندازه مردمان آن زمان به آن حضرت بود؛ چنان که در تاریخ آمده است که «یزداد» پزشک