پاورپوینت کامل میلاد امام علی علیه السلام ۹۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل میلاد امام علی علیه السلام ۹۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۹۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل میلاد امام علی علیه السلام ۹۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل میلاد امام علی علیه السلام ۹۴ اسلاید در PowerPoint :

۱۱۹

امشب علی علیه السلام می آید

ساقه های نیلوفری از پایه های عرش بالا رفته و سریر ولایت را به عطر وجودی خود آراسته اند،
تا او بیاید و بر تکیه گاه پوشیده از رازقی آن تکیه زند. درون کعبه چه غوغایی است امروز!
ملائک، بال در بالْ گستره آسمان ها را پوشانیده اند و جبرائیل و میکائیل و اسرافیل حلقه خانه
کعبه شدند تا پر به نور وجود او بسایند! طنین نام او هلهله شادی ملائک است. جام های افلاکیِ
عاشقان به سوی او می آیند و گیسوان سیاه شبْ به یُمن وجود او گل خنده های نقره ای را در میان
آبشار آسمانی اش تقسیم می کند؛ چرا که امشب علی علیه السلام می آید!…

شکوه سیزده

و جمعه چه شکوهی دارد و این جمعه شکوهی دیگر!… ۱۳ رجب سال سی ام از عام الفیل!
آسمانیان طبق طبق نور می آوردند، آن گاه که دیوار کعبه شکافته شد و فاطمه بنت اسد قدم به
درون کعبه نهاد که علیِّ اعلی خانه خویش را از برای قدوم مبارک او آماده کرده بود… . و او آمد که
نام خود را از خدا گرفته بود و آمده بود تا بت های خانه را درهم بشکند و بر پشت بام آنْ ندای
یگانگی و توحید ذات مقدس خدای تعالی را سر دهد و او را تقدیس کند و فریاد حق طلبی اش را
از میان کفرها و نفاق ها به گوش جان های عاشقان برساند و پرواز شورآفرین کبوتران عشق را
جانی تازه بخشد.

معشوق خدا

آسمانیان همه از شراب عشق علی علیه السلام نوشیده اند و لب از جام وصال او تر کرده اند و اینک زمینیان
را فرصتی است تا در چشمه جوشان معرفت او تن بشویند و به نور وجودی او رخ برگشایند؛ او
که معشوق خداوند است و محمد صلی الله علیه و آله ، در خانه خدا، خانه عشق و شوریدگی پا به عرصه خاکی
نهاد. او علی است و خدایش اعلی. او که مهتاب سپیدی رویش را از او دارد و کوچه ها همه
بی قرار اویند و پنجره ها در انتظار قدوم مبارکش. او که چشمانش همه حدیث و اعجاز است و
نگاه هستی بخششْ پیاله جان ها را از شور زندگی، عشق وشیدایی لبریز می کند؛ او معشوق
خداست.

طبیب دردمندان

یاس ها و نرگس ها در بی کران های گذرگاه هستی، عرشیان و زمینیان را در هاله ای از عطر و رویا
می برند؛ چرا که عطر وجودشان را از وجود علی علیه السلام به ودیعت گرفته اند! آب های همه دریاها از
انعکاس نام او می درخشند و می خندند و نسیم های بهاری، در وزش لابه لای شاخ و برگ های
بیدهای مجنونْ نام او را زمزمه می کنند و نغمه خوش طنین نام اوست که این گونه بلبلان عاشق را
به ترنّم درآورده است و بهشتْ برای خاطر او تمام زنبق هایشان را نثار زمینیان کرده است! او علی
است؛ طبیبی که هر کجا که لازم باشد بر زخم ها مرهم می نهد و دل های نابینا و گوش های ناشنوا و
زبان های بی کلام را درمان می کند. او علی علیه السلام است که غفلت و نادانی و حیرت و سرگردانی را
معالجه و روشنی های حکمت و عرفان را تقدیم دل ها و جان های تشنه عاشقان الهی می کند.

مردی از تبار نور

مردی می آید از تبار نور، از تبار عاشقان و شوریدگان. مردی که محمد صلی الله علیه و آله از گل خنده های نگاه
او نشاط می یابد و ابوطالب در نیمه شب های بیداری دل، با او راز دل می گوید و فاطمه بنت اسد
باغ چشمانش را به روی او می گشاید تا گل شادمانی را آبشار لبخند او شکوفا کند. مردی که طلوع
مهرانگیز نگاهشْ دیگر بار حلاوت وصال و عشق را در چشمه لایزال به جان پاکان می نوشانْد و
پیاله حیات عاشقانْ از نگاهش لبریز می شد. علی، فصیح ترین شعر حیات و زیباترین آواز
آفرینش بود.

بهار جاودانی

چلچله ها به تمنّای پاسخ او، آمدن بهار را نوید می دهند. او که مهربانی را نثار عالمیان می کند و
لاله ها در دشت دلدادگی از عشق او شور زندگی می گیرند. او که در کوچه باغ باورمان ماندنی و
جاویدان است. او که قوهای سپیدبال آرام دریایی، صبحشان را با نام او آغاز می کنند. او که آفاق
پرواز همه پرندگان مهاجر است. او که تجلّیِ هستی و مظهر ایمان است. او که شهر دلمان همراه با
نفس پاک او نفس می کشد و نبض هستی اش به تپش می افتد. او که دنیا از برای جلوه تمام
وجودش کوچک بود و هست. او که پایان شام انتظارمان و صبح صادق شام تارمان بود. آری، علی
بهار جاودانی سال های زندگیِ همه ما انسان هاست.

سفر دل

علی جان، با تو از کاوش پیاپی قلب ها و دل هایی می گوییم که در آن ها، ذره ذره گرمیِ
خورشیدوار عشقت را جست وجو می کنند. از شراب و شوری که با کلام آسمانی ات به جام
جانمان بخشیدی. از طلوع پاکت در عمق جانمان که از برایمان اشارت صبح سپید دل دادگی و
شور است. از اشتیاقمان به تو که با بانگ آسمانی اتْ آن را شور حیات می بخشی. از گلبرگ های
عشقی که در مسیر آمدنت بر خانه دلمان افشانده ایم و از احتیاجمان به طلوعِ مهر تو بر صفحه
قلب هایمان تا سفر دل را با بدرقه نگاه سخن گوی تو آغاز کنیم و تو فانوس نظرگاه شب های
بی پایان سفرمان شوی؛ سفری از برون به درون، و از جاده افلاکی جسم خاکی، تا روح
جاودانگی!

آرامشم را با تو می یابم

علی جان، پنجره دلم را به روی صحن وجود آسمانی ات می گشایم و خویش را اسیر کمند
شوق آفرین عشقت می کنم، ای هم زبانِ بهترین دقایق حیات، با تو سخن آغاز می کنم که پیاله
حیاتم را، ساقی بزم شورانگیز خیال تو لبریز ساخته، و خاکستر وجودم را آتش عشق تو بر باد
داده است. علی جان، درخشش طلیعه با شکوه وجود تو از پشت کوهسار چشمان همیشه مشتاق
ما، شکوفایی گل های آفرینش را برایمان به ارمغان می آورد، آن گاه که نم نم باران لطیف مهر تو بر
صفحه دلمان جاری می شود. نسیم مهرورزی با تو، در آسمان قلبمان وزشی آرام از سر می گیرد و
عطر دل انگیز کوچه باغ های آرام اندیشه مطهّرت را به ما هدیه می کند. علی جان، در کلاس مهر
تو، گل های سرخ باغ دل بستگی شکوفا می شود و عطر بنفش سادگی و خلوصت، هم دم نفس های
زندگی، به روح پرتلاطم انسانی ات آرامش می بخشد.

خانه ای از عشق

علی جان، امشب در خجسته شب میلادتْ در خانه ای که تار و پودش را با عشق تو پرداخته ایم،
شوق آمدنت را به شادی می نشینیم تا آستان دلمان را با بهار وجودت همراه سازی. امشب خیال
آمدنت به خانه قلبمانْ همان شمیم روح بخش جان نوازی است که درون کوچه های
نهج البلاغه ات می وزد. در دریای ذهنمانْ موجِ الهام کلام تو جاری است و ما چشمانی را در طلوع
آمدنت نظاره می کنیم که همه حدیث و اعجاز است در بی نهایت بودن؛ چشمانی که در افق
بی انتهایشْ دردهای بی شماری ترنّم گفت وگو دارند. امشب قدوم مبارکت را بر صفحه دلمان
بوسه گاه خویش قرار می دهیم و گلْ دانه های اشک چشمانمان را در مسیر آمدن می افشانیم
ودلمان را به یادتْ روانه تربت غریب خلوتت می کنیم. علی جان، میلاد سراسر نورت مبارک باد.

تو آمده ای تا…

علی جان، تو آمده ای تا از سرّ دلبران پرده بگشایی و در سایه وجودتْ دل دادگانت به آرامش
برسند. تو آمده ای تا مَحرم جان عاشقانت باشی تا آن ها با تو راز دل بگویند و امروز این کبوتران
سبک بال، این فرزندان امامْ در روزگاری که حضور تو را درک نکرده اند و در کویر ستیز دشمنان
گرفتار آمده اند و از طبیب دردهایشان جدا مانده اند، پروانه وار گرد شمع وجود فردی از تبار تو
می گردند؛ او که هم نام توست و از تبار اهل بیت تو. عشق در غیاب تو و فرزندت مهدی(عج)، در
حضور «سید علی» رنگی دیگر یافته است و ما منتظران وصال روی دوست، دست نیایش بر
آستان کوی دوست برداشته ایم تا شاهد روزی باشیم که دستان سیدمان را در زیر بیرق یوسف
زهرا(عج) در دست های تو ببینیم.

ان شاء اللّه

تولد در خانه خدا

مکه در یکی از ماه های حرام، ماه رجب، پذیرای مقدم زیارت کنندگان خانه خدا بود. زائران با
آداب و مناسک خود به گرد خانه خدا طواف می کردند، گاه پروردگارشان را می خواندند و گاه
بت ها را. در میان آنان، بانوی بزرگ واری هم مشغول طواف بود، ولی نه چونان دیگران به کار
پرستش بت ها. او با روحی لب ریز از خضوع و چشمانی گریانْ از خدا می خواست تا ولادت
فرزندش را بر او آسان کرده و او را برهمگان مبارک گرداند. در این هنگام، ناگهان دیوار کعبه
شکافته شد و این بانوی ارج مند به درون کعبه رفت و فرزندش را در آن جا، به دیدگان منتظر گیتی
هدیه داد. آن روز مبارک، جمعه سیزدهم رجب سی سال بعد از عام الفیل بود.

نسب علی علیه السلام

نسب که به معنای اصل و نژاد است، از عوامل موثر در ساختار وجودی انسان و تشکیل دهنده
شخصیت اوست. طبق گفته قرآن و روایات و ائمه معصومین و نیز علم روان شناسی، فردْ بسیاری
از صفات و روحیات خود را از طریق وراثت به ارث می برد. حضرت علی علیه السلام به داشتن این
ویژگی ممتاز بوده که اجداد طاهرش همگی از نظر فضیلت و بزرگ واری معروف و مشهور
بودند. پدر و مادر حضرت علی علیه السلام هر دو از خاندان هاشم بوده اند و این خانواده، در فضایل
اخلاقی و صفات والای انسانی، در میان عرب و قریش، زبان زد همگان بود و شجاعت و
تیزهوشی و زیرکی، از امتیازات آن ها به شمار می رفت و همه این فضایل، در حد اعلای خود به
علی بن ابی طالب به ارث رسید.

پدر علی علیه السلام

یکی از شخصیت های نقش آفرین صدر اسلام، حضرت ابوطالب پدر حضرت علی علیه السلام و عموی
بزرگ وار پیامبر خدا علیه السلام است. او یکی از دَه فرزند عبدالمطلبْ و خود از بزرگان مکه و رئیس
قبیله بنی هاشم، و سراسر وجودش، سرشار از بخشش، مهربانی و فداکاری در راه آیین توحیدی
بود. ابوطالب بعد از وفات عبدالمطلب، سرپرستی پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله را به عهده گرفت و بعد از
این که پیامبر به مقام رسالت رسید، در راه هدف مقدس ایشان که همان گسترش آیین یکتاپرستی
بود، با تمام وجود جانبازی و فداکاری کرد تا آن جا که گفت: «تا جان در بدن دارم، از محمد دفاع
می کنم». او سرانجام در سال دهم بعثت در ۶۴ سالگی دیده از جهان فروبست. حضرت علی علیه السلام
مراحل آغازین کودکی را در دامان تربیت چنین پدری بزرگ وار رشد یافت.

مادر علی علیه السلام

مادر گرامی حضرت علی علیه السلام ، فاطمه دختر اسد از فرزندان هاشم است. وی از نخستین زنانی بود
که به پیامبر ایمان آورد و در دوران کودکی پیامبر، مدتی سرپرستی او را به عهده داشت. از این رو،
پیامبر اکرمْ ضمن تکریم وی، با تعبیر مادر از او یاد می کرد و حتی هنگام رحلت فاطمه بنت اسد،
پیامبر اکرم بسیار متأثر شده و پیراهن خود را بر او پوشانده و بر او نماز خواند و فرمود: «خداوند
است که زنده می کند و می میراند. ای خدا، به حق من و همه انبیای پیش از من، مادرم فاطمه بنت
اسد را ببخشای و دلیل و برهانش را بر او تلقین کن و جایگاهش را وسعت بده، همانا که تو ارحم
الراحمین هستی».

کنیه علی علیه السلام

در فرهنگ عرب، کنیه اسمی غیر از نام اصلی شخص است، که برای مردان با کلمه اَب و اِبنْ، و
برای زنان با اُم و بنت می آید و غالبا برای تعظیم و تکریم شخص به کار می رود. حضرت علی علیه السلام
هم کنیه های مختلفی داشت؛ از جمله:

ابوتراب که کنایه از هم نشینی آن حضرت با خاک و سجده های طولانی ایشان داشت. در سال
دوم هجری، روزی علی علیه السلام روزی زمین خوابیده و مقداری گرد و غبار بر لباسش نشسته بود. در
این هنگام، پیامبر اسلام بر بالین ایشان آمد و با خطاب «یا ابوتراب» آن حضرت را بیدار کرد. از آن
زمان، آن حضرت به این کنیه مشهور شدند.

ابوریحانتین: این کنیه را هم پیامبر برای ایشان قرار داد و به معنای پدر دو ریحانه بهشت، امام
حسن علیه السلام و امام حسین علیه السلام است.

القاب علی علیه السلام

در فرهنگ اعراب، لَقَب اسمی غیر از اسم اصلی شخص و نامی است که کسی به آن شهرت
می یابد. لقب بر مدح یا ذَمّ شخص اشاره دارد. القاب حضرت علی علیه السلام فراوان است و همگی
دلالت بر مدح حضرت علی علیه السلام می کنند؛ از جمله:

یعسوب الدین و یعسوب المؤمنین: ابن ابی الحدید که از بزرگان اهل سنت است، در این باره
می گوید: این دو لقب را پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله در دو نوبت به علی بخشید. یک بار به او لقب یعسوب
الدین را داد؛ یعنی مالک و رییس و حاکم دین، و در نوبت دیگر فرمود یعسوبُ المؤمنین؛ یعنی
آقا و رئیس مؤمنان.

مرتضی لقب دیگر حضرت علی علیه السلام به این معناست که رفتار و کردار آن حضرت، مورد پسند
خدا و رسول خداست.

از دیگر لقب های آن حضرت، می توان به اسداللّه (شیرخدا)، حیدر (شیر بیشه ایمان) و
کاشِفُ الکَرْب (بر طرف کننده غم) اشاره کرد.

پیامبر صلی الله علیه و آله مربی علی علیه السلام

دوران کودکی هر شخص، مقدمه تحول و تکامل شخصیت اوست. حضرت علی علیه السلام این دوران
را در دامان برترین وجود هستی، یعنی پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله گذارند. بنابر نقل مرحوم مجلسی رحمه الله در
کتاب بحارالانوار، یک سال در مکه قحطی شد و چون ابوطالب از تأمین معاش فرزندان خود ناتوان
بود، به پیشنهاد رسول خدا صلی الله علیه و آله ، عباس عموی پیامبر، جعفر بن ابی طالب را و حمزه، طالب را، و
پیامبر اکرم هم حضرت علی را برای سرپرستی به نزد خود بردند. الفت و علاقه بی نظیری بین
پیامبر و علی بود که رشته محکم آن به هیچ وجه قابل گسیختن نبود و این همراهی، تا هشت
سالگی حضرت علی علیه السلام ادامه داشت و آن گاه ایشان به منزل پدرش بازگشت و البته اینْ مانع
همراهی علی با پیامبر نشد و این همراهی تا آخر عمر پیامبر ادامه یافت.

خود حضرت علی علیه السلام هم به این مطالب در نهج البلاغه اشاره می کند و می فرماید: «رسول اکرم
مرا در همان اوایل زندگی ام در دامنش می پروراند و هر روز دری از درهای علم و اخلاق به روی
من می گشود».

پذیرش اسلام از طرف علی علیه السلام

از امتیازات پیروان حق و حقیقتْ پذیرایی و قبول حق بعد از شناخت آن است. حضرت علی علیه السلام
از این ویژگی ممتاز بهره مند بود و از این رو، پس از بعثت پیامبر اکرمْ اولین کسی که به رسالت
ایشان ایمان آورد، حضرت علی علیه السلام بود. پیامبر در این باره می فرمایند: «نخستین کسی که در روز
رستاخیز مرا در حوض کوثر ملاقات می کند، پیش قدم ترین شما در اسلام، علی بن ابیطالب
است». حضرت علی علیه السلام هم می فرماید: «خدایا، من نخستین کسی هستم که پیام تو را شنید و
دعوت پیامبر تو را پاسخ گفت و پیش از من، جز پیامبر خدا کسی نماز نگذارد» همه علمای
شیعی و سنی، به این فضیلت بزرگ حضرت علی علیه السلام اعتراف دارند.

علی، تنها برادر پیامبر

پیوند برادری، از اصول اجتماعی آیین اسلام است و پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله به شیوه های گوناگون در
ایجاد و استوار ساختن این پیوند کوشش می کرد. از این رو، آن حضرت بعد از هجرت به مدینه،
واداشت تا سیصد نفر از مهاجران و انصار با یکدیگر پیمان برادری ببندند و در این میانْ تنها علی
ماند، پس عرض کرد که «ای رسول خدا، بین من و کسی عقد برادری برقرار نکردید». در این
هنگام پیامبر فرمود: «تو در دنیاو آخرتْ برادر من هستی» و بعد پیمان برادری بین خود وعلی