پاورپوینت کامل پیامهایی در مورد فرمایشات گوهربار حضرت علی(ع) ۶۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل پیامهایی در مورد فرمایشات گوهربار حضرت علی(ع) ۶۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل پیامهایی در مورد فرمایشات گوهربار حضرت علی(ع) ۶۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل پیامهایی در مورد فرمایشات گوهربار حضرت علی(ع) ۶۱ اسلاید در PowerPoint :

۱۱

بندگی

«بندگی»، عالی ترین مقام قرب الهی است. آنکه عبودیت پیشه سازد به خدا نزدیک تر می شود. پروردگار جهان
برای «بندگانی» که از او اطاعت می کنند جایگاه ویژه ای قائل است زیرا پذیرش بندگی و اطاعت خداوندی یعنی
فهم عظمت و قدرت لایزال پروردگار و درک کوچکی و ناچیز بودن خود و کسی که بر ناتوانی و زبون بودن خود و
جبلّت و بزرگی خداوند اقرار کند، هیچ چیزی را جز او سزاوار به عبودیت بندگی نمی داند و وقتی اینان (بندگان)
درمی یابند «از اویند» و «به سوی او باز می گردند»؛ می کوشند تا همواره خدایی زندگی کنند و از این سرایی که
ناپایدار و گذراست با زاد و توشه ای درخور، رجعت کنند. این حقیقت را حضرت علی(ع) اینچنین باز می گوید:

[و شنید که مردی می گوید: «انّا للّه و انّا الیه راجعون» فرمود:] گفته ما «ما از آن خداییم» اقرار ما است به بندگی و
گفته ما که «به سوی او باز می گردیم» اقرار است به تباهی و ناپایندگی.

دنیا و آخرت

دنیا و دلبستگی های ظاهری و مادی لازم و وابسته به یکدیگرند. آنکه طالب دنیاست، مظاهر فریبای آن را نیز
طالب است و طبعا چون دنیا را بقایی نیست، طالب دنیا را نیز بقایی نخواهد بود. و آنکه بر آخرت اعتقاد دارد و
عاقبت اندیش است اعتنایی بر مظاهر دنیوی ندارد و نفس را با ریاضت آشنا می کند و از تن آسایی و آسودگی
می رماند تا خود واقعی اش را از یاد نبرد و اینچنین است که میان دنیا و عقبی فاصله ای است. نزدیکی به یکی از
آنها، دوری جستن از دیگری است. پس مؤمنین از این دو، عقبی را برمی گزینند تا رستگار شوند.

عبارت بلند و روح افزای امیرمؤمنان(ع) را درباره این مقوله مرور می کنیم:

همانا دنیا و آخرت دو دشمنند نافراهم، و دو راهند مخالف هم. آن که دنیا را دوست داشت و مهر آن را در دل
کاشت، آخرت را نه پسندید و دشمن انگاشت، و دنیا و آخرت چون خاور و باختر است و آن که میان آن دو رود
چون به یکی نزدیک گردد از دیگری دور شود.

جهان و جان

جهان و جان دو واژه اند و هزار معنا. هرچیزی که نپاید مترادف است با جهان و آنچه سزاوار پایندگی در قاموس
جان جای دارد. بدین ترتیب آداب این جهانی رنگ و بویی جهانی دارند. آنکه از دهر گسسته و به جهان جان پیوسته
اعمالش نیز جانی و آسمانی خواهد بود.

مولای موحدان در روایتی خطاب به شخصی چنین می فرمایند:

«… خوشا آنان که دل از این جهان گسستند و بدان جهان بستند. آنان مردمی اند که زمین را گستردنی خود
گرفته اند و خاک آن را بستر و آب آن را طیب. قرآن را به جانشان بسته دارند و دعا را ورد زبان…»

رعایت حدود الهی

انسانها جهان را غربتی غروب گونه می پندارند که برای رهایی آن بی تابی می کنند و بدنبال نجات و ایمنی اند و
از همین روست که خدا نیز چراغهای هدایت و راههای رستگاری را برای بندگان خویش قرار داده تا از روشنایی
آن، راه جویند و با جهانی که متصل به اوست آشنایی گزینند او به بندگانش دستوراتی را ارزانی نموده و منهیاتی را
ابلاغ فرموده است تا حدود و ثغور را رعایت کنند و از آنچه او مقرّر فرموده تجاوز نکنند چه آنکه نافرمانی
خداوند از سویی ناصواب و بی ادبی است و از سوی دیگر متضمن مجازات و عقوبت. پس آنچه را که او مقرّر داشته
باید بدان اکتفا نمود و بر آنچه او نهی فرمود مطیع.

امام علی(ع) روشن ترین گفتار را بیان نموده است:

«همانا خدا بر عهده شما واجب هایی نهاده، آن را ضایع مکنید! و حدودی برایتان نهاده از آن مگذرید! و از
چیزهایی تان بازداشته حرمت آن را مشکنید و چیزهایی را برای شما نگفته و آن را از روی فراموشی وانگذارده، پس
خود را درباره آن به رنج میفکنید.»

دانش سودمند

«علم و دانش» زینت و زیور آدمی است امّا اگر با «دانایی» همراه نباشد سودمند نخواهد بود؛ در واقع دانا کسی
است که از آموختن و دانش اندوزی اش، مردم استفاده کنند. اما آنکه تنها می داند و به کار نمی بندد نه تنها خود
طَرفی بر نمی بندد که مردم نیز از علمش توشه ای را برنخواهند چید تنها نادانی و پاره ای اصطلاح همراه او خواهد
بود. که او را به اسارت و زبونی خواهد کشانید. زیرا نتیجه علم بی عمل و کار بی ثمر بسان «زنبور بی عسل» است که
تنها سربار جامعه و مانع شکوفایی دیگران خواهد بود.

امیر دانایان و پرهیزگاران می فرمایند:

بسا دانشمند که نادانی وی او را از پا درآورد و دانش او با او بود و او را سودی نکرد.

انسان خدایی

انسان ها یا خدایی می شوند و احکام و فرامین او را انجام می دهند یا شیطانی می شوند و راه خطا و خطر در پیش
می گیرند، انسان خدایی، حرمت و کرامت دارد و در نزد خداوند نیز مقامی شایسته. چنین کسی به سعادت و
سلامت راه یافته و از این روی چون گنجی است که باید قدر آن دانست و از آن پاسبانی کرد. آن که اطاعت پذیر شد
و بندگی او را پذیرفت در مواجه و مقابله با ظلم ها و تبعیض ها سکوت پیشه نخواهد کرد و مدارا نخواهد ورزید و
برای احقاق حق با صراحت انجام وظیفه خواهد نمود و خود را به امور پَست و پوشالی مشغول نخواهد ساخت.
زیرا او به مقام کرامت و بزرگواری رسیده است و نیز طمع ورزی و حریصی از او به دور خواهد بود. زیرا او به
استغنای واقعی رسیده و هرگز مطامع ناچیز و حقیر دنیوی در نظرگاه وی خوش آیند نخواهد بود؛ این همه در شأن
کسی که تنها قدری بندگی خدا کند.

بنده صالح و برگزیده خدا امام متقیان علی(ع) فرموده اند:

«فرمان خدا را بر پا ندارد جز کسی که ـ در حق ـ مدارا نکند و خود را خوار نسازد و پی طمعها نتازد.»

از دست دادن فرصتها

هیچ نعمتی چون گنج زمان، ارزشمند نیست. زمان زاینده سرنوشتها و تدبیرهاست. و هیچ گنجی نیز چون زمان
از دست رفتنی نیست که چون گذشت، تکرار یا جبران آن محال و غیرممکن است. در حقیقت می توان گفت: عمر
تکرار لحظه های بی تکرار است که چون گذشت، در گذشت. هرکه قدردان آن باشد در وقت او گشایش و زایش
خواهد بود. و هر کس آنرا به راحتی از دست دهد، دیگر فرصت جبران بدست نخواهد آورد.

و بی دلیل نیست که حضرت امیر(ع) از دست دادن فرصتها را اندوهبار، آنهم اندوهی گلوگیر می خوانند:

«از دست دادن فرصت، اندوهی گلوگیر است.»

دوستی و دشمنی

دوستی و دشمنی دو واژه متضادند. امّا گاهی هر دو سبب تباهی و نابودی می شوند. دوستی و مهربانی زمانی
ارزشمند و پرحلاوت است که دوست را نرنجانی، و کینه و عداوت بغض آلود، چنان ناپسند و نامیمون است که
چون عقده شود، در دل بزرگ شود و تاروپود وجود را از هم بگسلاند. پس باید «اندازه نگه داشت» که اندازه
نکوست و نه چنان شیفته کسی شد که چون رمید، فروریزی و نه چنان تخم کینه در زمین دل کاری، که چون ریشه
دوانید طومار خود را نیز درنوردد.

حضرت مولی الموحدین علی(ع) می فرمایند:

«دو تن به خاطر من تباه شدند: دوستی که اندازه نگاه نداشت و دشمنی که بغض ـ مرا ـ در دل کاشت.»

دنیا

دنیا، دنی تر آن است که در تصور مردم دنیا می گذرد و دلیل قاطع بر این مدّعا گفتار رهگذران و تجربت نشینان
این «عروس هزار داماد» است. از بی وفایی دنیا بسیار گفته اند. هرکه گرفتار آن شد در دامگهی افتاده است که راه
گریزی نخواهد یافت و هرکه بدان روی نهد، فریب خورده است. بی خردان، همنشینی آن را طلب می کنند و
خردورزان از قرابت با آن می گریزند تا از ظاهر فریبای آن در امان مانند.

تشبیه بلیغ مولای راست کردار در این باره خواندنی است.

«دنیا همچون مار است سودن آن نرم و هموار، و درون آن زهر مرگبار. فریفته نادان دوستی آن پذیرد، و خردمند
دانا از آن دوری گیرد.»

زبان حکایت گر انسان

زبان کلید شخصیت آدمی است.

تا مرد سخن گفته باشد

عیب و هنرش نهفته باشد

انسان تا زمانی که لب به سخن نگشوده باشد نمی توان از سرمایه وجودی او چیزی گفت. اما چون کلامی از
زبانش صادر شود او خود را آشکار و شخصیت وجودی اش را در معرض دید همگان نهاده است. ادب سخن
نمایانگر، ادب باطن و زبان، روای این ادب وجودی است.

امام علی(ع) می فرمایند: «آدمی نهفته در زیر زبان خویش است.»

خودبینی و خودپسندی

خودبینی و خود بزرگ بینی؛ «خودپسندی» آرد و «خود پسندی» مانع از «خود داوری» است. آن که بیش از
اندازه در خود نگرد و در خود فرو رود از پرداختن به کارهای بزرگ درماند و نتواند بدان رسد. چرا که عجب و تکبّر
که فرزند خودبینی است، پرده ای بر دیدگان او خواهد افکند که مانع رؤیت دیدن بزرگی ها و بزرگترین ها خواهد
بود.

حضرت علی(ع) می فرمایند: «خود پسندیدن مانع به زیادت رسیدن است.»

خودرأیی

خودرأیی، استبداد زدگی است و استبداد آفت خودسازی و اصلاح. آن که مصالح خویش در نظر ندارد و به فکر
اصلاح خود برنیاید، فساد و تباهی بر او چیره شود و او را از پای به درآورد و آنکه خود در پالودن و سترون کردن
نهاد خویش برآید و از خردمندان و فرزانگان نیز گریز و چاره خواهد، این، سبب علوّ و بزرگی و سلامت او خواهد
شد. زیرا «خردِ جمعی» همواره بر اراده شخصی و فردی غالب و فایق است.

پس مشاورت و رایزنی با مردمان سبب کامیابی و خودرأیی و استبداد مایه فساد و تباهی است.

امیر موحدان حضرت امام علی(ع) می فرمایند:

«هرکه خود رأی گردید به هلاکت رسید و هرکه با مردمان رأی برانداخت خود را در خرد آنان شریک
ساخت.»

دوری از گناه و توبه

آلودگی نتیجه گناه است، آنکه در دام گناه افتاد جان و روان خود را آلوده ساخته است و زنگار زدایی از لوح جان
اگرچه با توبه میسر می نماید اما کار مشکلی است. بنابراین جان را به گناه نیالودن، بسی آسان تر است از مرتکب
گناه شدن و سپس توبه نمودن. چه بسا توبه ای که پذیرفته ن