پاورپوینت کامل دلیل آفتاب شهادت امام علی علیه السلام ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل دلیل آفتاب شهادت امام علی علیه السلام ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۲۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل دلیل آفتاب شهادت امام علی علیه السلام ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل دلیل آفتاب شهادت امام علی علیه السلام ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint :

۸۱

امام علی علیه السلام در قرآن

اشاره

«ولیّ خدا»، انسان کاملی است که به تمام معنا در پروردگار ذوب شده است ؛ جز خدا را نمی بیند،
جز خدا را نمی پرستد و خواسته ای جز خواسته محبوبش ندارد. از همین رو، محبت او، محبت
پروردگار؛ اطاعت از او، اطاعت از پروردگار؛ و خشنودی او، خشنودی خدای مهربان است.
علی علیه السلام ، ولیّ خدا و امام معصوم و برگزیده ای است که پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله درباره او فرمود: «اگر تمام
مردم بر محبت علی اجتماع می کردند، خدای عزّ و جل هرگز آتش [جهنم [را خلق نمی نمود».
آفتاب هدایت، قرآن کریم، با اشاره ها و کنایه های روشن تر از صراحت گویی، بارها و بارها سخن
از فضیلت های خورشید ولایت، امیرمؤمنان علیه السلام به میان آورده است. از این رو، بر شیعیان و
دوستداران آن حضرت لازم است از این حقایق نهفته در پرده آیات، بی خبر نمانند.

آیه لیله المبیت

یکی از آیاتی که درباره امام علی علیه السلام نازل شده، مربوط به شبی است که آن حضرت، برای
حفظ جان پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله در بستر ایشان خوابید. دانشمندان اسلامی این مطلب را به طور
گسترده در کتاب های خویش نقل کرده اند، به گونه ای که این داستان به سرحدّ تواتر رسیده
است؛ یعنی به قدری زیاد نقل شده که جایی برای انکار آن وجود ندارد. این آیه که به آیه «لیله
المَبیت» معروف شده، یکی از مهم ترین آیات فضایل حضرت امیرمؤمنان علیه السلام است؛ فضیلتی
که نظیر آن در اسلام برای هیچ کس دیده نمی شود. این آیه، به فداکاری مخلصانه و بی نظیر امام اوّل
شیعیان، که در شب تاریخی هجرت پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله به سوی مدینه، در بستر آن حضرت
خوابید اشاره دارد. خداوند فرمود: «وَ مِنَ النّاسِ مَن یَشرِی نَفَسَهُ ابتِغاءَ مَرضاتِ اللّهِ وَاللّهُ رَئوفٌ بِالْعِباد؛
بعضی از مردم، جان خود را برای خشنودی خدا می فروشند، و خداوند در مورد بندگان مهربان است».

قهرمان ایثار

هنگامی که دشمنان اسلام و مشرکان سرسخت مکه، از سوی پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله احساس خطر
کردند و نقشه های آنان برای مقابله با آن حضرت کارساز نشد، پس از مشورت بسیار، بر قتل
پیامبر تصمیم گرفتند. قرار شد از چهل قبیله عرب، هر کدام شمشیر زنی قهرمان حاضر شود
و شب هنگام، بر آن وجود نازنین یورش برند و او را به قتل برسانند. پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله از راه
پیک وحی، از این نقشه شوم باخبر شد و به خروج از مکه و هجرت به سمت مدینه مأمور
گردید. در این حال، لازم بود کسی به جای او در بستر آن حضرت بخوابد، تا دشمن متوجه
خروج ایشان از مکه نگردد و این شخص، کسی جز امام علی علیه السلام نبود. پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله شبانه
از مکه خارج شد و علی در بستر او آرمید و بدین ترتیب، نقشه مشرکان شکست خورد و
رسول خدا صلی الله علیه و آله با سلامت به مدینه رسید. هنگامی که پیامبر به سمت مدینه در حرکت بود،
خدای مهربان آیه «لیله المبیت» را در شأن ایثار و فداکاری بی نظیر امام علی علیه السلام بر پیامبر
اعظم صلی الله علیه و آله نازل فرمود.

داوطلب عاشقی

آیات گوناگونی از قرآن شریف، بر این مطلب دلالت دارند که خدای مهربان، خریدار جان ها
و اموال بندگان خویش است تا در عوض، به آنها بهشت جاویدان و سعادت دنیا و آخرت عطا
فرماید. خداوند در این آیات، فروشندگان را به فروش آنچه دارند، در ازای رضایت و بهشت
الهی تشویق می فرماید. اما در آیه «لیله المبیت» تعبیر به «و مِنَ الناس مَنْ یَشرِی نفسَه» شده است.
معنای این جمله آن است که فروشنده، خود پیشقدم می شود و مخلصانه و عاشقانه، به عرضه
و فروش کالای خویش می پندارد و در راه کسب رضایت الهی، از جان عزیز خویش به آسانی
می گذرد. روشن است که لطافت تعبیر این آیه در مقایسه با آیات دیگر در این زمینه بیشتر
است ؛ زیرا کسی که خود، جانش را در طبق اخلاص می گذارد و آن را در معرض فروش قرار
می دهد، با کسی که با تشویق و درخواست خریدار، حاضر به این کار می شود قابل مقایسه
نیست؛ هر چند بدون شک چنین عملی نیز بسیار ارزشمند است. امام علی علیه السلام ، یکه تاز این
میدان اخلاص و جان بازی است؛ چنان که آیه شریفه گواه آن است.

دفاع از محبوب

هنگامی که دشمنان به قصد کشتن پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله کنار بستر حضرت آمده و علی علیه السلام را جای ایشان
دیدند، از این ماجرا سرگردان شدند. آنها نمی دانستند علی علیه السلام را بکشند یا او را رها کنند. ابوجهل
گفت: این جوان را رها کنید؛ محمد او را فریب داده و برای حفظ جان خویش او را در بسترش
خوابانیده است. امام علی علیه السلام هنگامی که این جمله توهین آمیز را شنید، که هم توهین به محبوبش
پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله بود و هم توهین به خودش، در نهایت جرئت و شجاعت فرمود: ابوجهل! آیا
سادگی و خامی را به من نسبت می دهی؟ خداوند آن قدر به من عقل و خرد داده که اگر میان تمام
احمق های دنیا تقسیم شود، همه آنها صاحب عقل و خرد می شوند، و آن قدر به من قوّت و قدرت
عطا کرده که اگر بین تمام ضعیفان عالم تقسیم شود، همگی نیرومند و پرقدرت می شوند، و آن قدر
به من شجاعت داده که اگر میان ترسوهای جهان تقسیم شود، همه از شجاعان خواهند شد.

افتخار معبود

ثعلبی، یکی از مفسّران معروف اهل سنّت، در تفسیر آیه «لیله المبیت» می نویسد: «خداوند،
در شبی که علی علیه السلام در بستر پیامبر خوابید، خطاب به جبرئیل و میکائیل فرمود: شما دو نفر
برادر هستید، اگر خدا بخواهد عمر یکی از شما را بگیرد، آیا دیگری حاضر است فداکاری
کند و از عمر خودش به او بدهد؟ هیچ کدام سخنی نگفتند و آمادگی خویش را با این امر
اعلان نکردند. خداوند به آنها فرمود: به خانه پیامبر در روی زمین نگاه کنید. بنگرید که
چگونه علی برای حفظ جان پیامبر، زندگی خویش را به خطر انداخته است. بروید و مواظب
علی باشید. جبرئیل و میکائیل به زمین آمدند و در خانه پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله حاضر شدند.
جبرئیل بالای سر علی و میکائیل پایین پای او ایستاد تا از جان علی علیه السلام محافظت کنند. سپس
آن دو خطاب به امیرمؤمنان گفتند: علی جان! به تو تبریک می گوییم. به راستی چه کسی مانند
توست؟ در حالی که خداوند به خاطر تو بر ملائکه آسمان مباهات و افتخار کرد».

مایه خیر و برکت

هر چند آیه «لیله المبیت» در شأن مقام والا و نهایت اخلاص و شجاعت امیرمؤمنان علیه السلام نازل
شده، ولی پیش از آن آیه دیگری آمده که به صفات منافقان و مردمانی اشاره دارد که
خودخواه، خودپسند و لجوج هستند. این گروه از راه نفاق، در میان مردم عزّت و آبرویی به
دست می آورند و در ظاهر خود را مؤمن جلوه می دهند، ولی کردارشان، جز فساد و تباهی در
زمین به بار نمی آورد. در مقابل، دسته دیگری – که در آیه لیله المبیت بدانها اشاره رفته ـ
کسانی هستند که تنها با خدا معامله می کنند و هر چه دارند، حتی جان عزیزشان را به
پروردگار مهربان می فروشند و همچون امام علی علیه السلام ، جز به رضای او نمی اندیشند و عزّت و
آبروی خویش را در رضایت و محبت خداوند می بینند. وجود این گونه انسان ها، مایه برکت
و اصلاح امور دنیا و آخرت است. پیام آیه شریفه این است که تنها خود را در صف دسته دوم
جای دهند و پیرو امیرمؤمنان علیه السلام باشید و بس.

آیه سقایه الحاج

یکی از آیاتی که به فضیلتی از امیرمؤمنان علیه السلام اشاره دارد و در شأن آن حضرت نازل گردیده،
آیه معروف به «سقایه الحاج» است که در آن، خدای مهربان، کسانی را که آب دادن به حاجیان
و آباد کنندگان خانه خدا را با ایمان به خداوند و هجرت در راه او و جهاد با جان و مال ـ که از
ویژگی های خاص امام علی علیه السلام است ـ مساوی می دانند، زیر سؤال می برد. متن آیه شریفه
چنین است: «آیا سیراب کردن حاجیان و آباد ساختن مسجدالحرام را، همانند (عملِ) کسی
قرار دادید که به خدا و روز قیامت ایمان آورده، و در راه او جهاد کرده است؟! (این دو) نزد
خدا مساوی نیستند و خداوند ستمگران را هدایت نمی کند. آنها که ایمان آوردند و هجرت
کردند و با اموال و جان هایشان در راه خدا جهاد نمودند، مقامشان نزد خدا برتر است و آنها
پیروز و رستگارند».

والاترین افتخار

عباس عموی پیامبر صلی الله علیه و آله به مقام آب رسانی به حاجیان و شیبه ـ از فرزندان عبدالمطلب ـ به مقام
کلیدداری کعبه، به یکدیگر فخر می فروختند. در این هنگام، امام علی علیه السلام وارد شد و با شنیدن
سخنان آنان فرمود: «خداوند افتخاری به من عنایت کرده که از همه افتخارها برتر بوده و
نصیب کسی نشده است: من قبل از همه شما ایمان آوردم، قبل از همه برای کسب رضایت
الهی هجرت کردم و در راه خدا با مال و جانم جهاد نمودم، و شما و امثال شما، به برکت جهاد
من و امثال من مسلمان شدید و اسلام را پذیرفتید. بنابراین، بالاترین افتخار، سقایی حاجیان
یا تعمیر و بازسازی مسجدالحرام نیست، بلکه ایمان به خدا، هجرت در مسیر رضای او و
جهاد در راه او والاترین افتخار است». عباس از این سخن علی علیه السلام خشمگین شد و شکایت به
پیامبر صلی الله علیه و آله برد. امام علی علیه السلام نیز ماجرا را برای آن حضرت نقل کرد. در این هنگام، آیه «سقایه
الحاج» نازل شد و خداوند سخن امام علی علیه السلام و برتری او را تأیید فرمود.

بشارت عاشقان

خداوند در آیه «سقایه الحاج»، پس از مردود دانستن مقایسه میان «ایمان، جهاد و هجرت» از
یک سو، و «سیراب کردن حاجیان و عمران مسجدالحرام» از سوی دیگر و تصریح بر اینکه
سه امر اوّل ارزشمندتر و بلکه از والاترین افتخارات هستند، در دو آیه بعد، به کسانی که در
ایمان، جهاد و هجرت در راه خدا، پیرو کامل مولای خویش امیرمؤمنان علیه السلام هستند،
بشارت هایی می دهد. بشارت اوّل آن است که به چنین اشخاصی، رحمت خویش و قرب
الی اللّه را عنایت می فرماید. بشارت دوم، کسب خشنودی خداوند است و بشارت سوم،
رسیدن به باغ های بهشتی است که انواع نعمت فناناپذیر در آنها وجود دارد. خداوند در پایان
آیه بیست و دوم سوره توبه می فرماید: «اِنّ اللّهَ عِنْدَهُ اَجْرٌ عَظِیم». به یقین این اجر بزرگ، از سه بشارت
پیشین، والاتر است؛ زیرا به آن تصریح نگردیده و به صورت رمز آلود بیان شده است.

آیه علم الکتاب

آیه «علم الکتاب»، از دیگر آیاتی است که در فضایل امیرمؤمنان علیه السلام نازل شد. خدای علیم
می فرماید: «وَ یَقولُ الّذینَ کَفَروا لَسْتَ مَرْسَلاً قُلْ کَفی بِاللّهِ شَهیدا بَینی و بَینَکُمْ وَ مَنْ عِنْدَهُ عِلمُ الْکِتابِ؛ آنها
که کافر شدند می گویند: تو پیامبر نیستی. بگو: کافی است که خداوند، و کسی که علمِ کتاب (و
آگاهی بر قرآن) نزد اوست، میان من و شما گواه باشند». پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله در این آیه شریفه، از
دو کس با عنوان شاهد بر صدق ادّعایش نام برد: یکی خداوند و دیگری کسی که علم کتاب
نزد اوست. براساس روایات و احادیث، مورد دوم، کسی جز امام علی علیه السلام نیست.

بهترین مردمان

ابوسعید خدری، از دانشمندان اسلام و صحابه پیامبر صلی الله علیه و آله می گوید: خدمت حضرت رسیدم و
عرض کردم: منظور از «مَنْ عِنْدَهُ عِلْمُ الْکِتابِ؛ کسی که تمام علم کتاب نزد اوست» در سوره رعد
کیست؟ فرمود: منظور، خداوند برادرم علی بن ابی طالب علیه السلام است. این روایت را بزرگان
دیگری از اهل حدیث نیز نقل کرده اند. بنابراین، می توان گفت بهترین تفسیر برای «مَنْ عنده علم
الکتاب»، امیرمؤمنان امام علی علیه السلام است؛ چنان که امام باقر علیه السلام درباره این آیه می فرماید: «مراد از
آیه ما هستیم و علی علیه السلام اوّل و افضل ما، و بهترین ما بعد از پیامبر صلی الله علیه و آله است».

آیه اذان و مؤذّن

آیات چهل و چهارم سوره اعراف و سوم سوره توبه، از دیگر آیات مربوط به فضایل حضرت
علی علیه السلام است. خداوند در آیه چهل و چهارم سوره اعراف می فرماید: «و بهشتیان، دوزخیان
را صدا می زنند که آنچه را پروردگارمان به ما وعده داده بود، همه را حق یافتیم؛ آیا شما هم
آنچه را پروردگارتان به شما وعده داده بود، حق یافتید؟! دوزخیان می گویند: آری. در این
هنگام، ندا دهنده ای در میان آنها ندا می دهد که: لعنت خداوند بر ستمگران باد!»

در آیه سوم سوره توبه هم می خوانیم: «و این، اعلامی است از طرف خدا و پیامبرش به
(عموم) مردم در روز حجّ اکبر [روز عید قربان] که: خداوند و پیامبرش از مشرکان بیزارند».

کلمه «اذان» به معنای اعلام و «مؤذّن» به معنای اعلام کننده، تنها در این دو آیه در قرآن
شریف آمده و هر دو مورد به امیرمؤمنان علیه السلام تفسیر شده است.

نام پنهان

روایات متعددی از شیعه و اهل سنت وجود دارد که «مؤذن» را به حضرت علی علیه السلام تفسیر
کرده است. آری، پیام آور الهی که بر بهشت و جهنم و قیامت سلطه دارد و همگان صدایش را
می شنوند و با سخن او، گفت و گوی بهشتیان و جهنّمیان پایان می یابد، پیشوای اول شیعیان،
امام علی علیه السلام است. از خود آن حضرت نقل است که فرمود: «انا ذَلک المُؤذِّن؛ من، پیام آور الهی
در روز قیامت هستم».

همچنین پس از فتح مکه در سال هفتم به دست پیامبر صلی الله علیه و آله ، در سال نهم هجری آن
حضرت با نزول آیات اولیه سوره توبه، موظف شد چهار پیام و هشدار مهم را از سوی
خداوند به مشرکان اعلام کند.

پس از فراز و فرودی اندک، جبرئیل بر پیامبر نازل شد و عرض کرد: «ابلاغ این آیات را به
مشرکان، یا باید خودت انجام دهی یا مردی که مثل توست؛ نه شخص دیگر». بنا برنقل تمام
مفسران، پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله سرانجام امام علی علیه السلام را مأمور ابلاغ این آیات کرد. امام سجاد علیه السلام در
روایتی می فرماید: «به خدا سوگند برای علی علیه السلام در قرآن اسمی است که مردم از آن بی خبرند
و سپس همین آیه را تلاوت فرمود: وَ أَذانٌ مِنَ اللّهِ وَ رَسُولِهِ إِلَی النّاسِ یَوْمَ الْحَجِّ اْلأَکْبَرِ».

منادی دنیا و آخرت

پاداش ها و مجازات ها در جهان آخرت، انعکاس اعمال انسان در دنیاست. با توجه به این
مطلب، اگر امام علی علیه السلام بنابر آنچه در آیه سوم سوره توبه آمده، «مؤذن»، پیامبر صلی الله علیه و آله در دنیاست
و پیام آن حضرت را در مکه به گوش مشرکان می رساند، همو در جهان آخرت نیز «مؤذّن»
است و پیام خداوند عالم را به گوش جهنمیان می رساند و آنها را به دلیل ظلمی که مرتکب
شده اند، مشمول لعنت الهی می داند.

اگر امام علی علیه السلام در جهان آخرت، فصل الخطاب تمام سخن هایی است که میان بهشتیان و
جهنّمیان ردّ و بدل می شود، به دلیل آن است که او در دنیا نیز فصل الخطاب بوده و آخرین
سخن را خطاب به مشرکان و بت پرستان بیان کرده است ؛ چنان که امام زین العابدین فرمود:
«اذان، علی بن ابی طالب است… و همان گونه که او در دنیا منادی رسول خدا صلی الله علیه و آله بر دشمنانش
بود، در آخرت نیز منادی پروردگار بر دشمنان خداست».

آیه محسنین

پروردگار کریم در آیات ۳۲ تا ۳۴ سوره زمر می فرماید: «فَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّنْ کَذَبَ عَلَی اللّهِ وَ کَذَّبَ
بِالصِّدْقِ إِذْ جاءَهُ أَ لَیْسَ فی جَهَنَّمَ مَثْوًی لِلْکافِرینَ. وَ الَّذی جاءَ بِالصِّدْقِ وَ صَدَّقَ بِهِ أُولئِکَ هُمُ الْمُتَّقُونَ. لَهُمْ ما
یَشاوءُنَ عِنْدَ رَبِّهِمْ ذلِکَ جَزاءُ الْمُحْسِنینَ؛ پس چه کسی ستمکارتر است از آن که بر خدا دروغ ببندد و
سخن راست را هنگامی که به سوی او آمده تکذیب کند؟! آیا جهنم جایگاهی برای کافران نیست؟!
اما آن که سخن راست بیاورد و کسی که آن را تصدیق کند، آنان پرهیزکارانند. آنچه بخواهند نزد
پروردگارشان است؛ و این است جزای نیکوکاران».

در این آیات، از دو گروه سخن به میان آمده: ظالم ترین افراد و صادق ترین افراد. سپس به
مجازات و پاداش آنها اشاره شده است. بنابر روایات و احادیث معتبر، مراد از صادق ترین
افراد در آیه شریفه که از او به «محسن» تعبیر شده، حضرت علی علیه السلام است.

سعادت در برابر شقاوت

بت پرستان که در آیه محسنین، ظالم ترین افراد معرفی شده اند، دروغ های بزرگی به خداوند و
پیامبر نسبت می دادند؛ از جمله این که: فرشتگان را دختر خدا می دانستند. بت ها را واسطه
میان خود و خدا و شفیع نزد پروردگار می خواندند. برای خداوند فرزندانی قائل بودند و
حضرت مسیح را پسر خدا می دانستند، بعضی چیزها را حلال و برخی را حرام می پنداشتند و
این امور را به دروغ به خدا نسبت می دادند. آنان با این دروغ ها، هم راه سعادت را بر روی
خود می بستند و خود را جهنمی می کردند، و هم موجب انحراف و رواج بدعت در جامعه و
گمراهی دیگران می شدند. ازاین رو، خداوند سرنوشت این افراد را جهنم معرفی کرده است.
در مقابل این گروه، کسانی هستند که آورنده صدق و راستی اند. روشن است که چنین افرادی،
پرهیزکارترین انسان ها هستند و بنا بر وعده الهی در آیه، برای آنان هر چه بخواهند نزد
پروردگارشان وجود دارد و این پاداش نیکوکاران است.

تصدیق کننده حقیقت

بدون تردید، منظور از «الّذی جاء بالصّدق؛ کسی که سخن راست بیاورد» ، پیامبر مهر و رحمت،
حضرت محمد مصطفی صلی الله علیه و آله ، و مقصود از «الّذی صدّق به؛ کسی که آن را تصدیق کند»،
امیرمؤمنان امام علی علیه السلام است. البته ممکن است جمله دوم، شامل تمام مؤمنان که رسالت
پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله را تصدیق کرده اند نیز بشود، ولی بدون شک، علی بن ابی طالب علیه السلام در رأس
آنان قرار دارد. در کتاب های متعدد شیعه و اهل سنت، این مطلب تصریح گردیده، و از
حضرت امام صادق علیه السلام روایتی به این مضمون وارد شده است. نیز یکی از مفسّران معروف
نقل می کند: منظور از آورنده کلام صدق، پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و منظور از تصدیق کننده آن،
علی بن ابی طالب علیه السلام است.

آیه محبت

از جمله آیاتی که به شهادت بسیاری از مفسّران، درباره حضرت علی علیه السلام نازل شده و آن
حضرت، کامل ترین مصداق آن به شمار می آید، آیه ۹۶ سوره مریم است. خدای مهربان در این آیه
می فرماید: «اِنّ الذّینَ آمَنوا و عَمِلوا الصالحاتِ سَیَجْعَلُ لَهُمُ الرّحمنُ وُدّاً؛ به یقین کسانی که ایمان آورده و
عمل شایسته انجام داده اند، خداوند رحمان محبتی برای آنان در دل ها قرار می دهد».

بنابر آنچه از آیه شریفه به دست می آید، جاذبه شگفت ایمان و عمل صالح در انسان های پاک،
موجب محبوبیت آنها در دل های مردمان می گردد و حضرت علی علیه السلام که در میان امت اسلامی
از والاترین ایمان و صالح ترین اعمال برخوردار است، مصداق والای این آیه شمرده می شود.

علی علیه السلام ؛ محبوب دل ها

در کتاب های حدیث و تفسیر، روایات فراوانی در شأن نزول «آیه محبت» از پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله
نقل شده که نشان می دهد این آیه، نخستین بار در مورد امام علی علیه السلام نازل گردیده است. از
جمله، ثعلبی در تفسیر خود نقل می کند: رسول خدا صلی الله علیه و آله به امام علی علیه السلام فرمود که این دعا را
بخواند: «اللّهم اْجْعَل لِی عِندکَ عَهداً، واجْعَل لِی فِی قلوبِ المؤمنینَ مَوَدّهً؛ خداوندا! برای من عهدی نزد
خودت قرار ده و دوستی و موّدت مرا در دل های مؤمنان بیفکن». در این هنگام آیه ۹۶ سوره
مریم نازل گردید.

نیز از امام صادق علیه السلام روایت شده که فرمود: پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله در آخر نماز با صدای بلند، در
حق امیرمؤمنان علی علیه السلام چنین دعا کرد: «خداوندا! محبت علی علیه السلام را در دل های مؤمنان، و
هیبت و عظمت او را در دل های منافقان بیفکن». در این هنگام آیه محبت نازل گردید.

آیه اُذُن

خدای مهربان در آیات یازده و دوازده سوره حاقّه می فرماید: «اِنّا لَمّا طَغَا الماءُ حَمَلناکُم فِی الجاریه،
لِنَجْعَلَها لَکُمْ تَذکرهً وَ تَعِیَها اُذُنٌ وَاعِیَهٌ ؛ و هنگامی که آب طغیان کرد، ما شما را سوار بر کشتی کردیم تا آن
را وسیله تذکری برای شما قرار دهیم و گوش های شنوا آن را دریابد و بفهمد».

این آیه نیز از آیات مربوط به فضایل حضرت علی علیه السلام است و «اُذُنٌ واعیه» در این آیه، بنا بر
روایات بر آن حضرت تطبیق شده است. گاه انسان سخنی را می شنود و فوراً آن را از یاد
می برد، ولی زمانی روی آن اندیشه می کند و در دل می نگارد و آن را چراغ راه زندگی خود
می شمارد، و این چیزی است که از آن به «واعی» تعبیر می شود. امیرمؤمنان از برکت دعای
پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله ، صاحب «اُذُنٌ واعیه» بود.

گوش شنوا

در بسیاری از کتاب های تفسیر در حدیث آمده است که رسول خدا صلی الله علیه و آله به هنگام نزول آیه اُذُن
فرمود: «ای علی! از خداوند خواستم گوش های تو را «اُذُنٌ واعیه» و گوش شنوا قرار دهد».

امام علی علیه السلام می فرماید: «پس از این داستان، چیزی نبود که از پیامبر صلی الله علیه و آله بشنوم و فراموش
کنم. همواره گوش هایم شنوا بود و مطالب را در خود نگه می داشت و چیزی را فراموش
نمی کردم». در برخی روایات نیز آمده است که ابتدا پیامبر رحمت صلی الله علیه و آله این دعا را در حق
حضرت علی علیه السلام کرد و سپس این آیه نازل شد. این فضیلتی بزرگ برای پیشوای بزرگ
اسلام، امام علی علیه السلام است که صندوقچه اسرار پیامبر، و وارث تمام علوم رسول خدا صلی الله علیه و آله بود.

آیه صالح المؤمنین

آیه معروف به «صالح المؤمنین» نیز از جمله آیاتی است که به اعتراف شیعه و اهل سنت، بر
فضیلتی دیگر از فضایل فراوان حضرت علی علیه السلام دلالت دارد. خدای بزرگ می فرماید: «اِنْ تَتُوبا
اِلیَ اللّه فَقَدْ صَغَتْ قُلوبُکُما وَاِن تَظاهَرا عَلیهِ فَاِنَّ اللّهَ هُوَ مَولاهُ و جِبرِیلُ و صالِحُ المُؤمِنینَ وَ الْمَلائِکهُ بَعدَ ذلِکَ
ظَهیرٌ؛ اگر شما (همسران پیامبر) از کار خود توبه کنید (به نفع شماست ؛ زیرا) دل هایتان از حق
منحرف گشته، و اگر بر ضدّ او دست به دست هم دهید، (کاری از پیش نخواهید برد؛) زیرا
خداوند یاور اوست. همچنین جبرئیل، مؤمنان صالح و فرشتگان بعد از آنها، پشتیبان او
هستند». بنا بر روایات، مراد از مؤمن صالح در این آیه، امام علی علیه السلام است.

علی علیه السلام ؛ یاور همیشگی پیامبر صلی الله علیه و آله

شأن نزول آیه «صالح المؤمنین» از این قرار است که وقتی برخی همسران پیامبر با انجام کاری،
موجب ناراحتی و رنجش آن حضرت شدند،