پاورپوینت کامل در قلمرو آفتاب (امید به رحمت الهی) ۴۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل در قلمرو آفتاب (امید به رحمت الهی) ۴۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل در قلمرو آفتاب (امید به رحمت الهی) ۴۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل در قلمرو آفتاب (امید به رحمت الهی) ۴۱ اسلاید در PowerPoint :

۲۲

اشاره

بازسازی اخلاقی و تعالی شخصیت معنوی انسان، از والاترین و مقدس ترین اهداف
پیامبران الهی و جانشینان ایشان بوده است. آنان با تحمل مشقت های بسیار در این مسیر،
تمامی همّ خویش را بر آن گذاشتند تا اخلاق نیک را با شیوه های رفتاری و گفتاری خویش به
آدمی بیاموزند واو را از زشتی ها به دور داشته، متوجه حقیقت والای انسانی و ارزش
سترگش کنند. از این رو، کمتر گزاره دینی را می توان یافت که در متن آن، صبغه ای اخلاقی
وجود نداشته باشد. در این میان، نقش برجسته اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السلام بسیار
چشم گیر جلوه می نماید. آنان به عنوان تجسمی از روح اخلاق، برترین آموزگاران نیکی و
نیکو سیرتی بودند و هر لحظه از زندگانی پر برکتشان، در بردارنده عالی ترین درس های
آموزنده و نکته هایی برجسته از اخلاق الهی است. از این رو، برآن شدیم دست مایه ای هر
چند کوتاه اما گران قدر و ارجمند را ارایه نماییم.

مفهوم امیدواری

امیدواری، حالتی است در انسان که در نتیجه انتظار تحقق امری در نزد فرد برای او پیش
می آید و سبب احساس راحتی، رضایت و نیز دلگرمیِ او می شود؛ البته این حالت در صورتی
است که اسباب تحقق و زمینه های شکل گیریِ چیزی که امید آن می رود، فراهم آمده یا دست
کم بیشتر آن گرد هم آمده باشد. برخی دانشمندان اخلاق می گویند:«هر کس منتظر نتیجه
مطلوبی در آینده باشد و گمان به تحقق اسباب آن داشته باشد، هم زمان احساس خرسندی به
او دست می دهد که این خرسندی، همان امیدواری است…؛ اما اگر عدم فراهم شدن اسباب از
پیش معلوم است، دیگر توقع و انتظار وقوع آن امر، امیدواری نیست، بلکه نوعی غرور و
نادانی است».

ارزش امیدواری

آیات و روایات بسیاری در مورد ارزش امیدواری وجود دارد و از زوایای گوناگونی به آن
نگریسته؛ البته تنها وجه نیکو و پسندیده امیدواری را، امید داشتن به پروردگار می داند، به
گونه ای که آدمی همواره رفتار خود را با آن همراه سازد، لحظه ای بدون امید نیاساید و به
گونه ای به پروردگار امیدوار باشد که همه اسباب تحقق امر را در کف قدرت او بداند. روزی
شخصی نزد امام صادق علیه السلام رفت و به دلیل مشکلات توان فرسای ملی، از ایشان درخواست
کمک نمود. امام با مهربانی فرمود: متأسفانه امروز چیزی برای کمک به شما در دسترس
ندارم، اما به زودی مالی به دستم خواهد رسید و آن را به شما خواهم داد ان شاءاللّه . مرد گفت:
ای فرزند رسول خدا، پس موعدی را مقرر کنید که خدمت برسم و آن را تحویل بگیرم. امام
هر چند نمی خواست امید را از آن مرد بگیرد، ولی فهمید مرد امیدواری چندانی به رحمت
خدا ندارد. از این رو، موضوع را برایش تبیین نمود و فرمود: «چگونه به تو وعده بدهم، در
حالی که من به آنچه امیدی ندارم، در برابر رحمت پروردگار امیدوار می شوم و مهربانی خدا،
هر ناامیدی را برایم به امیدواری تبدیل می کند».

روزنه ای به سوی آفتاب

آن گاه که انسان همه درها را به سوی خود بسته می بیند و در دره تاریک ناامیدی سقوط
می کند، دریچه ای پیش چشمانش باز می شود و دستاویز محکمی او را از سقوط در ژرفای
تاریک ناامیدی نجات می دهد. آن نوری است که از روزن امیدواری به سوی آفتاب
گیتی فروز مهرورزی و بنده نوازی پروردگار جهانیان، چشمان خسته و منتظرش را در
می نوردد و گویی حیاتی دوباره وجودش را فرا می گیرد و در دل خود احساس «گرمی»
می کند. به راستی اگر امید در زندگانی نبود، تاریکی همه جا را فرا می گرفت و همه
شکوفه های احساس، در تاریکی و سرما می مردند. به جاست پروردگار را به شکرانه امیدی
که به رحمت بیکرانش در دل بندگان خود قرار داده، دیگرگونه سپاس گوییم.

امیدواری؛ سرچشمه شناخت خدا

آدمی آنگاه که به تحقق امری امید می بندد، در واقع به پناهگاه استواری پناهنده می شود که در
سایه سار آن، وقوع آنچه را می خواهد، به انتظار می نشیند. او با این پناه آوردن، اقرار می کند به
آنچه بدان پناه آورده ایمان دارد و آن را قدرتی فراتر از قدرت خود می انگارد؛ چرا که اگر جز
این بود، پناه بردن به آن هم معنایی نداشت. از این روست که امام صادق علیه السلام در پاسخ به فردی
که درباره اثبات وجود خدا پرسش می کند، می فرماید: ای بنده خدا، بگو بدانم آیا تاکنون
سوار بر کشتی شده ای؟ فرد پاسخ می دهد: آری. امام می فرماید: آیا هیچ شده است که کشتی
تو گرفتار توفان شود و غرق در امواج خروشان گردد، به گونه ای که نه کشتی دیگری باشد و
نه شناگری که تو را نجات دهد؟ گفت: بله اتفاق افتاده است. امام فرمود: در آن لحظه آیا دلت متوجه
حقیقتی نشد که بتواند تو را نجات دهد و بدان امیدوار شوی؟ باز پاسخ گفت: آری. امام فرمود: همان
حقیقت سترگی که به وجود آن ایمان داری و بدان امیدوار شده و به نجات دلگرم می شوی، خدای
تواناست. او آنجا که نجات دهنده ای نیست، تنها نجات دهنده است و پناه بی پناهان.

امیدواری؛رمز پذیرش عبادت ها

گاه آدمی می پندارد با عبادت بسیار می تواند حق بندگی پروردگار خویش را به جای آورد و
افزونی عبادت در این مسیر راهگشاست. اما روایت های معصومان علیهم السلام چیز دیگری
می گوید و بر این پندار نادرست خط بطلان می کشد. پروردگار در این زمینه به رسول
اکرم صلی الله علیه و آله می فرماید: «پرستشگران به اعمالی که برای دست یابی به پاداش من انجام می دهند،
تکیه ننمایند؛ چرا که اگر تمام عمرشان را هم در عبادت سپری کنند و تلاش بسیاری نیز
بنمایند، باز هم کوتاهی کرده اند و هرگز به حقیقت و کُنه عبادت من که به سبب آن کرامتی که
نزد من است و نعمت های مرا می جویند، نخواهند رسید، بلکه باید تکیه بر مهربانی من
نمایند و به بخشایش و بخشندگی من امیدوار باشند، نه به عمل و کردار نیک خود».

سازندگی امیدواری

امیدواری، در روح و روان فرد تأثیر سازنده ای بر جای می گذارد و سبب کمال یافتن نفس او
می شود؛ چرا که فرد امیدوار، تا آخرین لحظه، دست از تلاش برنداشته، همواره در تکاپو
برای رسیدن به کمالی والاتر است. در واقع این امیدواری است که از انسان موجودی استوار
ساخته، او را به گوهر وجودی خویش نزدیک می نماید و ارزش او را ارتقا می بخشد. امام
صادق علیه السلام می فرماید: «امیدواری، کمال نفس است و کسی که خداشناس باشد، همواره به او
امید دارد. ترس از خدا و امیدواری به او، دو بال پرواز مؤمن به سوی بهشت برین، و به منزله
چشمی است که با آن به وعده های الهی بهتر می نگرد و به واسطه امیدواری، بخشای