پاورپوینت کامل مناسبت ها؛ صدرنشین آسمان حکمت (بزرگداشت ملاصدرا) ۵۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مناسبت ها؛ صدرنشین آسمان حکمت (بزرگداشت ملاصدرا) ۵۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مناسبت ها؛ صدرنشین آسمان حکمت (بزرگداشت ملاصدرا) ۵۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مناسبت ها؛ صدرنشین آسمان حکمت (بزرگداشت ملاصدرا) ۵۵ اسلاید در PowerPoint :

اشاره

در آسمان دانش و اندیشه، هر از چندگاهی، اخترانی تابناک طلوع می کنند که افق دید و اندیشه بلندشان، بسیار از زمانه جلوتر است. یکی از این ستارگان درخشانِ علم و دانایی، حکیم متأله و عالم ربانی صدرالدین محمدبن ابراهیم شیرازی قوامی است. سخن از شخصیت فرزانه و کم نظیری است که به واقع یگانه دوران خویش بود؛ حکیمی اندیشمند که تلاش فراوانی کردند نامش را به بوته فراموشی بسپارند، ولی نور علم و دانایی این عالم برجسته و حکیم الاهی و فرزانه، بر ظلمت و تاریکی قلب بداندیشان و حسودان، غلبه و برتری یافت و جاودانه همه دوران ها شد.

هدیه الهی

ابراهیم بن یحیی قوامی، در زمان سلطنت محمد خدابنده در شیراز، وزیر بود. از آن جا که فرزندی نداشت، بنا به نذری که نموده بود، مال فراوانی به فقرا و اهل علم داد تا این که خداوند متعال در سال ۹۸۰ ق خانه اش را به نور فرزندی پربرکت، روشن و منوّر نمود.[۱]

ابراهیم نام این نوزاد را «محمّد» گذاشت که بعدها با لقب صدرالمتألهین شهره آفاق شد. محمد، دوران کودکی را در رفاه کامل به سر برد. ابراهیم نیز، در تربیت او کوچک ترین کوتاهی را روا نمی داشت و برای ترقی و پیشرفتِ یگانه فرزندش، تمام امکانات لازم را فراهم می آورد.[۲]

تحصیل و تحقیق

ملاصدرای شیرازی با سخت کوشی تمام، همه وقت خویش را صرف در مطالعه و تحصیل و تحقیق نمود و از محضر بزرگانی چون شیخ بهایی، میرداماد و میرفندرسکی کسب فیض نمود. در این حال، از مطالعه کتاب های بزرگان علم و دانش نیز غافل نماند؛ بزرگانی هم چون ابن سینا، شیخ اشراق، محیی الدین عربی، فارابی و ارسطو؛ به طوری که طبق گفته صاحب نظران، شاید ورق پاره ای نبوده که ملاصدرا آن را از نظر نگذرانده باشد.[۳]

حکایت سخت کوشی ملاصدرا را، باید از آن شمع های سوخته ای پرسید که تا طلوع فجر، پا به پای ملامحمدصدرای شیرازی، بیدار بودند و آب می شدند.

گنجینه پرسش های عمیق

نشانه های نبوغ و استعداد خدادادی، از همان اوان کودکی و نوجوانی، در وجود ملاصدرای شیرازی هویدا بود. همین که با شخصی هم کلام می شد، او را به شگفتی وا می داشت. طرح پرسش های گوناگون و پیچیده او، حتی استادان بزرگ آن زمان را درمانده می نمود تا جایی که با اعلام عجز و ناتوانی در پاسخ به پرسش های عمیق او، ملاصدرا را با کوله باری از پرسش های بی جواب رها می کردند و گاه تحقیر و اهانت به او را، دستاویزی برای سرپوش گذاشتن بر ناتوانی خود، قرار می دادند. ولی ملاصدرای جوان دست بردار نبود و بی اعتنا به همه این کم مهری ها و نامهربانی ها، راه درست خویش را طی می کرد.

وارسته و زاهد

روح وارسته و طبع بلند حکیم الاهی، ملاصدرای شیرازی رحمه الله به گونه ای بود که زر سرخ و خاک سیاه در نظرش یکسان می نمود. با آن که پدرش مال فراوانی به ارث گذاشته بود، ولی ملاصدرا کسی نبود که زندگی را به رفاه و عیش و نوش بگذراند، بلکه در نهایت قناعت و سادگی زندگی می کرد.

همین وارستگی و بلندی طبعش سبب شد که هیچ گاه روی خوش به دربار و درباریان نشان ندهد و حتی در کتاب هایش، چنان که رسم زمانه چنین بود، ابدا تعریف و تمجیدی از سلطان و شاه به چشم نمی خورد. از دربار دوری می نمود و حتی وقتی استاد بزرگوارش، میرداماد استرآبادی، با دختر شاه عباس ازدواج کرد، هیچ گاه وی را به خاطر نزدیک شدن به دربار شاه نبخشید.[۴]

ویژگی ملاصدرا

آزادمنشی و دوری از تقلید، از لوازم مهم خردورزان است که صدرالمتألهین، این غوّاص چیره دست معارف اسلامی، به وفور از آن بهره مند بود. ملاصدرا، تمام کتاب های پیشینیان را ورق به ورق مطالعه می کرد و سپس با سه عنصر عقل و شرع و شهود محک می زد و اگر مطابقت داشت، می پذیرفت. او هیچ گاه اسیر نام و آوازه اشخاص و بزرگان علم و دانش نشد و به سبب بزرگی نام آن ها، مهر صحّت برگفتارشان ننهاد، مگر این که آن مطلب برایش با برهان و دلیل ثابت می شد و به حقانیت آن پی می بُرد.

پیش بینی شیخ بهایی درباره ملاصدرا

در عظمت و بزرگی ملاصدرای شیرازی، آن هم در سن جوانی، گفتار بزرگی چون شیخ بهایی می تواند تأیید خوبی باشد. ایشان درباره ملاصدرای جوان می فرماید: «گویی میراث تمام تاریخ حکمت و دین به او سپرده شده است.[۵] اگر خداوند بخواهد که این محمد صدر زنده بماند، نه چندان دیر، چون خورشیدی بر آسمان تشیع علوی و باور دوازده امامی ما، خواهد درخشید و صدها گره کور، در حکمت نظری را با دندان عقل و ادراک شگفت انگیز خود خواهد گشود[۶] و حکمت و عرفان ما را، زیر و رو خواهد کرد[۷] و راه هایی بسیار نو، در تفسیر و تحلیل مسائل اسلامی باز خواهد کرد».[۸]

آوازه ملاصدرا

به مرور زمان، ملاصدرای شیرازی، با وجود کمی سن، به تدریس علومی عقلی و حکمت الاهی پرداخت و گوی و میدان را از همگان ربود. حکیم الاهی با طرح مسایل و مطالب جدید و نو، چنان محفل درس را گرم و شلوغ و جذّاب می کرد که می بایست از قبل می آمدند و جا می گرفتند. وقتی مشغول به تدریس می شد، صدای هیچ کس به گوش نمی رسید و همه سکوت اختیار کرده، با جان و دل، محو کلمات حکیمانه ملای جوان می شدند. در سراسر شهر و درون خانه ها، آوازه حکیم جوان پیچیده بود و همه جا، صحبت از کلمات حکیمانه صدرای شیرازی بود.[۹]

طواف عشق

هرگاه روح بلند و ملکوتی عالم ربانی و عارف اندیشمند، صدرالمتألهین، از مطالعه و تحقیق خسته می شد، داروی تسکین خستگی و استراحت او، طواف خانه دوست بود.[۱۰] ملاصدرا هفت بار، آن هم با پای پیاده راهی کوی دوست شد و گرد خانه عشق، به طواف پرداخت و با زمزمه لبیک اللّهم لبیک، غبار از روح خسته خویش پاک کرده و روح و جان خویش را شستشو داد و قلب خود را صفا و نورانیتی وصف ناشدنی بخشید.

لقب صدرالمتألهین

ملاصدرا، هجده ساله بود که روزی استادش میرمحمدباقر استرآبادی، ملقّب به میرداماد به وی گفت: «به اعتقاد من، نه در روزگار ما، بلکه در تمامی اعصار، هیچ کس هم چون شما در الاهیات غوطه ور نشده و به تفسیر قرآن کریم و تحلیل سخنان پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و ائمه اطهار علیهم السلام نپرداخته است. به همین خاطر، من به اتفاق قاضی القضات اصفهان، شیخ بهاءالدین عاملی [شیخ بهایی] و استاد حکمت و شریعت، میر فندرسکی مناسب دیدیم و به عرض شاه [شاه عباس] نیز رساندیم که شما را از این پس، نه فقط طلّاب، که بزرگان اهل کلام و حکمت نیز «صدرالمتألهین» بنامند؛ چرا که شما، به راستی شایسته این لقب هستید».[۱۱]

تیرهای تهمت

ملاصدرای جوان، اندک اندک مورد حسد بداندیشان و مقام پرستان قرار گرفت؛ به ویژه که لقب صدرالمتألهین نیز بدو داده بودند، بنابراین، تهمت های ناروا، هم چون سنگ و تیر، شخصیت صدرالمتألهین، این دانشمند بزرگ علوم الاهی و عارف راستین در معارف اسلامی را نشانه گرفت. در تمام شهر پیچید که ملامحمد صدر، عدالت خداوند را انکار می کند، حرف های کفرآمیز می زند، اعتقاد به خدا ندارد و…. [۱۲]این جوّ به حدی خطرناک شده بود که بیم آن می رفت، منصور حلاج دیگری به نام صدرالمتألهین به دار بی عدالتی آویخته شود! ولی در این بین، حکیم الاهی ما با دلی مالامال از توکل به حضرت دوست، تنها یک چیز ورد زبانش بود:

چون مذهب و اعتقاد، پاک است مرا

از طعنه نااهل، چه باک است مرا[۱۳]

پیشنهاد مناظره

صدرالمتألهین، عارف و عالم ربّانی و حکیم فرزانه، آماج تیرهای تهمت و نسبت های ناروایی قرار گرفت که ابدا مستحق آن ها نبود. بالاخره این تهمت ها کارگر افتاد و به تدریج بذر شک و تردید در دیانت ملاصدرای شیرازی بالا گرفت و حتی مسلمانی این اختر تابناک آسمان علم و اندیشه، زیر سؤال رفت. بنابراین، استاد ارجمند ملاصدرا، شیخ بهایی رحمه الله، برای دفع و رفع این تهمت ها و نسبت ها، پیشنهاد کرد مناظره ای علمی در حضور شخص شاه، بین ملاصدرای جوان و دانشمندان شهر برگزار گردد تا واقع امر و نادرستی این تهمت ها و نسبت ها بر همگان روشن شود و مردم کوچه و بازار ندانسته به تکفیر و لعن صدرالمتألهین نپردازند و نقشه حسودان و بدخواهان نقش برآب شده، به نتیجه نرسد.[۱۴]

هماره سربلند

مجلس مناظره و گفتگو بین صدرالمتألهین و دانشمندان شهر در حضور شاه عباس صفوی تشکیل شد. علما، یک به یک پرسش های خویش را مطرح کردند و از صدر نشین آسمان اندیشه و حکمت، ملاصدرا جواب خواستند. صدرای شیرازی با اقرار به وحدانیت حضرت باری تعالی و رسالت نبی اکرم صلی الله علیه و آله و شهادت به ولایت و وصایت ائمه هدی علیهم السلام خود را شیعه دوازده امامی معرفی کرد و سپس تک تک پرسش ها را با دلیل و