پاورپوینت کامل صبح هدایت(تولد امام هادی علیه السلام) ۶۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل صبح هدایت(تولد امام هادی علیه السلام) ۶۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل صبح هدایت(تولد امام هادی علیه السلام) ۶۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل صبح هدایت(تولد امام هادی علیه السلام) ۶۹ اسلاید در PowerPoint :

۴۶

تولد حیات

زمین تا طلوع سپیده دم، در تَب انتظاری شادی بخش می سوخت و چهره رنگ پریده آسمان،
با گیسوان طلایی خورشید، زیبایی تحسین برانگیزی می یافت تا آنکه نسیمِ صبحگاهان،
سروش خوش بختی آورد و همگان را بر خوان نعمتِ امام جواد علیه السلام میهمان ساخت و سرای
آن حضرت را مأمن آسمان و حضور قدسیانی گردانید که با چهره هایی پرداخته از نور و
دستانی از جنس بلور، هلهله کنان، نغمه خوانِ شادیِ بزمی شگرف و مژده رسان مولودی مبارک
بودند. آری، این بار دامان مادری سمانه نام، مَهد گلی شد که شمیم عطر حضورش، جان آفرین
هستی بود و سیمای نورانی اش، چراغ هدایت در شب تیره و ظلمانی که با درخشش تابانش، دور
افتادگانِ کویش را به سر منزل مقصود می رساند و جهانی را از ظهور سبزش شاداب می نمود.

مِهرِ خوبان

حضرت هادی علیه السلام در ۱۵ ذیحجّه سال ۲۱۲ق، در روستایی به نام «صَرِیّا» در نزدیکی مدینه
دیده به جهان گشود. پدر گرامی آن حضرت امام جواد علیه السلام ایشان را علی نام نهاد تا احیاگر یاد
و خاطره پدران ارجمندش باشد. مشهورترین لقب های امام دهم، نقی و هادی است و
حضرت را با کنیه «ابوالحسن» می خواندند. سیمای آن حضرت را این گونه توصیف
نموده اند: امام قامتی معتدل، چهره ای سفید متمایل به سرخی، چشمانی درشت، ابروانی
گشاده و سیمایی شاداب و دلی آرام داشت، به نحوی که اگر انسان غمگینی بر روی مبارکش
می نگریست، غم و اندوهش از بین می رفت. از نزدیک، نمکین ترین و از دور، کامل ترین
انسان ها بود. هر گاه سکوت می کرد، هیبت و شکوهش آشکار و چیره می شد و هر گاه سخن
می گفت، مقامش چشم گیر می گردید.

از تبار نور

نام مادر گرامی حضرت هادی علیه السلام سمانه است که از اهالی مغرب بود و تقدیر روزگار او را به
مدینه آورد و به همسری امام جواد علیه السلام رسید. این بانوی پارسا و فرهیخته، به قدری کمالات
و ارزش های معنوی داشت که او را سیّده و اُمّ الفضل، یعنی مادر فضیلت ها می نامیدند. امام
جواد علیه السلام در شأن و منزلت آن بانوی بزرگوار چنین فرمود: «نام او سمانه است. او بانویی است
که به حق مرا می شناسد و از بانوان بهشت است که شیطان سرکش به او نزدیک نمی شود و
نیرنگ طاغوت به او راه نمی یابد. سمانه همواره مورد نظر لطف خداوندی است که هرگز
خواب ندارد و هم طراز مادران صدّیقان و صالحان است». آری، چنین بانویی را سزاست که
مادر امامت و مَهد پرورش ولایت گردد.

خورشید امامت

حضرت هادی علیه السلام بعد از شهادت پدر بزرگوارش امام جواد علیه السلام در سال ۲۲۰ ق و در هشت
سالگی به مقام والای امامت رسید. در تصریح بر امامت آن حضرت، از اسماعیل بن مهران
نقل است که: چون معتصم عباسی حضرت جواد علیه السلام را از مدینه فراخواند، در هنگام خارج
شدن آن حضرت از مدینه، خدمتشان رسیدم و گفتم: فدایتان گردم، امر امامت بعد از شما با
کیست؟ آن حضرت رو به من کرد و فرمود: امامت بعد از من، با پسرم علی است». مدّت
امامت حضرت هادی علیه السلام حدود ۳۳ سال است. سرانجام آن حضرت در ۴۱ سالگی در سوم رجب
سال ۲۵۴ ق، بر اثر زهری که توسط معتمد عبّاسی به ایشان خوراندند، شهد شهادت نوشید. مرقد
شریف آن امام هُمام، شهر سامرّا در عراق است که پناهگاه دوستداران آن حضرت می باشد.

مهد کودکی

پس از شهادت حضرت جواد علیه السلام معتصم عباسی حاکم وقت، به والی مدینه دستور داد تا
شخصی را که با خاندان رسالت دشمنی دیرینه ای داشته باشد، برای تعلیم و تربیت
امام هادی علیه السلام که کودکی بیش نبود، برگزیند تا بتواند روحیّات و افکار عالی آن حضرت را
تغییر دهد. بنابراین، فردی به نام جنیدی مسئول تعلیم و تربیت حضرت هادی علیه السلام گردید.
چون مدّتی گذشت، محمد بن جعفر از «جُنیدی» پرسید این کودکِ تحت آموزش تو چگونه
است؟ جنیدی از این تعبیر سخت برآشفته شد و گفت می گویی این کودک، چرا نمی گویی
این پیر؟ تو را به خدا قسم می دهم آیا کسی را از من داناتر و آگاه تر نسبت به علم و ادب در
مدینه می شناسی؟ پاسخ داد: نه. جنیدی گفت: سوگند به خدا، من بحثی را در ادبیات پیش
می کشم و به تجزیه و تحلیل آن می پردازم، بعد می بینم او مطالبی را به گفته هایم می افزاید که
من از آنها استفاده می کنم و از او می آموزم. مردم گمان می کنند من به حضرت هادی علیه السلام درس
می آموزم، در حالی که به خدا این منم که از او درس می گیرم.

حاکمان جور

امام هادی علیه السلام در زمان امامت خویش، با خلفای ستمگری همچون معتصم، واثق و متوکل که
از مستبدترین و بی رحم ترین حاکمان بنی عباس به شمار می رفت، هم عصر بود. از دیگر
طاغوت های زمانِ حضرت هادی علیه السلام می توان به منتصر، مستعین و معتزّ عباسی اشاره کرد.
رنج ها و محنت هایی که در حکومت متوکّل عباسی بر حضرت هادی علیه السلام و جامعه مسلمانان
وارد شد، این بُرهه از تاریخ را ماندگار و نقش مؤثر و سازنده امام را در رویارویی با مشکلات
و حوادث آن زمان، روشن و چشم گیر ساخته است. حضرت هادی علیه السلام در برخورد با
طاغوت های زمان خود، همواره قاطع بود، به گونه ای که در هیچ شرایطی، آنها را تأیید
نمی کرد؛ بلکه همیشه به افشاگری و پرده برداری از دسیسه ها و عوام فریبی های ایشان می پرداخت.

امام و متوکل

متوکّل عبّاسی که از خون خوارترین و جنایت کارترین خلفای بنی عباس شمرده می شد،
همواره در خصوص اهل بیت پیامبر دشمنی دیرینه ای روا می داشت و از آنجا که
امام هادی علیه السلام را مانعی محکم در مقابل مقاصد شوم و پلید خود می دانست، همواره در اذیت
و آزار و دور کردن امام از جامعه مسلمانان می کوشید. در حکومت او بود که امام هادی علیه السلام را
از مدینه به سامراء آوردند و در محلی به نام عسگر اسکان دادند تا تحت مراقبت و تدابیر
شدید امنیتی قرار دهند و از ارتباط مسلمانان و پیروان ایشان با آن حضرت جلوگیری به عمل
آورند. آنها می خواستند با دور نگه داشتن جامعه اسلام از پرتو افشانی امامت حضرت
هادی علیه السلام و ممانعت از گوش سپردن به رهنمودهای نجات بخش آن امام هُمام، حکومت
ننگین خود را از تزلزل و سقوط حفظ کنند و راه را برای نفوذ بدعت ها و کج روی ها در اسلام
هموار سازند و پیروان و دوستداران آن حضرت را از داشتن پناهگاهی مطمئن محروم
سازند.

آبشار اجابت

از فجایع هولناکی که در زمان متوکّل و به دست پلید او صورت گرفت، ویران ساختن مرقد
شریف و پاک امام حسین علیه السلام بود. متوکّل هنگامی که می دید روز به روز بر خیل مشتاقان
زیارت اباعبداللّه الحسین علیه السلام افزوده می شود و جماعت عظیم مسلمانان به آن گنجینه اسرار و
کرامات انسانی می روند و از مکتب نورانی اش درس ایثار و شهامت و شهادت می آموزند،
هر لحظه بر شعله خشمش افزوده می شد؛ چون او به خوبی می دانست انسانی که در چنین
مکتبی رشد یابد، اسیر طاغوت های زمان خویش نخواهد شد. از این رو، فرمان به ویرانی قبر
مطهر سیدالشهداء داد تا یاد و خاطره حماسه سازی آن حضرت را از اذهان همگان محو
سازد. این اقدام شوم، در دوران امامت حضرت هادی علیه السلام بود. امام نیز در مقابله با این افکار
پلید، به تشویق و ترغیب هر چه بیشتر زائران امام حسین علیه السلام پرداخته، می فرمود: «به راستی
که برای خداوند متعال زمین هایی است که دوست دارد او را در آن مکان ها بخوانند و آن گاه
دعا را مستجاب نماید؛ حرم امام حسین علیه السلام نیز از آن زمین هاست».

امام و مبارزه با بدعت ها

در زمان امام هادی علیه السلام وضع دینی مردم پریشان و مضطرب بود. افراد کینه توز و مخالف
اسلام شبهه های فراوانی درباره عقاید اسلامی به وجود می آوردند و مسئولیّت مقابله و
رویارویی با این انحرافات و گمراهی ها، بر عهده دانشمندان اسلامی و در پیشاپیش آنها،
حضرت هادی علیه السلام بود؛ وظیفه خطیری که سهل انگاری در آن، موجب تفرقه وانحطاط
جامعه اسلامی می گردید. امام علیه السلام به مبارزه با تمامی بدعت ها برخاست و از جمله، در
برخورد گروه گمراهی به نام غُلات، آنها را خارج شده از دین و نجس دانسته، از خود طرد
نمود.

امام و صوفیّه

اسلام، دین اعتدال است و همواره مسلمانان رادر همه امور، به میانه روی و اعتدال دعوت
نموده، از افراط و تفریط بر حذر داشته است. در عصر امامت حضرت هادی علیه السلام گروهکی
منحرف به نام صوفیّه، توانسته بود قدرت بگیرد و پیروانی به دور خویش جمع نماید. این
گروه ریاکار، ترویج دهنده زهدنمایی بود و مردم را به عبادت های بی مغز دعوت می کرد، به
گونه ای که کار و زندگی روزمرّه را کنار گذاشته و مدام مشغول دعا و عبادت گردند، بدون
آنکه به روح عبادت برسند. امام نیز در برخورد با این گروه منحرف، دست به افشاگری و پرده
برداری از عقاید فریبکارانه آنها می زد و می فرمود: «به این دغل بازان توجّه نکنید. آنها
جانشینان شیطان ها و ویرانگران بنیادهای دین هستند. اینان برای آسایش جسم پارسایی
می کنند و شب زنده داری شان، برای تحصیل غذاهای چرب و شیرین است. عمری را با
ریاضت و سختی می گذرانند تا فرصت گناهکاری بیابند. گرسنگی می کشند تا به خوان های
رنگین برسند. کار این فریبکاران، فریفتن مردم و جلب دل های احمقان ساده لوح است تا
بارهای آنها را بر دوش نهند».

امام و واقفیّه

یکی از گروه های انحرافی که توانسته بود در عصر امامان، به ویژه حضرت هادی علیه السلام رشد و
نمو کند و طرفدارانی پیدا نماید، گروهک واقفیّه بود. این عدّه، معتقد بودند که امام کاظم علیه السلام
زنده است و آخرین امام و مهدی این امّت می باشد. حضرت هادی علیه السلام در مقابل این گروه
موضع قاطع و حق گرایانه ای در پیش گرفت. ایشان در پاسخ نامه یکی از پیروان که پرسیده
بود آیا می توان در قنوت نماز، واقفی ها را لعن و نفرین کرد؟، نوشت: «آری، در قنوت نمازت
آنها را نفرین کن». این پاسخ حضرت، خود گواه بیزاری جستن و برائت ایشان از این
گروهک گمراه است.

طبیب دردمندان

امام هادی علیه السلام نه فقط ملجأ و پناه دردمندان و محرومان از پیروان خود بود، که دشمنان آن
حضرت نیز در برخورد با هر مشکلی، به درگاه آن امام هُمام روی می آوردند و از آستان فیض
بخشَش، حل مشکلاتشان را می طلبیدند. از آن جمله، می توان به داستان مریضی متوکل،
حاکم خون خوار زمان حضرت اشاره کرد که بر اثر جراحتی که در بدنش پدید آمده بود، به
شدت رنج می برد، به نحوی که به هلاکت نزدیک گردیده بود. در این هنگام، بنا به تقاضای
وزیر متوکل، فتح بن خاقان، راه درمان او را از حضرت هادی علیه السلام جویا شدند. حضرت نیز به
ساخت دارویی فرمان داد که به محض استفاده از آن، اثر معجزه آسایی گذاشت و سلامت
متوکل بازگشت. مادر متوکل نیز که برای عافیت فرزندش ده هزار دینار نذر امام هادی علیه السلام
نموده بود، به محض بهبودی متوکل، نذر خویش را ادا کرد و ده هزار دینار در میان کیسه ای
نهاد و مهر نمود و برای ایشان فرستاد.

سروش هدایت

امام هادی علیه السلام برای هدایت گمراهان و منحرفان از راه حق و حقیق