پاورپوینت کامل زیارت در سیره علمای معاصر ۶۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل زیارت در سیره علمای معاصر ۶۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل زیارت در سیره علمای معاصر ۶۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل زیارت در سیره علمای معاصر ۶۷ اسلاید در PowerPoint :

وقتی به تاریخ حوزه های علمیه و زندگی علما می نگریم، می بینیم نه تنها آنان به زیارت قبور معصومان و بزرگان دین اهمیت می دادند بلکه ترجیح می دادند که در حد امکان، محل اقامت و درس و بحث خود را نیز نزدیک قبور مقدسه آنان قرار دهند. از این روست که بیشتر حوزه های علمیه جهان تشیع، در کنار قبور معصومین (علیهم السلام) تأسیس شده است.

در بررسی و مطالعه زندگی علما نیز درمی یابیم که عموما مقید بودند قبور ائمه بزرگوار و حتی قبور فرزندان ایشان را به طور مرتب زیارت کنند و از فیوضات آنها بهره ببرند. بنابراین سیره عملی همه علما در زیارت معصومین و فرزندانشان، یک سیره مستمر و بارز است. از این رو در این مقاله برآنیم [۱] تا بیشتر در آداب زیارت آنان به بحث و بررسی بپردازیم. در این مجال به نمونه هایی از سیره این بزرگواران اشاره می کنیم:

۱. سیر امام خمینی (ره) بنیان گذار جمهوری اسلامی ایران

حضرت آیت الله ملکوتی درباره سیره امام چنین می گوید: امام خمینی (رحمه الله) زمانی که در قم بود، دو ویژگی از ایشان می دیدم:

۱. دائم الجماعه بود؛ یعنی مقید بود نمازهای پنج گانه را به جماعت بخواند. وی مرتب نماز صبح را در بالاسر حرم مطهر حضرت معصومه (سلام الله علیها) حاضر می شد و در نماز جماعت مرحوم آیهالله العظمی حاج سید صدرالدین صدر شرکت می کرد که در همان بالاسر دفن شده است. یادم هست هر وقت او نمی آمد، به جای ایشان حضرت آیهالله حاج سید احمد زنجانی نماز را اقامه می کرد و حضرت امام برای نماز ظهر و عصر هم به مدرسه فیضیه تشریف می آورد و در نماز مرحوم آیه الله سید احمد زنجانی حاضر می شد و نماز مغرب و عشاء را هم در مدرسه فیضیه که نماز جماعت به امامت مرحوم آیهالله حاج سید محمدتقی خوانساری برگزار می گردید، اقامه می کرد.

۲. امام به طور مرتب در قم به زیارت حضرت معصومه (سلام الله علیها) و در نجف به زیارت حضرت امیرالمؤمنین (علیه السلام) می رفت. یادم هست که امام بزرگوار هر روز بعد از درس فلسفه که عصرها بود و من هم در آن شرکت می کردم به زیارت حضرت معصومه (سلام الله علیها) می رفت و بعد به فیضیه برای شرکت در نماز جماعت مرحوم خوانساری می آمد. همین طور زمانی هم که درس اصول تدریس می کرد که آن هم عصرها بود، هر روز برای زیارت آن حضرت مشرف می شد. و در نجف نیز امام امت (قدس سره) هر روز برای زیارت به حرم مطهر و باعظمت امیرمؤمنان مشرّف می شد و قبر آن بزرگوار را زیارت می کرد.[۲]

حجت الاسلام والمسلمین قرهی از علمای شناخته شده ای است که پیش از تبعید امام در قم، از شاگردان ایشان بود و سپس در نجف و پس از پیروزی انقلاب اسلامی، هم چنان با امام رضوان الله علیه ارتباط داشت. وی دربار سیره زیارتی امام (رحمهالله علیه) چنین می فرماید:

برنامه زیارتی امام (رحمهالله علیه) در نجف چنین بود که وقتی دو ساعت و نیم از شب (مغرب) می گذشت، از اندرونی به بیرونی تشریف می آورد و نیم ساعت جلوس می کرد و مراجعین و کسانی که کاری یا سؤالی داشتند، خدمت امام می رسیدند و بعد امام برای زیارت حضرت امیرالمؤمنین (علیه السلام) حرکت می کرد و می رفت و هر کاری هم که داشت و هر کس را هم که در بیرون بود، رها کرده و می رفت. وارد حرم مطهر که می شد، ابتدا زیارت امین الله را از حفظ می خواند و بعد هم زیارت جامعه را از روی مفاتیح می خواند و به طرف بالاسر هم به خاطر احترام امام نمی رفت و حدود یک ساعت زیارت امام طول می کشید و چهار ساعت از شب گذشته، به منزل برمی گشت. پس از مدتی من دیدم خادمین برای بستن درب حرم، ملاحظه امام را می کردند؛ لذا به امام تذکر دادم و امام پس از این تذکر، دیگر زیارت جامعه را در حرم ادامه نداد. جالب این بود که گاهی هم که مشرف می شدیم و حرم را به خاطر مسائلی بسته می دید، همین زیارت ها و برنامه را در رواق های اطراف، به طور کامل انجام می داد. این برنامه منظم امام بود و در زمان های شلوغ هم ترک نمی شد. ضمناً امام هنگامی که وارد نجف شد و هنوز تدریس را شروع نکرده بود، صبح ها هم به حرم مشرف می شد و بعد از مدتی که تدریس را شروع کرد، فقط شب ها در همان ساعت مشخص مشرف می شد. امام بزرگوار (رحمه الله علیه) در مناسبت هایی مثل اول ماه رجب و نیمه رجب و نیمه شعبان، به کربلا مشرف می شد و برای زیارت امام حسین (علیه السلام) می رفت آنجا هم زیارت امین الله و جامعه و عاشورا را می خواند و هم نماز زیارت به جا می آورد و معمولا شب را در کربلا بود و صبح به نجف اشرف برمی گشت. در طول این چند سالی که من در نجف در خدمت حضرت امام خمینی بودم، به یاد ندارم که که ایشان غیر از حرم امیرمؤمنان حرم امام حسین و حرم حضرت ابوالفضل (علیهم السلام) به سایر اماکن زیارتی حتی مثل تلّ زینبیه بروند.[۳]

۲. سیره علامه آیهالله حاج شیخ عبدالحسین امینی (صاحب الغدیر)

آیت الله ملکوتی در بیان سیر علامه امینی می فرماید:

مرحوم علامه امینی برای نوشتن کتاب گران قدر «الغدیر» سفرهای زیادی می کرد؛ ولی زمانی که در نجف بود، به طور مرتب به زیارت قبر مقدس حضرت امیر (علیه السلام) می رفت و همیشه وقتی وارد حرم مطهر می شد، در پایین پای حضرت قرار می گرفت و آن جا زیارت می کرد و نماز می خواند و از همان جا برمی گشت و به احترام آن حضرت، هیچ گاه به بالای سر و جلوی حضرت و پشت سر ضریح آن حضرت نمی رفت. او هنگامی که روز عاشورا در کربلا بود، می آمد و در حرم امام حسین (علیه السلام) پیراهن بلندی می پوشید وچفیه به سر می انداخت و با پای برهنه، مَشکی به همراه خود برداشته و به دوش می گذاشت و به زائرین آب می داد و به اصطلاح سقایی می کرد.[۴]

۳. سیر مرحوم آیهالله العظمی بهجت (رضوان الله تعالی علیه)

برای آگاهی از سیر مرحوم آیت الله بهجت، خدمت حجت الاسلام والمسلمین حاج شیخ علی بهجت، فرزند آن مرحوم رسیدیم تا سیر زیارتی ایشان را از زبان فرزندی که به تعبیر خودش در این اواخر، تمام وقت همراه پدر و ملازم او بود، بشنویم. ایشان پس از صحبت های مقدماتی، شمّه ای از سیره پدر را چنین بیان کردند:

سالکان طریق الی الله معتقدند که پس از انتخاب راه، باید حرکت کرد و برای رسیدن به هدف، با کمک گرفتن از توسلات به انوار مقدسه، راه را کوتاه تر کرد. مرحوم ابوی هم این عقیده را داشت و انوار مقدس ائمه معصومین (علیهم السلام) را واسطه فیض می دانستند و از راه آنان حرکت می کردند و می فرمودند: اگر انسان با اینها راست باشد و راست حرکت کند و معتقد هم باشد، جواب می گیرد.

ایشان از دوره جوانی به زیارت اهمیت می داد و ملازم زیارت و زیارتگاه ها بود. ایشان چهار سال در کربلا و دوازده سال در نجف ساکن بود و تحصیل می کرد. در این مدت مرتب به زیارت امیرالمؤمنین و امام حسین (علیهماالسلام) می رفت. گرچه من اطلاع زیادی از کیفیت زیارت ایشان در آن جاها ندارم، ولی با اطلاعاتی که دارم، می دانم در مدت اقامت در نجف، تمام ایام زیارتی را به کربلا مشرف می شده و با بعضی از علما پیاده از نجف به کربلا می رفته اند. بنا بر نقل یکی از علما در آن سفر که ایشان اغلب در ذکر یا سکوت بوده اند، در راه به منزل «خان مصلّی» که رسیدیم، نماز صبح را جملگی به ایشان اقتدا کردند؛ با این که از ایشان بزرگ تر هم بودند، نماز بسیار عجیبی اقامه نمودند. ایشان از زمان جوانی که برای تحصیل علم به عتبات عالیات مشرف شد، به راز و نیاز و توسلات بسیار اهمیت می داد. مرحوم آقا خودش می فرمود: من یک سال و اندی در کربلا ماندم که بالغ شدم و می فرمود: اولین باری که در کربلا برای زیارت مشرف شدم، دیدم در یک رواق کوچک، آقایی مشغول نماز جماعت است که حالات عجیبی دارد. تصمیم گرفتم فردا برای نماز بروم آن جا و نماز صبح را به ایشان اقتدا نمایم. فردا که مشرف شدم، دیدم رواقی که ایشان نماز می خواند بسیار کوچک است؛ به طوری که حدود بیست نفر بیشتر داخل رواق نمی توانند نماز بخوانند و اقتدا کنند. من با خود فکر کردم من که کوچک هستم کمتر از چهارده سال داشتم اگر داخل رواق بایستم، ممکن است مرا بیرونم کنند. در این فکر بودم که دیدم نزدیک امام جماعت چهارپایه ای هست؛ تصمیم گرفتم کنار چهارپایه بایستم و چنانچه خواستند بیرونم کنند، بروم داخل چهار پایه بایستم و نماز بخوانم. همان جا نزدیک امام جماعت ایستادم و امام جماعت آمد و نماز را شروع کرد و چون روز جمعه بود، شروع به خواندن سوره جمعه کرد. دیدم آن بزرگوار خشوع و خضوع عجیبی دارد و در هنگام نماز، در احوالات عجیبی سیر کرد که گفتنی نیست.

ایشان از جوانی در این فکر و این حال بود که چنین درک و بینشی، از احوالات درونی و سیر عرفانی پنهان آن بزرگ مرد پرده برداشته و راز نهانش را یافته که از کس دیگری حتی بزرگان تلامذه و شاگردانش، این مقام پنهان مانده بود. با این درک و آگاهی در این سنّ کم می توان حدس زد که در زیارت هم چه حال و هوای عجیبی داشته است. یکی از مراجع متوفی می گفت: من آقای بهجت را گاهی اذیت می کردم و سر به سرش می گذاشتم و حرف هایی را به شوخی به او می گفتم که گاهی اذیت می شد. یک روز ایشان وارد حرم امیرالمؤمنین (علیه السلام) شد و مرا به اسم صدا کرد و گفت: اگر از این به بعد مرا اذیت کنی، به این مولا قسم می گویم که از نجف بیرونت کند و من یقین داشتم که او این کار را می تواند بکند؛ لذا دیگر ادامه ندادم. ایشان هنگامی که در نجف بود، وقتی از درس و بحث و ریاضات سیر و سلوکی کسل و خسته می شد، چند روزی برای زیارت ائمه علیهم السلام به کربلا و کاظمین و سامرا می رفت. ایشان می فرمود: در حرم داد نزنند و سر و صدا راه نیاندازند؛ حتی برای صلوات خواستن، اگر بدانید چه بزرگانی و ملائکه ای در حرم ها هستند که اذیت می شوند، چنین نمی کنید.

فرزند مرحوم آیت الله بهجت آنگاه به دوران حضور پدر در قم اشاره کرد و گفت:

وقتی که ایشان حدود سال پیش یعنی سال ۱۳۲شمسی به قم مشرف شد و مستقر گردید هر روز به حرم مطهر حضرت معصومه (سلام الله علیها) مشرف می شد. در سال ۱۳۳۷ با این که منزل ما در خیابان آذر حسین آباد، در محله عربستان بود و راه تا حرم دور بود، ولی ایشان برای درس و بحث و تدریس و سپس برای زیارت، به طور مرتب به حرم مشرف می شد و هر روز حتی روزهایی که درس و بحث هم تعطیل بود، مقید بود که برای زیارت، به حرم برود. زیارت ایشان در حرم مطهر حداقل بیش از یک ساعت و نیم یا دو ساعت و بعضی از روزها تا