پاورپوینت کامل درگذشت آیت الله سیدمحمود طالقانی ۵۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل درگذشت آیت الله سیدمحمود طالقانی ۵۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل درگذشت آیت الله سیدمحمود طالقانی ۵۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل درگذشت آیت الله سیدمحمود طالقانی ۵۸ اسلاید در PowerPoint :

۸۵

دوشنبه

۱۹ شهریور ۱۳۸۶

۲۷ شعبان ۱۴۲۸

۱۰ .sep. 2007

اشاره

عالمان دین، جاودانه روزگارند و خورشید وجودشان را هرگز افولی نیست. به تعبیر جبران
خلیل جبران، شاعر و نویسنده بزرگ عرب، «فروغ ستارگانی که هزاران سال پیش
خاموش گردیدند،هنوز به ما می رسد. مردان بزرگی نیز که صدها سال پیش مرده اند، ولی
هنوز ما را با پرتوهای منش والای خویش روشنایی می بخشند، همین گونه اند».

آیت الله طالقانی، یکی از این بزرگانی است که همچنان شعاع وجودش بر جامعه ما
پرتوافکن و نسیم اندیشه هایش، روح بخش و گره گشاست. توجه به شخصیت آن اندیشمند
وارسته، از دو نظر درخور توجه است: نخست آنکه او از پیش آهنگان نهضت اصلاح دینی
و از پیش گامان روشن فکری معنوی بود و دوم اینکه او از زمینه سازان و پیشوایان انقلاب
اسلامی ایران شمرده می شد و از این رهگذر، حق بزرگی بر جامعه اسلامی ایران دارد. در
این مقاله بر آنیم به گوشه ای از خدمت های فراوان آن عزیز اشاره کنیم و بدین گونه، نام و
یاد مانای او را گرامی بداریم.

پیشینه خانوادگی

سید محمود طالقانی در خانه ای بالید که از بوی خوش دانش و زهد و تقوا عطرآگین بوده است.
«پدرش، آیت الله سیدابوالحسن طالقانی، نه تنها دین پژوه، که سیاست پرداز هم بود، اما از راه دین و
سیاست نان نمی خورد، بلکه از طریق ساعت سازی تأمین معاش می کرد. در زهد و قناعت او همین
بس که هرگاه معاش روز را به دست می آورد، از کار دست می کشید و می گفت: خداوند روزی فردا را
فردا خواهد داد».

یکی از علما ضمن نقل خاطره ای از پدر آیت الله طالقانی می گوید: «آقا سیدابوالحسن طالقانی
مقید بود که از وجوهات شرعیه برای مصارف شخصی استفاده نکند. وی که در شمار علمای برجسته
تهران محسوب می شد، از راه ساعت سازی امرار معاش می کرد. شاید تعجب کنید که در یک طرف
اتاقش، مشتی کتاب درسی و علمی، مثل عروه الوثقی قرار داشت که در هنگام پاسخ گویی به
مراجعات مذهبی مردم مورد استفاده قرار می داد و در سوی دیگر، تعدادی انبر و چند پیاله محتوی
پیچ و لوازم ساعت سازی. در گوشه ای از این خانه، پستویی بود که همواره پول فراوانی در آن یافت
می شد، پولی که مردم از بابت خمس و زکات می پرداختند، اما وی هرگز از این پول ها استفاده نمی کرد
و دیگر اعضای خانواده نیز بدان دست دراز نمی کردند. آیت الله به خانواده اش گفته بود که این پول ها
امانت است و حق فقیران. قوت آنان، نان و پنیر و نان و ماست بود.» بی سبب نبود که امام راحل رحمه الله
از او با تعبیر «در رأس پرهیزکاران» یاد کرده است.

عطشناک علم

هیچ آیینی به اندازه اسلام پیروانش را به دانش اندوزی سفارش نکرده است. از نگاه اسلام، دانش، ابزار
اقتدار و توانایی است. همان گونه که در حدیثی بسیار زیبا از حضرت علی علیه السلام در این باره می خوانیم:
دانش، اقتدار است. هر کس بدان دست یافت بر دیگران چیره می شود و هر که آن را به دست نیاورد، مغلوب
دیگران خواهد شد.» به تعبیر زیبای نظامی:

هر که در او جوهر دانایی است

بر همه کاریش، توانایی است

یکی از عوامل عزت مندی و نفوذ آیت الله طالقانی در قلب دیگران، دانش فراوان ایشان بود. «وی
در محضر بزرگانی چون: آیت الله شیخ عبدالکریم حائری، آیت الله سیدمحمد حجت کوه کمری، آیت الله
محمدتقی خوانساری، آیت الله سیدابوالحسن اصفهانی، آیت الله شیخ محمدحسین غروی کمپانی و
آیت الله آقاضیاء عراقی علم آموخت» و روح تشنه خود را از جام دانش این بزرگان سیراب کرد.

«سیدتقی طالقانی، برادر مرحوم طالقانی که مدتی نیز با او هم حجره بوده است، می گوید: آقا
سیدمحمود هنگامی که خیلی جوان بود، دوره سطح را تمام کرده بود. او در آن ایام، همه اش در حال
مطالعه و غرق در درس بود. گاهی نیمه های شب از خواب بیدار می شدم و می دیدم که ایشان یا
مشغول مطالعه یا در حال نماز خواندن است. بعضی اوقات که متوجه بیداری من می شد، می گفت:
سیدتقی! بیداری؟ می گفتم: بله. می گفت: الآن زمان خوبی برای مطالعه است. اگر می خواهی، بلند شو
و وضو بگیر و دو رکعت نماز بخوان و بعد مطالعه کن».

نقش آیت الله طالقانی در جذب جوانان به اسلام

رسول گرامی اسلام در مقام تکریم و بزرگ داشت شخصیت جوان فرمود: «شما را به رفتار خوب و
نیکو با جوانان سفارش می کنم؛ چرا که قلب آنان، رقیق تر و خالص تر است.» طالقانی با بهره گیری از
این حدیث شریف نبوی، توجه ویژه ای به جوانان داشت و بر همین اساس، انبوهی از جوانان به دور
ایشان گرد آمده بودند و از پرتو وجودش، روشنایی می جستند. یکی از نویسندگان معاصر می گوید:
«مدرسه شهید مطهری، یکی از نادرترین مراکز برخورد و تلاقی دو دسته از جوانان دانشجوی
رشته های علوم قدیم و جدید در تهران به شمار می رفت. آیت الله طالقانی، صبح ها که به این مدرسه
می آمدند، غالبا روی یکی از سکوها، نزدیک کتاب خانه مدرسه و دانشکده معقول و منقول
می نشستند. چون درست محل تراکم رفت وآمد دانشجویان و اهل علم بود. این حسن انتخاب، دقیقا
از روی فکر و برنامه مخصوص بود. جوان ها، پروانه وار، درست مثل آنکه دور شمعی آیند، دور
آیت الله طالقانی حلقه می زدند و از او سؤال می کردند و به سخنانش گوش می دادند. صحبت هایی که
ایشان می کردند، با تکیه بر آیات قرآن بود و تفسیر محسوب می شد. آیاتی مناسب با مسائل روز
انتخاب می کردند و درباره آنها صحبت می نمودند».

صمیمیت آیت الله طالقانی با جوانان

طالقانی رابطه خویش را با جوانان بر اساس صمیمیت، عشق و فروتنی بنا نهاده بود. او فقط آموزگار
جوانان نبود، بلکه سنگ صبور و لنگرگاه روحشان نیز بود. او به راحتی و بدون تکلف با جوانان
هم نشین می شد و هر کس می توانست راحت و آسوده با او صحبت کند و صمیمی شود. او به کسی
نگاه عاقل اندر سفیه نمی کرد و در پی جمع آوری مرید و قطب سازی از خویش نبود.

دکتر مصطفی چمران که پرورده او بود، درباره اش می گفت: «او برای ما منبع جوشانی از ایمان و
ابر پرباری از رحمت و محبت بود، به خصوص که ما از او وحشت نداشتیم؛ زیرا به محبت بی پایانش
ایمان داشتیم و از او خجالت نمی کشیدیم و هر حرفی و مشکلی را با او مطرح می کردیم و او
ستّارالعیوب بود».

طالقانی در زندان

زندان، تنها تن انسان های بزرگ را اسیر می کند، ولی روح بلند ایشان هرگز در محدوده قفس ها
نمی گنجد. انسان های بزرگ، حتی از مکانی چون زندان نیز نردبانی برای تعالی و کمال می سازند.
شاعری عرب می گوید: «مرا ملامت کردند که تو زندانی شدی. گفتم: اینکه عیب نیست. کدام
شمشیرکاری هست که آن را غلاف نکنند. مگر نمی بینی شیر را که به بیشه خود خو می گیرد و از آن
خارج نمی گردد، اما درندگان پست و ضعیف، آزادند و همواره در تردد و رفت وآمدند. زندان مادامی که
به علت زشت کاری نباشد، مکان خوبی است برای مردان. آنها که به موجب شرافت و حق گویی
زندانی می شوند، در آن جا صاف تر، خالص تر و مصمم نر می شوند و شرفی بر شرف هایشان افزوده
می شود.» به تعبیر زیبای مولوی:

عار نَبود شیر را از سلسله

ما نداریم از قضای حق گله

شیر را بر گردن از زنجیر بود

بر همه زنجیرسازان میر بود

مرحوم آیت الله طالقانی، مصداق روشن این سخنان بود. وی که «روحیه ستم ستیزی اش موجب
شده بود مدتی طولانی به زندان افتد، از فضای زندان بهترین بهره ها را برد و پس از آزادی، با نشاط
و شور بیشتری به راه خود ادامه داد. در همین سال هاست که به تفسیر قرآن در کانون اسلام و بعدها
مسجد هدایت می پردازد.» اشعار زیر که بازتاب مثبت حبس وی در زندان اوین است، از اوست:

هر چند که یک روز خوش از عمر ندیدم

هر روز دگر حسرت آن روز کشیدم

آزادی ما دام گرفتاری ما بود

از بهر قفس بود گر از دام پریدم

ابوذر در تبعید

آیت الله طالقانی به دنبال سخنرانی اش پس از اقامه نماز عید فطر در سال ۱۳۵۰ که در آن از
مظلومیت ملت فلسطین و تجاوز صهیونیسم سخن گفت و فطریه های مردم را برای آوارگان
فلسطینی جمع آوری کرد، دستگیر و سپس تبعید شد. «وی در تبعید هم با وجود ابتلا به چندین
بیماری، قدمی عقب نشینی نکرد و سخت به فعالیت و آگاهی بخشی می پرداخت و ذره ای از
تهدیدهای ساواک هراسی به خود راه نمی داد. در برابر برخوردهای مأموران رژیم می گفت: من بیدی
نیستم که از این بادها بلرزم و حساب همه را خواهم رسید».

در حقیقت، منش طالقانی، شباهت های فراوانی به ابوذر غفاری داشت. صداقت و صلابت
طالقانی، تنهایی و نستوهی او و شجاعتش، یادآور شخصیت ابوذر بود. طرفه این جاست که هر دو نیز
روزگاری را در تبعید سپری کردند. نخستین فردی که این نکته را یاد آورد، امام خمینی رحمه الله بود که پس
از مرگ طالقانی نوشت: «او برای اسلام به منزله حضرت ابوذر بود.» گفتنی است شماری از
خانواده هایی که در سال ۱۳۵۸ صاحب فرزند پسر شدند، نام ابوذر را بر فرزند خویش نهادند و
بدین گونه هم به طالقانی ادای احترام کردند و هم آرزو داشتند فرزندشان رهرو راه او باشد.

صفات انقلابی آیت الله طالقانی

قرآن کریم از میان عالمان دین، مجاهدان از آنها را برترین ها می داند و می فرماید: «فَضَّلَ اللّهُ
الْمُجاهِدینَ عَلَی الْقاعِدینَ اَجْرا عَظیما؛ خداوند، اهل جهاد