پاورپوینت کامل خورشید پنهان;به سوی آینده ۱۱۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل خورشید پنهان;به سوی آینده ۱۱۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۱۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل خورشید پنهان;به سوی آینده ۱۱۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل خورشید پنهان;به سوی آینده ۱۱۴ اسلاید در PowerPoint :

۱۵

امیدواری(۱)

اصطلاح نامه: آخر الزمان ـ مسجد جمکران

کتابخانه مهدویت

پیامک های انتظار

مهدی(عج) در شعر شاعران

به سوی آینده

امیدواری (۱)

طیبه چراغی

مقدمه

امید، حالتی روحی و روانی است که انسان را به کار و فعالیت برمی انگیزد. به بیان دیگر، امید، نیروی اجرایی انسان برای حرکت، و محرک آدمی برای رویارویی با آینده است. امید که از معرفت و شناخت به مبدأ و معاد حاصل می شود، اساس همه تلاش های مفید انسانی و نیز منشأ اصلاح امور در جامعه و رسیدن شخص به سعادت ابدی است؛ همان گونه که ناامیدی و قطع امید از خدا و روز قیامت، منشأ فسادها و تبهکاری ها و منتهی شدن کار انسان به شقاوت ابدی خواهد بود.

مفهوم امید

امید، به معنای انتظار وقوع خبری مسرّت بخش است. مکتب اسلام با هدف زنده نگه داشتن روحیه تلاش و پشتکار در فرد و جامعه اسلامی، بر امیدواری به آینده و انتظار فرا رسیدن گشایش از سوی خدا، سفارش بسیاری کرده است.

با توجه به این معنای عام، اهتمام مکتب اسلام تا این حد بوده است که از یک سو، امید به فرارسیدن گشایش از سوی خدا را از برترین اعمال می شمرد و از سوی دیگر، یأس از رحمت خداوند را گناه کبیره می داند.

می توان گفت بسیاری از روایاتی که در آنها به فضیلت انتظار فرج به طور کلی و بدون ذکر متعلق فرج اشاره شده، به تقویت روحیه امید به آینده و مقابله با حالت ناامیدی نظر داشته اند. در معنای خاص، امید به آینده، از حالت فردی خارج می شود و به امری اجتماعی تبدیل می گردد. به این بیان، اسلام به انسان ها می گوید باید انتظار را در همه افراد جامعه گسترش دهید و چشم به راه روزی باشید که رفاه، سعادت، عدالت و معنویت نه تنها در دیار شما، بلکه در همه جهان گسترده شود.

امید در قرآن

قرآن کریم برای تشویق انسان ها به کار شایسته، از امید بهره برداری کرده است. خداوند در آیه پنج سوره عنکبوت، مؤمنان را به دیدار خود امید می دهد و می فرماید: «کسی که به دیدار خداوند امید دارد، [بداند که] اجل [او از سوی] خدا آمدنی است.» بر اساس این آیه، آنان که خواهان ملاقات با پروردگار هستند، باید به تلاش و فعالیت روی آورند تا با سربلندی خداوند را ملاقات کنند.

نشانه بارز امید به خداوند و روز قیامت، انجام دادن عمل شایسته است: «هرکس به لقای پروردگارش امید دارد، باید عمل صالح به جای آورد و کسی را در عبادت پروردگارش شریک نسازد».[۱]

شخصی به امام صادق(ع) عرض کرد: عده ای از یاران شما مرتکب گناه می شوند، ولی می گویند ما به لطف و بخشش خدا امید داریم. امام فرمود: «دروغ می گویند. آنان پیرو ما نیستند؛ گروهی اند که آرزوهای [بی پایه] بر آنان چیره شده است. هر کس به چیزی امید دارد، برای آن، کار و فعالیت می کند و هرکس از چیزی بترسد، از آن فرار می کند.»[۲] بنابراین، کسی که عمل شایسته ندارد، نباید به رحمت و آمرزش خدا امید داشته باشد.

امید، عامل حرکت

براساس آموزه های قرآن کریم و روایات، امید، عامل حرکت انسان به سوی کمال است؛ زیرا هرکس به چیزی امید داشته باشد، برای رسیدن به آن می کوشد.[۳]

انجام دادن عمل مناسب و پرهیز از امور منافی، نشانه امید است: «بگو: من فقط بشری هستم مثل شما. [امتیازم این است که] به من وحی می شود که تنها معبودتان معبود یگانه است؛ پس هرکه به لقای پروردگارش امید دارد، باید کاری شایسته انجام دهد و هیچ کس را در عبادت پروردگارش شریک نکند».[۴]

حرکت تکاملی انسان باید به سوی خداوند، سرای آخرت، لقای خدا و رحمت الهی منتهی شود و انسان تا به این امور امید نداشته باشد، حرکت تکاملی اش تحقق نخواهد یافت. ازاین رو، در قرآن کریم، امید به خدا[۵] و جهان آخرت،[۶] لقاء الله[۷] و رحمت حق[۸] مطرح شده است.

گستره امید در قرآن کریم

همه انسان ها به نوعی امیدوار هستند، ولی هرگز وسعت محدوده امید انسان مادی، که تنها به دنیا و نعمت های زوال پذیر آن دل بسته است، به اندازه محدوده امید انسان الهی نیست.

پیروان ادیان الهی بر اساس داده های کتاب های آسمانی، به ظهور منجی انسان ها معتقدند، جهان را به سوی صلح و صفا در حرکت می بینند و به فرارسیدن روزی امید دارند که صالحان بر دنیا حکومت کنند: «در زبور بعد از ذکر [تورات] نوشتیم: بندگان شایسته ام وارث [حکومت] زمین خواهند شد».[۹]

انسان الهی می اندیشد که زندگی همراه با سعادت و همراه با عدل در انتظار بشر است. ازاین رو، شیعه با الهام از آموزه های نورانی معصومان(ع) به فرارسیدن روزی امیدوار است که جهان با ظهور حضرت مهدی(عج)، از ستم و ستمگران رها شود، زمین برکات خود را ظاهر کند و تهی دستی یافت نشود. این همان تحقق معنای سخن خداوند است که عاقبت از آنِ پرهیزکاران است؛ چنان که باطل از بین رفتنی و حق پایدار است.[۱۰]

امید در روایات

امید به آینده، همزاد انسان است و اگر امید به آینده را از او بگیرند، سرنوشتی جز سکون و تباهی نخواهد داشت. ازاین رو در روایات، از امید با عنوان رحمت الهی یاد شده است. پیامبر اعظم(ص) می فرماید: «امید، رحمت برای امت من است و اگر امید و آرزو نبود، هیچ مادری فرزندش را شیر نمی داد و هیچ باغبانی نهالی نمی کاشت».[۱۱]

در حدیثی از حضرت مسیح(ع) آمده است: ایشان در جایی نشسته بودند و پیرمردی را مشاهده کرد که با کمک بیل و کلنگ به شکافتن زمین مشغول است. حضرت مسیح(ع) به پیشگاه خدا عرضه داشت: خدایا! امید و آرزو را از او بگیر. ناگهان پیرمرد بیل را به کناری انداخت و روی زمین دراز کشید و خوابید. کمی بعد حضرت عرضه داشت: بار الها! امید و آرزو را به او برگردان. ناگهان مشاهده کرد پیرمرد برخاست و دوباره مشغول کار و فعالیت شد. حضرت مسیح(ع) از او پرسید: من دو حال مختلف از تو دیدم. یک بار بیل را به کنار افکندی و روی زمین خوابیدی، اما در مرحله دوم، برخاستی و مشغول به کار شدی. پیرمرد در پاسخ گفت: در مرتبه اول فکر کردم پیر و ناتوان شده ام، چرا این همه به خود زحمت دهم و تلاش کنم. پس بیل را بر زمین انداختم، ولی چیزی نگذشت که این فکر به خاطرم رسید که از کجا معلوم که سال های زیادی زنده نمانم. تا انسان زنده است باید برای خود و خانواده اش تلاش کند. ازاین رو، برخاستم و مشغول کار شدم.[۱۲]

امید به ظهور منجی

انسان ها همواره در طول تاریخ، در انتظار بوده اند که ستم، جای خود را به عدل و داد بدهد و جنگ و قتل دیگران به مهر و محبت تبدیل شود. پیامبران نیز به عنوان کسانی که وظیفه هدایت مردم را به عهده داشته اند، مردم را در این مسیر هدایت کردند و روزنه امید را در دل آنان زنده نگه داشتند. کتاب های مقدس یهودیان، مسیحیان و مسلمانان و تعالیم بودا، زرتشت و هندوئیسم، سرشار از روحیه و امید امیدبخشی به انسان ها درباره روزی است که مشکلات آنان حل خواهد شد.

امید به ظهور منجی به صورت عام و حضرت مهدی(عج) به طور خاص، همان امید به خداوند است که منشأ حرکت انسان در زندگی است. منظور از انتظار در این معنا، امید و دل بستگی به آرمان های مطلوب حکومت حق به رهبری مهدی موعود(عج) است. به تعبیر شهید مطهری در کتاب قیام و انقلاب مهدی(عج)، انتظار، سازنده و نگه دارنده، تعهدآور، نیروآفرین و تحرک بخش است، به گونه ای که خود نوعی عبادت و حق پرستی است. انتظار و عشق و امید به دولت حق، در صدد احیای همه خوبی ها و امید موجب اقامه کمالات در این راه است.

انتظار در مکتب اسلام، تنها رویکردی عاطفی نیست، بلکه رویکرد معرفتی، اجتماعی و اخلاقی را نیز دربرمی گیرد. در رویکرد معرفتی به مسئله انتظار، می توان آثار تربیتی و روان شناختی این پدیده را بررسی کرد. در شماره بعد به این مطالب خواهیم پرداخت: امید، بستر فرهنگ انتظار؛ روحیه امیدواری، رمز پیروزی؛ امید و انتظار، آزمایشی سخت.

اصطلاح نامه/آخرالزمان

سید محمدحسین حسینی هرندی

مفهوم شناسی

آخرالزمان، یکی از پرکاربردترین مفاهیم درباره منجی و فصل ظهور اوست. این مفهوم همانند اعتقاد به ظهور منجی بشر، نه فقط در مجموعه باورهای مسلمانان، بلکه اصطلاحی شناخته شده در میان همه ادیان به شمار می رود و تقریباً در تمامی ملت ها، مفهومی پرکاربرد است. این واژه از روایات گرفته شده و در متون دینی به آن تصریح شده است. آخرالزمان در تمامی ادیان الهی و مکاتب غیرالهی، به برهه ای از زمان گفته می شود که از یک لحظه نامشخص و نامعیّن، ولی با رویدادها و حوادث مشخص شروع می شود و به طور حتم به ظهور منجی می انجامد. به سخن دیگر، اگر بخواهیم از حضور یک مفهوم دقیق فلسفی در فضایی غیرفلسفی و عمدتاً اخلاقی و اجتماعی نام ببریم، می توان از «آخرالزمان» یاد کرد که از دیرباز یکی از قضایای فرهنگی و مکتبی شناخته شده است که حتی در باور عموم مردم نیز حضوری همیشگی داشته است؛ چنان که گویا همه می خواستند بدانند پایان زمان کجاست. بنابراین، شاید در قلمرو فکری شرق و غرب با کمتر موضوعی مثل آخرالزمان روبه رو شویم که به شکلی تردیدناپذیر، همچنان به حیات خویش ادامه می دهد. کوتاه سخن آنکه «زمان»، در خدمت «آخرالزمان» قرار دارد.

قرآن و آخرالزمان

کامل ترین کتاب آسمانی، درباره آینده دوران و رویدادهای آخرالزمان و چیره شدن خوبی و خوبان جهان پس از حاکمیت صالحان، گاه با اشاره و زمانی به تصریح سخن گفته است. حوادث آخرالزمان، مربوط به تمام زمین است و به تصریح قرآن کریم، زمین برای همیشه در اختیار زورمندان و ستمگران نخواهد ماند.[۱۳] آینده روشنِ جهادگران در راه حق، اینده بدکیشان و حق ستیزان، آینده حق گرایان، گروندگان به حق، آینده نگری در قرآن و سرانجام آینده تاریخ، برخی از مضمون های مورد توجه قرآن است. در کلام الهی، آخرالزمان، واپسین دوره از دنیاست که به قیامت می پیوندد. از یک سو حاکمیت توحید و حکومت جهانی صالحان مطرح شده و از سوی دیگر، به رخدادهای آخرالزمان اشاره کرده است.[۱۴] به هرحال از دیدگاه قرآن کریم، بندگان صالح خداوند، در آخرالزمان وارثان زمین می شوند و البته ترس و اضطراب جای خود را به امنیت و آرامش خواهد داد و این وعده ای است که خداوند به مؤمنان داده است.[۱۵] این در حالی است که در منطق قرآن و بر اساس استدلال های آن، اسلام، پیروز نهایی خواهد بود.[۱۶] این وعده، تاکنون تحقق نیافته و بدیهی است در دوره آخرالزمان، مفاد این آیه که به همین صورت در دو جای دیگر قرآن نیز آمده است،[۱۷] عملی گردد.

آخرالزمان در کتاب های حدیثی

اصطلاح آخرالزمان در کتاب های حدیث و تفسیر، در دو معنا به کار رفته است. برخی بر این عقیده اند که آخرالزمان، از دوران نبوت پیامبر اعظم(ص) آغاز می شود و تا وقوع قیامت ادامه می یابد، اما گروهی دیگر، بر این باورند که این مفهوم، از ظهور امام زمان(عج) آغاز می گردد و پس از تحولات فراوانی که در عالم به وجود می آید، ادامه می یابد.[۱۸] به بیان دیگر، هر دو دیدگاه، دارای این اشتراک هستند که حضرت محمد(ص)، خاتم پیامبران است و بنابراین، پیامبر آخرالزمان نیز شمرده می شود. همچنین شریعت وی، از یک سو به علت کامل بودن و از سوی دیگر به علت مصون ماندن از تحریف و نیز تفسیر و تبیین آن به دست امامان معصوم(ع)، تا پایان عالم ادامه می یابد. برهمین اساس، مسلمانان بر این عقیده اند که فاصله بعثت تا قیامت، به مراتب کمتر از فاصله زمانی آغاز خلقت تا ظهور پیامبر اعظم(ص) است؛ هرچند به گفته قرآن،[۱۹] کسی جز خداوند از عمر عالم آگاه نیست و پیش بینی باقی مانده آن نیز امکان پذیر نخواهد بود. درعین حال، در فرهنگ عامه مسلمانان، اصطلاح آخرالزمان، به زمانی دلالت می کند که موعود حقیقی در آن ظهور کند. زمانه ای که در روایات دینی، برای آن ویژگی هایی نقل شده است و حدیث معروف «یأتی علی الناس زمان»، یکی از آن احادیث است که شرایط آخرالزمان را از کلام نبوی شرح داده است.[۲۰]

امیر مؤمنان(ع) و آخرالزمان

نهج البلاغه، خورشیدی درخشان است که در پرتو آن می توان به سرچشمه های نور رسید، و متنی است که در جای جای آن، از گذشته و آینده سخن به میان آمده است و این خود، از معجزات آن امام همام است. ایشان در یکی از خطبه های خود، از زمان نیامده ای سخن می گویند که در آن، جز مؤمن ناب و نایاب راهی به رهایی ندارد. روزگاری که کسی دین باوران را، اگر باشند، نشناسد و اگر نباشند، سراغشان را نگیرند. در کلام امام علی(ع)، در آخرالزمان، اسلام همانند ظرفی واژگون شده است که هرچه در آن است، از دست برود[۲۱] و دیگر چیزی از اسلام نمی ماند تا مردم به آن عمل کنند. در جای دیگر آن بزرگوار در نقل وقایع عجیب آخرالزمان می فرماید: «آشوب و جنگ روی پای خویش می ایستد و چنگ و دندانش را نشان می دهد».[۲۲]

این دوران، زمانه ای است که حرام های الهی را حلال می شمارند؛ همان گونه که منکر را معروف می دانند. آخرالزمان، روزگاری است که بشر به مقتضای طبیعت جست وجوگر خویش، همواره به آن می اندیشیده است، اما هم در کلام الهی و هم در کلام معصومان(ع)، آن دوران، مقطعی است که اگرچه به پایانی خوش، روشن و سعادت آمیز می انجامد، تا قبل از آن، فساد و تباهی جوامع بشری را فرا گرفته است.

دین و ایمان در آخرالزمان

در کتاب های حدیث، به ویژه در مجموعه هایی که در باب غیبت کبری و زمانه پیش از ظهور تدوین شده، احادیثی وجود دارد که ویژگی های این مقطع زمانی را مطرح می کند. پیامبر اعظم(ص) در حدیث معروف «یأتی علی الناس زمان» به بازگویی حوادث آخرالزمان پرداخته است که در اینجا به برخی از آن ویژگی ها اشاره می کنیم:

زمانی بیاید که چهره مردم، چهره آدمیان، و دل هایشان، دل های شیاطین باشد. از منکرات پرهیز نکنند. سنت در میان آنها بدعت شود، چنان که بدعت نزدشان سنت گردد. مؤمنان نزد مردم، خوار، و اهل فسق و فجور، ارجمند باشند. هرچه نیکان دعا کنند به اجابت نرسد. پولشان، دینشان باشد و آن را در حد پرستش دوست بدارند. از ایمان جز نامی و از اسلام جز آثاری باقی نماند. مساجد از لحاظ ساختمانی آباد، ولی از بعد محتوایی خالی و تهی از ارشاد شوند. دین داری در آخرالزمان، چونان نگه داری آتش در کف باشد.[۲۳]

بر اساس کلام نبوی(ص)، در آخرالزمان، دین به دنیا فروخته می شود و دین فروشی، یکی از راهکارهای پیشرفت مسلمانانی است که اسلام، دین صوری آنهاست.

دین یهود و آخرالزمان

مفهوم آخرالزمان، از سده های سوم و دوم پیش از میلاد در بین قوم یهود مطرح شده است و به معنای پایان دوران جهان و پیوستن آن به قیامت کبری است. در واقع، بنی اسرائیل که خود را قومی برگزیده می دانستند، هماره در انتظار دورانی بودند که وعده الهی در آن تحقق یابد و آنان را در «سرزمین موعود» مستقر کند و عدل و احسان خویش را بر سراسر جهان بگستراند. قوم یهود پس از آنکه از نظر اجتماعی، دچار پریشانی و تفرقه و از نظر دینی و اخلاقی گرفتار فساد و تباهی شد، نهایت آرزویش، رسیدن روزی بود که وحدت و قدرت گذشته را بیابد. ازاین رو، از آن زمان، پیشوایی را انتظار می کشیدند که در میان آنان ظاهر شود و بدکاران و مفسدان را کیفر دهد. عاموس نبی از فرارسیدن آخرالزمان سخن گفته و آن را روز انتقام الهی دانسته است. در کتاب اشعیا آمده است که در «روز خداوند، همه عاصیان و گنه کاران نابود خواهند شد. سپس پادشاهی که روح خداوند بر او قرار گرفته و حکیمی خداترس است، ظهور می کند و جهان را از عدل و داد پر خواهد کرد.» در دیگر کتب یهود نیز از این مفهوم یاد و تأکید شده است که قهر و غضب الهی بر دشمنان در همین جهان خواهد بود.[۲۴] یهودیان بر این باور بودند که سرانجام، صلح و سعادت، جهان را فرا می گیرد و پادشاهی عادل می آید که آمدنش را از قدیم خبر داده بودند.

مسیحیت و آخرالزمان

در قرون منتهی به ولادت مسیح(ع)، انتظار ظهور منجی در میان قوم یهود، شدتی تمام یافته بود. بنابراین، از دیدگاه مسیحیان اولیه، آن حضرت، همان موعودی بود که آمده بود تا پس از رجعت خویش، در آخرالزمان جهان را از ستم پاک کند و بندگان خدا را از چیرگی نیروهای شیطانی رهایی بخشد. با این همه، دیدگاه های یکسانی درباره این مفهوم در مسیحیت وجود ندارد. مفصل ترین توضیح درباره وقایع آخرالزمان در کتاب عهد جدید آمده است. در این کتاب، رؤیاها و مکاشفاتی درباره پایان جهان، همراه با تمثیلات جالب توجه مطرح شده است. از دید پیروان این مکتب، پس از تحولات عظیم کیهانی، فتنه ها و بلاهای بزرگ، جنگ و کشتار و قحطی و خشکسالی، مسیح(ع) با سپاهی از فرشتگان از آسمان فرود می آید و قدرت های شیطانی حاکم بر جهان را مغلوب و نابود می سازد.[۲۵] با این همه، هنوز در مجامع علمی مسیحیت، این بحث مطرح است که آیا مقوله آخرالزمان، امری است اجتماعی که به صورت تحول و انقلاب بزرگ جهانی به وقوع می پیوندد، یا تحقق آن، امری تدریجی و تکاملی است.

آخرالزمان و بحران اخلاق

این معنا که مفهوم آخرالزمان، دقیقاً چه مقطع زمانی را دربرمی گیرد، دیدگاه های گوناگونی را پدید آورده، ولی آنچه در آن تردیدی نیست، گسترش مقوله ای به نام بحران اخلاقی در آن دوران است. می توان فهرستی از نشانه های آلوده شدن جوامع به رذیلت های اخلاقی را این گونه دانست: سرد شدن عواطف و احساسات، درصورتی که عاطفه، نخستین ویژگی آدمی است و بی بهره شدن آدم صورتان از آدمیت، رسیدن به منزل بی هویتی است. فساد اخلاقی و بی حیایی مفرط همراه با گسترش اعمال خلاف عفت عمومی، به نحوی که زشتی و قباحت بی بند و باری از میان رود و هرکس در انجام دادن منکرات از دیگری پیشی گیرد. آرزوی کمی فرزند و نگرانی از تأمین اقتصادی وی، که رزق و روزی را در دست خود می بیند. آخرین ویژگی بحران اخلاقی در آخرالزمان، افزایش خانواده های بی سرپرست است. آنچه آمد، شماری اندک از یکی از جلوه های بحران در مقطعی است که در آن، همه انسان ها ظهور یک منجی واقعی را جست وجو می نمایند.

آخرالزمان در شعر شاعران

موضوع آخرالزمان، همانند بسیاری از موضوعات دیگر، در زبان و ادب فارسی از جایگاهی شایسته برخوردار است. در این بخش، نمونه ای اندک از سخن شاعران را در این موضوع از نظر می گذرانیم:

هرچند پیر و خسته دل و ناتوان شدم

هر گه که یاد روی تو کردم جوان شدم

از آن زمان که فتنه چشمت به من رسید

ایمن ز شر فتنه آخر زمان شدم

حافظ

هرکس به زمان خویشتن بود

من سعدیِ آخر الزمانم

سعدی

حسنت به اتفاق ملاحت جهان گرفت

آری به اتفاق جهان می توان گرفت

خواهم شدن به کوی مغان آستین فشان

زین فتنه ها که دامن آخر زمان گرفت

حافظ

ای شه دُلدل سوار، شاه سلام علیک

صفدر با ذوالفقار، شاه سلام علیک

مهدی آخر زمان، صف شکن کافران

قبله آزادگان، شاه سلام علیک

جامی