پاورپوینت کامل جلوه حکمت(درگذشت حکیم میرزا ابوالحسن جلوه) ۳۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل جلوه حکمت(درگذشت حکیم میرزا ابوالحسن جلوه) ۳۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل جلوه حکمت(درگذشت حکیم میرزا ابوالحسن جلوه) ۳۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل جلوه حکمت(درگذشت حکیم میرزا ابوالحسن جلوه) ۳۹ اسلاید در PowerPoint :

۱۳۹

خورشید حکمت

دانشوران شیعه، در راه رشد فضیلت ها و تعالی ارزش ها و اندیشه ها، از جان و روان خود
مایه گذاشته اند و برای پیمودن این راه، مجاهدت علمی و معنوی را بر رفاه دنیوی برتری
داده اند تا بتوانند دریچه ای از حقایق و اندیشه های راستین را بر روی مشتاقان و جویندگان
دانش بگشانید.

حکیم میرزاابوالحسن جلوه، از شمار اندیشمندانی است که عمر پُربار خود را در راه
ترویج علوم اسلامی گذراند و با رفتاری نیکو و اخلاقی زاهدانه و متواضعانه، راه علم و
معرفت را پیمود. حکیم جلوه با تحمل محرومیت ها و سختی های فراوان، کوشید علم
خویش را در خدمت به اسلام و جوامع انسانی به کار گیرد. او مصالح دینی و رضایت الاهی را
برخواسته های شخصی و تمایلات دنیایی ترجیح داد و چون خورشیدی در آسمان حکمت
و فلسفه درخشان شد.

تولّد حکیمی الاهی

حکیم الاهی، میرزا ابوالحسن جلوه، در ذیقعده سال ۱۲۳۸ ق، در احمدآباد گجراتِ هند دیده
به جهان گشود. نسب شریف او پس از سی پشت، به دومین امام شیعیان، امام حسن مجتبی علیه السلام
می رسد. دوران نونهالی جلوه در احمدآباد گذشت و او هفت ساله بود که به اتفاق خانواده، به
اصفهان و پس از آن به زواره رفت. هوش سرشار و استعداد جلوه، از همان دوران کودکی
مشخص بود و از این رو، پدرش که فردی عالم و ادیب بود، بر آن شد تا در رشد و شکوفایی
علمی و معنوی فرزندش توجهی خاص داشته باشد. میرزا ابوالحسن، خط قرائت ادبیات
فارسی و دیگر علوم مقدماتی را در زواره فرا گرفت و سپس برای ادامه تحصیل، در اصفهان
رحل اقامت گزید.

عزیمت به اصفهان

شوق تحصیل، تفکر و تحقیق در سراپای وجود جلوه موج می زد و طبع حقیقت جوی، این
طلبه جوان را با اندیشه های دینی، به ویژه افکار فلسفی آشنا ساخت و این ها همه باعث شد
قدم در مسیر علوم الاهی نهد. خود او در این باره می نویسد: «چون فطرت ها در میلِ علوم
مختلف است، خاطر من میل به علوم عقلیه کرد و در تحصیل علوم معقول، از الاهی و طبیعی
و ریاضی اوقاتی را صرف نمودم؛ خاصه الاهی و طبیعی که در ایران متداول بود، خاصه
الاهی». جلوه در ابتدای ورود به اصفهان، در مدرسه کاسه گران حجره ای گرفت و مشغول
تحصیل شد. او در اصفهان، از محضر عالمانی چون میرزا حسن فرزند ملاعلی نوری، میرزا
حسن چینی و ملاعبدالجواد تونی خراسانی بهره برد.

حضور در تهران

میرزا ابوالحسن جلوه، چند سالی را در اصفهان به سر برد، ولی مسایل گوناگونی از جمله
دشواری زندگی و تهی دستی، سبب گردید تا اصفهان را به مقصد تهران ترک کند. او خود در
شعری در این باره می گوید:

خون ها خوردم ز تنگ عیشی گرچه

خوردنِ خون نیست در شریعت مأذون

جلوه در سال ۱۲۷۳ق، در حالی که ۳۵ بهار از زندگی پربار خود را پشت سر می گذاشت،
با اندوخته های علمی که در اصفهان کسب کرده بود، راهی تهران شد و در مدرسه دارالشفاء
اقامت گزید. این حکیم الاهی، به مدت ۴۱ سال در این مدرسه به تدریس حکمت و فلسفه
مشغول بود.

جلوه در کلام بزرگان

از مواردی که می تواند ابعاد زندگی جلوه، این فیلسوفِ عارف را روشن کند و ویژگی های
روحی و معنوی و کمالات علمی او را ترسیم نماید، بررسی دیدگاه های دانشمندان، عالمان،
شاگردان و معاصران اوست. عالم والامقام و محدّث فاضل، حاج شیخ عباس قمی، از جلوه،
به عنوان حکیمی الاهی که از دنیای فانی دوری گزیده و قانع و وارسته زندگی می نمود، یاد
می کند. میرزا ابوالحسن جلوه، افزون بر ناموری در حکمت و فلسفه، در طریق عرفان و
کسب مقامات معنوی نیز به موفقیت هایی رسیده بود. به همین دلیل، شیخ آقا بزرگ تهرانی
در کتاب ارزشمند الذریعه، از او به عنوان فیلسوفی عارف نام می برد. ابعاد علمی و معنوی
جلوه، تا بدان جاست که تمامی کسانی که او را دیده یا آثارش را مطالعه کرده اند، او را استادی
برجسته در حکمت وفلسفه و عالمی عامل می دانند.

حکیمان چهارگانه

در میان بسیاری از حکیمان وفیلسوفان تهران، آقا محمدرضا قمشه ای، آقا علی زُنوزی
(مدرس) و میرزا ابوالحسن جلوه، سه استاد کامل به شمار می رفتند و پس از فوت آن دو
بزرگوار، علوم عقلی به مجلس درس مرحوم جلوه منحصر شد. میرزا احمد آشتیانی معتقد
است که حکمت متعالیه، با ظهور آخوند ملاعلی نوری به وسیله آن بزرگوار به حاج ملاهادی
سبزواری، آقا علی زنوزی و میرزا ابوالحسن جلوه انتقال یافت که این چهار بزرگوار را،
حکماء اربعه (حکیمان چهارگانه) می گویند.

شاگردان

میرزا ابوالحسن جلوه، در حجره ای از مدرسه دارالشفای تهران، پارسا، بی پیرایه، فروتن و
اندیشمند می زیست و فارغ از هر نام و نشان، می کوشید جان های تاریک را به نور حکمت
روشن کند. روح بلندش شیفته معنویت و تشنه حقیقت بود و نزدیک به نیم قرن از انوار علوم
ربّانی و حکمت های الاهی در اختیار شاگردانش قرار داد. از جمله شاگردان جلوه که هر کدام
هم چون ستاره ای درخشان در آسمان علم و عمل نورافشانی می کنند، می توان به میرزا محمد
طاهر تنکابنی، میرزا ابراهیم حکمی زنجانی، حکیم ملامحمد هیدجی زنجانی، ملامحمد
آملی، میرزا حسن کرمانشاهی، میرزا مهدی آشتیانی، حاج شیخ عبدالنبی نوری، سید حسین
باد کوبه ای و آیت اللّه میرزا محمدعلی شاه آبادی(استاد امام خمینی) اشاره کرد.

توجه به شاگردان

حکیم جلوه، درس را با نهایت فهم و دانایی، بدون کبر و غرور و با مثال هایی در خور
شاگردان تدریس می کرد. دقت و توجه او به شاگردان به حدی بود که از نیازمندان آنان
دستگیری می کرد و با شناسایی شاگردانی که بضاعت مالی اندکی داشتند و از لحاظ معیشت
در تنگنا بودند، حالشان را رعایت می نمود و آن ها را بیش از دیگران در کسب کمالات وعلوم
تشویق می کرد. آن بزرگوار با سعه صدر، پیچیده ترین مسایل فلسفی را برای شاگردان تشریح
می کرد و به پرسش هاشان پاسخ می داد. در هنگام درس، اگر شخص صاحب مقامی وارد
می شد، جلسه درس را برهم نمی زد و به تدریس ادامه می داد و همواره مراقب بود از سخنان
تفرقه انگیز پرهیز کند و به همین دلایل، نزد دانشوران و عالمان عصر خویش، با عزّت بود و
در مجالس و محافل، مقامش را گرامی می داشتن