پاورپوینت کامل پیامهایی در ارتباط با فرمایشات گوهربار حضرت علی(ع) ۴۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل پیامهایی در ارتباط با فرمایشات گوهربار حضرت علی(ع) ۴۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل پیامهایی در ارتباط با فرمایشات گوهربار حضرت علی(ع) ۴۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل پیامهایی در ارتباط با فرمایشات گوهربار حضرت علی(ع) ۴۶ اسلاید در PowerPoint :

۸

در هنگامه های آشوب چه باید کرد؟

فتنه پدیده ای اجتماعی است که در آن، تمیز حق از باطل، سخت است. آنان که در فتنه ای گرفتار می آیند، در
آشوب حبّ و بغض ها از گرفتن تصمیمِ خردمندانه عاجز می شوند. فتنه، به درگیری دو جنگاور می ماند که با هم در
می آمیزند و از همآوردی آنان میدان رزم غبارآلود و تیره و تار می گردد. در آن حال، تماشاگرانِ صحنه نبرد تا
هنگامی که گرد و غبار فرو ننشیند نمی دانند که کدامین طرف پیروزِ میدان و کدامین، پذیرای شکست شده است. از
این رو در برخورد با فتنه باید آرام بود و به هیچ وجه به قضاوت و عملی دست نزد تا تمیز سیاهی و سفیدی ممکن
شود و تصمیمی عاقلانه اتخاذ گردد. امیر کلام(ع) در این باره چنین فرموده است:

«هنگام فتنه چون شتر دوساله باش: نه پشتی تا سوارش شوند و نه پستانی تا شیرش دوشند.»

از طمع، جز خواری نیاید

حضرت علی(ع) می فرمایند: «آن که طمع را شعار خود گرداند، خود را خرد نمایاند.»

طمع خصوصیتی است که صاحب آن هرچه را ببیند آرزو می کند و در راه دست یابی به آن، از هیچ کاری چشم
نمی پوشد. طمع کاران چون عنان نفس خویش نگه نمی دارند به سبکباری و ذلت تن می دهند تا شاید به آنچه
می خواهند برسند؛ غافل از این که طالب بیهوده، پرورش خصلت زبونی و گدا صفتی است و آن که جز به حقیقت
هستی امید بندد، در هر خواستنی از خلق، خوار می شود و اگر طمع ورزی در چشم دیگران ظاهر شود و به زبان آید،
زبونی درون را دیگران نیز در می یابند.

هرکه از مشکلات بنالد آبروی خویش برد

مردان بزرگ سختی ها را به جان می خرند و از آن با دیگران سخنی نمی گویند. استقامتِ در مشکلات، روح را
استوار می سازد و سینه گشاده به انسان ارزانی می دارد. هرکس در سختی پایداری نکرد و به جزع و فزع افتاد،
ناتوانی خویش را ظاهر نمود و حریف را برای غلبه بر خویش روحیه داد. از این رو انسان های گرامی راضی
نمی شوند که زبان به شِکوِه از روزگار گشایند و چونان عجوزگان ناله از ناتوانی خویش سردهند. این موضوع در
سخن مولای موحدان چنین آمده است: «کسی که گرفتاری و پریشانی خود را [نزد دیگران] آشکار نماید، به ذلت و
خواری تن داده است».

حرّاجی نفس

هرکه بیهوده سخن راند و زبان به هر گفته ای گشاید، خود را از ارزش انداخته و کاستی خریده است. سخن گفتن
نشان از باطن است. «تا مرد، سخن نگفته باشد عیب و هنرش نهفته باشد». و چون سخن گفت، «از کوزه همان برون
طراود که در اوست». پس آن کس که بی تأمل سخن گوید، یا خویش را به تعب اندازد و یا دیگران را، منزلت خود را
از دست بدهد. حضرت علی(ع) در این باره می فرمایند: «آن که زبانش را بر خود فرمانروا ساخت خود را از بها
بیانداخت».

بخل عار است

کدامین ننگ آشکارتر از بخل است؟! حسادت، آتشِ درون است و حسود دعای نعمت نمی کند و از خدا آنچه را
دیگران دارند نمی خواهد، بلکه می خواهد آنچه دیگران دارند از بین برود. به راستی آیا چنین خصلتی ننگ نیست!
آری، «بخل و تنگ چشمی ننگ است».

نقص بزرگ

حضرت علی(ع) می فرمایند:

ترس، نقص و کاستی است. آن که می ترسد، خویش را توانمند نمی داند. ترس وقتی به جان آدمی چنگ
می اندازد که فرد در برابر دیگران احساس زبونی و ناتوانی کند. در مقابل، آنان که نمی ترسند، بر احساس ناتوانیِ
خویش در مقابل عامل ترس غلبه کرده اند. نقص و کاستی زایل شدنی نیست، مگر با اتّکال به بی نیاز مطلق، یعنی
خدا.

هرکه تنگدست است غریب است

در زمانه ای که ملاک ارزش، دارایی است، تنگدستی، بینوایان را بی اعتبار جلوه می دهد و آن که بی اعتبار است
در خانه خویش نیز غریب خواهد بود. امیرِ کلام فرموده است: بینوا در شهر خود [نیز] غریب است.»

بیماری عجز

باز ایستادن از حرکتِ زندگی، بیماری است و سرانجام خوشی ندارد؛ آفتی است که اگر استمرار یابد آدمی را
می میراند. «عجز، آفت است». و اگر زدوده نشود، درخت زندگی به بار نمی نشیند.

صبوری شجاعت است

صبر استقامت در مقابل امیال و مقاومت در برابر موانع است. هرکه در برابر خواسته های خویش مقاومت کند و
مشکلات را از پیش پای بردارد، جنگاوری است که در میدان دنیا دلاوری کرده و در کارزار زندگی شجاعانه
ایستاده است. صبر شجاعت است، چون در قاموس شجاعت، مقاومت و پایداری نهفته است. در کلام شجاعترین
مردمان، علی(ع) آمده است که «شکیبایی دلاوری است.»

توانگری حقیقی

هرکه مالی را تصاحب می کند، یا در پی آن است که نیازی را رفع نماید، یا می خواهد صاحب قدرتِ بیشتری
شود. زاهد، با اتکال به خداوند، خود را از تعلقات دنیوی بی نیاز کرده است. چنین کسی ثروتی دارد که تمامی
ندارد. مولی علی(ع) می فرمایند: «زهد ثروت است.»

سپر پرهیزگاری

سپر، حفاظ بدن به هنگام کارزار و در هجوم شمشیرها و نیزه هاست. در کشاکش حوادث روزگار، به سپری نیاز
است که انسان را در مواجهه با دشواری ها محافظت کند. این سپر، پرهیزگاری است. ورع، پیشگیری از بیماری
روح است. آنان که از گناه کناره می گیرند و در منجلاب آن وارد نمی شوند، بهترین سپر را برای خویش برگزیده اند.
از این رو امیرمؤمنان(ع) می فرماید: «پرهیزگاری سپر است.»

آرزوی بلند؛ آفتِ کردار

آنکه دلمشغولِ آرزوهای بلند است، هم از حضور یار غافل می گردد و هم از دقت در کار باز می ماند. مولی
علی(ع) در این باره فرموده است: هرکه آرزو را دراز گردانید، کردار، بدنمود.

رنج مضاعف

ناموس عالم بر این نهاد است که در پی هر سختی، آسانی باشد و در پی هر آسانی، سختی. اما گاه پیامدِ سختی،
آسانی و دل خوشی نیست. امیرمؤمنان، علی(ع) پس از نکوهش کرنش دهقانان شهرِ «انبار» و بیان این نکته که کار
آنان بیهوده است و به کسی ثمری نمی بخشد و آن ها را در دنیا و آخرت به رنج می اندازد، می فرماید: «چه زیانبار
است رنجی که کیفر در پی آن است».

بزرگ ترین فقر

خود گرانمایه ترین ودیعه خداوند در نهاد انسان و بزرگترین سرمایه است. در مقابل، بی خردی بزرگترین فقر
است، چنان که علی(ع) فرموده اند: «بزرگترین فقر، حماقت است».

هراس دائم

خودپسندی موجب از دست دادن دوستان است و دنیای بدون دوست، ظلمتکده. امیرمؤمنان(ع) می فرمایند:
«ترسناک ترین چیز، خودپسندی است».

حسن خلق؛ دانه بارور محبت

هرکس، چیزی را مایه افتخار خویش می داند: عده ای به تاریخ و گذشته خویش مباهات می کنند؛ برخی به اجداد
خویش می بالند و بعضی به علم و دارایی خویش افتخار می کنند. اما خلق نیکو را همه می پسندند و به آن افتخار
می کنند. به فرمایش علی(ع): «حسن خلق گرامی ترین مایه افتخار است».

عصمت

حضرت علی(ع) فرمودند: «[رعایت ا صول و عمل به احکام] دین [نفس را از گناه] باز می دارد». لغت شناسان
واژه عصمت را به منع، بازداشتن و نگهداری نفس از گناه معنا کرده اند. پر واضح است که عمل به فرامین الهی سبب
می گردد که انسان از غیر خدا چشم بپوشد و پیوسته در حریم مقدس الهی گام بردارد و از عصمت در برابر گناه
برخوردار شود و به سعادت دنیا و رستگاری آخرت برسد.

عاقبت زیادخواهی

حضرت علی(ع) می فرمایند: «[حرص و طمع در به دست آوردن] دنیا [انسان را] خوار و بی مقدار می کند».

گویند خداوند متعال از روزی که دنیا را خلق کرد، در او نظر رحمت نکرد؛ زیرا همین دنیای مخلوق خدا بود که
بندگان او را بنده خویش نمود و بنده خویش را خوار و بی مقدار. هرلحظه، خود را به نوعی در مقابل بندگان خدا
آراست، به طوری که شیرینی ترک دنیا را در کام آنان تل