پاورپوینت کامل گلبرگ فضیلت ها ;رمضان؛ ماه نگه داشتن زبان ۶۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل گلبرگ فضیلت ها ;رمضان؛ ماه نگه داشتن زبان ۶۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل گلبرگ فضیلت ها ;رمضان؛ ماه نگه داشتن زبان ۶۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل گلبرگ فضیلت ها ;رمضان؛ ماه نگه داشتن زبان ۶۷ اسلاید در PowerPoint :

۲۳

مقدمه

یکی از عبادت های بزرگ که در تزکیه و تهذیب نفس و خودسازی آثار فراوانی دارد، روزه است. روزه، عامل بسیار مهم و مؤثّر برای پرورش تقوا و پرهیزکاری در تمام زمینه هاست و ماه مبارک رمضان، طلایی ترین فرصت پاکسازی درون و بهترین پالایشگاه روح است. در ماه رمضان، شخص روزه دار با ترک گناهان زبان چون غیبت، دروغ، تهمت، نیش و کنایه و… و با قرائت قرآن و دعا، پالایش واقعی این عضو را عهده دار می شود.

در این مقاله می کوشیم، با تکیه بر آیات و روایات، جوانان عزیزمان را با برخی از گناهان زبان بیشتر آشنا سازیم.

«پروردگارا! زبان ما را از فرو رفتن در باطل و نادرستی باز دار».[۱]

ویژگی های زبان

زبان، یکی از اساسی ترین اعضای وجود آدمی است که عزت و ذلت انسان در گرو آن است. شاهدی است که از باطن شخص خبر می دهد، وجود انسان را معرفی می کند و بیان کننده عقل و اندیشه اوست.

زبان، از یک سو می تواند با راست گویی، ذکر، دعا و نصیحت دیگران، صفا بیافریند و از سوی دیگر، قادر است با نیش زدن به این و آن، کدورت ایجاد کند. زبان، کلید عقل و چراغ علم و ساده ترین و ارزان ترین ابزار انتقال دانش ها و تجربه ها است. کنترل زبان به ویژه در نوجوانان و جوانان، به این دلیل که منبع انرژی، هیجان، شادی هستند، ضروری تر به نظر می رسد و شاید با توجه به عوامل ذکر شده، سخت تر از دیگر گروه های سنی نیز باشد.

با توجه به شرارت زبان و معایب پرگویی، آدمی در فرهنگ دینی بیشتر به سکوت سفارش شده است.

هر یک از اعضای بدن، اسباب، لوازم و امکاناتی نیز دارند تا به انحراف و کجی کشیده شوند و به فسق و فساد آلوده گردند، ولی تنها زبان است که بدون مقدمه و تهیه امکانات ویژه، به راحتی راه خطا و گناه را هموار می کند و با آفت هایی چون غیبت، دروغ، سخن چینی و تهمت مرتکب معصیت می شود.

چه بسیارند کسانی که از یک طرف گفتارشان دیگران را به خاک سیاه نشانده و از سوی دیگر، زبانشان خرمن خوبی هایشان را به آتش کشیده و دنیا و آخرت آنها را تباه کرده است.

دلایل اهمیت حفظ زبان از گناه

دلایل اهمیت حفظ زبان را در سه مورد می توانیم برشماریم:

۱. تعداد گناهان این عضو از دیگر اعضا بیشتر است و تعدادی از گناهان کبیره از زبان صادر می شود؛

۲. وسیله این گناه به آسانی در اختیار است و نیاز به لوازم و امکانات ویژه ندارد؛

۳. قُبح گناهان زبان ریخته شده است.

سخن و زبان در آینه نهج البلاغه

زبانِ تربیت نشده، درنده ای است که اگر رهایش کنی، می گزد.[۲]

آنچه نمی دانی مگو، بلکه همه آنچه را می دانی نیز مگو؛ زیرا خداوند بزرگ بر اعضای بدنت چیزهایی را واجب کرده که از آنها در روز قیامت بر تو حجت آورد.[۳]

سخن در بند توست تا آن را نگفته باشی، و چون گفتی، تو در بند آنی. پس ربانت را نگه دار، چنان که طلا و نقره خود را نگاه می داری؛ زیرا چه بسا سخنی که نعمتی را طرد یا نعمتی را جلب کرد.[۴]

کسی که زیاد سخن می گوید، زیاد هم اشتباه دارد و هرکس بسیار اشتباه کند، شرم و حیایش اندک است و آن که شرم او اندک باشد، پرهیزکاری او نیز اندک خواهد بود و کسی که پرهیزکاری او اندک است، دلش مرده و آن که دلش مرده باشد، در آتش جهنم سقوط خواهد کرد.[۵]

زبان عاقل در پشت قلب اوست و قلب احمق پشت زبانش قرار دارد.[۶]

برخی از گناهان زبان

زبان، این اندام گوشتی کوچک، عامل گناهانی بزرگ است. برخی از گناهان زبان عبارتند از: تهمت، غیبت، دروغ، سخن چینی، گواهی به باطل، اشاعه فحشا، خودستایی، نشر خبرهای دروغ، بیهوده گویی، فحش و ناسزاگویی، خشونت با زبان، اصرار بی جا، چاپلوسی، مسخره کردن، آزاررسانی به دیگران با زبان، نکوهش دیگران، کفران نعمت با زبان، تبلیغ باطل، تشویق به گناه، وعده دروغ، بدزبانی، نهی از معروف، به نام بد صدا زدن، لعن و نفرین مردم، شوخی با نامحرم، توهین کردن، سرزنش بی جا، طعنه زدن، ریا و کبر در گفتار، عیب جویی از دیگران، شایعه پراکنی، فاش کردن اسرار مردم، آبروریزی، رنجاندن مؤمن، ناامید کردن دیگران، حسد و بخل ورزیدن، دل شکستن، مزاح زیاد، خبری را ندانسته گفتن، قسم دروغ، شهادت ناحق، بدخلقی و فریاد زدن بی جا.

مسخره کردن و دست انداختن

ای کسانی که ایمان آورده اید! گروهی از مردان شما گروه دیگری را مسخره نکنند. شاید آنها از اینها بهتر باشند و نه زنانی زنان دیگر را، شاید آنان بهتر از اینان باشند و یکدیگر را مورد طعن و عیب جویی قرار ندهید و با القاب زشت و ناپسند یکدیگر را یاد نکنید. (حجرات: ۱۱)

در زبان فارسی، به دلیل دگرگونی های نسلی و تغییرات اجتماعی و رویارویی با نهادهای قدرتمند جامعه، مثل خانواده و مدرسه و استفاده آنها از گونه های خاص گفتاری، نوعی لایه های زبان مخفی پدید آمده که اگرچه در متن های نوشتاری از آن نشانی نیست، در ذهن و زبان بسیاری از جوانان نفوذ کرده و در گفتارهای روزمره و پیام های کوتاه آنان آشکار شده است.

این قبیل واژه ها که متأسفانه به طور گسترده در جامعه در حال رشد است، از حقارت، بی ارزش بودن، در معرض تمسخر قرار داشتن و دیگران را مسخره کردن و دست انداختن حکایت می کند و جزئی از فرهنگ کلامی برخی از جوانان ما شده است.

گلابی، دامبولی، آلبالو، فطیر، آی کی یو، کیشمیشی، چلغوز، میرزا مقوا، آینه بغل اتوبوس، باتری قلمی، بچه پاستوریزه، مگسی، زگیل و… . شما هم احتمالاً از این دست واژه ها، عبارت ها و اصطلاح ها را یا در آستین دارید یا از زبان همسالانتان شنیده اید.

این مدل واژه ها یا مختصر شده برخی واژه ها هستند. مثل: اشتب (اشتباه) و پسی و دخی (پسر و دختر)؛ یا از مشاغل مختلف گرفته شده اند: چک برگشتی، رونوشت برابر اصل، فابریک؛ یا از تلویزیون آمده اند: رابین هود، پت و مت، زی زی گولو؛ یا از فن آوری های نوین گرفته شده اند: هنگ کردی، ام پی تری، آنتی حال، پارازیت، رادار و سیستم.

در گذشته این واژه ها و ترکیب ها در میان معتادان، ولگردان و هنجارشکنان اجتماعی استفاده می شد و از نظر مردم عادی، زشت و قبیح بود؛ ولی هم اکنون به صورت واژه های مصطلح در میان قشرهای جامعه، به ویژه نسل جوان و حتی نوجوانان و کودکان رواج یافته و زشتی آن از میان رفته است.

مسخرگی، لودگی، دم غنیمتی، دست انداختن، خشم، شوخی، طنز، بی مسئولیتی، سادگی و مبارزه زبانی، سبب استفاده از این کلمات شده است. رسانه ها و به ویژه صدا و سیما نیز در سال های اخیر به استفاده هرچه بیشتر از این کلمات در میان جوانان و نوجوانان دامن زده است و با کاربرد فراوان این قبیل واژه ها در سریال های به ظاهر طنز خود، استفاده از آنها را به امری عادی تبدیل کرده است.

استفاده از این واژه ها و اصطلاح های نازیبا، در صورتی که گسترده تر شود، می تواند در آینده به زبان فارسی لطمه های جدی وارد کند.

تعارف کردن

در زندگی روزمره، گاه گفتارهایی از ما سر می زند که متوجه گناه بودن آن نیستیم و همین گفتارها، پرونده اعمال ما را سیاه می کند.

همه ما دزدی، ظلم و ستم، قتل عمد و این گونه اعمال را گناه می دانیم، ولی شاید کمتر به این نکته توجه کنیم که بسیاری از تعارف هایی که در لابه لای سخنان معمول روزانه به کار می بریم، برخلاف میل قلبی مان و در واقع دروغ و یکی از گناهان زبان است که باید آن را به ویژه در ماه مبارک رمضان که ماه خودسازی است، کنار بگذاریم. به این موارد توجه کنید:

چیزی را بسیار دوست داریم، ولی وقتی کسی در مورد زیبایی آن چیز اظهارنظر می کند، می گوییم «قابل ندارد»؛ حال آنکه در دلمان هرگز این گونه نیست.

با وجود آنکه به خوردن و آشامیدن متمایلیم، هنگامی که میزبان چیزی را به ما عرضه می کند، اظهار بی میلی می کنیم.

با آنکه به شخصی علاقه قلبی نداریم، اظهار خلوص و محبت می کنیم و خود را مشتاق دیدار او می دانیم.

آقا بفرمایید تو. دَمِ در بده. صفا آوردید. اگر تا شب هم بایستید، من اول نمی رم. فدای تو بشم. قربان شما. چاکریم. نوکریم. در محضر شما شاگردی می کنم. شما استاد ما هستید. من درس پس می دهم. اگر میوه برندارید، ناراحت می شوم و هزاران کلام مشابهی که در بسیاری از موارد، مطابق خواست و باطن ما نیست و نوعی تظاهر و دروغ است و ما به راحتی آنها را به کار می بریم.

گاه تعارفی بودن، سبب می شود کلماتی مسلسل وار لق لقه زبان شود: سلام، چطوری، خوبی، خوشی، سرحالی، حال و احوال، رو به راهی، خوش می گذره، دیگه چه خبر. یا برای خداحافظی: کار و باری نداری، خداحافظ سلام برسون، خوش بگذره، مشتاق دیدار، شب به خیر، قربانت، چاکریم، زنده باشی، فعلاً.

برخی معتقدند تعارف، نشانه ادب و احترام و صمیمیت و ویژگی ایرانی هاست، ولی یادمان باشد رعایت ادب و احترام، راه های دیگری نیز دارد و نباید این رفتارهای مؤدبانه، به تعارف های دروغین بینجامد.

قسم دروغ

حتماً شما نیز با افراد متعددی در مشاغل و موقعیت های گوناگون برخورد کرده اید که بنا به مصلحت شخصی و مقتضیات زمانی و مکانی، با استفاده از قسم خوردن، سعی در به کرسی نشاندن حرف خود یا اثبات حقانیت خود دارند.

گاه بدون آنکه فکر کنیم و در پاسخ به پرسش های بسیار ساده و بی ارزش، بدون هیچ دلیلی قسم می خوریم که برخی از این قسم ها دروغ است.

امروزه قسم خوردن برای اثبات حقانیت، جزئی از زندگی بسیاری از ما شده است. برخی از ما انسان ها برای تحریک عواطف و دریافت پاسخ مثبت و تأیید شدن، در طول یک روز بارها به دروغ قسم می خوریم.

شیطان را پرسیدند: کدام طایفه را دوست داری. گفت: دلَّالان را. گفتند: چرا؟ گفت: از بهر آنکه من به سخن دروغ از ایشان خرسند بودم، ایشان سوگند دروغ نیز بدان افزودند.[۷]

دروغ، از گناهان کبیره است و هنگامی که به دروغ، قسم هم اضافه شود، گناه اندر گناه می شود و اگر انسان در حالت روزه مرتکب قسم دروغ شود، بار گناهانش بسیار سنگین تر می گردد.

مراقبت از زبان بارها در قرآن نیز تأکید شده است و خداوند انسان را مسئول زبان خودش می داند. «ما به زودی آنچه را می گوید، می نویسیم و عذاب را بر او مستمر می سازیم». (مریم: ۷۹)

بدزبانی، فحش، نیش و کنایه

زبان گاه ثمره اش زخم زبان و نمک پاشیدن بر زخم های روح آدمیان است و موجب حقد، کینه، دشمنی، اختلاف و بدگمانی در میان اعضای خانواده یا افراد جامعه ایجاد می کند. امام صادق(ع) می فرماید: «دشنام دادن و بدزبانی و هرزه گویی، از (نشانه های) نفاق و دورویی است».[۸]

پیامبر اعظم(ص) نیز فرمود:

همانا خداوند بهشت را بر بسیار دشنام گویِ بدزبانِ اندک شرم که به آنچه می گوید و به آنچه درباره اش می گویند، اهمیت نمی دهد، حرام کرده است.[۹]

امام علی(ع) هم وقتی شنید لشکریانش به لشکریان معاویه دشنام داده اند، فرمود: «من خوش ندارم شما دشنام دهنده باشید».[۱۰]

زمانی که فحش و ناسزا به لشکریان معاویه جایز نباشد و وقتی به مشرکان و کافران نتوان فحش داد، آیا خارج شدن چنین الفاظی از دهان یک جوان مسلمان پسندیده است و آیا می توان به مسلمان فحّاشی کرد؟

امام حسین(ع) می فرماید: «چیزی بر زبان نیاورید که از ارزش شما بکاهد».[۱۱]

زخم زبان