پاورپوینت کامل آیه ای از کوثر(تولد امام حسن مجتبی علیه السلام) ۹۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل آیه ای از کوثر(تولد امام حسن مجتبی علیه السلام) ۹۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۹۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل آیه ای از کوثر(تولد امام حسن مجتبی علیه السلام) ۹۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل آیه ای از کوثر(تولد امام حسن مجتبی علیه السلام) ۹۰ اسلاید در PowerPoint :

۳۰

امشب حسن بن علی علیهماالسلام می آید

امشب افطاریِ خانه علی علیه السلام حال دیگری دارد. خانه حبیب خدا که منزلگه ملائک است، امشب
قدمگاه نوری است که با نزول آسمانی خود، عاشقی را دوباره زنده می کند و در هستیِ زمان روح
تازه ای می دمد. امشب ترنم عشق بر همه عالم جاری است و اطلسی های بهشتی، سر در آغوش
یکدیگر بستری گسترده اند برای سپیده صبحی که در آسمان حجاز تا لحظاتی دیگر خواهد دمید.
امشب حسن بن علی علیهماالسلام می آید و آسمان مدینه از بهر قدوم مبارکش، مهتاب باران است و دل هایِ
بی قرارِ مشتاقانش، بی تاب آمدن اویند. امشب نگاهی نوازشگرِ بال هال ملائک است که
گستره اش، پذیرای شور و شوق همه عاشقان علوی است؛ نگاهی که پژواک فریاد عاشقی اش، تا
آن سوی پرچین دل ها خواهد رسید؛ نگاهی که سنگستان شهر تنهایی را آب می کند و آتشفشان
عشق را در دل های تشنه جامش فعال می سازد. مقدمش خجسته و مبارک باد!

مدینه میزبان حسن علیه السلام

آسمان پرستاره مدینه، در این نیمه رمضان، درخشش دیگری دارد. عرشْ شکوفه باران است و
فضا آکنده از عطر حضو رملائک که زانوی ادب بر زمین نهاده اند. امشب رحمت الهی تابیدن
می گیرد ونخستین غنچه باغ زندگی علی علیه السلام و فاطمه علیهاالسلام شکوفا می شود. در بوستان محمدی،
گلی دیگر شکفته می شود؛ گلی که گل های جهان با عطرش مست می شوند. او که آبشار نوازش
نگاهش، دیدگان الهی فاطمه علیهاالسلام را سیراب خواهد کرد و او را به کهکشان های رنگین عاشقی
خواهد برد. امشب زمین مدینه میزبان حسن علیه السلام است که با آمدنش، افق های ناآشنای هستی را
پدیدار می سازد و لوح آسمانی صلح را با خود می آورد؛ صلحی که پایه حادثه عاشورا خواهد بود.

سلام بر گل زیبای مجتبوی

سلام بر گل زیبای مجتبوی در بوستان حُسن نبوی، سبط اکبر، الگوی کمال و آینه جمال که
میلادش در نیمه رمضان، رویش گلی در بوستان خدا بود. سلام بر مجتبای آل محمد صلی الله علیه و آله ، فرزند
برومند علی علیه السلام و زهرا علیهاالسلام که گوهر دریای فضیلت بود. سلام بر آن آینه حُسن ازلی که تولد
فرخنده اش در آستانه شب های قدر، برکتی صد چندان بر سفره افطار و سحر روزه داران است.
در خنده های صبح دم نیمه ماه مبارک، میلادی نهفته بود که دامن دامن زیبایی و حُسن به بشر
ارزانی داشت و همه ما را بر سفره احسانش مهمان کرامت خویش ساخت، تا از مائده معنوی
خدایی بهره مند شویم. سلام بر او که کرامت وجود؛ آینه دار فضیلت های اوست. دل های شیعیان،
با نسیم روح نواز نام زیبایش صفا می گیرد و یاد او، همچون عطر بهشتی مشام جان ها را می نوازد.
فاطمه علیهاالسلام دریایی پیوسته با رسالت بود و علی علیه السلام مسندنشین امامت: وقتی این دو دریا به هم
پیوست، غوّاص آفرینش از تلاقی این دو دریا، گوهر حُسن به چنگ آورد و لؤلؤ سبز این دو
دریا، حسن بن علی علیهماالسلام بود.

طلوع مهر

در گلستان ولایت، گلی شکفت که باعطر حضور خود، فضای مدینه را عطر آلود نمود و شادی و
عشق را مهمان قلب های پاک علی علیه السلام و فاطمه علیهاالسلام نمود. نواده عزیز پیامبر صلی الله علیه و آله ، نخستین فرزند
علی علیه السلام و فاطمه علیهاالسلام ، امام حسن مجتبی علیه السلام ، در نیمه رمضان سال سوم هجری در مدینه منوّره دیده
به جهان گشود. این مولود، شش سال از لبخندها و نوازش های پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و آغوش معطّر او
بهره مند شد و عطر بهشت در سایه نامش قرار و آرام یافت. او عصاره هستی، میوه باغ کمال و گل
دامان زهرای اطهر علیهاالسلام بود. در سرزمین وحی بار دیگر درهای رحمت الهی گشوده شد و یکی
دیگر از بزرگ ترین آیات الهی به جهانیان عرضه گردید و ستاره درخشانی از آسمان ولایت
ظهور کرد که حلم و بردباری و صلح را معنایی تازه بخشید. امام حسن مجتبی علیه السلام دومین امام
شیعیان است که در دانشگاه اسلام، نیروی حلم و بخشش او، بیش از دیگران ظهور و بروز داشت.

نام، لقب، کنیه

نام شریف و مبارک امام دوم شیعیان، حسن است و این نام، هدیه ای است که جبرئیل از سوی
خداوند تبارک و تعالی برای رسولخدا صلی الله علیه و آله آورد. این نام در دنیا نبوده، بلکه از نام های اهل
بهشت است.پس از نام گذاری مولودِ وحی، پیامبر خدا صلی الله علیه و آله گوسفندی را قربانی نمود و سپس
موی سر آن نورسیده را تراشید و به اندازه وزن آن، نقره صدقه داد و با دستان مبارک خود، نوع
عطر مخلوط، به نام «خَلوق» بر سر آن کودک شایسته مالید. کارهایی که رسول اکرم صلی الله علیه و آله در مراسم
تولد امام حسن علیه السلام انجام داد، بعدها سنتی شد که مسلمانان به آن تأسی نمودند. تنها کنیه امام
مجتبی علیه السلام ، ابومحمد است، ولی در القاب حضرت تعابیر مختلفی ذکر شده است. مشهورترین
لقب های حضرت عبارت است از تقی، زکی، سید، سبط، و ولی.

شکوفه های سبز

یکی از ابعاد و زوایای قابل تأمل در زندگانی اشخاص، به ویژه شخصیت های بزرگ جهانی،
بررسی تعداد فرزندان و کیفیت برخورد با آنهاست. در خصوص فرزندان امام حسن علیه السلام چندان
اختلافی نیست. یعقوبی تاریخ نویس و نویسنده کتاب تاریخ یعقوبی معتقد است امام دارای پانزده
فرزند بوده است که هشت نفر از آنها پسر و هفت نفر دختر بوده اند. شیخ مفید نیز در کتاب ارشاد،
تعداد فرزندان امام حسن علیه السلام را پانزده نفر دانسته است و با توجه به اعتبار و دقت علمی شیخ مفید
و مطابقت نظریه او با اقوال بسیاری از تاریخ نگاران، می توان این نظریه را مورد پسندتر دانست.
تعدادی از فرزندان امام حسن علیه السلام توفیق حضور و شرکت در ماجرای خونین کربلا را پیدا کرده و
اغلب هم شهید شده اند. برخی دیگر از فرزندان آن حضرت که چنین توفیقی پیدا نکردند، در
میان مردم از چنان حُسن معاشرتی برخوردار بودند که تاریخ، همواره نام و یاد نیک آنها را
یادآور شده است. براساس بیان تاریخ نگاران، فقط حسن و زید از فرزندان امام صاحب نسل
بوده اند.

یاران امام حسن علیه السلام

یاران امام حسن علیه السلام از نظر عدد بسیار کم هستند، ولی بسیاری از آنها، از شخصیت های برجسته
عالم اسلام به شمار می آیند. برخی از آنها پیامبر صلی الله علیه و آله و پنج امام را درک کرده اند، همانند جابربن
عبداللّه انصاری؛و برخی دیگر افزون بر اینکه از یاران امام حسن علیه السلام هستند، جزو یاران امام
علی علیه السلام نیز بوده اند، همانند جُعَید همدانی، رشید هجری، رَفَاعه بن شَداد، میثم تمار، و کمیل بن
زیاد؛ گروهی دیگر جزو یاران امام حسین علیه السلام نیز هستند، همانند تسلیم بن قیس، حبیب بن
مظاهر، و مسلم بن عقیل؛ دسته دیگر آنها حزو یران امام سجاد علیه السلام نیز هستند، همانند
ظالم بن عمرو؛ و گروهی نیز جزو یاران امام باقر علیه السلام شمرده شده اند، همانند جابربن عبداللّه
انصاری که در سال ۷۸ق به دیدار خدا شتافت. عده ای از یاران امام حسن علیه السلام جزو شهیدان کربلا
هستند و برخی همچون حُجربن عَدی، در راه ولایت و دفاع از اهل بیت علیهم السلام به شهادت رسیده اند.

سیرت نیکو

روش، منش، رفتار و کردار امام حسن علیه السلام نمونه روزگار بود. در یک جمع بندی کلی، می توان
چنین نتیجه گرفت که تاریخ نویسان، مهم ترین برجستگی های اخلاقی آن حضرت را
«بخشنده ترین، بزرگ منش ترین، با سخاوت ترین، حلیم ترین، زاهدترین، راستگوترین،
پارساترین، عابدترین، گرامی ترین و پرگذشت ترین شخص در میان مردم» ثبت و ضبط کرده اند.
شیخ صدوق در کتاب امالی، از امام صادق علیه السلام و آن حضرت از پدرانش نقل میکند: «امام حسن علیه السلام
در میان مردم زمان خود عابدترین، پارساترین و گرامی ترینِ افراد بود. چون قصد حج می کرد،
پیاده می رفت و گاهی پای خود را برهنه می نمود. هیچ گاه دست به کاری نمی زد، مگر اینکه
خدارا یاد می کرد. راستگوترینِ مردم بود و رساترین بیان را داشت. هرگاه به در ورودی مسجد
می رسید، سر خود را بلند کرده عرض می نمود. بارالها، بنده تباهکارت به درگاهت شتافته، پس
ای کریم، از زشتی هایی که مرتکب شده، به خاطر زیبایی هایی که نزد توست در گذر».

فضیلت های خجسته

امام حسن علیه السلام دارای فضیلت های فراوانی است که خلاصه آن را می توان در تبار پاک، آیات
آسمانی و روایات نبوی بیان کرد. از مهم ترین فضیلت های آن امام وارسته این است که پدرش
علی مرتضی علیه السلام ، دومین شخصیت برجسته جهان اسلام و مادرش فاطمه زهرا علیهاالسلام نخسین بانوی
نمونه اسلام و نیای ارجمندش، آخرین پیام آور خدای یکتاست و جدّه فداکارش، اولین بانوی
مسلمان، حضرت خدیجه علیهاالسلام است. امام حسن علیه السلام میوه شاخسار آن درختی است که ریشه اش
استوار، و ساقه ها، شاخه و برگ هایش، بهترین ساقه ها، شاخه ها و برگ ها هستند. از
برجسته ترین فضیلت های امام حسن علیه السلام این است که جزو اصحاب کسا و آل عبا و از اهل بیت
پیامبر صلی الله علیه و آله قلمداد شد؛ اهل بیتی که آیات فراوانی در شأن ایشان نازل شده است. با توجه به اصالت
خانوادگی و تربیت علوی و فاطمی است که رسول اکرم صلی الله علیه و آله ، امام حسن و برادر بزرگوارش امام
حسین علیهماالسلام را چنین می ستاید که: «آن دو، سرور جوانان اهل بهشت اند».

علم و دانش امام حسن علیه السلام

امام حسن علیه السلام از لحاظ علم و دانش، چهره ای درخشان و ممتاز بود و چون دریایی موّاج، بحر علم
و دانشش موج می زد. روشن است کسی که در مهد نبوت و آغوش ولایت و دامان عصمت و خاندان
طهارت رشد و نمو کرده و تربیت شده و در مکتب وحی آموزش و پرورش یافته باشد، باید چنین باشد
که چون دریای موّاج، بحر دانش او موج بزند. آن بزرگوار بازویی علمی، قضایی و نیرویی بسیار کارآمد
برای حکومت علوی و شخص امیرمؤمنان بود. بسیار اتفاق می افتاد که پرسش های بسیار مشکلی را
حتی از خارج کشور اسلامی، دانشمندان غیر مسلمان از امام علی علیه السلام می نمودند و حضرت به
فرزندش امام حسن علیه السلام می فرمود، پاسخ آنها را بدهد و بسیاری از اوقات برای اینکه جایگاه
علمی فرزندش را به دیگران نشان دهد، خود پرسش های گوناگونی در مسایل مختلف از امام
حسن علیه السلام می نمود و آن بزرگوار آن مسایل را پاسخ می داد و مشکلات علمی را حل می کرد.

زهد و عبادت امام حسن علیه السلام

درباره زهد، تقوا، عبادت، خضوع و خشیت امام حسن علیه السلام می توان گفت همچون پدر
بزرگوارش پرهیزکار و با تقوا بود. آن بزرگوار توجه و علاقه ای خاص به عبادت خدای تعالی
داشت و در آن هنگام، از نظر توجه به حق تعالی، چنان حالت روحانی پیدا می کرد که آثار آن، در
چهره و صورت آن حضرت به هنگام عبادت آشکار می شد. چون وضو می گرفت، رنگ
می باخت و می لرزید و رنگ مبارکش زرد می شد. می پرسیدند: چرا چنین شدی؟، می فرمود:
«سزاوار است بر کسی که می خواهد نزد پروردگارش به بندگی بایستد، رنگش زرد شود و بدنش
بلرزد». تقرب به خدا و دل بستن به پروردگار، در وجود آن حضرت به گونه ای بود که دل ها را
می لرزاند و آدمی در برابر آن همه خلوص، خود را خاشع می یافت. آن حضرت شاخه درخت
ولایت بود و مانند پدر، در عبادت هایی چون جهاد بدنی و مالی و عبادی و نماز و روزه و تلاوت
قرآن و حج نمونه روزگار بود. امامِ صابر و عابد و کریمی بود که عاشقانه به عبادت می ایستاد و
لب هایش، همواره به ذکر محبوب مترنّم بود.

کریم اهل بیت

در زبان و فرهنگ اسلامی، کریم، یعنی جوانمرد و با مروّت، بخشاینده، بلند همت و بزرگوار و
در یک کلمه، جامع همه ارزش ها، و این همه در امام حسن علیه السلام گرد آمده بود. در واقع، دوست و
دشمن به آن حضرت کریم می گفتند و در میان شیعیان و پیروان اهل بیت علیهم السلام به «کریم اهل بیت»
شهره شد. امام حسن علیه السلام کریم بود و به انسان ها به دیده کرامت و بزرگی می نگریست؛ چرا که
ایشان، انسان را موجودی کرامتمند می دانست و تلاش می کرد کرامت، بزرگ و عزّت نفس را در
آنها تقویت کند و این رقیب فرعون منشِ او، معاویه بود که با مؤمنان از سر حقارت برخورد
می کرد و آنها را کوچک و حقیر می شمرد. امام حسن علیه السلام مردم را بزرگ می شمرد و سعی می کرد بر
آگاهی و دانش آنها بیفزاید و آنان را به کرامت نفس و گوهر نفیس انسانیت خود توجه دهد. آن
گونه که مهمانان ماه خدا از سفره رحمت الهی برخوردار می شوند، شیعیان نیز در مهمانخانه
همیشه گسترده آن پیشوای سخاوت، از معنویت و پارسایی و بزرگواری او بهره می بردند.

فریادرسی محرومان

امام حسن علیه السلام در دستگیری بیچارگان و درماندگان و تأمین احتیاجات محرومان، بسیار
می کوشید، به طوری که روش آن حضرت در این جهت، زبانزد عام و خاص بود و وجود آن امام
بزرگوار، آرام بخش دل های دردمندان و پناهگاه مستمندان و بینوایان به شمار می آمد. هیچ
فقیری از در خانه او دست خالی برنمی گشت. هیچ آزرده دلی شرح پریشانی خود را نزد آن
حضرت بازگو نمی کرد، جز آن که مرهمی بر دل آزرده او می نهاد. از تمام امکانات خود برای رفع
نیاز حاجتمندان استفاده می کرد. گاهی که کمک مستقیم بر ای آن حضرت مقدور نبود،به طور
غیرمستقیم در رفع نیازمندی های آنان تلاش می کرد و گره از مشکلات گرفتاران می گشود.
روزی مردی فقیر از آن بزرگوار درخواست کمک کرد و آن حضرت چیزی در دست نداشت و
چون نمی خواست آن فرد را ناامید برگرداند، او را به سوی بارگاه خلیفه راهنمایی کرد تا خلیفه را
در سوگ دخترش تسلیت بدهد و بدین وسیله، صله ای دریافت دارد. آن حضرت همدرد
محرومان، همراه ضعیفان، همنوای فرشتگان و هم آوای کرّوبیان بود.

رفتار قرآنی

امام حسن علیه السلام که خود از اهل بیت علیهم السلام است و در شمار پاکانِ از گناه قرار دارد، رفتاری بر گرفته از
آموزه های قرآنی داشت. موعظه های امام حسن علیه السلام هم، رنگ و بوی قرآنی داشت. امام علیه السلام باآیات
الهی زندگی می کرد و در هر موقعیتی، آیات مختلف قرآن کریم را تلاوت می فرمود؛ گاه در نماز
جمعه، زمانی در برخوردهای شخصی، گاهی در اج