پاورپوینت کامل فرافکنی در فرهنگ و ادب فارسی ۲۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل فرافکنی در فرهنگ و ادب فارسی ۲۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل فرافکنی در فرهنگ و ادب فارسی ۲۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل فرافکنی در فرهنگ و ادب فارسی ۲۹ اسلاید در PowerPoint :

۳۳

خود کردن و عیبِ دوستان دیدن

رسمی است که سعدیا تو آوردی

(سعدی،کلیات)

فرافکنی یا برون فکنی، یکی از اصطلاحات و مفاهیم نوین
روان شناختی است که نخستین بار در آثار زیگموند فروید ــ روان شناس و روان پزشک
نامدار اتریشی ــ ضمن بحث سازوکار (مکانیسم)های دفاعی مطرح شد. اما اگر آن را،
فارغ از مباحث صرفا تخصصی و نکته سنجی های فنی، به معنای ساده اش: «افکندن
گناهِ کمبودها و تقصیرهای خود به عهده دیگران یا عوامل خارجی» و یا به معنایی
عام تر: «تسری احوال خود بر دیگران» درنظر بگیریم، مفهومی است بسیار کهن که از
دیرباز مورد توجه و اشاره اندیشمندان و صاحبنظران فرهنگ های گوناگون قرار گرفته
است و سابقه آن شاید به قدمت خود انسان برسد.

فرافکنی، به خصوص در حالات ساده و غیرپیشرفته آن، بسیار
شایع است تا آنجا که روزانه موارد متعددی از آن را می توان در گفتارها و
رفتارهای خود و دیگران آشکارا مشاهده کرد: دانش آموز تنبلی که ناکامی خود را در
امتحان به دشواری سؤال ها یا نحوه نامطلوب تدریس معلم یا غرض ورزی وی یا به
بدشانسی نسبت دهد، بازیکن فوتبال و یا طرفدار تیمی که باخت تیم خودی را در
مسابقه ــ که ناشی از بازی ضعیف و ناهماهنگی بازیکنان بوده است ــ بی جهت، به
غرض ورزی داور و جانبداری وی از تیم رقیب منسوب کند، مریضی که شدت یافتن
بیماری اش را ــ که درواقع، معلول رعایت نکردن دستورهای پزشک و بی احتیاطی و
ناپرهیزی خود وی بوده است ــ به عدم حذاقت طبیب نسبت دهد، و سرانجام سیاستمدار
و دولتمرد ناموفقی که عملکردهای ناصواب و ناکامی های خود را نتیجه مداخله های
بیگانگان و توطئه دشمنان تصور کند، کم وبیش از مبتلایان به عارضه فرافکنی اند.

فرافکنی ــ چنان که اشاره شد ــ از مفاهیم روان شناسی
مغرب زمین شمرده می شود؛ ولی این مفهوم، در فرهنگ و ادب فارسی نیز بی سابقه
نیست.

در این کتاب، با ارائه شواهد متعدد تلاش شده است سوابق و
زمینه های فرافکنی، در عرصه های گوناگون فرهنگ فارسی ــ اعم از ادب منثور، ادب
منظوم، فرهنگ مردم (فولکلور) و… ــ ردیابی شود. در این رهگذر، آثار
اندیشمندان و سخنوران نام آور ایران زمین از متقدمان گرفته (نظیر فردوسی، اسدی،
ناصرخسرو، خیام، عطار، نظامی، سنائی، خاقانی، مولوی، سعدی، حافظ، اوحدی، عبید،
صائب و…) تا متأخران (مثل وحید دستگردی، ملک الشعراء بهار، پروین اعتصامی،
نیما یوشیج، امیری فیروزکوهی و…) بررسی و تحلیل شده است.

در اینجا به عنوان نمونه، شواهدی چند از آثار سخنوران
ایرانی را که مستقیما با فرافکنی مرتبط است، به تفکیک نوع سخن، از کتاب مذکور
نقل می کنیم:

فرافکنی در نثر فارسی

گویاترین و شیواترین تمثیل درباره فرافکنی، در کلام منثور
مولانا در فیه مافیه آمده است:

… فیلی را آوردند بر سرچشمه ای که آب خورد. خود را در آب
می دید و می رمید. او می پنداشت که از دیگری می رمد. نمی دانست که از خود
می رمد… (فیه مافیه، به تصحیح بدیع الزمان فروزانفر، امیرکبیر، ص ۲۳)

و نیز:

اگر در برادر خود عیب می بینی، آن عیب در توست که در او
می بینی. عالَم همچنین (= همانند) آینه است؛ نقش خود را در او می بینی که
المؤمن مرآه المؤمن. آن عیب را از خود جدا کن زیرآنچ از او می رنجی، از خود
می رنجی. (همان، ص ۲۳)

اکنون به سخنان مراد و مقتدای مولانا ــ شمس الدین محمد
تبریزی ــ گوش جان بسپارید که در عین ایجاز در نهایت گویایی است:

مرد نیک را از کسی شکایت نیست. نظر بر عیب نیست. هر که
شکایت کرد، بد اوست. گلوش را بیفشار (= مانع سخن گفتن او شو)! البته پیدا آید
که عیب از اوست…

در هر کسی از دیده بد می نگریست

از چنبره وجود خود می نگریست

(مقالات شمس، به تصحیح محمدعلی موحّد،
خوارزمی، ص ۹۳)

و نیز:

قهر در لطف می نگرد به دیده خود؛ همه قهر می بیند… همه
گفته انبیا این است که آینه ای حاصل کن. (همان، ص ۹۳)

و خواجه نصیرالدین طوسی که پرداختن به بدی های دیگران را
نشانه قبول آن بدی ها ازجانب شخص عیبجو تلقی می کند:

… و بدان که کسی که در شَرِّ غیر خود اندیشه کند، نفس او
قبول شر کرده باشد و مذهب او بر شر مشتمل شده. (اخلاق ناصری، به تصحیح مجتبی
مینوی و…، خوارزمی، ص ۳۴۲)

فرافکنی در نظم فارسی

در بین سخن سرایان فارسی، شاید هیچ کس به اندازه مولانا،
مفهوم فرافکنی را، به گونه ای که در روان شناسی جدید بدان توجه می شود، تحلیل
نکرده است. از دیدگاه مولانا، فرافکنی، تا حدود زیادی جنبه ناخودآگاه دارد؛
یعنی آدمیان غالبا به نحوی غیرارادی و بی آنکه خود متوجه و یا مایل باشند، بدان
مبادرت می ورزند. از این رو، مولوی هوشمندانه درصدد آن است که حجاب غفلت یا