پاورپوینت کامل مناسبت ها; ۱۷ شهریور ۵۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مناسبت ها; ۱۷ شهریور ۵۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مناسبت ها; ۱۷ شهریور ۵۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مناسبت ها; ۱۷ شهریور ۵۳ اسلاید در PowerPoint :

۴۳

گزارش مختصری از وقایع ۱۷ شهریور

در تهران و یازده شهر، قم، تبریز، مشهد، اصفهان، شیراز، آبادان، اهواز، کرج، قزوین،
کازرون و جهرم حکومت نظامی به مدت شش ماه برقرار گردید.

ساعت ۶ بامداد امروز، اولین اعلامیه حکومت نظامی و برقراری آن در یازده شهر از
رادیو به اطلاع مردم رسید، فرماندار نظامی تهران، ارتشبد غلام علی اویسی، ضمن
اعلامیه های متعدد به مردم هشدار داد که مقررات حکومت نظامی را کاملاً رعایت کنند.

از بامداد، شهر تهران به صورت یک قلعه نظامی درآمد و تانک ها و مسلسل های سنگین
در نقاط حساس و مهم استقرار یافتند.

از اولین ساعات صبح، با وجود انتشار اعلامیه های حکومت نظامی، در شرق تهران مردم
به خیابان ها ریختند و به سمت میدان ژاله به حرکت درآمدند. تظاهرکنندگان بدون توجه به
مقررات حکومت نظامی، با شهامت و از جان گذشتگی و ایثار، شعارهای خود را که علیه
نظام و شاه بود با صدای رسا، بیان می کردند و کوچک ترین توجهی به سربازان ـ که به حالت
آماده باش در خیابان ها و پشت بام ها سنگر گرفته بودند ـ نداشتند.

پس از اخطارهای مأموران، چون مردم متفرق نشدند، فرمان حمله صادر شد و قریب دو
ساعت میدان ژاله و خیابان های اطراف آن تبدیل به میدان جنگ شد و گلوله های سربازان
پشت سرهم به سوی مردم شلیک می گردید؛ به طوری که در اولین لحظات تیراندازی، در
جوی ها خون جاری شد و عده زیادی جان خود را از دست دادند.

اعلام حکومت نظامی

در اولین ساعات بامداد، اعلامیه شماره یک فرمانداری نظامی تهران، بدین شرح از رادیو
پخش گردید: «دولت شاهنشاهی ایران به منظور ایجاد رفاه ملت و حفظ نظم، از ساعات ۶
صبح روز جمعه ۱۷ شهریور ۱۳۵۷، مقررات حکومت نظامی را به مدت شش ماه در بعضی
از شهرهای کشور، اعلام نمود و این جانب به سمت فرمانداری نظامی تهران و حومه،
منصوب گردیده ام؛ بنابراین از کلیه اهالی محترم تهران و حومه انتظار دارم از آنجا هرگونه
عملی که مغایر با مقررات و قوانین حکومت نظامی باشد خودداری نمایند. بدیهی است
متخلّفین از مقررات، برابر قانون تحت تعقیب قرار خواهند گرفت. ساعت منع عبور و مرور
از ساعت ۲۱ تا ۵ صبح روز بعد تعیین می گردد.فرماندار نظامی تهران و حومه، ارتشبد غلام علی اویسی

ابتدای راه پیمایی

شعارهای «زیر بار ستم نمی کنیم زندگی، جان فدا می کنیم در ره آزادگی»، «مرگ بر این شاه،
مرگ بر این شاه»، «خمینی رهبر ماست، ایران کشور ماست»، «برادر ارتشی، چرا
برادرکشی؟» شنیده می شد و عکس هایی از حضرت امام خمینی رحمه الله بر فراز دست ها مشاهده
می گردید. راه پیمایان تا چهارراه دلگشا آمدند و به سوی خیابان فرح آباد حرکت کردند. در
این محل بود که یکی از موتورسواران خبر داد که امروز، روز عادی نیست و شمار مأموران از
روزهای دیگر بیشتر است. مأموران همه جا موضع گرفته و روبه روی راه پیمایان آماده شلیک
بودند. چند هلیکوپتر در فضای اطراف می چرخیدند…

بوی خون و باروت

چند تیرهوایی شلیک شد و گروهی از جمعیت به هم فشرده که روی زمین نشسته بودند،
عقب نشینی کردند. عده ای دیگر خواستند هم چنان بنشینند. فریاد «اللّه اکبر» و «لا اله الا
اللّه» همه جا را پر کرده بود، در همین موقع، صدای رگبار شدید گلوله شنیده شد. با شلیک
اولین رگبار گلوله، جمعیتِ وحشت زده و هراسان به سوی عقب هجوم بردند و گروهی روی
زمین دراز کشیدند. دژخیمان با وحشی گری و شقاوتِ هرچه بیشتر، شلیک می کردند. ناله و
فریاد، با صدای گلوله درهم آمیخته بود و بوی خون و دود و باروت همه جا احساس
می شد.

میدان شهد

صدای گلوله و آژیر آمبولانس، لحظه ای قطع نمی شد. دود غلیظی از سمت میدان ژاله به
هوا برخاسته بود. با نزدیک شدن ظهر به تدریج میدان ژاله ـ که اینک واقعا به میدان شهدا
تبدیل شده بود ـ در هاله ای از سکوت مرگ بار فرو می رفت. در پیرامون میدان، آنچه به چشم
می آمد، جنازه شهیدانی بود که در صحنه نبرد نابرابر، هم چنان باقی مانده و خون هایی که
لکه لکه، آسفالت خیابان را رنگ آمیزی کرده بود. سربازان مضطرب، بر فراز نعش شهیدان،
مراقب اوضاع بودند. کفش های فراوان، چادرهای زنان و اندکی سنگ، از دیگر اشیای به جا
مانده بود. پس از حاکم شدن آرامش نسبی بر میدان، نوبت به کامیون های ارتشی رسید که
سراسیمه، پیکرهای قربانیان جنایت شاه را روی هم ریخته و به نقطه نامعلومی حمل کنند.
به طوری که با غروب آفتاب، هنگامی که میدان شهدا در تاریکی فرو می رفت، دیگر پیکر
شهیدی به چشم نمی آمد.

توطئه ای ننگین

سایروس برآم در کتاب خود، «انقلاب ایران و مبانی رهبری امام خمینی»، درباره فاجعه ۱۷
شهریور آورده است: ابتدا خاک اره های آغشته به بنزین را که بر کف خیابان ریخته بودند،
آتش زدند و چون انبوه جمعیت هراسان در تلاطم افتاد، چند اتومبیل و اتوبوس را مشتعل
ساختند. سپس فروشگاه بزرگ خیابان فرح آباد را به آتش کشیدند. آن گاه، آتش مسلسل ها را
گشودند؛ بی خبر، بی امان و از همه سو؛ از زمین و از هوا، همه راه های گریز، و همه کوچه ها
وخیابان های فرعی را با تانک و زره پوش مسدود کردند تا کسی را توان گریختن نباشد. هدف
نه پراکنده کردن مردم و نه مرعوب ساختن آنان بود. همه گلوله ها به قصد کشت، شلیک
می شد. حتی کسانی را که به خانه های دیگران پناه می بردند تعقیب می کردند و از پای در
می آوردند و از رساندن خون به مجروحان و مصدومان هم جلوگیری می کردند.

شمر شهد

نظام منفور شاه، با بی شرمی تمام، شمار شهدای ۱۷ شهریور را ۵۸ نفر و مجروحان این
فاجعه را ۲۰۵ نفر اعلام داشت. رژیم در اعلامیه شماره چهار فرمانداری نظامی تهران،
تجمع گسترده عظیم مردم تهران را نقشه خارجی اعلام و ادعا کرد آشوب طلبان با مواد
آتش زا در نواحی مختلف شهر متعرض مردم و مأموران شدند و مأموران به ناچار در اجرای
مأموریت و وظایف قانونی خود، مبادرت به تیراندازی نمودند و مهاجمان را متفرق و
شماری از آنها را دستگیر و تسلیم مقامات قانونی کردند. شمار دقیق قربانیان مظلوم حادثه
۱۷ شهریور ۱۳۵۷ هیچ گاه مشخص نشد؛ امّا آنچه قطعی و یقینی است، این رقم از چهار
هزار افزون است. به هر حال در این روز، یکی از بزرگ ترین فجایع تاریخ در میدان شهدا
اتفاق افتاد.

پیام امام به ملت

امام خمینی رحمه الله در پیامی به ملّت، به مناسبت اعلام حکومت نظامی و کشتار بی رحمانه مردم
در واقعه ۱۷ شهریور، در سخنانی که حاکی از تأثّر شدید ایشان بود، چنین فرمودند: «چهره
ایران امروز گلگون است و دلاوری و نشاط در تمام اماکن به چشم می خورد. آری این چنین
است راه امیرالمؤمنین و سرور شهیدان امام حسین علیه السلام ، ای کاش خمینی در میان شما بود و
در کنار شما در جبهه دفاع برای خدای تعالی کشته می شد. اکنون به بهانه های پوچ دست به
حبس و تبعید تازه زده اند و می زنند. باید علما و روشن فکران ملت در زیر چکمه دژخیمان
خُرد شوند تا کسی خیال آزادی به خود راه ندهد. ارتش وطن خواه ایران! شما دیدید که ملت
با شما دوست و شما را گل باران می کند و می دانید که این چپاولگران برای ادامه ستمگری،
شما را آلت قتل برادران خود قرار دادند. به دیگر برادران ارتشی خود، که شاه را رها کرده اند
و در پشتیبانی مردم به دشمن حمله نموده اند، بپیوندید…».

۱۷ شهریور و دخالت اسرائیل

شاهدان عینی واقع ۱۷ شهریور، همان روزها می گفتند که در میان نظامیان، افرادی را
دیده اند که شکلی غیر ایرانی داشتند و گویا اسرائیلی بودند. در آن زمان، غیر از این سخنان،
دلیلی در دست نبود که شرکت سربازان اسرائیلی و یهودیان صهیونیست را ثابت کند. اما
بعدها، مطبوعات جهان پرده از این توطئه ننگین برداشتند. روزنامه کیهان در تاریخ ۲۲
خرداد ۱۳۵۹ نوشت: «به تقاضای شاه مخلوع، کشتار جمعه سیاه با تفنگ های گازی اسرائیل
صورت گرفت». مطبوعات اسرائیل فاش ساختند که اسرائیل و مقامات دفاعی این کشور در
اوج تظاهرات ملت ایران، برای سرکوبی میتینگ ها و راه پیمایی ها، اسلحه و تفنگ گازی در
اختیار شاه گذارده بودند. دولت اسرائیل هم چنین یک گروهان کماندویی ورزیده و
متخصص سرکوب عملیات شهری را به وسیله هواپیماهای شرکت «اِل.آل» به تهران اعزام
داشت که تابع اداره اطلاعات ارتش اسرائیل است.

سربازان اسرائیلی

نظام شاه در سرکوب واقعه خونین ۱۷ شهریور، از سربازان اسرائیلی نیز استفاده کرد.
شاهدان عینی ماجرا می گفتند: سربازها خیلی بودند و بعضی از آنها موهایشان بُوربُور بود که
دوزانو روی زمین می ن