پاورپوینت کامل تاریخ و جامعه شناسی ۵۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تاریخ و جامعه شناسی ۵۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تاریخ و جامعه شناسی ۵۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تاریخ و جامعه شناسی ۵۵ اسلاید در PowerPoint :

۱

چکیده

موضوعِ مطالعه پاورپوینت کامل تاریخ و جامعه شناسی ۵۵ اسلاید در PowerPoint، شناختِ جوامع انسانی
است. این دو، از یک سو مشترکاتِ بسیاری دارند و از سوی دیگر تفاوت ها و مقتضیات
ویژه ای:

جامعه شناسی حال جوامع را بررسی می کند ــ همان طور که هست
نه آن طور که باید باشد ــ و مورخ به گذشته جوامع توجه دارد و در مورد آن به
ارزش داوری می پردازد. تاریخ برای کاوش در گذشته جوامع بشری نیاز به شناختِ
شرایط اجتماعی آن دارد. فرد و جامعه در طول زمان در تعامل با یکدیگر هستند. فرد
بر جامعه و حتما بر وقایع و رویدادهای تاریخی و علل و اسباب و نتایج حاصل از
آنها تأثیر می گذارد و متقابلاً اندیشه، باور و اعتقادات انسان ها نیز با گذشت
زمان و تغییر و تحول زندگی اجتماعی آنان متحول می شود.

بدین ترتیب، مورخان برای رسیدن به هدف تاریخ که بهینه سازی
زندگی انسان ها است، در تحلیل وقایع تاریخی از نظریات جامعه شناسان استفاده
می کنند و زمینه های روند تغییر، تحول، تکامل و پیشرفت های یک جامعه را مطالعه
می کنند و مورد تحقیق قرار می دهند و انسان ها را در تسلط بر جامعه و سرنوشتشان
تواناتر می سازند.

ضرورت پرداختن به تاریخ اجتماعی:

تاریخ، علم شناخت گذشته و گذشتگان است و افراد بشر و جوامع
انسانی برای آشنایی با گذشته و استمرار وجود معنوی و فرهنگی خود به داشتن آن
نیازمندند. موضوع تاریخ، شرح رویدادهای گذشته هر جامعه یا جهان است که با کمک
مدارک و شواهد باقیمانده از گذشتگان تحریر می شود. حال اگر علل رویدادهای گذشته
بررسی شود، تاریخ علمی خواهد بود که به تحقیق و نقد و تفسیر وقایع گذشته
می پردازد. ابن خلدون تاریخ را فنی می داند که «در ظاهر اخباری بیش نیست درباره
روزگارها و دولت های پیشین و سرگذشت قرون نخستین…؛ اما در باطن، اندیشه و
تحقیق درباره حوادث و مبادی آنها و جستجوی دقیق برای یافتن علل آنها است و علمی
است در باره کیفیات وقایع و موجبات و علل حقیقی آنها».(۲)

البته، بیشتر منابع تاریخی که در گذشته نوشته شده اند، از
نوع تاریخ نویسی روایی بوده است. امروزه نیز گروهی از مورخان، به روایی بودن
جریان تاریخ تأکید دارند.«تاریخ اساسا یک جریان روایی به مفهوم نقل حوادث،
وقایع و اعمال مردمان گذشته، به خصوص در عرصه سیاسی است که علی العموم براساس
ترتیب تاریخی و زمانی وقوع حوادث و رخدادها، یعنی به صورت کرونولوژیک یا
گاهشمارانه تدوین می شود».(۳)

تاریخ نگاران روایی، از سوی درباریان وظیفه نگارش وقایع
سیاسی و نظامی را بر عهده داشتند. بنابراین شرح وقایع دربارها، دیوان ها و
میدان های جنگ وظیفه اصلی آنان بوده است و از پرداختن به عامه مردم و نقش
گروه های اجتماعی غفلت کرده اند و به همین جهت بسیاری از مسایل تاریخی در پرده
ابهام باقی مانده و مورخ امروزی ناچار از پرداختن به حدس و گمان براساس تفسیر
دانسته های جانبی از لابلای فشرده ای از شرح رویدادهای سیاسی و نظامی است.
امروزه از یک محقق تاریخ انتظار می رود تا رویدادهای تاریخی را تحلیل نماید و
علت ها و معلول ها را جستجو کند. البته در این شکل، تاریخ روایی، ماده خام و
زمینه ساز تاریخ نویسی انتقادی به حساب می آید. مورخان برای اینکه به چرایی
وقایع تاریخی واقف شوند، ابتدا باید چگونگی آنها را دریابند. پاسخ چراهای وقایع
تاریخی در چگونگی آن ها نهفته است. اطلاعات منابع تاریخی روایی این امکان را
برای محقق تاریخ فراهم می کند تا آگاهانه تر با مسایل و رخدادهای سیاسی،
اجتماعی زمان خود رو به رو شده و مانع از لغزش ها و نابسامانی ها شود.

تاریخ برای کاوش در گذشته جوامع بشری، نیاز به شناختِ مسایل
جانبی، به ویژه رفتارهای جمعی بشر دارد. «امروزه به یاری اقتصاد سیاسی،
جامعه شناسی در سطوح مختلف آن، روانشناسی جمعی و فردی، تصویری از انسان در ذهن
داریم که به مراتب پیچیده تر از تصویری است که مورخان پیشین از تجربه های عادی
خود به دست آورده بودند».(۴)

محقق تاریخ برای تحلیل رویدادهای تاریخی می باید در
رشته های نزدیک به تاریخ، به خصوص علوم اجتماعی مطالعاتی داشته باشد. بسیاری از
مورخان بر همکاری بین رشته ها و مطالعات میان رشته ای، به ویژه در مورد تاریخ
تأکید دارند. ابن خلدون، مورخ اسلامی قرن هشتم هجری/ سیزدهم میلادی
می نویسد:«مورخ بصیر به تاریخ، به دانستن قواعد سیاست و طبایع موجودات و اختلاف
ملت ها و سرزمین ها و اعصار گوناگون از لحاظ سیرت ها و اخلاق و عادات و مذاهب و
رسوم و دیگر کیفیات نیازمند است».(۵) حال آن که مورخان اروپایی، از قرن نوزدهم
به این مطلب توجه نشان داده اند. فرنان برودل (Broudel)، مورخ فرانسوی قرن
بیستم اشاره می کند:«تاریخ صرفا شرح حوادث و وقایع گذشته نیست و باید بر
ارتباط ها و پیوندهای میان رشته ها و حوزه های مختلف فعالیت بشری نیز تأکید
کرد».(۶)

امروزه مورخان بسیاری در تحقیقات تاریخی خود به عواملِ
مختلفِ دخیل در رویدادهای تاریخی توجه نشان می دهند و علل وقوع وقایع را مشخص
می کنند. در نتیجه تاریخ های روایی جای خود را به تاریخ های اجتماعی و بررسی
تحولات سیاسی و اجتماعی داده است و مورخان سعی دارند به علل جمعی تاریخ توجه
نشان دهند.

توجه به ابعاد مختلف زندگی بشری و تعمیم آن در یافتن علت و
معلول های تاریخی و رویدادهای جوامع بشری، اولین بار توسط ابن خلدون مطرح شده
است. در واقع، ابن خلدون بنیانگذار و واضع بحق جامعه شناسی است. هر چند مورخان
معدودی چون بیرونی، مسعودی و ابن مسکویه به جوامع انسانی توجه نشان داده اند،
ولی ابن خلدون از علم اجتماع به طور مفصل سخن گفته و آن را دانش لازم برای
استفاده علم تاریخ دانسته است. ابن خلدون از ابداع روش و شیوه ابتکاری خود در
نوشتن تاریخ صبحت می کند:«کیفیات اجتماع و تمدن و عوارض ذاتی آنها در اجتماع
انسانی روی می دهد (آنها را) شرح دادم چنانکه خواننده را به علل و موجبات حوادث
آشنا می کند… بدان سان که… بر احوال نسل ها و روزگارهای گذشته و آینده آگاه
می شود».(۷) در صورتی که در اروپا، جامعه شناسی پدیده ای جدید شناخته می شود که
محدوده زمانی آن حداکثر دو قرن اخیر تعیین می شود. بدین ترتیب، با شکل گرفتن
جامعه شناسی، از توجه مورخان به شخصیت های بزرگ تاریخی کاسته شد و توجه به عامه
مردم و گروه های اجتماعی افزایش یافت. مورخان به مطالعه جنبش های جمعی توجه
نشان دادند. فوستل دو کولانژ، مورخ فرانسوی، می نویسد: «تاریخ عبارت است از علم
واقعیات اجتماعی یا همان جامعه شناسی حقیقی».(۸) البته سطح آگاهی مردم نیز در
این دوران افزایش یافت و توانستند نقش مؤثری در سرنوشت جمعی جامعه خود داشته
باشند.«آغاز تاریخ جدید از زمانی است که مردم بیشتر و بیشتری پا به عرصه آگاهی
اجتماعی و سیاسی می گذارند».(۹) تاونی (Tawney) از جمله مورخانی است که به نقش
مردم در تاریخ توجه کرده است. او معتقد است که باید به حرکت و توانایی مردم
عادی در تغییر روند جوامع ایمان پیدا کرد. آثار او «راه را برای دید تازه ای
نسبت به تاریخ و توجه به بازیگران جدیدی در عرصه وقایع گذشته گشود».(۱۰) تاونی
معتقد است: باید تاریخ سیاسی را به تاریخ اجتماعی تبدیل کرد. مورخان باید از
صحنه سیاسی دربارها و دیوان ها خارج شده وارد اجتماع شوند و به زندگی مردم توجه
کنند تا «زمینه های پهناوری را برای کاشتن و درویدن در آینده در برابرشان
گشود».(۱۱)

میشله (Michelet)، مورخ فرانسوی، نیز معتقد است: اگر تاریخ
با دقت بررسی و تحلیل شود، نقش گروه های اجتماعی در آن مشخص می شود. او با
بررسی انقلاب فرانسه می گوید:«مردم، بازیگران عمده و قهرمانان انقلاب به نظر
می رسیدند که ثمره اصلی آن توسط رهبران طبقه متوسط به دور انداخته شده
بود».(۱۲) ویکو (Vico)نیز درباره انقلاب فرانسه، به نقش جامعه توجه دارد. او
می نویسد:انقلاب فرانسه «نمونه انقلاب واقعی و حقیقی است، انقلابی که نام اشخاص
در آن ذکر نشده و قهرمان عمده نداشته … جامعه همه کار را کرد و هیچ کس رهبری
نکرد یا هیچ کس نقشه نکشید و هیچ فردی، دیگری را تحت الشعاع قرار نداد».(۱۳)

اگر هدف تاریخ را بهینه سازی زندگی انسان ها بدانیم و این
که چگونه می شود بشر به سوی سعادت واقعی رهنمون شود، باید تاریخ را در بعد
اجتماعی آن مورد بررسی قرار دهیم. لوسین فور (Febvre)می نویسد:«هرگز نباید تنها
به مطالعه فرد پرداخت، بلکه باید جوامع بشری و گروه های انسانی را بررسی
کرد».(۱۴) شرایط اجتماعی بر فرد و افراد جامعه و مسلما بر وقایع و رویدادها و
علل و اسباب و نتایج