پاورپوینت کامل الحاق ایران به سازمان جهانی تجارت ۱۰۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل الحاق ایران به سازمان جهانی تجارت ۱۰۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۰۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل الحاق ایران به سازمان جهانی تجارت ۱۰۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل الحاق ایران به سازمان جهانی تجارت ۱۰۶ اسلاید در PowerPoint :

۴

مقدمه: با پذیرش درخواست جمهوری اسلامی ایران برای عضویت در
سازمان جهانی تجارت در پنجم خردادماه ۱۳۸۴، پرسش های متعددی درباره الحاق به
سازمان جهانی تجارت مطرح شده است.

هدف از این مقاله، پاسخ به مهم ترین پرسش های مربوط به
الحاق است؛ و بدین منظور، به این پرسش ها پاسخ داده می شود: فرآیند آن چگونه
است؟»؛ «چرا فرآیند الحاق طولانی است؟»؛ «از متقاضی الحاق چه درخواست هایی
می شود؟»؛ «چه درس هایی می توان از تجربه کشورهای ملحق شده آموخت؟»؛ «پیشرفت
کشورهای درحال الحاق چگونه است؟».

۱. فرآیند الحاق به سازمان جهانی تجارت چگونه است؟

موضوع الحاق در موافقت نامه مراکش برای تأسیس سازمان جهانی
تجارت، مطرح شده است. در ماده ۱۲ این موافقت نامه درباره الحاق چنین نوشته شده
است:

۱. هر دولت یا قلمرو گمرکی مجزا که در اداره روابط بازرگانی
خارجی و سایر موضوعات مطرح شده در این موافقت نامه و موافقت نامه های تجاری
چندجانبه، خودمختاری کامل داشته باشد، می تواند برحسب شرایطی که میان آن کشور و
سازمان جهانی تجارت توافق می شود، به این موافقت نامه ملحق شود. این الحاق،
ناظر به این موافقت نامه و موافقت نامه های تجاری چندجانبه منضم به آن خواهد
بود.

۲. تصمیمات مربوط به الحاق در کنفرانس وزیران اتخاذ خواهد
شد؛ همچنین، در این کنفرانس، موافقت نامه مربوط به شرایط الحاق با اکثریت۳۲
اعضای سازمان جهانی تجارت تصویب خواهد شد.

۳. الحاق به موافقت نامه تجاری میان چند طرف، مشمول مقررات
آن موافقت نامه خواهد بود.» (دبیرخانه گات، ۱۹۹۵: ۱۵)

همان طور که در ماده ۱۲ موافقت نامه مراکش ذکر شده است، الحاق به سازمان جهانی
تجارت، «برحسب شرایط مورد توافق» میان دولت درحال الحاق و سازمان جهانی تجارت
خواهد بود. بنابراین، الحاق به سازمان جهانی تجارت اساسا یک فرآیند مذاکره است
و با الحاق به سایر مؤسسات بین المللی مانند صندوق بین المللی پول و بانک جهانی
که تا حد زیادی به صورت خودکار صورت می گیرد، تفاوت دارد. (WTO ؛ به نقل از
سایت www.wto.org…، ص ۱)

فرآیند الحاق به سازمان جهانی تجارت، دشوار، پیچیده و
طولانی است. این فرآیند، از چهار مرحله تشکیل شده است: تقاضای الحاق و تشکیل
گروه کاری، تقدیم یادداشت رژیم تجاری، حقیقت یابی، و مذاکرات.

کشور متقاضی باید از ابتدا تا انتهای فرآیند الحاق، ضوابط و
الزامات سازمان جهانی تجارت و نیز درخواست های اعضای موجود را تأمین کند.
مذاکره الحاق جز در چند مورد استثنا، یکطرفه بوده، یعنی از متقاضی عضویت خواسته
شده است نشان دهد چگونه می خواهد مقررات موجود سازمان جهانی تجارت را رعایت
کند. اعضای موجود می توانند از متقاضی عضویت بخواهند سطح حمایت در بازارهای
کشورش را کاهش دهد؛ اما عکس آن معمولاً اتفاق نمی افتد.

مرحله اول: تقاضای الحاق و تشکیل گروه کاری

فرآیند الحاق با تقدیم تقاضای مکتوب و رسمی کشور متقاضی
آغاز می شود. بدین ترتیب که متولّی این کار در کشور متقاضی نامه ای برای مدیر
کل سازمان جهانی تجارت ارسال و در آن تمایل کشورش برای الحاق را ذکر می کند.
این درخواست در شورای عمومی سازمان، که از نمایندگان تمامی اعضا تشکیل شده است،
بررسی می شود. جلسات این شورا به دفعات در طول سال تشکیل می شود. معمولاً یک
گروه کاری، با حیطه اختیارات مناسب در شورای عمومی تشکیل می شود تا درخواست
الحاق را در آن بررسی کنند. اعضای این گروه، یک رئیس انتخاب می کنند. عضویت در
گروه کاری برای تمامی اعضای سازمان جهانی تجارت امکان پذیر است. تمامی اسناد
مورد بررسی، تا کامل شدن فرآیند الحاق، طی فرآیند مذاکره، محرمانه (با دسترسی
محدود) در گروه کاری الحاق باقی می ماند. در مورد درخواست کشورهای بزرگ ــ
مانند چین یا روسیه ــ کشورهای زیادی در گروه کاری شرکت می کنند؛ و درمورد
کشورهای کوچک، گروه کاری معمولاً تنها از کشورهای گروه چهار (کانادا، کشورهای
عضو اتحادیه اروپا، ژاپن و ایالات متحده امریکا) به علاوه کشورهای همسایه که
طرف های تجاری مهم متقاضی عضویت هستند، تشکیل می شود. مرحله اول ممکن است کوتاه
باشد و طی کردن آن بیش از چند ماه طول نکشد. جمهوری اسلامی ایران در حال حاضر
(شهریور ۱۳۸۴) در مرحله نخست قرار دارد. تقاضای الحاق در ۵ خرداد ۱۳۸۴ در شورای
عمومی سازمان پذیرفته و گروه کاری تشکیل شده است.

مرحله دوم: تقدیم یادداشت رژیم تجاری

مرحله دوم، آماده سازی و تقدیم یادداشت رژیم تجارت خارجی
ازطرف متقاضی عضویت است که در آن سیاست ها و نهادهای آن کشور که بر تجارت
بین الملل اثر می گذارند، توضیح داده شده است. این گزارش دربردارنده تمامی
جنبه های رژیم حقوقی و تجاری کشور متقاضی است و متن پایه برای حقیقت یابی گروه
کاری است. متقاضی عضویت، مسئول آماده سازی یادداشت رژیم تجاری است و لذا هر
تأخیری در آماده سازی آن برعهده متقاضی است. حتی اگر یادداشت اولیه به سرعت
آماده شود، اگر جزئیات آن ناقص یا قانون و اقدامات توصیف شده با مقررات سازمان
جهانی تجارت ناسازگار باشد، دوره پرسش و پاسخ متعاقب آن، به طول می انجامد.
کشور متقاضی عضویت می تواند از دبیرخانه سازمان جهانی تجارت درخواست کند
پیش نویس یادداشت رژیم تجاری را قبل از توزیع، مرور کند تا از ارائه اسناد ناقص
برای انتشار جلوگیری شود. با این حال، دبیرخانه هیچ مسئولیتی درمورد محتوای
یادداشت رژیم تجاری کشور متقاضی عضویت ندارد.

ویرایش اول یادداشت رژیم تجاری ایران در آذر ۱۳۷۶ تهیه شد؛
و از آن زمان، با توجه به تحولات صورت گرفته در مقررات و وضعیت تجاری کشور،
تاکنون چهار بار در آن تجدید نظر شده است؛ و سرانجام ویرایش پنجم یادداشت رژیم
تجاری ایران در تیرماه ۱۳۸۴ در وزارت بازرگانی تهیه شد که پس از ترجمه به زبان
انگلیسی، برای ارائه به دبیرخانه سازمان جهانی تجارت آماده است. این گزارش
همان طور که در الگوی سازمان ذکر شده، گزارشی توصیفی از وضع تجاری و اقتصادی
کشور است و شکل تحلیلی ندارد.

مرحله سوم: حقیقت یابی اعضا از طریق پرسش و پاسخ

زمانی که یادداشت رژیم تجاری میان اعضای سازمان جهانی تجارت توزیع شد، فرآیند
الحاق وارد مرحله سوم می شود که در آن اعضا برای حقیقت یابی، پرسش هایی درمورد
اطلاعات ارائه شده در یادداشت رژیم تجاری مطرح می کنند و توضیحاتی درباره
نهادهاو سیاست های کشور متقاضی عضویت،به دست می آورند. این کار نوعا چند ماه
طول می کشد. تا زمانی که یادداشت رژیم تجاری و پرسش ها و پاسخ های اولیه توزیع
نشده باشد، گروه کاری معمولاً با یکدیگر ملاقات نمی کنند. هدف از مرور تفصیلی
که طی این مرحله انجام می شود و ممکن است متضمن چند نشست گروه کاری باشد، عبارت
است از حصول اطمینان از اینکه نهادها و قوانین کشور متقاضی، بامقررات سازمان
جهانی تجارت منطبق است.

از کشور متقاضی عضویت درخواست می شود مقررات مرتبط را برای
بررسی اعضای گروه کاری ارائه کند. اگر عضوی احساس کند پاسخ های ارائه شده به یک
پرسش یا اقدامات اتخاذشده برای اصلاح یک ناسازگاری، کافی نیست، آن پرسش را در
دور بعدی مذاکرات مجددا مطرح می کند. هر چند موضوعات مطرح شده در هر گروه کاری
الحاق، با توجّه به کشور، تغییر می کند، برخی موضوعات مشترک در مباحث الحاق
مطرح می شود. برخی از این مباحث مشترک به شرح زیر است:

در متن قوانین و عملیات نهادهای دولتی، به دو موضوع گسترده
نوعا به شکل ویژه توجه می شود: درجه خصوصی سازی در اقتصاد و میزانی که مؤسسات
دولتی مسئول تنظیم فعالیت اقتصادی هستند؛ و این اقدام تنظیمی را بر مبنای
معیارها و قواعد شفاف انجام می دهند، نه بر مبنای مصلحت اندیشی قوه مجریه. در
مورد شرکت های دولتی این پرسش مطرح می شود که آیا در شرایط بازار فعالیت
می کنند یا از امتیازات و حقوق انحصاری ویژه بهره مندند. موضوع دیگر، مربوط به
حکمرانی است. در این زمینه این پرسش مطرح می شود که آیا مؤسسات ملی صلاحیت و
ظرفیت اجرای تعهداتی را که در شرایط الحاق به سازمان جهانی تجارت می سپرند
دارند یا نه. درواقع، نگرانی اصلی درمورد نقش و حوزه صلاحیت مقامات محلی است و
اینکه آیا آنها حق و فرصت بی اثر کردن تعهدات سپرده شده توسط مقامات ملی در
مذاکرات الحاق را دارند یا نه.

مرحله چهارم: مذاکرات

بعد از بررسی همه جنبه های رژیم تجاری موجود کشور درحال
الحاق، گروه کاری وارد بخش اصلی مذاکرات چندجانبه می شود که در آن شرایط ورود
برای دولت متقاضی تعیین می شود. این شرایط عبارت است از تعهدات برای مراعات
ضوابط و قواعد سازمان جهانی تجارت درصورت الحاق و دوره های انتقالی لازم برای
انجام هرگونه تغییرات ساختاری و قانونی، که برای اجرای این تعهدات، ضروری است.

در این مرحله، از متقاضی درخواست می شود جدول اولیه
پیشنهادهای مربوط به تعرفه کالاهای وارداتی و تعهدات مربوط به دسترسی به بازار
در خدمات را تقدیم کند. این جدول شامل موارد زیر است:

الف ـ جدول تفصیلی تعرفه هایی که کشور متقاضی برای کالاهای
وارداتی و تثبیت آنها پیشنهاد می کند؛

ب ـ تعهدات (و محدودیت هایی) در خدمات که آن کشور برای
فراهم کردن دسترسی به بازار می پذیرد.

علاوه بر آن، از کشور متقاضی درخواست می شود در مورد سطح
حمایت از بخش کشاورزی آن کشور تعهداتی بپذیرد. این حمایت ها در ارتباط با یک
دوره پایه مرجع (معمولاً سه سال نمایندگی قبل از درخواست الحاق) در نظر گرفته
می شود. همچنین از آن کشور درخواست می شود سایر حمایت های آن کشور برای تجارت
کشاورزی مانند یارانه های صادراتی را کاهش دهد.

زمانی که این پیشنهادها جدول بندی شدند، فرآیند الحاق وارد
مرحله نهایی آن می شود؛ و آن عبارت است از مذاکرات دوجانبه خاص میان کشور
متقاضی و هر عضو سازمان جهانی تجارت که داوطلب است در مذاکرات مربوط به سطح
تعرفه یا درجه بازبودن بخش خدمات که عضو بالقوه (آتی) پیشنهاد کرده است، وارد
شود. نتایج این مذاکرات دوجانبه در سندی ذکر می شود که بخشی از بسته نهایی
الحاق خواهد بود.

غالبا مذاکرات دوجانبه به موازات نشست های رسمی گروه کاری انجام می شود. این
مذاکرات، به پرسش ها و پاسخ های مربوط به رژیم تجارت خارجی اختصاص دارد. مرحله
مذاکرات نیز بسته به درجه بازبودن پیشنهادهای متقاضی عضویت و تقاضاهای اعضای
سازمان جهانی تجارت برای دسترسی به بازار، ممکن است طولانی باشد.

هنگامی که این مذاکرات در فرآیند نهایی شدن قرار گرفت و
کشور متقاضی تضمین هایی ارائه کرد مبنی بر اینکه قوانین و نهادهای آن با مقررات
سازمان جهانی تجارت منطبق است، پیش نویس گزارش مربوط به الحاق، شامل جدول
تعهدات توافق شده درباره کالاها و خدمات، از طرف دبیرخانه برای بررسی در گروه
کاری تهیه می شود. «بسته الحاق» بعد از تصویب در گروه کاری، به شورای عمومی
ارسال می شود. این بسته شامل سه سند و نشان دهنده نتایج مذاکرات دو جانبه و
چندجانبه است. این اسناد عبارت اند از: الف ـ گزارش گروه کاری شامل خلاصه
رویه ها و شرایط ورود و پروتکل الحاق، ب ـ جداول تعهدات دسترسی به بازار در
کالاها و خدمات که میان دولت درحال الحاق و اعضای سازمان جهانی تجارت توافق شده
است (دو سند: یکی برای کالاها و دیگری برای خدمات).

زمانی که پیش نویس گزارش هر دو گروه کاری و پروتکل الحاق و
تعهدات دسترسی به بازار در کالاها و خدمات کامل شد، با رضایت اعضای گروه کاری،
«بسته الحاق» در جلسه رسمی نهایی گروه کاری پذیرفته می شود؛ و سپس، این اسناد
برای تصویب به شورای عمومی یا کنفرانس وزرا ارائه می شود.

پس از تصمیم موافق شورای عمومی یا کنفرانس وزرا که معمولاً
تشریفاتی است، از آن کشور دعوت می شود پروتکل الحاق را امضا کند. با تصویب
شورای عمومی، بسته الحاق به عنوان سند بدون محدودیت دسترسی توزیع می شود. پس از
تصویب پروتکل الحاق در مجلس کشور متقاضی، آن کشور عضو سازمان جهانی تجارت
می شود. (میکالوپولوس، ۲۰۰۲: ۶۴ـ۶۲؛ WTO، به نقل از www.wto.org…، ص ۳ـ۲)

۲. چرا فرآیند الحاق به سازمان جهانی تجارت طولانی است؟

برای پاسخ به این سؤال، توجّه به مراحل مختلف فرآیند الحاق
و دلایل وقوع این تأخیرها ضروری است. ابتدا دلایل:

پیگیری ضعیف: مواردی پیش آمده که یک دولت گام اولیه برای
تسلیم تقاضای الحاق را برداشته و گروه کاری هم بدین منظور تشکیل داده، اما پس
از آن نتوانسته است فرآیند الحاق را با آماده سازی یادداشت رژیم تجاری یا
برداشتن گام های بعدی پیگیری کند یا اینکه بعد از گذشت مدتی طولانی، اقدام
نکرده است.

موضوعات سیاسی: مواردی هم پیش آمده ــ برای مثال، درمورد
کشورهایی مانند چین، تایوان و مقدونیه ــ که موضوعات سیاسی میان کشور متقاضی و
یک یا بیشتر از اعضای با نفوذ سازمان جهانی تجارت، تأخیرهایی ایجاد کرده است.
با توجه به وضعیت رابطه میان جمهوری اسلامی ایران و امریکا، پیش بینی می شود که
با مانع تراشی های امریکا، فرآیند پاورپوینت کامل الحاق ایران به سازمان جهانی تجارت ۱۰۶ اسلاید در PowerPoint به طول
بینجامد.

فرآیندهای ذاتا وقت گیر: حتی اگر مسایل فوق وجود نداشته
باشد، الحاق ذاتا فرآیندی وقت گیر است. آماده سازی یادداشت رژیم تجاری، برای
دولت هایی که نوعا منابع مادی و انسانی کافی ندارند، مشکلاتی جدی به بار
می آورد. اغلب کشورها درپی کمک گرفتن از کارشناسان خارجی بوده اند که نیاز مالی
آن ها از طریق مؤسسه های مخصوصِ کمک دوجانبه، از خود سازمان جهانی تجارت و از
بانک جهانی تأمین می شود.

فرآیند پرسش و پاسخ نیز وقت گیر است؛ ضعف های نهادی کشور
متقاضی هم باعث تأخیرهای طولانی می شود. از آنجا که دولت ها به دنبال ایجاد
سازگاری میان مقررات و قوانین موجود و الزامات سازمان جهانی تجارت هستند،
متمم ها یا مقررات و قوانین جدیدی را که موردنیاز است، وضع می کنند. تصویب
قوانین جدید در مجلس قانونگذاری نیز طول می کشد.

مشکلات در مرحله مذاکرات: مرحله مذاکرات ممکن است
وقت گیرترین مرحله الحاق باشد و غالبا هم چنین بوده است. بخشی از مذاکرات در
این باره است که آیا نهادها و سیاست های کشور درحال الحاق با جنبه های متعدد
موافقت نامه های سازمان جهانی تجارت سازگار است؛ و بخش دیگر، مربوط به تثبیت
تعرفه ها و تعهدات در کشاورزی و خدمات است.

تأخیرها ممکن است در هر دو طرف مذاکره رخ دهد. دولت درحال
الحاق ممکن است مایل نباشد تعهدات آزادسازی لازم را بپذیرد؛ مثلاً ممکن است
آزادسازی موانع غیرتعرفه ای را مطرح نکند یا تثبیت تعرفه ها در سطوح بسیار
بالاتر از سطوح موجود را پیشنهاد کند. از طرف دیگر، اعضا ممکن است با سطح
آزادسازی پیشنهادشده راضی نباشند یا با تأخیر در تصویب قوانین و تغییر نهادهای
کشور متقاضی منطبق با مقررات سازمان جهانی تجارت موافق نباشند.

استراتژی و تاکتیک های کشور متقاضی عضویت: استراتژی
اتخاذشده در مذاکرات الحاق در طولانی شدن فرآیند الحاق مؤثر است.

استراتژی ای که برخی کشورها در مذاکرات الحاق خود دنبال
کرده اند، عبارت است از تلاش برای آزادسازی در کمترین حدّی که برای الحاق ضروری
است. از آنجا که این کشورها نمی توانند برای بهبود دسترسی خود به سایر بازارها
مذاکره کنند، می کوشند حمایت زیادی کسب کنند تا از آن برای چانه زنی برای
به دست آوردن دسترسی بهتر در دوره های مذاکراتی آینده بهره ببرند. علاوه بر آن،
کشورهایی که از این استراتژی استفاده کرده اند ــ مانند چین و روسیه ــ احساس
می کنند طی دوره گذار که شرکت های دولتی ناکارا و در حال بازسازی هستند، حمایتِ
زیاد ضروری است. در این کشورها نوعا پیشنهادهای اولیه ای ارائه می شد که در آن،
تعرفه ها در نرخ هایی بسیار بالاتر از نرخ های مورد عمل درحال حاضر، تثبیت
می شدند.

در چندین کشور درحال گذار که اخیرا عضو سازمان جهانی تجارت
شده اند ــ مانند آلبانی، استونی، گرجستان و جمهوری قرقیزستان، لاتویا و
مغولستان ــ استراتژی متفاوتی دنبال شده است. در این کشورها، استراتژی تجارت
آزاد به عنوان بخشی از فرآیند الحاق پذیرفته شده است. این استراتژی شامل موارد
زیر است:

الف ـ تثبیت تعرفه ها معمولاً در سطوح پایین کنونی یا
موافقت با کاهش دادن و تثبیت تعرفه ها در سطوح پایین به عنوان بخشی از مذاکرات
الحاق؛

ب – موافقت با رژیم تجاری آزاد در کشاورزی و خدمات؛

ج ـ شرکت در موافقت نامه هایی مانند ضوابط خرید دولتی،
بلافاصله بعد از الحاق، که رقابت و شفافیت را در عملیات بازارهای آنها افزایش
می دهد.

الحاق چین که در ۲۰۰۱ به امضا رسید، ترکیبی از عناصری از هر
دو استراتژی بود:

از یک طرف، چین از فر