پاورپوینت کامل کارنامه سفر به نجف ۱۱۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل کارنامه سفر به نجف ۱۱۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۱۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل کارنامه سفر به نجف ۱۱۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل کارنامه سفر به نجف ۱۱۱ اسلاید در PowerPoint :

اذن دخول

آنها پیاده و ما سواره؛ گرچه همه زائر بودیم، اما تفاوت بسیار بود و پاداش نیز متفاوت. آنها با چهره و لباس غبارآلود و ما آراسته. در حالی که نظاره گر صفا و صمیمت و ساده گی شان بودیم، از کنارشان عبور می کردیم تا شاید پیش از غروب آفتاب خود را به آستان مقدس نجف برسانیم. اما گذر از کنار هر کدام چیزی جز غبطه بر ما نمی افزود. زائر راستین، آنان بودند که به عشق زیارت امیرمومنان (ع) پرچم ارادت بر دوش، با پای پیاده و گاه برهنه راهی حرم علوی بودند.

سفر متفاوتی برایم رقم خورده بود که به درخواست مدیر مسئول محترم انجام شد و صرفا برای زمینه سازی و برنامه ریزی باهدف غنای بیشتر این فصلنامه، که تازه متولد شده بود و می خواست عهده دار نشر و توسعه فرهنگ زیارت عتبات عالیات باشد. همراهی «حجت الاسلام عبدالرحیم اباذری» و دوست دیگری نیز نشاط کاری سفر را مضاعف می ساخت. قرارمان نیز در وهل اول، کار و بعد زیارت بود. از این رو می توانستیم سفر را یک سفر کاری بنامیم و این گزارش را نیز یک «کارنامه». گرچه ثمرات این سفر نتیجه تلاش جمعی بود؛ از این رو به دلیل انتخاب اول شخص برای زبان این نوشتار، از مدیر اجرایی فصلنامه پوزش می خواهم.

این سفر هشت روزه در دهه پایانی بهمن ۱۳۸۸ انجام شد و تلاقی آن با روزهای پایانی صفر ۱۳۱ توفیق مضاغفی بود. درست وقتی وارد نجف اشرف می شدم که در آستانه رحلت پیامبراکر م (ص) بود؛ زمانی که آن را ایام زیارتی امیرمومنان (ع) می شمرند و سیل جمعیت به سمت این آستان سرازیر بود. گزارش نویسی از سفر سبک خاصی دارد و بیشتر، گزارش وقایع و مشاهداتی است که هر روز انجام می گیرد و نویسنده با مهارت خود، آن را روایت می کند که گاه با حاشیه های کوتاه و بلندی نیز همراه است. این گزارش یک تفاوت شکلی با سفرنامه های دیگر دارد: با دو بخش کردن سفر به نجف و کربلا به صورت موضوعی، تمام مشاهدات روزهای مختلف در همان موضوع گزارش می شود. البته در حاشیه زیارت این دو شهر مشهور، از شهرها و اماکن دیگری نیز بازدید شد که در ضمن این دو بخش اصلی از آن یاد می شود. از این رو، دیدار از «زید بن علی» و «ذی الکفل» را در این بخش روایت می کنم و همچنین زیارت از کاظمین و سامرا را در بخش دوم. هم چنین برآنم تا از توضیح نکات مشهوری که غالب مخاطبان از آن اطلاع دارند نیز پرهیز کنم.

حرم شناسی

به اعتراف هر زائر نجف، آستان علوی هیبت خاصی دارد که برگرفته از هیبت صاحب حرم است. به گفته آیت الله کشمیری: «نجف چیز دیگری است؛ اگر اعلم علما به آن جا بیاید، مانند طلبه ای خواهد بود».

در آستان سالار مؤمنان، نشانه ها و مکان هایی هست که رنگ و بوی علوی دارد و شناخت آن برای هر زائری شایسته است. مساجد و مقابر صحن و حرم مطهر، یکی از بخش های مهم سفر در روزهای اقامتم در نجف بود که می تواند برای مخاطب این نوشتار مفید باشد.

۱. مسجد الرأس: این مکان در ضلع غربی حرم قرار دارد که پیشتر، از سمت غربی صحن نیز بدان راه بود. قرارگرفتن این بخش در سمت سرِ حضرت امیرمومنان (ع) سبب نام گذاری این مسجد است؛ گرچه وجود برخی از روایات مبنی بر دفن سر امام حسین (ع) در بخش بالاسر نیز ممکن است دلیل این نام گذاری باشد. ساخت این مسجد را به غازان بن هولاکو یا شاه عباس اول نسبت می دهند. در سال ۱۲هجری مسجد قدیمی تخریب شد تا در طرح بزرگ توسعه حرم، داخل رواق مقدس قرار گیرد.

۲. مسجد خضراء: این بنای قدیمی در ضلع شمال شرقی صحن مطهر قرار گرفته و دو درب دارد: درب نخست در سوّمین ایوان سمت راست از باب مسلم بن عقیل (ع) است و درب دیگر به فضای بیرون صحن باز می شود. بنای فعلی مسجد به دستور آیت الله خویی انجام شد. ایشان در این جا فقه و اصول تدریس می کرد و مدت ها اقامه جماعت می نمود و سرانجام پیکر پاکشان در جوار آن به خاک سپرده شد.

۳. مسجد عمران: این مکان قدیمی در شمال صحن قرار دارد و عمران بن شاهین خفاجی، معاصر عضدالدوله دیلمی، برای وفای به نذر خود، آن را بنا کرد. درب بزرگ، پنجره ها و مشبک های چوبی، جلوه زیبایی به بنا داده است. در رواق غربی مسجد، آیت الله سیدکاظم یزدی (صاحب عروه) مدفون است. وقتی به مسجد عمران رفتم، بازسازی آن هنوز ادامه داشت.

. مقابر: شخصیت های بنام بسیاری در ایوان اصلی و حجره های پیرامون صحن امام به خاک سپرده شده اند که زیارت و قرائت فاتحه بر مزار آنان شایسته است. هم چنین نام برخی دیگر از شخصیت ها نیز در کتاب ها وجود دارد. کتاب «معارف الرجال» از شیخ

محمد حرزالدین (متوفی ۱۳ق) یکی از فاخرترین آثاری است که اطلاعات ارزشمندی در متن و حاشیه آن درباره تاریخ حرم می توان یافت. بر اساس نکات مندرج در این کتاب، مفاخر ذیل نیز در آستان علوی مدفون هستند:

عضدالدوله دیلمی (متوفی۳۷۲ق) در سرداب واقع در ایوان طلا و پایین پای امام مدفون است و میرزا هادی خراسانی (متوفی۱۳۳ق) آن را دیده است. خراسانی همچنین از وجود قبر میرداماد (۱۰۱ق) میرفندرسکی (متوفی ۱۰۰ق) و میرعماد خطاط (متوفی ۱۰۲ق) در ایوان طلا گزارش می دهد.[i]

حرزالدین، سوگمندانه از حادثه ای در سال ۱۳۱ چنین گزارش می دهد که در تخریب و بازسازی صحن و سرداب های آن به دستور سلطان عبدالحمید عثمانی، قبرهای بسیاری ویران شد. سنگ نبشته های برآمده از زیرزمین، متعلق به سلطان معزالدین (متوفی ۷۹۱ق) شاهزاده سلطان بایزید (متوفی ۸۰۳ق) و برخی دیگر بود که تمامی آنها محو شد.[ii]

یک نکته: پس از فروپاشی حکومت صدام به دلیل فروکاستن اختلافات، نماز جماعت رسمی در صحن علوی تشکیل نمی شود و هر کاروان ایرانی در وقت نماز، برای خود صف و جماعتی تشکیل می دهد و روحانیون محترم کاروان نیز اقامه جماعت می کنند. در این سفر مشاهده کردم که بعثه مقام معظم رهبری در یک اقدام پسندیده، به هنگام نماز صبح، نماز جماعت واحدی را برگزار می کند که غالب زوار ایرانی و حتی عرب زبان در آن حضور دارند. نماز جماعت را نیز مسئول محترم بعثه در نجف اشرف یا یکی از روحانیون ایرانی اقامه می کند. پس از نماز نیز به صورت متمرکز زیارت امین الله خوانده می شود. امید است این برنامه پسندیده ادامه یابد.

مزارها و مکان ها

۱. وادی السلام: پیش از طلوع آفتاب، فرصت خوبی برای رفتن به وادی السلام بود. مزار دو پیامبر بزرگ حضرت هود و صالح (ع) زائران بسیاری داشت، بنای مقبره، قدیمی و بدون هیچ تغییری است. این دو از معدود انبیایی هستند که در قرآن و در کنار بیست و چهار نبی دیگر، از ایشان یاد شده است. گویا هود و صالح دو پیامبر عرب در دوره میان نوح و ابراهیم هستند و قرآن آن دو را پس از نوح یاد می کند. [iii] دو روایت وجود دارد که از وصیت امیرمؤمنان (ع) مبنی بر تعیین محل دفن ایشان در کنار قبر هود و صالح گزارش می دهد که با استناد به آن ها، زیارت این دو پیامبر در نجف مستحب شمرده شده است.[iv]

در وادی السلام، دو مقام به نام های امام صادق (ع) و امام زمان (عج) نیز وجود دارد که با در بسته آن مواجه شدم. به دنبال قبر آیت حق سید علی قاضی (۱۲۸۲ ۱۳ق.) بودم که یکی از کارگران مرا بر سر قبر رئیس علی دلواری (۱۲۹-۱۲۰ش) برد. او رهبر مبارزه مردم دلیر تنگستان و بوشهر بر ضد دولت استعمار بود و پیکرش را پس از شهادت از بوشهر به این مکان انتقال داده و دفن کردند.

به فاصله چند متر، مرقد آیت الله سید علی قاضی مرا به سمت خود کشاند. نسبت به سال قبل، تغییر محسوسی کرده بود. سنگ قبر بزرگی از مرمر به ارتفاع چهل سانتی متر بر روی قبر این عارف نهاده بودند و اطراف آن نیز که مزار خاندان اوست، با موازییک مرمت شده بود. قبر سید حسین قاضی، پدر والای سید علی قاضی را نخستین بار بود که می دیدم. گویا مرحوم قاضی طباطبایی خود وصیت کرده بود که پایین پای پدر دفن شود. به هر حال مربی نخست و جوهره حرکت و سلوک مرحوم قاضی، پدر ایشان بود.

۲. مقام امام زین العابدین (ع): در بخش غربی حرم، محله عماره قرار دارد و در منتهی الیه آن، بارگاهی است با گنبدی فیروزه ای رنگ که به مقام امام زین العابدین (ع) مشهور است. در متون روایی، به زیارت ایشان از مزار امیرمؤمنان (ع) اشاره شده و از زیارت امین الله یاد کرده اند. [v] بنای مقام، قدیمی است و نیاز به بازسازی دارد؛ اما متأسفانه با توجه به پروژه توسعه مقام صافی صفا، خبری از تعمیر یا بازسازی این مقام نیست!

۳. صافی الصفا: این بنا در بخش جنوبی مقام زین العابدین (ع) قرار دارد. ساختمان قدیمی آن تخریب شده و بر روی تابلویی بزرگ، به پروژه نوسازی عبد صالح خدا «اثیب یمانی» اشاره شده است.

به گزارش دیلمی، همزمان با خلافت امیر مؤمنان (ع) پیکری را از یمن به نجف منتقل می کنند. آوردن این پیکر از سوی فرزندان این شخصیت یمنی، با حضور امیرمؤمنان (ع) همراه و با نظارت حضرت، او را بخاک می سپارند. درباره علت انتقال پیکر مرد یمنی گفته شده است که او وصیت کرده بود تا جسدش را به «غری» انتقال داده و به خاک بسپارند؛ زیرا در این سرزمین فردی (امیر مؤمنان) دفن خواهد شد که بسیاری مشمول شفاعت او خواهند گردید. [vi] گویا این فرد یمنی همان «اثیب یمانی» است که به «صافی صفا» معروف است.

بحر نجف در بخش غربی صافی صفا قرار دارد و اخیرا بزرگراهی نیز در حاشیه آن ایجاد شده که به جاده نجف – کربلا متصل می شود.

. مزار شیخ طوسی: در بخش شمالی صحن علوی و در سمت چپ شارع الطوسی، مسجد و مرقد شیخ طوسی (متوفی۰ ق) قرار دارد. این مکان یکی از محوری ترین مراکز علمی نجف اشرف به شمار می رفت. آخوند خراسانی در این جا تدریس می کرد و تعداد شرکت کنندگان در درس اصول او تا آن زمان بی سابقه بوده است. این تعداد را در آخرین دور درسی اصول وی، از هشتصد تا هزار نفر هم گفته اند. در حال حاضر، تعمیر و نوسازی ساختمان و همچنین گنبد این مزار با جدیت و سرعت و زیبایی تمام در حال انجام است.

. مزار آل بحرالعلوم: در بخش شمالی مسجد شیخ طوسی، مزار سید محمد مهدی بحرالعلوم (۱۱-۱۲۱۲ق) می باشد او رئیس حوزه علمی نجف و مرجع شیعیان در روزگار خود بود. در جوار مدفنش، بسیاری از خاندان او مدفونند که تعداد زیادی از آنان از شهدای دوره حکومت بعثی هستند و تصاویر آنان در این مکان نصب شده است.

. گنبدهای فیروزه ای عماره: وقتی از باب طوسی بیرون آمدم، در سمت چپ، چند گنبد کوچک فیروزه ای مرا به سمت خود کشاند. محله عماره در شمال غرب حرم واقع است که سال ها محل اقامت و آمد و رفت شخصیت های بزرگ شیعی بوده و اکنون نیز مزار برخی از آنان در همین جاست.

مزار شیخ جعفر کاشف الغطاء (متوفی ۱۲۲۸ق.)، از بناهای قدیمی این محل است که در کنار مسجد کاشف الغطاء قرار دارد؛ با ساختمانی زیبا و سقف های چشم نواز. طلبه های بسیاری درون مسجد مشغول بحث بودند که از رونق علمی آن گواهی می داد. در جوار مزار شیخ، شخصیت هایی از خاندان کاشف العظاء مدفون هستند.

به فاصله کمی، سه گنبد فیروزه ای دیگر کنار هم قرار دارد؛ که اولی مزار شیخ محمد حسن صاحب جواهر (متوفی ۱۲ق) است. این عالم والاقدر شیعه در مقبره ای که خود ساخته بود، دفن شد. در جوار مرقد شیخ، مسجدی است که در آن نماز جماعت و محفل درس وی برقرار بوده است.

روبه روی مرقد صاحب جواهر، مزار ناشناخته ای بود که نه تابلویی داشت و نه اهالی از آن اطلاعی داشتند. ازچند نفر مقیم آن جا هم که پرسیدم، بی فایده بود. گویا این مکان بنا بر تصریح محمد حرزالدین، مقبره سادات آل قزوینی است.[vii] سومین گنبد فیروزه ای، مزار عالم شیعه سید حسین کوه کمری معروف به « سید حسین ترک» (متوفی ۱۲۹۹ق) است او پس از وفات شیخ انصاری یکی از مراجع شیعه به شمار می آمد.

مساجد و مدارس

۱. مسجد هندی: شارع الرسول یکی از مهم ترین خیابان های نجف است. درست در مقابل باب القبله، در دو سمت خیابان و محله های متصل به آن ده ها مسجد و مدرسه قرار دارد.

در سمت راست ورودی خیابان، مسجد هندی است که یکی از محوری ترین مساجد شهر در اقامه نماز و برپایی محافل درس است.

بسیاری از شخصیت های حوزوی، نماز را در آن جا اقامه می کردند: شیخ علی زاهد قمی (متوفی۱۳۷۱ق) در آن جا به اقام جماعت می پرداخت و عالمانی چون آقا ضیاءالدّین عراقی، محمّدحسین غروی اصفهانی، سید محسن حکیم، میرزا عبدالهادی شیرازی، سید محمود شاهرودی و سید ابوالقاسم خویی به او اقتدا می کردند. پس از ایشان سید محمود شاهرودی عهده دار نماز جماعت آن جا شد.

در ایام اعتکاف، معتکفین در مسجد هندی اقامت می کنند. مرحوم شیخ عباس قمی در مناسبت های مختلف در این مسجد منبر می رفت؛ ازجمله در عصرهای ماه مبارک و صبح های دهه اول محرم. به گفته فرزند ایشان منبر شیخ هم حکم درس را داشت که در ساعت معینی برگزار می شد و بسیاری از علما و بزرگان نجف مانند آیت اللّه سید ابوالحسن اصفهانی نیز در آن شرکت می کردند.

درس های عالی متعددی در آن جا برپا می شد. خاطره مرحوم آقای دوانی را پیشتر خوانده بودم که در دوران جوانی، امام خمینی (ره) را در این مسجد دیده بود. او می نویسد که در این مسجد، بعد از درس آقای اصفهانی، درس آیت الله حاج شیخ محمدعلی کاظمینی خراسانی بر پا می شد. دیدم یک آقای بزرگواری با قیافه آراسته، محاسن مشکی و قامتی رسا، آمدند در پشت یکی از ستون های قطور مسجد هندی جانمازشان را درآوردند، دستمال سفیدی پهن کردند و مهر را گذاشتند و دو رکعت نماز خواندند. بعد از نماز در حالی که ذکر می گفتند گوش می دادند به درس آیت الله شیخ محمدعلی کاظمینی. از همان جا با صدای بلند یک اشکالی به آقای کاظمینی کردند. ایشان هم از همان جا جواب داد. امام قانع نشدند و دوباره اشکال کردند. این اولین باری بود که بنده از هفت هشت قدمی، امام را دیدم و متوجه شدم که نویسنده کتاب «کشف الاسرار» ایشان است.[viii]

در حال حاضر سید محمد تقی حکیم پیش نماز آن جاست. وقتی ظهر به آن جا رفتم، مسجد پر بود از نمازگزاران عرب و طلبه. در دهه اخیر هر زمان که برای نماز به آنجا رفتم، ایشان نماز را اقامه می کرد.

۲. مسجد شیخ انصاری: این مکان مقدس که به «مسجد ترک» نیز معروف است، در محله حویش، در شارع الرسول قرار دارد. این مسجد به توصیه شیخ مرتضی انصاری (متوفی۱۲۸۱ق) ساخته شد. در تاریخچه ساخت آن نوشته اند که یکی از مقلدین شیخ در مسیر خود به مکه، در نجف وجه قابل توجهی (غیر از خمس) را تقدیم شیخ می کند تا برای خود خانه ای بخرد و از مستأجری رهایی یابد. شیخ نیز با آن پول، این مسجد را می سازد. آن تاجر در بازگشت از حج، وقتی از خرید خانه جویا می شود، شیخ مسجد را به او نشان می دهد و در پاسخ به اعتراض و تعجب او می گوید: چه خانه ای بهتر از این مکان مقدس که عبادت خدا در آن می شود؟! ما به زودی از این دنیا کوچ می کنیم؛ اگر با آن پول، خانه می خریدم، بعد از من به ورثه منتقل می شد؛ ولی این خانه (مسجد) باقی و ثابت است و به کسی منتقل یا بخشیده نمی شود، و خرید و فروش نمی گردد.[ix]

مسجد شیخ از همان آغاز، محل درس نیز بود سید کاظم یزدی، سید عبدالهادی شیرازی و سیدمحمد حجت کوه کمره ای در آن جا تدریس داشتند. امام خمینی (ره) سلسله درس های خارج فقه خویش را در آبان در این مسجد آغاز کرد که تا زمان هجرت از عراق به پاریس ادامه داشت. همچنین این مسجد شاهد اقامه جماعت از سوی امام نیز بوده که با حضور فضلای برجسته حوزه همراه می شد می گویند مرحوم آیت الله طبسی نجفی، به منظور تأیید و تجلیل و تثبیت موقعیت امام، نماز جماعت خود را در حرم مطهر امیرمؤمنان (ع) تعطیل کرد و در نماز جماعت امام شرکت می نمود.

پیش از ظهر به آن جا رفتم و دیدم که مسجد بازسازی شده و فرش های زیبایی در آن پهن کرده بودند. مسجد پر بود از طلبه های عرب و غیر عرب که حلقه های بحث را تشکیل داده بودند. رونق علمی این مسجد برایم جالب و نو بود. در سفرهای قبل، چنین ندیده بودم. یکی از طلبه های پاکستانی مقیم مدرسه شیخ می گفت این بازسازی مرهون آیت الله خامنه ای است. وقتی از امام جماعت کنونی مسجد جویا شدم، گفت که دو نفر اقامه جماعت دارند: ظهرها آیت الله مرعشی و غروب نیزآیت الله سید مهدی خرسان. تا نماز ظهرآن جا ماندم و نماز را به امامت آقای مرعشی اقتدا کردم. جمعیت نیز زیاد بود. در شمال مسجد، مدرسه شیخ انصاری قرار دارد که امروزه محل سکونت طلبه هاست.

۳. مدرسه سید: این مدرسه در محله حویش واقع است و دو درب دارد که درب اصلی آن، در کوچه منتهی به خانه آیت الله سید عبدالهادی شیرازی قرار دارد.

مدرسه سید، به دستور مرجع دینی سید محمد کاظم یزدی (صاحب عروه) در سال ۱۳۲۷قمری ساخته شد. این مدرسه در میان مدارس موجود، بهترین و زیباترین معماری را داراست؛ مدرسه ای در دو طبقه با ۸۰ حجره کوچک یک نفره و کاشی کاری هنرمندانه. با مراجعه به مدرسه، خادم درب آن را گشود؛ اما به دلیل انجام تعمیرات، به سختی راهم داد. با لطف او گشتی در مدرسه زدم و محو کاشی کاری هنرمندانه مدرسه و کاشی های فیروزه ای حجره های آن شدم که خاطره حضور بیشتر بزرگان حوزه نجف در آن ثبت است. آنان یا در این مدرسه تحصیل کرده یا به تدریس پرداخته اند. خادم مدرسه دستم را گرفت و درب دوم مدرسه را نشانم داد. این درب، درست به کوچ پشت منزل امام خمینی (ره) باز می شد. همراهی خادم به