پاورپوینت کامل سخنان امیرالمؤمنین علی علیه السلام ۵۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل سخنان امیرالمؤمنین علی علیه السلام ۵۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل سخنان امیرالمؤمنین علی علیه السلام ۵۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل سخنان امیرالمؤمنین علی علیه السلام ۵۲ اسلاید در PowerPoint :

۱۳

حقیقت دنیا

دین مقدس اسلام همواره دل بستن به دنیا را نکوهش کرده است. کسانی که به حقیقت زندگی این دنیا آگاهند، خوب می دانند که دنیا جایگاه اصلی انسان نیست. از این رو اولیای الهی با تحمّل سختی ها و قرار گرفتن در مسیر صحیح و پاک زندگی، شیرینی و آسایش حیات ابدی را بر می گزینند و در این راه تلاش می کنند.

امیر مؤمنان علی(ع) در سخنان گوهربار خویش انسان را به مسافرانی تشبیه کرده، می فرمایند: «به راستی مَثَل آن کس که به حقیقت دنیا دانا شده مثل مسافرانی است که از منزلی تنگ و خشک، آهنگِ منزلی فراخ و سرسبز و خرّم کنند، پس سختی راه و دشواری سفر و ناگواری خوراک را بر خود هموار کنند تا به منزل فراخ و جایگاه اصلی خویش برسند».

سرشت نیکوکاران

حضرت علی(ع) می فرمایند: «به درستی که سرشت مردمان نیکوکار سرشت خیر است؛ پس هر خیری بر عهده شان نهاده شود، آن را انجام می دهند».

انسان های نیکوکار فارغ از درد و رنج دیگران نیستند و منافع و مصالح خود را با منافع دیگران عجین می دانند و همواره روح خویش را با انجام دادن اعمال نیکو تسکین می دهند و خشنودی پروردگار را در خدمت به بندگان وی می جویند.

ثروت باارزش

کسب مال برای معیشت و طلب رزق و روزی از خدا امر پسندیده ای است. ولی اندوختن ثروت بیش از حد نیاز و حرص و طمع داشتن بر آن جز این که وَبال آدمی شود، هیچ سودی در پی نخواهد داشت. عده ای از انسان ها زندگی را تنها پول می دانند و تمام تلاش خود را در انباشتن پول و ثروت متمرکز می سازند. عاقبت، این اموال انباشته را برای دیگران گذاشته، خود با کوله باری تهی رهسپار دنیای ابدی می شوند. این گروه جز آنچه برای رضای معبود و در راه های مشروع و خداپسندانه مصرف کرده اند، فایده ای از این اموال نخواهد برد. همان گونه که مولای وارستگان جهان، حضرت علی(ع) می فرمایند: «به راستی که بهره تو از مال خود همان است که برای آخرت خود از پیش فرستاده ای، و آنچه به جای نهاده ای بهره وارث است».

خوشبختی و رستگاری انسان

هر انسانی اگر به سرنوشت خود در جهان ابدی توجّه کند و از رنج و آلام جانکاه اخروی هراسی داشته باشد، خوشی های فانی این جهان را به بهای عذاب طاقت فرسای ابدی نمی خرد. با انجام دادن اعمال شایسته و مورد پسند خدا و نیکی کردن به دیگران پاداش خداوند را خواهد خرید و با عبادت خدا در دل تاریکی شب، شوق به بهشت را در روح و جانش زنده و بارور می کند. مولای متقیان(ع) عوامل سعادت انسان را در چند چیز می شمارند و می فرمایند: «به راستی که نیکبخت کسی است که از عذاب الهی بترسد و همین، سبب ایمنی او شود، و به پاداش خداوند امید داشته باشد و اعمال نیک انجام دهد و به بهشت اشتیاق داشته باشد و شب ها را زنده بدارد».

مقام و منزلت دانشمندان

هرقدر که انسان جان خویش را صیقل دهد، ارزش اهل فضل و کمال را بیشتر می داند. از قدیم گفته اند: «قدر زر زرگر شناسد، قدر گوهر گوهری». هرگاه روح انسان از اسارت پلیدی ها آزاد شود، می تواند با بال معرفت و صفا در آسمان فضایل و نیکی ها به پرواز درآید و معنای واقعی خوبی ها را درک کند و به اهل کمال و فضیلت، معرفت یابد و از آنها پیروی کند. علی(ع) در این زمینه می فرمایند: «به درستی که فقط صاحبان فضل و کمالند که می توانند برتری فضلا و دانشمندان را بشناسند».

آفتِ ایمان

اولین مرتبه قرب به خدا، حصول ایمان و اعتقاد به خداوندگار جهان است. ایمان گوهر گران بهایی است که خداوند در اختیار انسان گذاشته تا روح انسان را به سوی کمال مطلق رهنمون شود و جانی تازه در کالبد بی جان اعمال او دمد و جان انسان را با نور خود زنده کند.

هیچ چیز جز کفر و شرک نمی تواند این دژ محکم را متزلزل کند و انسان را به تباهی بکشاند و او را از رسیدن به کمال مادی و معنوی باز دارد. حضرت علی(ع) در جمله ای کوتاه حق مطلب را ادا فرموده است که «آفتِ ایمان شرک است».

ناسپاسی

انسان با نگاهی گذرا به پیرامون خود آثار فضل و کرم الهی را در گوشه و کنار جهان هستی می بیند و فطرت پاک او ناخودآگاه در پی سپاس و قدردانی بر می آید. نعمت های بی کران خدا با سپاس گزاری فراوان می شود و با ناسپاسی از دست می رود و نابود می شود.

شکر نعمت، نعمتت افزون کند

کفر نعمت از کفت بیرون کند

بزرگترین کفران و ناسپاسی که سبب نابودی نعمت ها می شود و به کار بردن آنها در راه گناه است. حضرت علی(ع) می فرمایند: «ناسپاسی، آفت نعمت هاست».

نافرمانی و گناه

تنها راه رسیدن انسان به کمال و سعادت، بندگی و اطاعت محض از فرمانن خداست. در نقطه مقابل بندگی، گناه و سرپیچی از دستور خدا است که انسان را از سعادت حقیقی دور می کند. کسی که در مقام بندگی است و خود را بنده خدا می داند، در تمام مراحل زندگی حتی در جزئی ترین اعمال خود نیز تلاش می کند بر طبق رضای خدا و مطابق خواست او عمل کند. ارتکاب گناهان با مقام بندگی منافات دارد و دل را از ساحت عظمت الهی دور می سازد. حضرت علی(ع) می فرمایند: «آفتِ اطاعت حق تعالی نافرمانی او است».

تکبر، آفت شرافت

انسان ممکن است به علت ثروت یا علم یا مقام اجتماعی یا هر امتیاز دیگری دستخوش غرور و تکبّر شود و به سبب غفلت از خدا آن موهبت را از خود بداند. اما اگر آدمی خود را بنده پروردگار عالم بداند و به این حقیقت ایمان آورد، هیچ نعمتی را به خود نسبت نمی دهد و می داند که همگی از آثار فضل و کرم آن منعم کل است.

دلی که گرفتار خودپسندی شود از یک طرف پروردگار خویش را ناخشنود و موجبات عذاب اخروی را فراهم می کند و از طرف دیگر با رنجاندن مردم، آنها را از خود دور می سازد. حضرت علی(ع) می فرمایند: «آفتِ شرافت و بزرگی، تکبر است».

شاعر در مذمّت غرور می گوید:

از کبر مدار هیچ در دل هوسی

کز کبر به جایی نرسیده است کسی

کینه

کینه و دشمنی با مردم به صورت های مختلف، ظاهر می شود که از مهم ترین آنها: حسد، غیبت، دروغ، تهمت، تحقیر، بدزبانی، بدخلقی، ستم و آزار و تضییع حق دیگران است. اینها همه رذایلی است که با آتش کینه شعله ور می گردد و در جان انسان نفوذ می کند. کینه، نتایج سوء فراوانی دارد. از اینرو انسان عاقل و وارسته هرگز روح خود را به کینه نمی آلاید و همواره، ذهن خویش را از بدی های دیگران پاک می سازد. مولا علی(ع) می فرمایند: «به راستی که عاقل و خردمند کسی است که کینه ها [ی مردم] را از دل بیرون کرده باشد».

بخشش، مایه عزت و آقایی

هیچ چیز مانند سخاوت، انسان را زینت نمی دهد. بخشندگی انسان را خوشنام می کند و سبب خشنودی خدا می شود. سعدی شاعر بزرگ می سُراید:

شرف مرد به جود است و کرامت به سجود

هرکه این هر دو ندارد عدمش به ز وجود

انسان بخشنده محبوب دل های مردم است و بی شک بخشندگی به انسان عزت و احترام می بخشد. حضرت علی(ع) می فرمایند: «سروران مردم دنیا سخاوتمندان و بخشندگانند».

پرهیز از گناهان

هراندازه انسان در ترک گناهان بکوشد و اعضاء و جوارح و قلب و فکر خود را از هرگونه معصیت پاک نگه دارد، به همان اندازه دل او قابلیت بیشتری برای توجه به ساحت عظمت الهی پیدا می کند.

از این رو تا انسان دست از سرکشی بر ندارد و خود را از گناه پاک نسازد، موفق به تحصیل فضایل و کمالات نایل نمی شود. جوانمردان عالم کسانی هستند که ایمان خود را از آلودگی گناهان محفوظ می دارند و هرگز حریم عبودیت را نشکسته، دل را از روح بندگی تهی نمی سازند. مولای متقیان حضرت علی(ع) می فرمایند: «به راستی که بزرگواری و جوانمردی در پرهیز از گناهان است».

دشمنی واقعی

در روابط اجتماعی انسان باید توانایی شناخت خیرخواهان و بدخواهان را از یکدیگر داشته باشد. دشمن را به جای دوست و دوست را به جای دشمن قرار ندهد. دشمن واقعی، کسی است که با چاپلوسی پرده بر عیبت های انسان بگذارد و با چرب زبانی او را غافل سازد. چنین کسی دشمن واقعی انسان است. دوست همواره از درِ راستی با انسان در می آید؛ نه ریا و دروغ و چاپلوسی. مولای متقیان امام عل