پاورپوینت کامل اهمیت علوم انسانی برای دانشگاه های صنعتی ۳۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل اهمیت علوم انسانی برای دانشگاه های صنعتی ۳۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل اهمیت علوم انسانی برای دانشگاه های صنعتی ۳۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل اهمیت علوم انسانی برای دانشگاه های صنعتی ۳۴ اسلاید در PowerPoint :

۱

وقتی در سال ۱۳۴۴ برنامه ریزیِ تأسیس این دانشگاه صورت
می گرفت صحبت از این بود که دانشگاهی صنعتی تجهیز گردد که نیروی انسانیِ متناسب
با احتیاجات جامعه صنعتیِ آینده ایران را فراهم کند و قادر باشد با انجام
تحقیقات علمی و فنی، خود را در طراز مؤسسات مشابه کشورهای پیشرفته نگاه دارد.
الگوی موردنظر آن نظام، دانشگاه MIT امریکا بود.

اگر به وضعیت فعلی صنعت کشورمان نگاه کنیم، می بینیم
دانشگاه های ما، خصوصا چند دانشگاه صنعتی مان، در رفع نیازهای صنعت مان بسیار
کوشیده اند و در حال حاضر، صنعت ما به دست این عزیزان اداره می شود، خصوصا
فارغ التحصیلان این دانشگاه ها در رفع نیازهای صنعت بسیار مؤثر بوده اند. امّا
واقعیت این است که با آنکه دانشگاه هایی با کیفیت بالا داشته ایم، از لحاظ
تولیدِ علم، شأنی درخورِ ظرفیت های این کشور احراز نکرده ایم و از لحاظ علمی و
صنعتی هنوز به شدت به واردات از خارج وابسته ایم. چرا درحالی که ما از لحاظ
علوم پایه و علوم مهندسی بسیار جلوتر از مالزی هستیم، تنها ۲ درصد از صادرات ما
مبتنی بر فناوری های بالا است، و حال آنکه در مورد مالزی این رقم، ۷۰ درصد است؟
به نظر می رسد که یک حلقه مفقوده در کار است. مگر نه این است که ما از لحاظ چاپ
مقالات در مجلّات خارجی ارتقاء داشته ایم، پس چرا، به همان نسبت، از
وابستگی هایمان کاسته نشده است؟

به نظر بنده دلیلش این است که نسخه هایی که برای علم و صنعت
کشور نوشته ایم، نارسا بوده است. چاپ مقالات در مجلّات خارجی، که البته امری
ضروری و برای نقد فعالیت های علمی مان لازم است، بیشتر حکایت از اطلاع ما از
علوم و فنون روز می کند تا ورود عمیق مان به آنها. در واقع در زمان حال ما
بیشتر حاشیه نویس هستیم تا متن نویس؛ مشق نویس هستیم تا سرمشق نویس. وقتی وضعیت
علم وفناوری در این مملکت تغییر می کند که سرمشق نویس شویم:

گفتن نیکو به نیکویی نه چون کردن بود

نام حلوا بر زبان راندن نه چون حلواستی

متأسفانه این مطلب در برنامه ریزی ها و دادن جوایز کمتر
موردتوجه واقع شده است. آیا هرگز مشخص شده است که ما در چند دهه اخیر چه
نوآوری هایی در علم و فناوری داشته ایم؟ چند تا سرمشق نوشته ایم؟ ژاپنی ها و
چینی ها برای چند دهه مشق نویس بودند ولی اکنون در بسیاری از حوزه ها
سرمشق نویس شده اند. منظور از نهضت تولید علم، که مورد تأکید مقام معظم رهبری
است، همین سرمشق نویسی است.

نکته دیگر در ارتباط با فعالیت های دانشگاه های ما این است
که گرچه در بسیاری از موارد کارهای علمی خوبی انجام گرفته، که در مجلّات ISI هم
منعکس شده است، ولی کمتر به نیازهای داخلی کشور توجه شده است. ما هنوز بسیاری
از نیازهای علمی و صنعتی را از خارج وارد می کنیم و خود به تولید آنها اقدام
نکرده ایم، درحالی که در بسیاری از موارد می توانستیم چنین کنیم. در واقع
می توان صریحا اقلامی را ذکر کرد که ما می توانستیم در داخل تولید کنیم ولی
آنها را بدون دغدغه وارد می کنیم. گاهی هم که بعضی اقلام را تولید می کنیم،
آنقدر کیفیت آنها بد است که به ناچار سراغ نمونه خارجی آنها می رویم. غالبا خود
اطباء می گویند از فلان دارو نمونه خارجی اش را تهیه کنید. در موارد صنعتی هم
نظایر آنها را دیده ایم. مگر صنعت ما به کمک دانشگاه نمی تواند یک کنترلِ کیفیت
خوب داشته باشد و به این وضعیت اسفناک پایان دهد؟

پس، یکی از مشکلات عمده فعلی ما عدم هماهنگی بین مراکز علمی
و نیازهای جامعه است.

پیشنهاد بنده به وزارت علوم، تحقیقات و فناوری این است که
همراه با عنایت به چاپ مقالات در مجلّات خارجی، اولاً در برنامه ریزی ها به
نوآوری ها توجه بیشتر شود و برای آنها امتیازات خاص در نظر گرفته شود (البتّه
با اِعمال داوری عالمانه و بی طرفانه و جامع)، و ثانیا رفع نیازهای علمی و
صنعتی از طریق فعالیت های پژوهشی در اولویت قرار گیرد. البته، این مستلزم آن
است که وزارت متبوع به طور رسمی نیازهای صنعتی، کشاورزی، پزشکی و… را از
منابع ذیربط بخواهد و رفع آنها را از دانشگاه ها طلب کند، و هر چند سال یک بار
مرتبا گزارشی به جامعه علمی ارائه دهد که در طی آن سال ها چه نوآوری هایی صورت
گرفته و در جهت رفع کدام نیازهای ملّی توفیق به دست آمده است.

در آبان ۱۳۸۳ کنفرانسی در دانشگاه صنعتی شریف تحت عنوان
«توسعه علم و فناوری: عوامل، موانع و راهکارها» برگزار شد. در جلسه آخر کنفرانس
میزگردی برگزار کردیم و در آن یک جمع بندی از مقالات ارائه دادیم. بعد از
کنفرانس هم مقالات مورد تحلیل قرار گرفت و تعدادی نکته اساسی از آنها استخراج
شد که من در اینجا فقط به دو سه مورد از آنها اشاره می کنم:

۱. ما در زمان حاضر فاقد یک استراتژی و برنامه ملّی هدفمند،
دقیق، همه جانبه نگر و دارای پشتوانه اجرایی هستیم. جهت گیری کشور ما در علم و
صنعت، خوب مشخص نیست. مدیران ما نمی دانند ما در چه وضعیتی هستیم، به چه افقی
نگاه می کنیم و به کجا خواهیم رفت. همچنین، اولویت های پژوهشی ما مشخص نیست.
مادام که یک استراتژی جامع نگر تهیه نشود و تا زمانی که برنامه ها به طور موضعی
و ناقص تدوین شوند، اولویت های واقعی فدای مُدها خواهد شد. مثلاً در حال حاضر
در کشور ما فناوری نانو، فناور