پاورپوینت کامل تل زینبیه و حضرت زینب سلام الله علیها ۴۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تل زینبیه و حضرت زینب سلام الله علیها ۴۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تل زینبیه و حضرت زینب سلام الله علیها ۴۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تل زینبیه و حضرت زینب سلام الله علیها ۴۶ اسلاید در PowerPoint :

نگاهی به شخصیت حضرت زینب (سلام الله علیها) [۱]

دُخت فاضل امام علی بن ابی طالب (ع)، بانوی جلیل القدر، عقیله الهاشمیین، زینب کبری (س) منزلتی بزرگ و جایگاهی متمایز دارد. او از زمر زنان عالمه، عابده، زاهده و عفیفه ای است که موفّق به دیدار چهار تن از امامان علیهم السّلام گردید. شخصیت ممتاز او موجب شد تا امام علی (ع) عنایتی فراوان و متفاوت از سایر دخترانش به وی داشته باشد.

یحیای مازِنی گوید:

من روزگاری دراز در مدینه و در جوار امیرالمؤمنین زندگی می کردم و خانه ام نزدیک خان دخترشان زینب بود؛ ولی به خدا سوگند، نه قد و بالایی از او دیدم و نه صدایی از او شنیدم. هر زمان که می خواست به زیارت مزار جدّش رسول خدا برود، شب هنگام از خانه خارج می شد و این در حالی بود که حسن در جانب راستش و حسین در جانب چپش و امیرالمؤمنین پیشاپیش او حرکت می کردند و زمانی که به قبر شریف رسول خدا نزدیک می شدند، امیرالمؤمنین جلوتر می رفتند و چراغ قندیل های آن جا را خاموش می کردند. یک بار حسن (ع) از علّت این کار پرسید و ایشان در پاسخ فرمود: می ترسم کسی به قامت خواهرم زینب نگاه کند.

زینب کبری (س) نزد برادران خویش، به ویژه امام حسن (ع) و امام حسین (ع) نیز مقامی ارجمند داشت. آنان نسبت به وی بسیار رئوف و مهربان بودند و او را بسیار تکریم می کردند. برخی روایت کرده اند هنگامی که امام حسن (ع) مسموم شد و حالشان منقلب گشت و در تشتی که پیش روی ایشان گذاشته بودند، خون بالا می آوردند، همین که شنیدند خواهرشان زینب (س) پس از آگاهی از واقعه، سرآسیمه برای پی جویی حالشان آمده اند، در همان حال، از سرِ رأفتی که به خواهرشان داشتند، فرمان دادند تا آن تشت را بردارند و پنهان کنند.

نیز هنگامی که او به زیارت برادرش امام حسین (ع) می رفت، حضرت از سر تکریم و بزرگداشت، پیش پایش برمی خاست و وی را بر جای خویش می نشاند و این نشان از مقام والای زینب (س) نزد برادرش امام حسین (ع) است.[۲]

زینب کبری (س) بعدها برای ایفای رسالتی عظیم انتخاب شد و با این که پیشاپیش به تمام دشواری ها و محنت های آن آگاهی یافته بود، با صبری زیبا، ایمانی نیرومند و اخلاصی کامل، با آن مصائب و رنج ها مواجه شد و با بینایی کامل، رسالت خویش را به انجام رساند. آری، وی در نهضت امام حسین (ع) و مصیبت ها و رنج هایی که بر ایشان رفت، شرکت جست و از آن پس، پیام آور آن نهضت خون بار و عظیم تاریخی شد. خطابه های شجاعان او در واقع عاشورا و نیز در کوفه و شام، فراموش ناشدنی است، این همان حقیقتی بود که رسول خدا (ص) سال ها پیش، از آن خبر داده بود و می دانست که زینب کبری (س) نزد خداوند مقامی ارجمند خواهد یافت.

در حدیثی منسوب به پیامبر اکرم (ص) آمده است که ایشان در ولادت زینب (س) گریست. فاطمه زهرا (س) به ایشان عرض کرد: پدر جان! چرا گریه می کنی؟! خداوند چشمت را گریان نسازد! رسول خدا (ص) فرمود: «ای فاطمه! بدان که پس از من و تو، باران مصیبت ها و شدائد بر سر این دختر خواهد بارید»[۳]

به گفت برخی مورّخان و سیره نویسان، عقیل بنی هاشم، زینب کبری (س) در سال ۲ هجری و به گفت برخی دیگر، در سال هجری چشم از جهان فرو بست. دربار محلّ وفات و مدفن آن حضرت سه روایت وجود دارد:

برخی معتقدند ایشان پس از آن که با کاروان اسیران، از شام به مدینه بازگشت، در آن جا وفات یافت و پیکر مطهّرش نیز در همان جا به خاک سپرده شد. برای نمونه، میرزا عبّاس قلی خان مستوفی در کتاب خود به نام «الطِّراز المُذَهَّب» تصریح می کند که از نظر او، صحیح آن است که جناب زینب (س) پس از بازگشت از شام به مدین منوّره، در همان جا از دنیا رفت و در همان جا نیز دفن شد. او در ادامه می گوید: و نمی دانم که چه زمانی وفات یافته است.[۴]

برخی دیگر معتقدند که ایشان در سرزمین شام چشم از جهان فرو بست و در همان جا نیز به خاک سپرده شد. میرزا عبّاس قلی خان مستوفی، این دیدگاه را در کتاب خود از کتاب «بحر الأنساب» روایت می کند و شیخ جعفر نقدی نیز در کتابش به نام «زینب الکبری» سخن او را چنین بازگو می کند:

گفته شده که او در یکی از قُرای شام وفات یافت. این قول در کتاب «الطّراز المذّهب» نیز به یکی از متأخّرین نسبت داده شده است؛ دیدگاه مزبور اصرار دارد که دلیل بازگشت او به شام و وفاتش در آن جا، داستان همان قحطی ای است که دامن گیر اهل مدینه گردید و سبب شد که وی با همسر خود عبدالله بن جعفر به شام مهاجرت کند و در همان جا نیز بدرود حیات گوید.

این دیدگاه قابل دفاع نیست؛ چرا که از این داستان هیچ اثری در کتب تاریخ، سیره ها، اَنساب و سرگذشتنامه ها نیست و موشکافان اَخبار اهل بیت علیهم السّلام همچون کلینی، صدوق، شیخ مفید، سید مرتضی، شیخ طوسی، ابن شهرآشوب، طبرسی، ابن فتّال، علاّم حلّی، ابن طاووس، وزیر اربلّی، مجلسی و دیگران، که دربار خاندان رسالت کتاب تألیف کرده اند نیز ذکری از آن به میان نیاورده اند؛ به ویژه، علاّم مجلسی که به گردآوری آثار اهل بیت علیهم السّلام از اقصا نقاط جهان اسلام پرداخت و در نتیجه، کتابخانه ای مشتمل بر هزاران کتاب منحصر به فرد پدید آورد و بر محتوای آنها اطّلاع یافت و در احاط به سِیر و آثار و اخبار اهل بیت رسالت علیهم السّلام چهره ای بارز گردید. [۵]

برخی دیگر چون ابوالحسین یحیی بن حسن عُبَیدُلی نسّابه (متوفّای ۲۷۷ هجری) در کتابش به نام «أخبارالزّینبیات» می گوید:

زینب کبری (س) پس از آن که از اسارت بنی امیه به مدینه آمد، شروع به تحریک مردم علیه یزید بن معاویه نمود. عمرو بن سعید أشدق که والی مدینه بود، از ترس آن که زمام امور را از دست بدهد، نامه ای به یزید بن معاویه نوشت و او را از این جریان باخبر کرد. یزید نیز در نامه ای، به وی فرمان داد که میان زینب (س) و مردم جدایی بیندازد. لذا والی مدینه فرمان داد تا حضرت را از مدینه اخراج کنند و البتّه او را برای رفتن به هر جای دیگری آزاد گذاشت.

حضرت زینب و جمعی از همراهان در آخر ماه ذی حجّه وارد مصر شدند و مسلمه بن مخلد انصاری که والی آن سامان بود، به همراه گروهی به استقبال ایشان رفت. وی حضرت را در خان خویش که در منطق «حَمراءِ قُصوا» قرار داشت فرود آورد و در همان جا اسکان داد. زینب کبری (س) یازده ماه و پانزده روز در آن جا اقامت داشت و در شبِ شنبه، پانزدهم رجب سال ۲ هجری چشم از جهان فرو بست و پیکر مطهّر او در همان اتاق محلّ سکونتش به خاک سپرده شد.[۶]

آن چه این دیدگاه را پذیرفتنی می کند، سخن شیخ جعفر نقدی است. وی در کتابش از ابوعبدالله محمّد کوهینی فاسی اندلسی سیاح چنین نقل می کند که وی در ۱ محرّم سال ۳۹ هجری، در همان دوره ای که ابونصر، نَزار بن المُعزُّ لِدین الله، ابوتمیم مَعد فاطمی خلافت می کرد، وارد قاهره شد و به زیارت اماکن متبرّکه ای رفته که یکی از آنها حرم زینب کبری (س)، دختر علی بن ابی طالب (ع) بوده است.[۷]

با تأمّل و بررسی تمام این روایات، معلوم می شود دیدگاه اخیر که مبتنی بر روایت یحیی بن حسن عُبَیدُلی است، قدیمی ترین آنهاست. با این حال، آن چه اهمّیت دارد این است که بارگاه های نورانی خاندان رسالت، هر چند که در اماکن و انتساب آنها به صاحبانشان اختلاف نظر باشد، پیوسته باقی خواهند