پاورپوینت کامل پیمان سبزامضای (پیمان منع آزمایش های هسته ای توسط ایران) ۴۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل پیمان سبزامضای (پیمان منع آزمایش های هسته ای توسط ایران) ۴۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل پیمان سبزامضای (پیمان منع آزمایش های هسته ای توسط ایران) ۴۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل پیمان سبزامضای (پیمان منع آزمایش های هسته ای توسط ایران) ۴۸ اسلاید در PowerPoint :

۴۰

اشاره

در جهان امروز، انرژی، عاملی راهبردی است و بیشتر کشورهای جهان، به ویژه آن ها که به دنبال
اعمال اراده و قدرت خود بر دیگر کشورها هستند، از همین دریچه به مقوله انرژی می نگرند. در
این میان، کشور ما ایران، به دلیل ذخایر عمده ای که از منابع انرژی، به خصوص نفت و گاز
داراست، یکی از اصلی ترین منابع انرژی در سطح جهان به شمار می رود. بنابراین با توجه به
اینکه مقوله انرژی برای کشورهای سلطه طلب نقش موتور محرکه اقتصاد و تولید ملی و تعیین
کننده جایگاه آن ها در نظام سرمایه داری جهان را دارد، و همچنین تضمین کننده منافع و امنیت
ملی آنهاست، برای کشور ما نیز چگونگی سامان دهی به سیاست های بخش انرژی، نقشی کلیدی
در فرآیند تحولات سیاسی، اجتماعی و اقتصادی را داراست.

سازمان انرژی اتمی ایران پیش از انقلاب

در سال ۱۳۳۵، مجلس شورای ملی وقت، ایجاد مرکزیت اتمی دانشگاه تهران را تصویب کرد.
پنج سال بعد در سال ۱۳۴۰، کلنگ احداث این مرکز در تهران به زمین خورد. شش سال پس از آن،
در آذرماه ۱۳۴۴، راکتور پنج مگاواتی آموزشی و تحقیقاتی ایران آماده به کار شد. تاریخ صدور
فرمان ایجاد سازمان انرژی اتمی ایران اسفند ۱۳۵۲ بود و در فروردین ۱۳۵۳ تشکیل شد. در پی
تشویق ها، توصیه ها و دستورهای مکرر سران استکبار، سرانجام در تیرماه ۱۳۵۵،
موافقت نامه ای بین رژیم پهلوی و وزارت تحقیقات و صنعت آلمان غربی برای تأسیس نیروگاه
اتمی در بوشهر امضا شد و سپس قراردادی در این زمینه تنظیم گردید. براساس برنامه ای که
جهان استکبار و غرب برای رژیم شاه تنظیم کرده بودند، قرار بود در مدتی کمتر از پانزده سال،
بیست نیروگاه اتمی تأسیس و راه اندازی شود.

سازمان انرژی اتمی ایران پس از انقلاب

روند تجهیز ایران به انرژی هسته ای و ساخت نیروگاه های اتمی، پس از انقلاب اسلامی ایران به
دلیل مخالفت غرب با انقلاب اسلامی متوقف گردید و حتی در دوران جنگ، بخشی از امکانات
احداث شده توسط فرانسوی ها، بمباران شد. پس از آن با ژاپنی ها مذاکراتی صورت گرفت، ولی
آن ها نیز تحت فشار غرب حاضر به همکاری نشدند. در نهایت روس ها همکاری هسته ای با
ایران را پذیرفتند.

پس از پایان جنگ، ایران اسلامی با اتکا به دانش جوانان متعهد و مؤمن خود، و در حالی که در
تحریم کشورهای بهره مند از دانش هسته ای بود، به توانمندی هایی در این زمینه دست یافت.

تلاش های نو

جمهوری اسلامی ایران از سال ۱۳۶۳، به طور جدّی عزم خود را برای دست یابی به فناوری
هسته ای جزم نمود و با کشورهای مختلف برای رسیدن به این هدف ارتباط برقرار کرد. تا حدود
سال ۱۳۸۰ با ساخت وسایل مورد نیاز در داخل و وارد کردن برخی از قطعات از خارج،
جمهوری اسلامی ایران موفق به انجام آزمایش های مربوط در محیط آزمایشگاهی شد. در همین
دوران، ایران به دانش غنی سازی اورانیوم از راه لیزر نیز دست یافت و در محیط آزمایشگاهی،
فعالیت هایی در این خصوص انجام داد.

تأسیس سازمان بین المللی انرژی اتمی

کاربرد سلاح اتمی از سوی آمریکا در طول جنگ جهانی دوم، و سپس آزمایش نخستین بمب
اتمی روسیه در سال ۱۹۴۹، جهان را وارد چالش جدّیدی نمود. در سال ۱۹۵۳ آیزنهاور،
رئیس جمهور آمریکا پیشنهاد استفاده از نیروی هسته ای برای مقاصد صلح جویانه را به سازمان
ملل ارائه داد و به دنبال آن، مذاکراتی برای ایجاد آژانس بین المللی انرژی اتمی انجام گرفت و این
آژانس در سال ۱۹۵۷ به وجود آمد. عمده ترین هدف این سازمان، کمک به کشورهای عضو برای
استفاده صلح آمیز از نیروی اتمی، نظیر تولید برق و دیگر مصارف صنعتی و کشاورزی و نیز
تشویق به مبادله اطلاعات و دانشمندان است.

معاهدهN.P.T

N.P.T، از توافق آمریکا و انگلیس از یکسو، و شوروی سابق از سوی دیگر پدید آمد. هدف عمده
این معاهده، منع گسترش افقی تسلیحات هسته ای بود و براساس آن، جهان به دو بخش
کشورهای دارای سلاح هسته ای و کشورهای فاقد سلاح هسته ای تقسیم می شد؛ به این صورت،
کشورهایی که پیش از ژانویه ۱۹۶۷ ادوات هسته ای را آزمایش کرده بودند درگروه اول، و بقیه
کشورها گرچه دارای سلاح هسته ای هم باشند، نظیر هند و پاکستان، داخل در گروه دوم هستند.
در ماده چهارم N.P.T، مقرر شده که مفاد معاهده به گونه ای تفسیر نخواهد شد که به حقوق
اعضای آن در توسعه تحقیقات، تولید و استفاده از انرژی هسته ای برای مقاصد صلح آمیز لطمه
وارد سازد. ایران در همان ابتدا معاهده را قبول کرد و تمامی معاهدات بین المللیِ الزام آور در
زمینه گسترش نیافتن سلاح های کشتار جمعی را امضا نمود.

پروتکل الحاقی

در ماده دوم و سوم معاهده N.P.T، از کشورهای فاقد سلاح هسته ای خواسته شده که به دنبال آن نباشند و
با آژانس موافقت نامه ای را مبنی بر تحت نظر قرار دادن تأسیسات هسته ای خود امضا کنند. اما این
سیستم نظارتی نواقصی داشت و ضعف آن زمانی روشن شد که بعد از جنگ عراق و نیروهای چند ملیتی
در سال ۱۹۹۱، به عدم کشف برنامه هسته ای مخفی عراق انجامید، و همچنین فعالیت های مشکوک
هسته ای کره شمالی که مورد توجه جهانی قرار داشت، آشکار نشد. این مسایل سبب گردید که آمریکا و
کشورهای غربی با استفاده از این بهانه، به فکر تجدّید نظر جدّی در مکانیسم نظارتی آژانس بیفتند.
درنتیجه ضرورت اصلاح و تقویت نظارت بر فعالیت های هسته ای دولت های فاقد سلاح هسته ای را
مطرح سازند. از این رو پس از تصمیم شورای حکّام آژانس در سال ۱۹۹۳ در خصوص تقویت سیستم
نظارتی N.P.T، پروتکل ۲ + ۹۳ تهیه و تنظیم گردید و در سال ۱۹۹۷ به تصویب این شورا رسید.

عضویت ایران در پیمان N.P.T و نتایج آن

ایران به عنوان کشوری فاقد فناوری هسته ای، پروتکل منع گسترش سلاح های اتمی را در اوایل
دهه پنجاه شمسی امضا کرد و چون مدت تعهد بر اساس مفاد معاهده ۲۵ ساله بود، پس از پیروزی
انقلاب در سال ۱۳۷۴ نیز ادامه عضویت در این سازمان را پذیرفت، ولی این عضویت باعث
نگردید تا ایران به حقوق و اختیاراتی که پیمان مزبور برای امضا کنندگان آن در نظر گرفته بود،
دست یابد.

پیمان شکنی

برخلاف ماده چهارم پیمان N.P.T که کشورهای دارای فناوری هسته ای، ملزم به تبادل هرچه
سریع تر تجهیزات، مواد، دانش و اطلاعات فنی به دیگر کشورها برای مصالح صلح جویانه
شده اند، نه تنها هیچ یک از کشورهای دارای فناوری هسته ای در زمینه های فنی، تبادل دانش
هسته ای، ارسال تجهیزات و… کمترین همکاری به ایران اسلامی نکردند، بلکه شاهد اقداماتی در
جهت خلاف مصوّبات N.P.T بوده ایم. بنابراین، روشن است که از عضویت جمهوری اسلامی
ایران در معاهده N.P.T، فقط برای اعمال فشار بر کشورمان استفاده می شود و آمریکا و متحدانش
با همکاری آشکار و غیرقانونی آژانس بین المللی انرژی اتمی، هر یک از مواد پیمان N.P.T را که
به نفع جمهوری اسلامی ایران است، نادیده گرفته و از اجرای آن جلوگیری می کنند.

ایران و پروتکل الحاقی

ایران همواره در امضای معاهدات بین المللی جزء پیشگامان بوده، ولی رابطه آن با پروتکل
الحاقی از حالت عادی خارج شده است. این مسأله، موضوع رابطه ایران با یک سازمان بین المللی
نیست، بلکه از اساس موضوعی امنیتی است که از سوی آمریکا پی گیری می شود تا از راه آن، به
فعالیت های صلح آمیز ایران جنبه امنیتی دهد و به بهانه آن، دست به اقدامات دیگری بزند. آمریکا
در استراتژی مقابله خود با ایران، به دنبال ابزارهای قانونی و حقوقی بین المللی برای اثبات
اتهامات مبنی بر تعقیب برنامه دست یابی سلاح های کشتار جمعی و تسلیحات اتمی است.
ایالات متحده سرمست از