پاورپوینت کامل صدرنشین آسمان دانش(بزرگداشت ملاصدرا)مناسبت ها ۴۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل صدرنشین آسمان دانش(بزرگداشت ملاصدرا)مناسبت ها ۴۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل صدرنشین آسمان دانش(بزرگداشت ملاصدرا)مناسبت ها ۴۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل صدرنشین آسمان دانش(بزرگداشت ملاصدرا)مناسبت ها ۴۵ اسلاید در PowerPoint :

۱۴

باغبانی بزرگ

صدرالدین، محمد بن ابراهیم قوامی شیرازی، فیلسوف الهی و عارف وارسته قرن یازدهم
هجری، مرواریدی غلطان بود که در صدف علوم الهی پروریده شد. باغبانی بزرگ که با مرارت
بسیار و تلاش بی انتها، بوستان خوش نگار و بی مانند حکمت متعالیه را پایه ریخت و عطر خوش
آن را در سراسر عالم منتشر ساخت. یادش گرامی و زنده باد.

هدیه ای الهی

پدر ملاصدرا، ابراهیم قوامی شیرازی، از حاکمان و صاحب منصبان شیراز بود. او مردی مؤمن،
بزرگ منش و مدبر، با ثروتی بسیار بود که سال های بسیاری از عمرش را در آرزوی فرزند به سر
برد. محمد، یگانه فرزند او، هدیه ای الهی بود که خدا در دوران پیری و در پاسخ دعای بسیار نذر
فراوان به او عطا فرمود. هرچند او نتوانست بالندگی و به بار نشستن فرزند را ببیند و از لذت این
افتخار لبریز شود، در همان کودکی محمد، به خوبی دریافت که فرزندش، بر خلاف بسیاری از
هم سالانش، سودایی دیگر در سر دارد و راهی دیگر در پیش؛ چرا که محمد تا همان ابتدای سن
جوانی، آن چه از آموختنی ها در شیراز یافت می شد، آموخته و آن چه از کتاب های بزرگان به
دستش می رسید، خوانده و کاویده بود.ابراهیم از همان زمان، به خوبی می توانست فردای روشن
محمد را به چشم ببیند.

غواص چیره دست

صدرالمتألهین، صدرنشین عالمان خداجوی و عارفان راستین بود. او که در دریای علوم اسلامی
غواصی چیره دست به شمار می آمد و گهرهای بی بدیل بسیاری صید کرده بود، در عمل عابدی
فروتن، زاهدی بی رغبت به دنیا و سالکی زیور بسته به مکارم نیکوی اخلاقی بود. هرچند مقام
علمی ملاصدرا برای همه روشن و در دربار شاه نیز در ابتدا بسیار مورد احترام بود، آن حکیم
بزرگ، هرگز نامی نجست و خود را به دربار و درباریان نزدیک نکرد. او حتی در یک مورد از
کتاب های خود، آن گونه که رسم زمانه بود، از شاه و درباریان یاد ننمود و آن ها را نستایید. او با آن
همه ثروت پدری، همواره ساده ترین نوع زندگی را برگزید و همراهی با دردمندان را، بر
دربارنشینی ترجیح داد. رحمت خدا بر او که راهرو راستین حق بود.

عمل به دانسته ها

صدرالدین محمد، صدرالمتألهین، دانشمند بزرگ علوم الهی و عارف راستین در معارف
اسلامی، دانش بسیار و تفکر ناب خود را به گونه ای بی نظیر با عمل درآمیخت. هرچند او فرزند
یکی از وزیران و بزرگانِ دربار شاه عباس به شمار می آمد و خود نیز به جهت مقام علمی و بلندای
دانایی اش، در دربار محترم بود، هرگز به تجمّل و آسوده زیستی دربار تن درنداد و هیچ گاه با
دربارنشینان و با رفاهی که در آن حکم فرما بود، همراه نگشت. این خصیصه کم نظیر او ـ یعنی
عمل به دانسته ها و رهپویی در امتداد آن چه حق می دانست ـ نردبانی برای عروج و صعود او، و
ریسمانی برای هر چه نزدیک تر شدن او به حق و حقیقت بود.

چراغ بر دست

حکیم متأله، ملاصدرای شیرازی، معرفت، یقین و ایمان به خدا را چونان چراغی بر دست گرفت
و در کوچه خم های بی پایان علوم فلسفی ره جست، آن گونه که بسیاری از درهای بسته این علم
گشوده شد و نقاط تاریک بسیاری روشن گشت. آن متفکر ربانی و آن فیلسوف الهی، آن گونه به
تحلیل مسایل فلسفی و گشودن گره های ناگشوده این علم پرداخت که تحسین همه دانشمندان
زمان خود و بعد از خود را برانگیخت؛ آن چنان که هنوز بعد از سال ها از حضور روشن او،
بسیاری از بزرگان، در کار تشریح نوشتارها و تحلیل نظرات اویند و هنوز عالَم علم، از نسیم
بوستانی که او بر نهاد و خرمی بخشید، طراوت می گیرد و رونق می پذیرد.

نهالی پربار

صدرالدین محمد، ملایی جوان بود که در هجده سالگی، اعجاب عالمان هم عصر خود را
برانگیخت و در سایه بزرگانی چون شیخ بهایی، میرفندرسکی و میرداماد استرآبادی، نهال وجود
را به بار نشاند.تشنگی بی پایان ملاصدرا برای دانستن و آموختن، جدیت و پشتکار او در جست
و جو و بررسی آثار بزرگان عالم علم، و تفکر عمیق او در به هم پیوند دادن معلومات و نظم
بخشیدن به آن ها، از او دانشمندی برجسته ساخته بود که باب مجهولات بسیاری را گشود و پرده
ابهام از مسایل بسیاری برکشید و آن ها را چون گوهری گران قدر به عالم علم تقدیم نمود.

پروازهای ناب

ملاصدرا، سلطان بزرگ اقلیم علم و دانایی، با همه بزرگی و شهرتش، با همه یگانگی اش در عصر
خود و با همه منزلتی که در میان خواص و عوام کسب کرده بود، هرگز مرغ بلند پرواز روحش را،
اسیر قفس تجملات و لذت های مجازی دنیا نکرد. او، ریاضت را نردبانی برای رشد می دید.
سبک بالی را دوست می داشت تا بلندتر پرواز کند و پرواز بلندش، بدان جهت بود که پایش را
برای داشته های دنیایی و گرد آوردن آن ها و اندیشیدن به آن هادربند نمی کرد. هرچند مقام
علمی اش چندان بلند بود که سلطان از او دعوت کند که به حاکمان درباری بپیوندد و خوش باشد،
ملاصدرا آسمانی فکر می کرد. او به پرواز می اندیشید و از زمین و بر زمین ماندن بیزار بود و
همین مسأله، رمز پروازهای ناب او در آسمان معرفت و صعود بی بدیلش به سوی حق و حقیقت
به شمار می آمد.

صدرنشین آسمان

صدرالمتألهین، ملاصدرای شیرازی، با آن بار عظیم دانسته ها و آن سبد بزرگ نوآوری ها و
شناخته های تازه، هرگز در برابر استادی، لب به سخنی اهانت آمیز نگشود. او هرگز فروتنی و
تواضع را از یاد نبرد. حتی آن گاه که او را لقب «صدرالمتألهین» بخشیدند، غروری در دل نیفکند و
بهره ای از این نام و ان شهرت نجست. او بزرگ تر و بزرگ اندیش تر از ان بود که گرفتار نام های
دنیایی و غرور مردان خاکی شود. صدرنشینی او، نه در عالم خاک، بلکه برای همیشه صدرنشینی
آسمان دانایی بود.

خدایی بودن

از برجسته ترین مکارم اخلاقی و عادات نیک صدرالمتألهین، ملاصدرای شیرازی، خدایی بودن
و همیشه و هر لحظه در یاد خدا بودن آن الهی مرد بود. او همه چیز را به یقین و با باوری عمیق از
خدا می دانست؛ پس از هیچ کدام بیزار نبود، اما از هر چیز بدان اندازه بهره می جست که او را به
خدا نزدیک تر کند و اگر کسی یا چیزی او را لحظه ای از اندیشیدن به خدا و با خدا بودن دور
می کرد، بی هیچ تردیدی رهایش می کرد؛ چنان که از نام و شهرت نیز دوری می جست. او خود را
بنده خدا می دید و جز این، دیگر هیچ و این عشق یک پارچه و این سبک بالی محض او، او را به
سوی حقیقتی کشانید که دست بسیاری از آن کوتاه است.

نگاه بلند

عارف الهی، حضرت ملاصدرا ـ علیه الرحمه ـ که سال ها و سال ها در دریای معرفت الهی عوض
کرده، بارها لذت عرفان ناب را چشیده، در بوستان های معرفت قدم زده، و از نسیم خوش
عطرش سیراب و مست شده است، لذت های مادی و امور دنیایی را، بسیار فروتر از آن می بیند که
انسان را سرگرم کند. او خطاب به عارف نمایانی که تن به لذت های مادی داده اند، می فرماید:
«شگفتا! که بازی های شیطانت فراگرفته و به مرتبتی پست خوشحالت کرده و به متاعی اندک و
مغشوش مشغولت داشته است تا در برابر لذت نظر بر جلال و جمال حضرت ربوبی ـ با همه
درخشش و بروزی که دارد ـ به لذت های حیوانی بسنده کرده ای».

دوران طلایی تألیف

<