پاورپوینت کامل سرخ به رنگ سیلی روز جهانی (ریشه کنی فقر) ۸۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل سرخ به رنگ سیلی روز جهانی (ریشه کنی فقر) ۸۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل سرخ به رنگ سیلی روز جهانی (ریشه کنی فقر) ۸۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل سرخ به رنگ سیلی روز جهانی (ریشه کنی فقر) ۸۸ اسلاید در PowerPoint :

۹۱

جایی همین نزدیکی

معلم با صدایی بلند گفت: «بچه ها! دفترهای دیکته تون روی میز». پسر دستش را توی کیف کرد و
کاغذی بیرون آورد و با دست دیگر، مداد نیم خورده اش را از بین دندان هایش بیرون کشید. معلم
گفت: «مادر». پسر نوشت: مریض است. معلم گفت: «پدر». پسر نوشت: ندارم. معلم با صدایی
کشیده ادامه داد: «آسمان آبی». پسر به پنجره کلاس نگاه کرد و نوشت: ابری و سیاه. معلم گفت:
«غذای لذیذ». چشمان پسرک تار شد و دستش را محکم روی شکمش فشار داد. معلم گفت: «دوست
خوب». بغل دستی پسر باصدایی لرزان و گرفته گفت: «خانم اجازه ر…رضا روی زمین افتاده».

فقر، سهراب را کشت

وقتی زن، کارنامه پسر کوچکشان را به مرد نشان داد، تا آن وقت باور نکرده بود که روزی می شود
از معدل بیست هم نفرت داشت. زن آهسته قول مرد را یادآوری کرد؛ دوچرخه کهنه ای که باید
جایزه می گرفت. مرد به دست های خالی اش خیره شد و به غروری که مدت ها پیش به حراج
گذاشته بود. از خودش و زمانه دلش گرفت. سهراب هم از راه رسید، کارنامه را که در دست پدر
دید، خندان خودش را در آغوش او انداخت. مرد که هنوز در آتش می سوخت، سهراب ده ساله
را از خود راند و به سویی پرت کرد. پسِ سر پسرک، بی دریغ سرخی خون خود را به لب تاقچه
داد. سهراب برای همیشه از پدر قهر کرد و به خانه خودش رفت، بردندش.

خیال نیست این، حاصل توهمات یک نویسنده نیست، قصه شاه و پری هم نیست، همین جاست،
این خانه و خیابان، کنار همین ساختمان، کنار همین برج های سفید، کنار همین قلب های سیاه.

قصه بلند غصه ها

فقر، توان سوز و جان فرساست؛ چونان سایه دهشتناکی که روز شادکامی را به شب سیاهی پیوند
می زند؛ چونان رهزنی که بی رحمانه بر زن و مرد و پیر و جوان و بزرگ و کودک هجوم می آورد و
آنان را چون دژخیمی شقاوت پیشه شکنجه می کند. فقر، دزد لبخندهاست، غارتگر شادی ها، و
دشمن پر خشم عاطفه ها و مهرورزی ها. فقر، سلامت سوز است و اندوه زا، مرارت آور است و
رنجْ سوغات. فقرْ نداری، بدبختی و تلخ کامی است. فقر، قصه بلند بسیاری از غصه هاست.

تعریف فقر

واژه فقر، در اختلاف فرهنگ های لغت و نگاه متفاوت اصحاب معانی، توضیحات بی شماری
یافته است. از دیگر سوی، بداهت مفهوم و روشنی معنا تا حدودی این واژه را بی نیاز از تعریف
کرده است. با این حال می توان در ساده ترین توضیح و بر اساس فرهنگ معین چنین گفت: فقر به
معنای درویشی، ناداری، تهیدستی و تنگ دستی است، و در تبیین دیگر می گوییم: فقر، فقدان یا
حرمانی است که گریبان یک موجود زنده ـ به ویژه انسان ـ را در راه تحقق نیازهای اساسی اش
می گیرد. از این رو، فقیر کسی است که برای ادامه زندگی و حیات به چیزی چون خوراک،
پوشاک و… نیازمند باشد، در حالی که امکان دسترسی به آن را ندارد. به بیان دیگر، فقیر کسی است
که نمی تواند نیازمندی های اساسی خویش را تأمین کند.

قدمت فقر

فقر، از ناهنجارترین دردهای زندگی انسان است. این پدیده شوم، عمری به درازنای تاریخ
حیات آدمی دارد و از همان آغاز، همواره همزاد بشر بوده و پیوسته جسم و جان و جمله هستی
آدمیان را دستخوش تباهی کرده است. متون کهن، اندرزهای فقرسوز پیشوایان دینی، رنج نامه
شاعران گذشته و اندوه های جانگداز به یاد مانده در آثار نویسندگان، همه گواهی روشن بر
قدمت و دیرپایی فقر در فکر و جان انسان ها دارد.

قرن حاضر نیز با همه پیشرفت های حیرت انگیز فناوری و گسترش روزافزون علوم تجربی،
چیزی از غم جانکاه فقر نکاسته است و شاید به همین دلیل، بحث و بررسی درباره ابعاد، ماهیت،
علل و آثار فقر، جدی تر از گذشته جلوه گری می کند. در حقیقت می توان گفت: فقر، یکی از
کهن ترین دردهای جامعه انسانی است.

انواع فقر

فقر مطلق

محرومیت و ناتوانی افراد در دست یابی به حداقل نیازهای اساسی همانند خوراک و پوشاک و سرپناه
که از امکانات ضروری زندگی به شمار می آید، فقر مطلق یا فقر معیشتی نامیده می شود. پیامدهای
ناگوار این فقر بسیار است؛ در این حالت، به دلیل فراهم نشدن احتیاج های اساسی بدن، انسان دچار
سوء تغذیه شده، طاقت و توانش از دست می رود و سلامتش به مخاطره می افتد. از دیگر سوی، به
دلیل حاکم نبودن ارزش های الهی بر جوامع انسانی، در چنین شرایطی انسان در گذر نگاه ها تحقیر
شده و شخصیتیش هیچ انگاشته می شود. در سایه شوم این فقر، آدمی در شهر و دیار خود نیز چونان
غریبی بی پناه است. فقر مطلق، از عوامل مهم افزایش درصد خطاها، بزهکاری ها و کردارهای
نادرست و فسادانگیز است و چه بسا کفر و بی دینی که در بستر این فقر رشد می کند.

فقر نسبی

آدمی، مولود عصر خویشتن است و باید درآمد و سطح زندگی اش را متناسب با امکانات روزگار
خود بسازد. در قرن حاضر، روی گرداندن یا بی بهره ماندن از مواهب معمول فناوری، با منطق و
آموزه های حیات بخش دین سازگار نیست. در حقیقت هر کس از امکانات موجود عصر خود
برخوردار نباشد، گرفتار نوعی از فقر است که می توان آن را فقر نسبی نامید. بنابراین فقر نسبی،
فقر ناشی از اختلاف سطح زندگی ها در زمان های مختلف و در میان تک تک افراد یک جامعه، یا
فقری است که از مقایسه یک شهر با شهر دیگر و کشوری با دیگر ملت ها پدید می آید. در این
تقسیم ممکن است شخصی در سنجش با هم دیاران خود ثروتمند، ولی در برابر تمکن مردمان
منطقه ای دیگر فقیر شمرده شود.

فقر طبیعی

کم داشت یا فقدان ثروت های طبیعی، وجود بیابان های خشک و بی حاصل، کمبود کانی ها و مواد
آلی، محاصره در مزرهای نامناسب جغرافیایی، محدود بودن منابع آب و زمین های هموار
حاصل خیز و دیگر عواملی که بدون حضور مستقیم و چشمگیر آدمی پدید می آید، در حیطه
فقر طبیعی شمرده می شود.

حوادث ناخوشایندی چون سیل، توفان، آفات نباتی، زلزله و خشک سالی نیز که سبب
کمبودها و نارسایی های اقتصادی می شوند، از جمله عوامل شکل دهنده فقر طبیعی اند. امروزه
بسیاری از کشورهای جهان که از قافله پیشرفت های صنعتی عقب مانده و از منابع عظیم نفتی و
معادن غنی نیز بی بهره اند، در زمره رنج دیدگان از فقر طبیعی هستند.

فقر فرهنگی

بدون تردید نیازهای انسان، تنها در نیازهای جسمانی و زیستی خلاصه نمی شود و نیازهای
روانی، فرهنگی و اجتماعی را نیز باید بر آن افزود. در این نگاه، فقر فرهنگی و فقر شخصیتی معنا
می یابد و کسی که در جامعه به عنوان یک شخص حقیقی و مستقل پذیرفته نشود و از نظر عاطفی
مورد قبول واقع نگردد، فقیر است. جامعه ای نیز که نتواند در بعد معنوی تمدن خویش، زایش،
بالش و پویایی ایجاد کند، دچار فقر فرهنگی و انحطاط شده است. از نگاهی دیگر، فقر
فرهنگی را می توان فقر آگاهی های لازم دانست. تعصب ها، خودپسندی ها، لجاجت
ورزی ها، انکار علم و پیشرفت های علمی، خودداری از دانش پژوهی و پای بندی به
سنت ها و روش های نابخردانه نیاکان، در این حیطه معنا می یابد. فقر فرهنگی را می توان
شدیدترین نوع فقر دانست.

فقر روحی و معنوی

نگاه ژرف بین و انسان ساز دین اسلام، پدیده فقر را فقط از دریچه محدود جسم نمی کاود و
مرزها و افق های والاتری را پیش روی آدمیان می گستراند. در تعالیم دینی، انسان،آمیزه ای از
جسم و روح است و همان گونه که جسم او نیازمند غذا و مواد لازم است، روح نیز تغذیه متناسب
را نیاز دارد، و هر که از فراهم ساختن بستر رشد و شکوهمندی روح غفلت کند، گرفتار فقر
معنوی است. در روایات ما، خسارت بارترین مصیبت ها و بزرگ ترین بلاها، فقر درونی و نفس
شمرده شده است. حضرت علی علیه السلام در سخنی ارزشمند فرموده اند: «بدترین فقرها، فقر نفس است».

آزمندی، فقری همیشگی

فقر، فقط کم داشت مال و امکانات نیست؛ گاه افرادی در اوج نیاز، بی نیازند و مردمانی غرق در
نعمت و ثروت، محتاج. فرهنگ حیات بخش اسلام افزون بر ستیز با علت های فقر مالی و تأکید
بسیار بر دستگیری از نیازمندان، بر مبارزه با ریشه های درونی فقر نیز سفارش بسیار کرده است.
طمع، یکی از این شاخه های فقر درونی است. در نگاه انسان آزمند، ثروتمند باشد یا تهیدست،
امکانات و توانایی های دیگران بیش از آنچه هست، زیبا، دوست داشتنی و پسندیده جلوه
می کند. وی به آنچه خود دارد نمی نگرد و همواره دست طلب و چشم طمع به اموال دیگران دارد.
این خوی زشت، شقاوت زا و فساد آفرین است. حضرت علی علیه السلام در بیابانی بلند با اشاره به آفات
طمع، آدمیان را از این فقر درونی خود خواسته برحذر داشته و می فرماید: «طمع، بردگی
همیشگی است] و [طمع کار در بند ذلت است».

ثروتمندان فقیر

در بینش والای اسلامی، فقیران فقط افراد تهیدست، نادار و تنگدست نیستند، بلکه دنیا طلبان
زیاده طلبی که پیوسته در پی ثروت اند و در هر سطح از درآمدی، هیچ گاه احساس بی نیازی
ندارند نیز فقیرانی نگون بخت هستند. حضرت علی علیه السلام در این باره می فرماید: «حریص، فقیر
است؛ اگرچه تمام ثروت های دنیا را داشته باشد». در حقیقت، حرصْ سرشتی نفسانی است که
حد و مرزی نمی شناسد و در نقطه ای درنگ نمی کند. در بعد روحی، حریصان دنیا طلب از هر
فقیری فقیرترند. تلاش آنان برای انباشت ثروت، مداوم و خستگی ناپذیر، و فراغت و آسایش
برایشان نامفهوم است. مولای بیان حضرت علی علیه السلام درباره این مردمان می فرماید: «…اینان عاشق
و بنده دنیا می شوند و بنده کسانی که چیزی از دنیا در دست دارند. دنیا به هر طرف برود، او نیز به
همان سمت حرکت می کند».

بخل؛ فقر روانی

چه بسیارند انسان هایی که از نظر اقتصادی توان مندند، ولی زندگی و زیستی آبرومند ندارند. از
مصرف در حد کفایت و متناسب با قدرت خرید خودداری می ورزند و در ذلت و خست به سر
می برند. چنین حالتی را فقر روانی می نامند. در تعالیم دینی، بخل ورزی به شدت نکوهش شده
است. انسانی که به این خوی زشت مبتلاست، به خود ظلم می کند و ناخواسته حسرت و پشیمانی
برای خود می اندوزد. او چون فقیران زندگی می کند و چون ثروتمندان باید حساب پس دهد.
شخص بخیل، از ثروت و رفاهی که به دنبال آن است،بهره ای نمی برد و در فقری غوطه ور است
که همواره از آن می هراسد. در روایات اسلامی، بخیل، از شریرترینِ مردمان می باشد؛
ثروتمندی که از شراره های فقر می سوزد و با انواع آشفتگی ها و نابسامانی ها در عذاب است.

فقر واقعی

اسلام، فرهنگ انسان سازی است. در چنین اندیشه شکوهمندی، فقر فقط در مظاهر دنیایی جلوه
نمی کند و نوعی دیگر از فقر نیز مطرح است که می توان آن را فقر واقعی نامید. براساس این
جهان بینی، فقر حقیقی پس از حساب رسی اعمال در جهان آخرت پدیدار می شود. در آن هنگام
آنان که از توشه حیات و نعمت های دنیا سرمایه لازم را برای خرید بهشت فراهم کرده اند، به
غنای واقعی و سعادت جاوید دست می یازند، و آنان که ثروت های خود را در قمار خانه دنیا
باخته اند، فقیر و تهی دست در سرای آخرت محشور می شوند. در این راستا، چه بسیارند تنگ
دستان این دنیا که با توشه صبر و اطاعت، سرمایه بیکران رضایت خدا را برای آخرت ذخیره
دارند، و چه فراوان اند مال اندوزانی که غرقه در دنیا وغافل از آخرت، تهیدست آن سرا هستند.

بهترین فقر

دنیا و هر چه در آن است، ملک واقعی خداست. در جاری این اندیشه الهی، همه انسان ها، خواه
ثروتمند و خواه فقیر، خواه قدرتمند و خواه ضعیف، در فقر و نیاز واقعی به سر می برند و از این
نگاه همه مسکین و درمانده اند. براساس این باور، فقر انسان در پیشگاه پروردگار ارزشی متعالی
است و هر که در برابر خالق و رازق بی نیاز خویش احساس نیاز کند، به زیباترین گوهر زندگی
دست یافته است. این فقر همان چیزی است که پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله آن را مایه فخر خود دانست. آنچه
در روایات اسلامی نیز در ستایش فقر آمده، ناظر به همین معناست؛ همچون این روایت: روزی
از پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله پرسیدند: فقر چیست؟ و پاسخ شنیدند: «گنجی از گنج های خداوند». بار دیگر
این سؤال تکرار شد و جواب این بود: «کرامت و عنایتی است از سوی خداوند». پرسش کننده
برای بار سوم سؤالش را پرسید و این بار شنید: «فقر چیز گرانقدری است که خداوند سبحان آن را
جز به پیامبران بزرگ و مؤمنان بزرگوار عنایت نمی کند».

نکوهش فقر در قرآن

از دیدگاه اسلام، فقر پدیده ای خدادادی، خوشایند و طبیعی نیست تا در برابرش سر تسلیم فرود
آوریم و با پیامدهای ناگوار آن نستیزیم. در فرهنگ دینی ما، فقر ناهنجارترین دردها و
خانمان سوزترین تهدیدها شمرده شده است. اسلام، بر تفکر آنان که فقر را محصول مشیت و
قضا و قدرالهی می دانند و معتقدند که:

اگر دستم رسد بر چرخ گردون

از او پرسم که این چون است و آن چون

یکی را داده ای صد ناز و نعمت

یکی را نان جو آغشته در خون

خط بطلان می کشد. قرآن کریم مفهوم فقر را با تعبیرهای گوناگون در آیات بسیاری مطرح، و
در همه جا از آن به عنوان پدیده ای شوم یاد کرده است. برای مثال، مفسران تعبیر «سیئه» به معنای
زشتی و بدی را در آیه ۱۶۸ سوره اعراف و همچنین واژه «مسکنت» به معنای بیچارگی رادر آیه
۱۱۲ سوره آل عمران، به فقر تفسیر کرده اند.

مذمت فقر در روایات

در گفتار بلند پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و پیشوایان معصوم علیهم السلام پدیده فقر، پیوسته نکوهش شده و بر
پیامدهای زیان بار آن هشدار آمده است. رسول گرامی اسلام صلی الله علیه و آله فقر را همسایه کفر دانسته، و
درباره رنج توان سوز فقر می فرماید: «فقر، سخت تر از قتل است»؛ چنانکه مولای متقیان
حضرت علی علیه السلام مرگ و آرمیدن در بستر خاک را بهتر از فقر می داند و حتی از فقر با عنوان «مرگ
بزرگ» نام می برد. امام باقر علیه السلام هم در دعایی فرموده است: «خدایا! به من چندان روزی مده که
سرکش و گستاخ شوم، و به فقر نیز گرفتارم مساز که بدبخت