پاورپوینت کامل کریم آل کساء ; ولادت امام حسن مجتبی علیه السلام ۶۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل کریم آل کساء ; ولادت امام حسن مجتبی علیه السلام ۶۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل کریم آل کساء ; ولادت امام حسن مجتبی علیه السلام ۶۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل کریم آل کساء ; ولادت امام حسن مجتبی علیه السلام ۶۹ اسلاید در PowerPoint :

۱۱۵

مولود رمضان

از خاطره هجرت پیامبر صلی الله علیه و آله سه سال و از ماه رمضان پانزده روز می گذشت که بشارت تولد
نخستین شکوفه پیوند فرخنده علی و فاطمه علیه السلام ، شهر مدینه را سرشار شادی و شور کرد؛
شکوفه ای که نام مبارک چهارمین معصوم، حضرت حسن بن علی علیه السلام را به سومین شاخه طوبی
می آویخت و عرشیان را با نغمه های سرور بر سریر شکوه مند پیامبر صلی الله علیه و آله فرستاد تا بهترین
شادباش های خود را در طبق های نور نثارش کنند. در آن هنگامه ارج مند، مولودی پا به عالم
ناسوت گذاشت که به رموز عالم لاهوت آشنا بود. برگزیده ای که علمش فراتر از تمام علوم و
اعجازش فراتر از زمان و مکان بود.

لب ریز از لبخند

در تولد شکوه مند امام مجتبی علیه السلام عرش خدا جاریِ سرور، شهر مدینه سرشار شادی و خانه علی
و فاطمه لب ریز از لبخند بود. علی علیه السلام ، هم بر تولد میوه دلش حسن علیه السلام و هم بر ولادت وصی و
جانشین خود ـ که حافظ آرمان رسول خدا بود ـ شادمان گشته بود. فاطمه علیهاالسلام از این رو که خانه اش
روشنی دیگری از نور امامت گرفته، لبخند می زد و پیامبر صلی الله علیه و آله نیز بر تبسم علی و فاطمه متبسم
بود؛ چرا که خانه ای برای باغبانی عدالت برافراشته بودند و فرزندانی در مقام امامتْ در سنگر
حفاظت از رسالت تربیت می کردند. امام حسن علیه السلام نخستین میوه این بوستان بود که از چهره
رسولْ زینت و از دریای معطر بتولْ عطر گرفته بود. زیبا فرزندی که صورتی آراسته و سیرتی
مزین از اوصاف رسول مکرم داشت.

ولادت

از حریم فاطمه در نیمه ماه صیام

چهره ماه حسن تابید با وجه حسن

پروردگار متعال در سال سوم هجرت از بحر نبوتْ گوهری گران بها پدید آورد؛ این گوهر
تاب ناک، نخستین ثمره پیوند امامت و نبوت بود. ابومحمد حسن بن علی بن ابی طالب، پیشوای
دوم شیعیان و چهارمین معصوم از چهارده معصوم است که تولد آن حضرت بنابر گفته بیش تر
مورخان، در مدینه و روز سه شنبه ۱۵ رمضان رخ داده است. نام گذاری امام و آداب اسلامی
مربوط به نوزاد از سوی پیامبر صلی الله علیه و آله انجام گرفت و نام «حسن» که گویا تا آن زمان در میان اقوام
عرب رایج نبوده، انتخاب گردید. کنیه آن حضرت «ابومحمد» و القاب آن بزرگ وار «سیّد، سَبْط،
امین، حُجّت، بِرّ، نقی، زَکی، مجتبی و زاهد» گفته شده است.

در آغوش نبی صلی الله علیه و آله

هنگامی که پیامبر گران قدر اسلام از سفر کوتاه خود به مدینه باز گشت، طبق شیوه همیشگی اش
نخست به خانه فاطمه آمد، ولی این بار در خانه فاطمه و علی علیه السلام با مژده مسرّت بخش ولادت
نخستین ثمره وجود خود روبه رو شد. آن گاه از اسماء پرسید که فرزندم کجاست؟ اسماء به
شتاب به سراغ نوزاد خجسته که در پوششی زرد رنگ پوشانده شده بود، رفت. پیامبر نوزاد را در
آغوش گرفت. آن گاه در گوش راستش اذان و در چپ اقامه خواند؛ این نخستین صدایی بود که به
گوش نواده بزرگ وار رسید و در ژرفای قلب و جانش دوانده شد، صدای نیای مهربانش که
می خواند: اللّه اکبر، لا اله الااللّه و اللّه اکبر. این واژه های کوتاهِ پربار، سرود و شعار امام حسن
مجتبی علیه السلام در همه مراحل زندگی اش گردید و با همه وجود کوشید تا آن را در اعماق دل جای
دهد و در گذر زمان، سرمشق زندگی مردمان باشد.

شرافت دودمان

حضرت امام حسن مجتبی علیه السلام در شرافت دودمان و طهارت نسل، مقامی به بلندای آسمان دارد. او
از کانون وحی ریشه گرفت و حیات خویش را وام دار نیایی است که سرچشمه فیض خداوندی و
سرسلسله انبیای الهی است. او در جوار شکوه عظمت روح پدری بالیده که لیاقت مدال پر افتخار
وصایت الهی را داشت و از زلال محبت برترین مادر هستی سیراب گشته است. این شکوه مندی
و شرافت، روشن تر از آفتاب در همه اوراق تاریخ تجلّی یافته و روشن دلان حقیقت جو را شیفته
خود ساخته است.

برگی از افتخارات

امام مجتبی علیه السلام به اَلْطَیِّب، تقی، زکی، ولی، سَبْط و مجتبی لقب یافت و ابومحمد کنیه گرفت. به
اتفاق راویان حدیث، سَرور جوانان بهشتی است و یکی از دو بزرگ واری است که خاندان پاک
پیامبر بدان ها منحصر گردید. او یکی از چهار تن کسانی است که پیامبر خدا به آنان در برابر
مسیحیان نجران مباهات کرد و از جمله چند تنی است که به آیه تطهیر مطهر گشته اند و از
خویشاندانی است که خداوند فرمان به دوستی با آن ها داده و این کار را اجر رسالت خود دانسته
است. او یکی از دو گران مایه ای است که هر کس بدان ها چنگ زند، نجات یابد و هر کس از آن ها
روی گرداند، گمراهی و تباهی را برای خود به ارمغان آورده است. امام مجتبی علیه السلام از اهل بیتی
است که خداوند آنان را به کشتی نوح تشبیه و دوستی شان را سفارش کرده است. درود و سلام
خداوندی بر او و بر نیاکان پاکش باد.

ولادت مبارک

ولادت امام حسن مجتبی علیه السلام که هم زمان با سال های آغازین استحکام اندیشه های اسلامی در
سرزمین حجاز بود، از چند جهت ویژگی داشت. این مولود برای خاندان پیامبر صلی الله علیه و آله از آن رو که
نخستین نواده پیامبر صلی الله علیه و آله و ثمره پیوند نبوت و امامت بود، اهمیت داشت. مسلمانان نیز مشتاق
بودند نوادگان و بازماندگان پیامبر خود را ببینند و از استمرار نسل آن حضرت مطمئن باشند.
هم چنین این ولادت مبارک، مُهر یأسی بود بر اذهان کفر پیشگانی که دل به بی ثمری خاندان نبوت
و امید به قطع سلسله امامت داشتند.

دوستی امام حسن علیه السلام

شکوه وجود و مقام بلند امام حسن مجبتی علیه السلام و محبت و دوستی آن امام همام در روایات بسیار،
تأکید شده است. ابوهُرَیْرِه که از راویان مشهور و قابل اعتماد اهل سنت است، روایت کرده: من
در یکی از کوچه های مدینه به اتفاق پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله می رفتم، ناگهان ایشان برگشت و سه بار
فرمود: طفل خردسال [من] کجاست؟ حسن بن علی را بخوانید. حسن بن علی برخاست و پیش
آمد. پیامبر خدا فرمود: «بار الها به حقیقت من او را دوست دارم، پس دوست بدار هر کس که او را
دوست دارد».

ابوهریره می گوید: «پس از این گفتار پیامبر گرامی اسلام، هیچ کس را به اندازه حسن بن
علی علیه السلام دوست نداشتم».

دوستان و دشمنان

آنان که اسلام راستین را راه زندگی برگزیده اند و سیره رفتار خود را از کلام پیامبر خاتم و
اهل بیت نورانی او وام می گیرند، در دوستی و محبت و حتی در بغض و نفرتشان نیز رهرو راه
آنانند؛ از این رو مهرمندانه به اهل بیت پیامبر صلی الله علیه و آله ـ که تاکید بر محبتشان در کلام رسول خدا صلی الله علیه و آله
موج می زند ـ عشق می ورزند. سلمان فارسی، صحابی بزرگ پیامبر صلی الله علیه و آله روایت کرده است:رسول
خدا صلی الله علیه و آله درباره حسن و حسین می فرمود: «هر کس این دو را دوست بدارد، من هم او را دوست
می دارم و هر کس را من دوست داشته باشم، خداوند نیز او را دوست می دارد و هر کس را که خدا
دوست بدارد، داخل بهشت می کند؛ هر کس این دو را دشمن بدارد، من او رادشمن می دارم و هر
کس را من دشمن داشته باشم، خدا هم او را دشمن می دارد و کسی را که خدا دشمن بدارد، او را
داخل جهنم می کند و برای او عذاب آماده است».

وارث نبی صلی الله علیه و آله

امام مجتبی علیه السلام مظهر زیبایی های معنوی و صفات عالی الهی بود؛ چرا که به شهادت راویان بسیار،
صورت و سیرت را از برترین وجود هستی پیامبر خاتم به ارث برده بودو شبیه ترین مردمان به
ایشان بود. حضرت فاطمه زهرا علیهاالسلام نیز وقتی دو فرزند دل بندش حسن و حسین علیهماالسلام را به دیدار
پدرش رسول خدا آورد و فرمود: ای پدر بزرگ وارم، این دو فرزندان شما هستند، چیزی درباره
آنان به یادگار بگذارید که همیشه یادآور شما باشد، پیامبر خدا صلی الله علیه و آله فرمودند: «امام حسن، پس
هیبت و سیادتم نصیب او می گردد و امام حسین علیه السلام ، پس بخشش و شجاعتم نصیب اوست».

بر شانه های بنی علیه السلام

امام حسن مجتبی علیه السلام هفت سال از عمر شریفشان را در پرتو حیات گران قدر نیای بزرگ وارشان
رسول خدا صلی الله علیه و آله سپری کردند. آن چه از تاریخ نویسان در این مدت بر جای مانده، همه از عشق
شدید و علاقه ای عجیب و فراتر از محبت عادی پدر و فرزندی بین پیامبر صلی الله علیه و آله و امام مجتبی علیه السلام
حکایت دارد. عایشه همسر رسول خدا صلی الله علیه و آله در این باره می گوید:«پیامبر صلی الله علیه و آله امام حسن علیه السلام را بر
شانه هایش سوار می کرد، مردی در این حالت بر او گذشت و گفت: چه برتر مرکبی سوار شده ای
کودک. پیامبر خدا صلی الله علیه و آله فرمود: و چه برتر سواری است او. گاهی نیز که حضرت به سجده می رفت،
امام حسن علیه السلام می آمد و بر پشتش سوار می شد و ایشان سجودشان را به درازا می کشاندند. وقتی
نماز به پایان می رسید، مسلمانان علت این کار را می پرسیدند، پاسخ می فرمود: فرزندم بر من
سوار بود و نمی خواستم ناکامش گذارم».

تجلی رسول خدا صلی الله علیه و آله

توصیف کنندگان حقیقت خواهی که به ترسیم سیمای آفتاب گونه امام مجتبی علیه السلام پرداخته اند،
ایشان را در صورت و صلابت و در سیرت و قدرت، بیش از هر کسی به پیامبر خدا صلی الله علیه و آله شبیه
دانسته اند. «غزالی» دانشمند بزرگ اهل سنت در کتاب احیاءالعلوم می گوید: «پیامبر صلی الله علیه و آله به او
(حسن بن علی علیه السلام ) فرمود تو در صورت و سیرت، شباهت به من داری». و بنابر آن چه از
«مالک بن اَنس» گفته شده، هیچ کس از او به پیامبر شبیه تر نبود. امام مجتبی علیه السلام افزون بر افتخار
برگرفتن دانش و صفات پسندیده از نیای بزرگ وارش پیامبر و پدر ارجمندش امام علی علیه السلام ،
صفات برجسته دیگری داشت که در هیچ کس دیگر از مردمان فراهم نیامده بود. مسلمانان،
اخلاق نیکو، صلابت در حق، فداکاری در راه خدا و نیک اندیشی برای بشریت را در وی
می یافتند. امام مجتبی علیه السلام شخصیت رسول خدا صلی الله علیه و آله و پدر بزرگ وارش را تجسم بخشید و از هر
نظر مسلمانان را به یادشان انداخت؛ از این رو دوستش داشتند و گرامیش می دانستند.

پناهگاه مستمندان

امام مجتبی علیه السلام نه تنها از نظر علم و زهد و تقوا مقامی برگزیده داشت، بلکه در بذل و بخشش و
دستگیری از بیچارگان و درماندگان نیز زبان زد خاص و عام بود. وجود گرامی آن حضرت
آرام بخش دل های دردمند، پناهگاه مستمندان و تهیدستان و نقطه امید درماندگان بود. هیچ
فقیری از در خانه آن حضرت ناامید برنمی گشت و هیچ آزرده دلی شرح پریشانی خود را نزد آن
بزرگ وار بازگو نمی کرد، جز آن که مرهمی بر دل آزرده او می نهاد. گفته اند روزی مردی اعرابی،
به نیاز به درگاه ایشان آمد حضرت فرمود هر چه در خانه هست به او بدهید، بیست هزار درهم در
خانه ب