پاورپوینت کامل گلبرگ اندیشه ۴۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل گلبرگ اندیشه ۴۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل گلبرگ اندیشه ۴۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل گلبرگ اندیشه ۴۴ اسلاید در PowerPoint :

۶۹

توحیدمداری

سید محمد حسین حسینی هرندی

«توحید» را در کلام فارسی، به یگانه گردانیدن و یکی کردن تعبیر کرده اند. حکم به
واحد بودن شیء و یکی گفتن، یکی دانستن و به یکی در دل اعتقاد داشتن نیز از تفاسیر
واژه توحید است. اما در اصطلاح رایج در ادبیات فارسی، توحید یعنی یکی دانستن خدا،
اقرار به یگانگی باری تعالی، ایمان به وحدانیت حضرت حق جلّ و علا، و علم به اینکه
او یکتاست و فقط باید او را پرستید، حمد از آن اوست و مالک تمام آفرینش است.

علم توحید می آموزاند که غیر از خدا، وجود حقیقی نیست و اشیا، مظاهر اویند. توحید
یعنی حکم به یگانگی خدا در ذات و صفات و افعال و بالاخره در قول و عمل. توحید یعنی
خدایا! تنها تو را باید پرستید و از تو یاری طلبید.

تاریخچه خداپرستی

از اعتقادات انسان های اولیه، توجه به نیرویی مرموز و ماورای طبیعت بوده است.
نیرویی واحد و تجزیه ناشدنی که در مکان و جایگاه مشخصی متمرکز نیست. انسان های
نخستین، بر این باور بودند که هر کس با این نیرو بیشتر تماس برقرار کند، از قدرت
مادی و معنوی بیشتری برخوردار خواهد شد. در مجموعه اعتقادات آنان، از این نیرو با
عنوان «مانا» یاد شده است.

مانا یک نیروی غیر مادی و روحانی به شمار می رفت که در همه جا پراکنده بود.
بنابراین، از همان دوران های ابتدایی، انسان ها می کوشیدند با انجام مراسمِ دعا و
نیایش، بهره بیشتری از نیروی مانا به دست آورند.

علل گرایش به خداپرستی

در باب علل نیاز انسان ها به نیروی برتر یا خدای مافوق بشر، نظریه پردازان، بسیار
سخن گفته اند، اما به صورت اجمالی می توان به این موارد اشاره کرد: الف) ترس از
عوامل طبیعی؛ ب) جهل از اسرار طبیعت؛ ج) نیاز روحی بشر پس از بلوغ فکری؛ د) اعتقاد
به وجود روح؛ هـ) وحدت جویی در پی شناخت جهان هستی؛ و) قانون علیت و پدید آورنده
موجودات؛ ز) نظم جهان و آشنایی با گستره آفرینش؛ ح) فطرت و گرایش درونی به خدا. [۱]
البته اندیشمندان خداباور بر این عقیده اند که باید وجود خدا را بر اندیشه و روان
انسان حاکم کرد تا بر اثر اعتقاد و گرایش به وجود باری تعالی، هم فرد ساخته شود، هم
جامعه؛ هم حال دُرُست شود و هم آینده.

توحید در قرآن

در کتاب آسمانی و تحریف ناپذیر قرآن، همه چیز بر گرد وجود اوست. نام او، زینتِ
زبان ها و یادگار جان هاست. یاد او، آسایش دل ها و آرایش کارهاست. مِهر او راحت روح
و مفتاح فتوح است. تصریح کلام الهی این است که «وَ اعْبُدُوا اللّهَ وَ لا
تُشْرِکُوا بِهِ شَیْئًا.»[۲] از این منظر، توحید اصل علوم است و سرّ معارف و مایه
دین و بنای اسلام. هرگونه اطاعتی که با آن توحید نباشد، بی ارزش است و بی وزن. طاعت
بدون توحید، ره یافتن به تاریکی و ظلمات است و شرک، چه در خلقت و آفرینش، چه در
تدبیر عالم و چه در عبادات مورد نهی شدید. شرک به همراه خویش، وحشت و ترس از غیر
خدا می آورد. پوچی و از خود بیگانگی، آزمندی و بخل، انحراف و خرافه گویی، حق ستیزی
و زورمداری، سلطه گری و سلطه پذیری، ظلم و بی عدالتی و اختلاف و انحطاط از دیگر
آثار شرک است.

آثار توحید

توحید، آخرین منزل راه و اصل اصیل دعوت همه انبیا و راهنمایی جمیع اولیاست: «وَ ما
أَرْسَلْنا مِنْ قَبْلِکَ مِنْ رَسُولٍ إِلاّ نُوحی إِلَیْهِ أَنّهُ لا إِلهَ إِلاّ
أَنَا فَاعْبُدُونِ.»[۳] اما در میان تمام آیات قرآنی که بر توحید تصریح می کند،
آیه کریمه «شَهِدَ اللّهُ أَنّهُ لا إِلهَ إِلاّ هُوَ»[۴] است که می فرماید: «خدا
شهادت و گواهی می دهد که جز او خدایی نیست. » اگر کسی معنای الله را به درستی
دریابد، به روشنی می بیند که حقیقتی این چنین که واجد تمام صفات جمالیه و کمالات
جلالیه باشد، جز یکی نیست و نمی تواند باشد. این توحید، شرک را از بین می برد،
انسان را به انجام تکالیف دینی وامی دارد و مرز جدایی اسلام و کفر می شود.
بنابراین، توحید با شنیدن اخبار و آیات الهی واجب می گردد، با فروغ حق، حلاوت و
حقیقت آن دریافته می شود و با دقت و نظر در شواهد الهی، رشد می کند.

آثار توحید در کلام امیر مؤمنان(ع)

دیدگاه توحیدی امام علی(ع) را در کلمات دُرربار و خطبه های گهربار آن امام همام
می توان به نظاره نشست. آن هنگام که از زبان رسول خدا(ص) یکتاپرستی را نیمی از دین
می دانند[۵] و توحیدگویی را مایه افزونی مقام زبان در میان اعضای بدن بر می شمارند.
[۶]

ایشان شهادت و باور به وحدانیت خدا را به صفای نیت همراه دانسته و تمسک یافتن به آن
را، اندوخته ای برای روزهای هولناک پیش رو می دانند. از دید امام موحّدان، توحید،
نشانه استواری ایمان است و سرلوحه نیکوکاری و احسان. مایه خشنودی خدای رحمان است و
دورکننده شیطان. توحید ذخیره ای است برای رویارویی با مشکلات و مایه پذیرش عبادات.
[۷] توحید مقوله ای است برخاسته از فطرت و نمایشگر وحدت تدبیر و هماهنگی در آفرینش.
در کلام امام علی(ع) توحید نفی شرک و شبیه و تجزیه است[۸] و بر این اساس، نفی سنخیت
میان خالق و مخلوق. [۹]

تأثیر توحید در فرهنگ و اخلاق

توحید و اعتقاد به وحدانیت پروردگار، گرچه امری فطری است، ولی نمی توان آثار
اجتماعی و تأثیرگذار آن را نادیده انگاشت. توحید، رمز آزادی و سلطه ناپذیری
انسان هاست. جاذبه توحید، راز رهایی جان هاست. ایمان به خدای واحد و یکتا، نفی
زمینه های تهدید و تطمیع و تعلق خاطر به یکتاپرستی، و البته پیوند یافتن با
عدالت خواهی است.

حرکت توحیدی، نفی کژاندیشی و کژروی و مبنای حق شناسی و خدمت گزاری است. توحید، کیش
مهر است و زمینه روشن بینی و رمز بهره وری. به همین دلیل، انحراف از توحید، به
خشونت و فساد، اختلاف و انحصار، خودمحوری و سودپرستی و تنهایی و زمین گیری
می انجامد.

توحید، شعاری است که دانایان و اندیشمندان، معادباوران و خداترسان و ژرف اندیشان و
حق جویان، خود را مخاطب آن می دانند و تعقل، تدبر و تفکر را لازمه شناخت و پذیرش
توحید برمی شمارند.

توحید در ادب فارسی

ادبیات شیرین فارسی، سرشار از اصطلاحاتی است که هر کدام در جای خود، لذت و شیرینی
ویژه ای دارد. اما اگر این واژگان با مقوله توحید آراسته شوند، رنگ و بویی دیگر
خواهند گرفت. در ادب فارسی، باید خدایی را سپاس گفت که بیت معمور آفرینش را به
انواع صنایع بدیع آراسته است. با توشیح خامه تقدیر، که منزه و مبرّای از ایهام و
تشبیه و توریه و مراعات نظیر است، نقوش مدوّر و مربع و مخمس و مسدس آفریده است.
اینکه به نمونه هایی از توحیدنگاری بلبلان باغ ادب پارسی اشاره می کنیم:

۱. چو آفتاب برآمد ز قعر آب سیاه

ز ذره ذره شنو لااله الاالله

(مولوی)

۲. هر که موجود حقیقی را شناخت

ذات ایزد را بلا اشباه گفت

ره به یزدان آنکه می دانی که بُرد

آن که لا موجود الا ّ الله گفت

(ابن یمین)

۳. تیغ لا در قتل غیر حق براند

درنگر آخر که بعد لا چه ماند

ماند الاّ الله و باقی جمله رفت

شاد باش ای عشق شوکت سوز زفت

(مولوی)

۴. اینکه در صد سینه پیچد یک نفس

سرّی از اسرار توحید است و بس

یک شو و توحید را مشهود کن

غایبش را از عمل موجود کن

(اقبال لاهوری)

۵. فضل خدای را که تواند شمار کرد

<