پاورپوینت کامل توسل به اهل بیت(ع) در آیات و روایات ۵۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل توسل به اهل بیت(ع) در آیات و روایات ۵۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل توسل به اهل بیت(ع) در آیات و روایات ۵۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل توسل به اهل بیت(ع) در آیات و روایات ۵۲ اسلاید در PowerPoint :

توسل حضرت موسی(ع) به اهل بیت(ع(

وَإِذِ اسْتَسْقَی مُوسَی لِقَوْمِهِ فَقُلْنَا اضْرِب بِّعَصَاک الْحَجَرَ فَانفَجَرَتْ مِنْهُ اثْنَتَا عَشْرَهَ عَیناً قَدْ عَلِمَ کلُّ أُنَاسٍ مَّشْرَبَهُمْ کلُواْ وَاشْرَبُواْ مِن رِّزْقِ اللَّهِ وَلاَ تَعْثَوْاْ فِی الأَرْضِ مُفْسِدِینَ. (بقره: ۶۰)

و هنگامی که موسی برای قوم خود در پی آب برآمد، گفتیم: «با عصایت بر آن تخته سنگ بزن!» پس دوازده چشمه از آن جوشیدن گرفت، [به گونه ای که] هر قبیله ای [آن را] آبشخور خود را می دانست [و گفتیم:] «از روزی خدا بخورید و بیاشامید و[لی] در زمین سر به فساد برمدارید».

در تفاسیر اهل بیت(ع) آورده اند که چون تشنگی بر بنی اسرائیل غالب شده بود و بیم هلاکت می رفت، حضرت موسی(ع) دست به دعا برداشت و گفت: «[الهی!] بِحَقِّ مُحَمَّدٍ سَیدِ الْاَنْبیاء وَ بِحَقِّ عَلی سَیدِ الْاوْصِیاءِ وَ بِحَقِّ فاطِمَه سَیده النِساءِ وَ بِحَقِّ الْحَسَنِ سَیدِ الْاَوْلیا وَ بِحَقِّ الْحُسَینِ اَفْضَلِ الشُهَداء وَ بِحَقِّ عِتْرَتِهِم وَ خُلَفائِهِم سادَهِ الْاَزْکیا»، پروردگارا! به حق محمد سرور انبیاء و به حق علی سرور اوصیاء و به حق فاطمه سرور زنان عالم و به حق حسن سید اولیاء و به حق حسین افضل شهیدان و به حق خاندان و جانشینانشان که پاک ترین سروران هستند که این بندگان تشنه را آب دهی!

و خداوند بزرگ به واسطه مقام این خاندان عصمت، دعای حضرت موسی(ع) را اجابت فرمود.۱

۱. الفین، ترجمه: وجدانی، ص ۷۳۹.

توسل حضرت یوسف(ع) به اهل بیت(ع)

هنگامی که برادران یوسف او را در چاه افکندند و او تنها و غریب در ته چاه تاریک قرار گرفت، به دعا و مناجات پرداخت. در این هنگام، جبرئیل نزد یوسف آمد و گفت: اگر دوست داری از چاه خارج شوی، این دعا را بخوان:

اَللَّهُمَّ اِنّی اَسْئَلُک بِاَّنَ لَک الْحَمْدُ لا اِلَهَ اِلّا اَنْتَ الْمَنّانُ بدیعُ السمواتِ وَ الْاَرْضِ ذُوالْجَلالِ وَ الْاِکرامِ اَنْ تُصَلِّی عَلی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ اَنْ تَجْعَل لی عَمّا اَنا فیه خَرَجاً وَ مَخْرَجاً.

خدایا! من [فقط] از تو تقاضا می کنم؛ که حمد و ستایش برای توست، معبودی جز تو نیست، تویی که بر بندگان نعمت می بخشی، آفریننده آسمان ها و زمینی و صاحب جلال و اکرامی. تقاضا می کنم که بر محمد و آل او درود فرستی و گشایشی و نجاتی از آنچه در آن هستم، بر من قرار دهی.

او این دعا را خواند و نجات یافت.۱

۱. محمد رحمتی شهرضا، گنجینه معارف، ص ۲۲۲.

احترام ابوذر به اهل بیت

شیخ مفید از انس بن مالک روایت کرده که گفت: من و ابوذر و سلمان و زید بن ارقم در خدمت پیامبر نشسته بودیم. در این موقع حسن و حسین وارد شدند و پیامبر(ص) آنها را بوسید و ابوذر نیز روی دست و پایشان افتاد و دستشان را بوسید.

ما به ابوذر گفتیم تو پیرمردی از اصحاب پیامبر هستی و این گونه روی دست و پای دو بچه از بنی هاشم می افتی و دستشان را می بوسی؟

ابوذر گفت: آری، اگر آنچه من درباره این دو از پیامبر شنیده ام، می شنیدید، شما هم بیشتر از این به آنها احترام روا می داشتید.

مالک بن انس پرسید: از پیامبر چه شنیده ای؟

گفت: شنیدم که درباره علی(ع) و این دو می فرماید: «ای علی اگر کسی نماز بخواند و روزه بگیرد تا به صورت نی خشکیده درآید، نماز و روزه به او سودی نمی رساند، مگر دوستی شما را داشته باشد. هرکس به وسیله شما به خدا توسل پیدا کند، سزاوار است که خدا او را رد نکند. ای علی هر کس شما را دوست بدارد و به شما تمسک جوید، به ریسمان محکم الهی تمسک جسته است».۱

۱.حسن بن محمد دیلمی، ارشاد القلوب، ج ۲، ص ۴۱۵.

سیره بزرگان در عشق ورزی به اهل بیت(ع)

شیخ طوسی

شیخ طوسی، عاشق دل باخته اهل بیت(ع)، از کودکی، مشمول توجه و عنایت های ثامن الحجج بود و در جوار بارگاه ملکوتی ایشان در شهر طوس، به موفقیت های بزرگی دست یافت.

او عشق خود به اهل بیت(ع) را با فراگیری دانش آنان ثابت کرد و در تمام عمر به ترویج علوم و معارف اهل بیت(ع) همت گماشت. وی چنان شیفته این خاندان بود که لحظه های پایانی عمرش را نیز به بارگاه امیر مؤمنان، علی(ع) پناه می برد و به نقل حدیث و نشر سخنان گهربار ائمه(ع) می پرداخت.۱

۱. حسنعلی محمودی، مرزبان شیعه، ص ۴۹.

آیت الله بروجردی

«آیت الله بروجردی عزاداری خامس آل عبا(ع) و دیگر ائمه اطهار(ع) را هر سال در خانه خودشان در قم برگزار می کردند و در بروجرد هم این وضع برقرار بوده است. در تمام ایام مصیبت و سوگواری ائمه(ع)، متأثر و منقلب بودند. هنگامی که سخنوران دینی موعظه می کردند و یا مصیبت می خواندند، به دقت گوش می کردند و زود منقلب می شدند و اشک از دیدگان فرو می ریختند. در این حالت، بدنشان هم به سختی تکان می خورد».۱

آیت الله بروجردی می فرماید:

وقتی که من در بروجرد بودم، از دردِ چشم رنج می بردم. به پزشکان مراجعه نمودم، ولی آنها از معالجه من اظهار ناامیدی کردند. در ایام عاشورا، برخی هیئت های عزادار به منزل ما می آمدند. در یکی از همین روزها در مجلس عزای امام حسین(ع) نشستم و گریه کردم، درحالی که چشمم به شدت درد می کرد. در همان حال به نظرم رسید، خاک سر و صورت عزاداران را بگیرم و به چشم خود بمالم. پس بدون اینکه کسی متوجه شود، خاک را گرفتم و به چشم خود مالیدم و احساس کردم که کم کم درد برطرف می شود، به گونه ای که از آن روز تاکنون به هیچ وجه درد چشم من عود نکرده، بلکه چشمم پرنور شده است و احتیاج به عینک ندارم.۲

۱. ابراهیم ابراهیم پور، اسوه مرجعیت (ویژه نامه آیت الله العظمی بروجردی)، ص ۲۳.

۲. نک: رضا مختاری، سیمای فرزانگان، صص ۱۸۶ و ۱۸۷.

علامه محمدحسین طباطبایی(ره)

استاد مرتضی مطهری، دلیل احترام و ادب ویژه خود به علامه طباطبایی را این گونه بیان می کند:

من فیلسوف و عارف بسیار دیده ام و احترام به ایشان، نه به خاطر این است که یک فیلسوف است، بلکه احترامم به این [علت] است که او عاشقِ دل باخته اهل بیت(ع) است. علامه طباطبایی در ماه رمضان روزه خود را با بوسه بر ضریح حضرت معصومه۸ افطار می کرد. ابتدا به حرم مطهر مشرّف می شد، ضریح مقدس را می بوسید و سپس به خانه می رفت و غذا می خورد. این ویژگی ایشان بود که مرا به شدت شیفته ایشان نموده است. همچنین، ایشان غالباً در مجالس روضه و مرثیه روزهای جمعه شرکت می کرد و با تمام وجود زار زار گریه می کرد.۱

۱. غلامرضا گلی زواره، منظومه معرفت، صص ۹۲ و ۹۳.

علامه نائینی

علامه نائینی شیفته مقام ولایت بود و در طول عمر پربرکتش، همواره به آستان ائمه(ع) ادای احترام می کرد. او سحرگاهان پیش از آنکه درِ حرم سامرا به روی زائران گشوده شود، به شوق زیارت پشت در حرم به انتظار می نشست و در دوران اقامتش در سامرا، گاه گاهی برای آستان بوسی مرقد مطهر پیشوای پرهیزکاران، علی(ع) به نجف اشرف مشرّف می شد.

فرزند ایشان می گوید:

آن بزرگوار همه ساله روزهای زیارت های مخصوص حضرت اباعبدالله الحسین(ع) به کربلای معلّا مشرّف می شد. در ماه ذی الحجه برای زیارت عرفه؛ در ماه محرّم برای زیارت عاشورا؛ در ماه صفر برای زیارت اربعین و اول رجب و نیمه شعبان، در این پنج سفر، پنج روز تا یک هفته، در کربلای معلّا اقامت می گزید.۱

۱. سید حسین اسحاقی، زندگی و اندیشه های میرزا محمدحسین نائینی، صص ۶۰ و ۶۱.

علامه عبدالحسین امینی تبریزی

از ویژگی های اثرگذار و همیشگی علامه امینی، عشق و محبت کامل وی به خاندان عصمت و طهارت(ع) بود. هنوز صدای گریه ها و توسل ایشان در حرم امیرالمؤمنین، علی(ع) طنین انداز است. او به امامان معصوم(ع) بسیار متوسل می شد و هیچ گاه زیارت عتبات عالیات را ترک نمی کرد. هنگام ورود به حرم امامان(ع)، با صدای بلند می گریست و گریه ها و ناله هایش در رثای اهل بیت(ع) همگان را دگرگون می کرد. این حالت زمانی بیشتر اوج می گرفت که از مصیبت حضرت زهرا(س) یاد می شد.

زیارت جامعه کبیره را حفظ بود و پیوسته زیارت امین الله را می خواند و زیارتشان بیش از یک ساعت طول می کشید. زیارت حرم امام حسین(ع) را در شب های جمعه ترک نمی کرد. گاه نیز مساف