پاورپوینت کامل طلوع خورشید حماسه(تولد امام حسین علیه السلام) ۶۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل طلوع خورشید حماسه(تولد امام حسین علیه السلام) ۶۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل طلوع خورشید حماسه(تولد امام حسین علیه السلام) ۶۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل طلوع خورشید حماسه(تولد امام حسین علیه السلام) ۶۸ اسلاید در PowerPoint :

۱۷۸

تجلی جمال خداوندی

حسین کسی است که خورشید در چشم هایش می خندید و ماه از پیشانی اش می خرامید.
گیسوانش سایبان جهان و دست هایش عطوفت آشکار خداوند بود. راز پنهان حقیقت در
سینه اش تاب می خورد و معنای جاویدان بودن از نگاهش می تراوید. حسین تجلی جمال
خداوندی در زمین و ظهور جلال حضرت حق در زمان است. زیستن، از پس آمدن حسین علیه السلام
معنای راستین خویش را بازیافته و مردن، با ابدیت آسمانی پیوند خورده است. حسین سرشت
صالح انسان و طینت پاک خلقت است. سرچشمه ای که تمام رودخانه ها از سر انگشت هایش
جاری شده و همه دریاها از آبشخور پر شکوه چشم هایش جوشیده است.

ولادت امام حسین علیه السلام

حضرت اباعبداللّه الحسین علیه السلام در روز سوم شعبان سال چهارم هجری، در شهر مدینه چشم به
جهان گشود. پدرش امیر مؤمنان علی علیه السلام و مادرش سرور زنان جهان، فاطمه زهرا علیهاالسلام است.

پس از ولادت، این مولود مبارک را در دستان رسول گرامی اسلام صلی الله علیه و آله قرار دادند، آن گاه
پیامبر صلی الله علیه و آله در گوش راستش اذان و در گوش چپش اقامه خواند و سپس دستور داد تا گوسفندی را
به عنوان عقیقه قربانی کنند.

امام حسین علیه السلام حدود شش سال و چند ماه از دوران حیات نورانی رسول گرامی خدا صلی الله علیه و آله را درک کرد
و در این مدت، همواره مورد توجهات و محبت های بی نظیر آن حضرت قرار گرفت که از آن شمار،
بارها و بارها شنیده شد که پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله می فرمود: «حسین از من است و من از حسین هستم».

مراسم نامگذاری

در روایتی از امام رضا علیه السلام آمده است که در مراسم نامگذاری امام حسین علیه السلام جبرئیل از سوی خدا
آمد و پس از عرض تبریک و تهنیت خدمت پیامبر صلی الله علیه و آله گفت: یا رسول اللّه ! خداوند سلام
می رساند و می فرماید: نسبت علی علیه السلام به تو، نسبت هارون علیه السلام به موسی علیه السلام است. از این رو، نام
این مولود مبارک را به نام فرزند هارون «شُبَیْر» نامگذاری کن که به زبان عربی «حسین» می باشد.

تاریخ نگاران اسلام می نویسند: در زمان قبل از اسلام، نام های حسن، حسین و محسن وجود
نداشت و کسی را به این نام نامگذاری نکرده بودند، بلکه این نام ها از اسم های بهشتی بود که
جبرئیل آن ها را بر پیامبر خدا صلی الله علیه و آله عرضه داشت. سپس رسول خدا صلی الله علیه و آله دستور داد قوچی را در
روز هفتم تولد امام حسین علیه السلام به عنوان «عقیقه» قربانی کنند و در راه خدا احسان نمایند.

مقام ارجمند حسین علیه السلام از زبان پیامبر صلی الله علیه و آله

روزی امام حسین علیه السلام در دوران کودکی در آغوش پیامبر صلی الله علیه و آله بود و پیامبر او را نوازش می کرد و او
را می خندانید. در این هنگام یکی از همسران پیامبر صلی الله علیه و آله به آن حضرت عرض کرد: ای رسول خدا!
شما چقدر این کودک را دوست دارید و با دیدار او شاد می شوید!

رسول گرامی اسلام صلی الله علیه و آله فرمود: چرا با دیدار او شاد نگردم، در حالی که او میوه قلب من و نور
چشمم است؟

احترام به برادر

امام حسین علیه السلام به برادرش امام مجتبی علیه السلام بسیار احترام می گذاشت و همواره با او، همگام و همراه
بود و هیچ گاه میان دو برادر فاصله ای نیفتاد و آن چه یکی انجام می داد، دیگری می پسندید و
می پذیرفت.

از امام باقر علیه السلام نقل است که امام حسین علیه السلام به قدری برادرش امام مجتبی علیه السلام را گرامی
می داشت و بزرگ می شمرد که هیچ وقت در حضور او سخن نمی فرمود. پیوسته وحدت کلمه و
اتفاق نظر در میان دو برادر برقرار بود. هنگامی که امام مجتبی علیه السلام با معاویه پیمان صلح بست، امام
حسین علیه السلام پیمان برادرش را محترم شمرد و وقتی امام حسن علیه السلام به شهادت رسید و عراقیان
نامه های متعددی برای آن حضرت نوشتند تا با رهبری ایشان، معاویه را از خلافت خلع و با آن
حضرت بیعت کنند، امام حسین علیه السلام در پاسخ به نامه ها، پیمان صلح برادرش را پیمان خود خواند
و به آن ها پاسخ منفی داد.

مهربانی با خانواده

امام حسین علیه السلام با همسران و فرزندان خویش در نهایت ادب و محبت و مهربانی معاشرت و رفتار
می کرد. یکی از تاریخ نگاران معروف تاریخ اسلام می نویسد: «حسین علیه السلام از آن کسانی بود که به فرزندان
خویش، محکم ترین علایق و احساسات را داشت و نیز بهترین عواطف را به همسرانش دارا بود».

نقل شده که امام حسین علیه السلام درباره همسر با وفایش رباب و دختر گرامی اش حضرت سُکَیْنه
چنین می فرمود: «به جان خود سوگند، خانه ای را دوست می دارم که سکنیه و رباب را میزبانی
کند. من این دو را دوست می دارم و مالم را در راه آنان می دهم و کسی نمی تواند مرا بر این علاقه و
دوستی سرزنش کند».

ابراز محبت به فرزند

محبت به فرزندان، امری درونی و عاطفی است که خداوند آن را در دل پدر و مادر به ودیعت
نهاده است. البته این محبت، زمانی سازنده و تأثیرگذار است که فرد برخوردار از محبت، از آن
آگاهی یابد و محبت ابراز شود. حضرت امام حسین علیه السلام نیز به عنوان الگوی نمونه تربیتی چنین
عمل می کردند. چنان که یکی از اصحاب آن حضرت می گوید: نزد امام حسین علیه السلام نشسته بودم و با
او سخن می گفتم که علی بن الحسین علیه السلام وارد شد. امام حسین علیه السلام او را صدا زد. چون آن کودک
متوجه پدر شد، نزدیک آمد. حسین علیه السلام او را در آغوش گرفت و به سینه اش چسبانید و سپس میان
دوچشمان فرزند گرامی اش را بوسید و گفت: «پدرم فدای تو باد، چقدر زیبا و خوشبویی».

سرزنش تجّمل گرایی

شخصی خانه بسیار مجلّلی برای خود ساخت و پس از پایان ساختمان، نزد امام حسین علیه السلام رفت و
عرض کرد: خانه ای ساخته ام و اکنون دوست دارم شما وارد آن شوید و برایم دعا کنید. امام نیز با
آن مرد به سوی خانه اش حرکت کردند. حضرت چون وارد آن بنای بزرگ شد، با تعجب و تأسف
نگاهی به اطراف خانه کرد و فرمود: «خانه خودت(منزل اصلی و سرای آخرتت) را ویران
ساخته ای و به آبادانی خانه دیگری پرداخته ای که فانی است. هر چند با این کار، خود را نزد مردم
عزیز و بزرگ داشته ای تا آنان تو را به بزرگی نگاه کنند، ولی بدان نزد اهل آسمان، پَست و کوچک
شمرده می شوی و تو را دشمن می دارند». این سرزنش از آن روست که برخی ثروتمندان به
جای آن که اندکی به طبقات محروم و بی بضاعت جامعه کمک کنند، به زراندوزی، تجمل گرایی و
تفاخر روی می آورند و خود را بزرگ و مهم جلوه می دهند.

سلام قبل از کلام

سلام کردن، یکی از آداب مهم و زیبایی مکتب اسلام است. در روایتی از امام حسین علیه السلام آمده
است: «بخیل کسی است که در سلام کردن بخل بورزد و سلام نکند».

اشاعه فرهنگ سلام در جامعه، خود بزرگ ترین عامل در نزدیک شدن دل ها و صمیمی تر
شدن روابط اجتماعی انسان هاست و در پی آن، تکبّر و بزرگ بینی هایی که در برخی افراد وجود
دارد، از بین می رود.

در حکایتی تاریخی آمده است که روزی مردی بر امام حسین علیه السلام وارد شد و پیش از آن که
سلام کند، احوال پرسی کرد و گفت: «حالتان چطور است؟» امام علیه السلام در پاسخ فرمود: «خداوند تو
را عافیت بدهد. اول سلام کن، آن گاه سخن بگو». سپس امام برای ترویج فرهنگ سلام، فرمودند:
«به هیچ کس اجازه ورود ندهید تا اوّل سلام بکند».

خداترسی

هر گاه امام حسین علیه السلام برای نماز وضو بگیرد، از ترس خداوند متعال رنگ رخسار مبارکش
دگرگون می شد و بدنش سخت می لرزید. پس آن گاه که از ایشان درباره این حالشان سؤال می شد،
می فرمود: «روز قیامت کسی در امان نخواهد بود، مگر آن که در دنیا از خداوند خوف و ترس
داشته باشد». ایشان هم چنین می فرمود: «آرامش خاطر در پیشگاه خدا، تنها برای کسی است که
در دنیا با خوف و خشیت الاهی زندگی کند».

نکته های آموزنده

نقل شده که مردی بر امام حسین علیه السلام وارد شد و گفت: ای پسر پیغمبر! پرسش هایی دارم که اگر
اجازه فرمایید از محضر شما سؤال کنم. امام اجازه داد و مرد گفت: میان ایمان و یقین چقدر فاصله
است؟ امام فرمود: چهار انگشت. گفت: چگونه؟ فرمود: ایمان مربوط به چیزهایی است که با
گوش می شنویم و یقین مربوط به چیزهایی است که با چشم می بینیم و میان گوش و چشم فاصله
چهار انگشت است. مرد دوباره پرسید: فاصله بین آسمان و زمین چقدر است؟ امام فرمود: به
اندازه دعایی که به اجابت برسد. گفت: عزّت مرد به چیست؟ فرمود: عزت مرد به بی نیازی او از
مردم است. مرد باز پرسید: چه چیز از همه زشت تر است؟ امام پاسخ داد: هوسرانی پیران،
سختگیری پادشاهان، دروغگویی شریفان، بخل ورزیدن ثروتمندان و حریص بودن دانشمندان
از همه زشت تر است. مرد گفت: ای فرزند رسول خدا! امامان پس از پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله چند نفرند؟
حضرت پاسخ داد: دوازده نفر به تعداد نُقبای بنی اسرائیل.

دریای سخاوت

امام حسین علیه السلام نیز هم چون دیگر معصومان علیهم السلام سرچشمه جود و بخشش بود، به طوری که
همیشه فقیران و مستمندان به خانه ایشان پناه می آوردند و از دریای سخاوت آن حضرت
جرعه ای می نوشیدند. در حکایتی جالب آمده که عربی بیابانی وارد مدینه شد و از سخی ترین
مرد آن شهر سؤال کرد. همگی امام حسین علیه السلام را به او معرفی کردند. مرد فقیر در مسجد امام را در
حالت نماز یافت و ضمن عرض حاجت چنین گفت: «ناامید نمی شود آن کس که به تو امید داشته
باشد». چون نماز امام به پایان رسید، برخاست و همراه فقیر به خانه رفت. سپس آن چه در خانه
داشت و افزون بر چهار هزار دینار بود، در پارچه ای پیچید و به آن فقیر بخشید و از کم بودن
عطایش پوزش طلبید. مرد عرب نگاهی به سکّه ها کرد. و حیرت زده شد و شاید با خود می گفت:
عجبا! این چه شخصیتی است که این همه به من بخشیده است و چنین عذر خواهی می کند.

حسین، پناهگاه مردم

سالار شهیدان، امام حسین علیه السلام خود را وقف اجتماع نموده بود و در واقع پناهگاه مردم به ویژه
دردمندان و بینوایان به شمار می آمد و هر کسی که گرفتار مشکل سختی می شد، از طریق آن
حضرت آن را حل می کرد. در حکایتی تاریخی آمده است: «اُسامه بن زید» از یاران رسول
خدا صلی الله علیه و آله در حالت احتضار به سر می برد که امام حسین علیه السلام به دیدارش شتافت و از او دلجویی
نمود و از مشکلاتش پرسید. اسامه گفت: غم و غصّه شدیدی دارم و آن قرض سنگین است که
مبلغ آن به شصت هزار درهم می رسد. حضرت وعده داد که آن را بپردازد. اُسامه گفت: می ترسم
قبل از پرداخت قرض بمیرم. امام حسین علیه السلام فرمود: نگران نباش. من آن را به زودی می پردازم و
چنین هم کرد و قبل از فوت او، همه قرض هایش را پرداخت.

پاکیزگی و نظافت

 اشتراک گذاری در شبکه های اجتماعی، به دوستانتان معرفی کنید.

  راهنمای خرید:

• همچنین لینک دانلود به ایمیل شما ارسال خواهد شد به همین دلیل ایمیل خود را به دقت وارد نمایید.
• ممکن است ایمیل ارسالی به پوشه اسپم یا Bulk ایمیل شما ارسال شده باشد.
• در صورتی که به هر دلیلی موفق به دانلود فایل مورد نظر نشدید با ما تماس بگیرید.