پاورپوینت کامل امام خمینی(ره) در عراق ۹۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل امام خمینی(ره) در عراق ۹۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۹۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل امام خمینی(ره) در عراق ۹۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل امام خمینی(ره) در عراق ۹۶ اسلاید در PowerPoint :

حضرت امام خمینی(ره) پس از یازده ماه اقامت اجباری در شهر بورسای ترکیه، روز ۱۳ آبان ۱۳۴۴ برابر ۹ جمادی الثانی ۱۳۸۵ وارد عراق شد و تا روز ۱۲ مهر ۱۳۵۷ به مدت دوازده سال و یازده ماه در شهر نجف اشرف سکونت اختیار کرد و در واقع این شهر دومین محل اقامت اجباری ایشان شد. در این مدت، فعالیت های امام راحل در شهر نجف را به چند محور اصلی می توان تقسیم کرد که در این مقاله به طور گذرا، آن­ها را مرور می کنیم:

مراسم استقبال از امام

حضرت امام خمینی در روز ۱۳ آبان ۱۳۴۴ خورشیدی، همراه فرزندش حاج آقا مصطفی وارد فرودگاه بغداد شدند.[۱] دقایقی منتظر ماندند، وقتی معلوم شد کسی از مأموران به سراغشان نیامد، تاکسی کرایه کرده، به سوی کاظمین راه افتادند.

در آنجا به مسافر خانه جوادین رفتند و چون پولی نداشتند کرایه تاکسی را از صاحب مسافرخانه قرض گرفتند و پرداخت کردند. صاحب مسافرخانه آقای عبدالامیر جمالی وقتی ایشان را شناخت، بسیار تکریم و در منزل شخصی­اش از آنان پذیرایی کرد.[۲] حاج آقا مصطفی خواست خبر ورودشان را به مرحوم حاج شیخ نصرالله خلخالی، از دوستان نزدیک امام بدهد ولی شماره تلفن او را نداشت با منزل آیت الله خویی تماس گرفت و ورودشان را به کاظمین خبر داد. چون علمای نجف و کربلا از موضوع آگاه شدند، در همان ساعات اولیه، به زیارت حضرت امام شتافتند.

شب دوم، دکتر عبدالرزاق محی الدین (وزیر وحدت عراق) به حضور امام رسید و از سوی عبدالسلام عارف رییس جمهور عراق ورود ایشان به عراق را خیر مقدم گفت.[۳]

امام خمینی پس از سه روز اقامت در کاظمین، این شهر را به سوی سامرا ترک کرد و هنگام ورود به این شهر، از سوی علمای شیعه و برخی از علمای سنی و شیوخ عرب سامرا مورد استقبال قرار گرفت. پس از زیارت حرمین شریفین و یک روز توقف در سامرا، از آنجا عازم کربلا شد. استقبال مردم و علمای کربلا از امام خمینی کم نظیر بود. این مراسم به همت و ابتکار عمل مرحوم آیت الله سید محمد شیرازی انجام گرفت و او در استقبال از امام سنگ تمام گذاشت. ایشان در آن زمان شخصیت اول حوزه علمیه کربلا به شمار می آمد و در میان مردم نفوذ داشت.[۴]

بیشتر مردم و علمای کربلا، جز پیرمردان و بیماران از شهر خارج شده تا منطقه «مسیب» به استقبال امام آمدند و با احترام ویژه ایشان را وارد شهر کربلا کردند. آیت الله شیرازی محل نماز جماعت خود در صحن حرم حسینی را به حضرت امام واگذار کرد تا بدین وسیله تکریم از ایشان را کامل کند. به در خواست آقای شیرازی امام خمینی یک هفته در کربلا توقف کرد. در این مدت بعد از زیارت حرمین شریفین، بیشترین وقت حضرت امام به دیدار با علما و مردم کربلا سپری شد.[۵]

بعد از ظهر روز جمعه ۲۳/۷/۱۳۴۴ درحالی که حضرت امام خمینی توسط جمع زیادی از علما و اساتید حوزه کربلا و مردم بدرقه می شد، از این شهر خارج گردید و به سوی نجف حرکت کرد. از آن سوی (نجف اشرف) حدود هشتاد دستگاه خودرو جهت استقبال از ایشان به سمت کربلا راه افتادند. این دو جمعیت، در منطقه «خان نص» هشتاد کیلومتری کربلا و چهل کیلومتری نجف به هم رسیدند. سرنشین های خودروها، نمایندگان مراجع عظام نجف؛ حضرات آیات: حکیم، خویی، شاهرودی، سید عبدالهادی شیرازی و جمع بسیاری از اساتید و علمای اعلام حوزه نجف بودند. این مراسم، بسیار پرشور تر از مراسم استقبال کربلا بود. طلاب و فضلای جوانی که در این مراسم حضور داشتند، شعارهای انقلابی در حمایت از ایشان سردادند و در حالی که امام خمینی را مشایعت می کردند، به سوی نجف راه افتادند.[۶]

امام خمینی در میان انبوه مشایعت و استقبال کنندگان وارد شهر نجف شد. او از همان آغاز ورود، به حرم حضرت امیر مؤمنان علی علیه السلام تشرف یافت و پس از زیارت، در میان همراهان، به سوی خانه ای که مرحوم شیخ نصرالله خلخالی برای ایشان تهیه کرده بود، رفتند. این منزل، نزدیک مسجد شیخ انصاری، واقع در شارع الرسول قرار داشت و امام خمینی از اول ورود تا زمانی که از عراق خارج شد، در همین منزل سکونت داشت.[۷]

دید و بازدید از مراجع

شب نخست ورود امام خمینی به نجف، آیت الله سید ابوالقاسم خویی و آیت الله سید محمود شاهرودی به منزل امام آمدند و با ایشان دیدار کردند. آیت الله سید محسن حکیم در شب دوم به دیدار امام آمدند. این دیدارها به طور خصوصی انجام گرفت. علاوه بر این سه مرجع، اساتید، علمای اعلام، فضلا و طلاب نیز چند شبانه روز به طور مستمر و دسته جمعی به دیدار و زیارت معظم له می شتافتند.[۸]

چند روز بعد که دیدارهای خصوصی و عمومی انجام شد، حضرت امام به بازدید از آقایان مراجع و اساتید نجف پرداختند. ایشان نخست به دیدار آیت الله حکیم رفتند. بعد با آیت الله شاهرودی و آیت الله خویی در منزل ایشان دیدار کردند. سپس به بازدید از سایر اساتید و علمای اعلام مانند: آقا شیخ حسین حلّی، میرزا باقر زنجانی، میرزا حسن بجنوردی و دیگران پرداختند.[۹]

جالب این که حضرت امام خمینی در این دید و بازدیدها نیز از فرصت بهره می گرفت و در راستای اهداف انقلابی خویش استفاده می کرد. معروف است در دیدار با آیت الله حکیم که بعد از نماز مغرب و عشا در منزل ایشان انجام گرفت، وقتی صحبت از کسالت آیت الله حکیم به میان آمد، امام خمینی اظهار داشت: خوب بود برای معالجه به ایران می رفتید و در عین حال، از نزدیک اوضاع ایران را لمس می کردید. آقای حکیم در پاسخ ایشان فرمود: اگر من بروم حوزه نجف می ماند. علاوه پزشک معالج در عراق هم هست و من از اوضاع ایران هم باخبر هستم. بعد امام در مورد نهضت و مبارزه با شاه صحبت کرد و آقای حکیم معتقد بود قیام منجر به خونریزی می شود و جواب آن را نمی توانیم بدهیم. امام در جواب گفت: در راه احیای اسلام، جهاد و شهادت لازم است و خون دادن در این راه مانع و اشکال شرعی ندارد. در ادامه آقای حکیم به صلح امام حسن علیه السلام استناد کردند و امام خمینی نیز به قیام امام حسین علیه السلام و هر کدام از مبانی خود دفاع نمودند و بالاخره این جلسه به پایان رسید و این دو مرجع از هم خداحافظی کردند.[۱۰]

اقامه نماز جماعت

از روز ورود امام۱ به نجف، حاج شیخ نصرالله خلخالی از حضرت امام در خواست کرد تا نماز جماعت مغرب و عشا را در مسجد آیت الله بروجردی اقامه کنند. این پیشنهاد پس از اصرار و در خواست های مکرر مورد قبول معظم له واقع شد. این مدرسه را آقای خلخالی به دستور آیت الله بروجردی تأسیس کرده بود و تولیت آن را خود بر عهده داشت؛ مدرسه ای بود در سه طبقه، نوساز و نزدیک حرم امیرمؤمنان علیه السلام. وقتی نماز جماعت به امامت آیت الله خمینی در این مدرسه آغاز شد، اغلب اساتید، فضلا و طلاب انقلابی و پرشور درآن حاضر می شدند و به امام اقتدا می­کردند و این نماز جماعت از حیث کمیت و کیفیت، از نمازهای منحصر به فرد در شهر نجف به شمار می آمد.[۱۱]

در بعضی مواقع امام نماز ظهر و عصر را هم در این مدرسه اقامه می کرد: آیت الله شیخ محمد حسن قدیری که از نزدیک شاهد ماجرا بود نقل می کند:

«ماه مبارک رمضان در فصل گرمای نجف اشرف، ایشان (امام خمینی) برای نماز جماعت ظهر و عصر با زبان روزه به مدرسه مرحوم آیت الله بروجردی تشریف می آورند و هر روز، ابتدا هشت رکعت نافله ظهر را می خواندند و بعد نماز ظهر را با اذان و اقامه به طوری نسبتاً طولانی اقامه می کردند و بعد از تعقیب، هشت رکعت نافله عصر را می خواندند. بعد نماز عصر را با اذان و اقامه مانند ظهر می خواندند و بعد از خواندن تعقیب تشریف می بردند. این کار در آن سن و سال و با آن هوای گرم و درحال روزه، کار آسانی نبود. این وضعیت مربوط به روزهای غیر از جمعه بود. روزهای جمعه نافله ها را در منزل می خواندند و در مدرسه بدون نافله، دو نماز را جمع می کردند و اجازه اذان برای نماز عصر نمی دادند.»[۱۲]

از آن روز که حضرت امام در این مدرسه به نماز جماعت پرداخت، شور و حال عجیبی در میان طلاب ساکن پیدا شد. در آن زمان یک قرآن آریامهری در کتابخانه این مدرسه بود که از طرف رژیم شاه به آنجا هدیه شده بود. طلاب این قرآن را از کتابخانه خارج کردند و آن را به کنسولگری ایران در کربلا فرستادند و پس دادند.[۱۳]

تألیف و تدریس امام خمینی در نجف

از دلایل تبعید امام به نجف از سوی رژیم شاه این بود که آنان گمان می کردند با بودن مراجع بزرگی مانند آیت الله حکیم، آیت الله شاهرودی، آیت الله سید عبدالهادی شیرازی و آیت الله خویی، شخصیت علمی و انقلابی ایشان تحت الشعاع قرار گرفته و با مرور زمان از محوریتش می کاهد و سرانجام انقلاب و امام به فراموشی سپرده می شود. حتی بعضی از نزدیکان و شاگردان امام سخت نگران این موضوع بودند که مبادا امام درسی را شروع کند و از عهده این کار بر نیاید و دشمن به اهداف پلید خود دست یابد.[۱۴]

اما وقتی درس خارج فقه امام آغاز شد، به رغم مخالفت ها و کارشکنی هایی که انجام گرفت، ایشان خیلی زود ابعاد وجودی خویش را نشان دادند و موجب جذب اساتید و فضلای بسیاری به حلقه درسی خویش شدند.

از سوی دیگر، چون بیشتر مراجع و اساتید بزرگ نجف شاگردان آیات عظام: میرزای نایینی، شیخ محمد حسین کمپانی وآقا ضیاء عراقی بودند، حضرت امام در ضمن تدریس، افکار و اندیشه ها و مبانی فقهی و اصولی آنان را به نقد کشیدند و این برای اساتید و مراجع نجف قابل تحمل نبود. به طوری که آیت الله خویی از طریق دو نفر از فضلا به امام پیام فرستادند که اگر امکان دارد شما نظرات اساتید ما را نقد نکنید؛ زیرا مطالب این بزرگان زیر بنای نظریات ماست. امام نیز پاسخ دادند: یک طلبه محقّق باید کلمات محققان بزرگ را نقد و بررسی بکند و چون نجف همین چند نفر را دارد، به نظرم آمد بحث های این آقایان را مطرح بکنم. بنابراین، خوب است آقایان نسبت به مبانی خودشان فکر دیگری بکنند و یا در پاسخ بعضی دیگر فرموده بود: نقد افکار و مبانی بزرگان نوعی تعظیم و تکریم از آنان است.[۱۵] به همین خاطر و به سبب بعضی از ویژگی هایی که درس ایشان داشت بعضی از شاگردان و مقرّرین آیت الله شاهرودی و آیت الله خویی شیفته درس ایشان شدند.[۱۶]

روش تدریس

از روش های منحصر به فرد حضرت امام در تدریس این بود که ایشان حدود یکی ـ دو ساعت مانده به درس، دیدارهای خود را تعطیل می کرد و کسی را به حضور نمی پذیرفت و درباره موضوع درسی آن روز تحقیق و مطالعه می کرد. همچنین بعد از درس هم برنامه ملاقات نداشتند؛ زیرا مطالبی را که در تدریس عنوان کرده بودند، می نوشتند و یادداشت می کردند. علاوه، مطالب را به زبان عربی می نگاشتند، بدون این که کوچک ترین خط خوردگی داشته باشد.[۱۷]

بنابراین، تقریباً همه آثار ایشان؛ مانند کتاب البیع در پنج جلد، تحریر الوسیله در دو جلد، مکاسب محرمه در دو جلد، الخلل فی الصلاه و غیرآن، با قلم خود امام به صورت رسا و شیوا نگاشته شده است و این در حالی است که آثار و تألیفات مراجع دیگر به وسیله شاگردانشان تقریر شده است.

طرح مبانی حکومت اسلامی

از جمله برکات مهم حضور امام در حوزه علمیه نجف، طرح «مبانی حکومت اسلامی» یا همان «ضرورت ولایت ولی فقیه جامع شرایط در عصر غیبت امام معصوم:» است این بحث ابتکاری در ضمن مطالب باب بیع از مکاسب شیخ انصاری، در سیزده جلسه از تاریخ ۱/۱۱/۱۳۴۸ تا ۲۰/۱۱/۱۳۴۸ (برابر ۱۳ ذی قعده ۱۳۸۹ تا ۲ ذی حجه ۱۳۸۹) توسط معظم له برای حاضران در جلسه و شاگردان عنوان شد که در فضای غیر سیاسی آن روز حوزه نجف یکی از کرامات امام به شمار می آید. این موضوع کاملاً جنبه سیاسی داشت. به همین سبب واکنش ها و مخالفت های برخی محافل را برانگیخت ولی حضرت امام با قدرت و صلابت ستودنی، به ادامه و تکمیل آن همت گمارد.[۱۸]

حضرت امام خمینی در آغاز این بحث تاریخی، در مورد اثبات ولایت فقیه می فرماید:

«… ولایت فقیه از آن موضوع هایی است که از مجرد تصورش، تصدیق آن لازم می آید و هیچ نیازی به اقامه برهان ندارد؛ به گونه ای که هرکس عقاید و احکام اسلام را به طور مجمل و کلی قبول داشته باشد، ناخودآگاه ولایت فقیه را قبول خواهد کرد…»[۱۹]

امام در ادامه این بحث به منشأ فراموش شدن این اصل مهم اسلامی در میان مسلمانان می پردازد و آن را توطئه و تبانی و تلقین از جانب دشمنان اسلام و استعمارگران در طول تاریخ معرفی کرده و می گوید:

«… امروز که این موضوع به ورطه فراموشی سپرده شده و نیاز به دلیل و برهان پیدا کرده است، چون اوضاع اجتماعی مسلمانان عموماً و اوضاع حوزه های علمیه و علما خصوصاً در اثر تبلیغات و تلقّیات سوء دشمنان تغییر یافته است. آن ها شب و روز به گوش ما خواندند و تلقین کردند که اسلام دین جامعی نیست، دین زندگی نیست، برای اداره جامعه برنامه ای ندارد. اسلام فقط مانند دین مسیحیت برای مسائل فردی مثل حیض و نفاس و اخلاق قوانینی دارد. در حالی که اصلاً این گونه نیست، اسلام حکومت دارد و تشکیل حکومت از ضروریات دین اسلام است… و ما موظفیم برای تشکیل حکومت اسلامی جدیت کنیم… بعضی را می بینیم که درحوزه ها نشسته اند و به گوش یکدیگر می خوانند که این کارها از ما ساخته نیست، چکار داریم به این کارها؟! ما فقط باید دعا کنیم و مسأله بگوییم! این افکار، آثار تلقینات بیگانگان است…»[۲۰]

حضرت امام خمینی در ادامه وارد بحث اصلی می شود و در جهت تکمیل آن، ابحاث مسبوطی را از کتاب و سنت (آیات و روایات) مطرح می نماید.[۲۱]

برنامه زیارتی امام خمینی

از سیره های جالب حضرت امام خمینی در نجف، که برای خیلی ها تازگی داشت، چگونگی زیارت ایشان بود. ایشان هر شب به طور مرتب در ساعت معینی به حرم امیر مؤمنان علیه السلام مشرف می شدند که این ساعت، به حسب غروب در تابستان و زمستان فرق داشت. این وقت ها به قدری دقیق و منظم بود که اغلب طلاب و فضلا و حتی مغازه­دارهای مسیر، ساعت کاری و بحث های خود را با آن تنظیم می کردند.[۲۲]

حضرت امام هنگام ورود، نخست سلام کوتاهی می داد، بعد جلو می آمد، مقابل ضریح قرار گرفته و آن را می بوسید، بعد خود را در سمت پشت سر رأس مطهر قرار می داد و آنجا می ایستاد، در حالی که با دست شبکه ضریح را می گرفت و سرشان پایین بود، زیارت امین الله می خواند. پس از زیارت، چند قدم عقب تر می رفت که معمولاً جا برایش نگه می داشتند و آنجا می نشست و زیارت جامعه کبیره را از روی مفاتیح می­خواند. این روش، از چیزهایی بود که تا آن زمان در نجف متداول نبود که مراجع و علما از روی مفاتیح زیارت بخوانند بلکه آن را تا حدودی کسرشأن می پنداشتند. در نهایت، امام دو رکعت نماز تحیت و دو رکعت نماز زیارت می خواند و دعا می کرد[۲۳]. در ایام ماه محرم، زیارت عاشورا هم به برنامه زیارتی امام اضافه می شد و این زیارت را هر روز ساعت نه صبح در حرم می خواند.[۲۴]

مجموع زیارت حضرت امام در حرم امیر مؤمنان به طور متوسط نیم ساعت تا چهل و پنج دقیقه طول می کشید، آنگاه به منزل برمی گشت. چون مسیر میان حرم و منزل نزدیک بود، معمولاً رفت و آمد امام پیاده انجام می گرفت و آقای فرقانی یکی از اعضای بیت، همیشه ایشان را همراهی می کرد.[۲۵]

علاوه براین، حضرت امام هر هفته، شب های جمعه به طور