پاورپوینت کامل آسیب‌شناسى زیارت ۸۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل آسیب‌شناسى زیارت ۸۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل آسیب‌شناسى زیارت ۸۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل آسیب‌شناسى زیارت ۸۵ اسلاید در PowerPoint :

مقدمه

زیارت در فرهنگ اسلام از جایگاه مهم و ویژه‌اى برخوردار است که قرآن کریم و روایات و سیره معصومان (ع) بر آن تاکید دارد. از این رو یکى از سنت‌هاى دیرینه و حسنه در اسلام «زیارت» به‌ویژه در میان شیعیان است.

استقبال مردم از اماکن زیارتى در تمامى ادیان الهى و آسمانى و نیز اشتیاق مسلمانان به زیارت بزرگان دینى و مزارهاى مقدس آنان بر کسى پوشیده نیست. تجلّى این علاقه و اشتیاق را در زیارت میلیونى مردمى از نقاط گوناگون جهان در اماکن زیارتى مى‌توان دید؛ به طورى که تنها از میان ایرانیان سالانه میلیون‌ها زائر به مکان‌هاى زیارتى مانند: خانه خدا و مرقد نورانى پیامبر (ص) و امامان بقیع (ع) در کشور عربستان و عتبات عالیات در کشور عراق و حرم امام رضا (ع) در مشهد و حرم کریمه اهل بیت حضرت معصومه (س) در قم و امام‌زادگان جلیل‌القدر در نقاط مختلف ایران و نقاط جهان سفر مى‌کنند.

بى‌تردید زیارت برکات و دستاوردهاى فراوان و گوناگونى دارد که پیروان راستین مکتب اسلام از آن بهره‌مندند؛ اما نکته‌اى که در این سنت حسنه باید مورد توجه قرار گیرد، آفت‌ها و آسیب‌هایى است که در مسیر انجام زیارت پدید آمده و زائران را از هدف اصلى زیارت بازمى‌دارد.

نبودن برنامه‌اى حساب شده و متناسب توسط دست‌اندارکاران بعضى از اماکن زیارتى و غفلت برخى از زائران در این زمینه، آفت‌ها و آسیب‌هایى را در پى داشته که در این مقاله به برخى از مهم‌ترین آنها مى‌پردازیم.

۱. عدم رعایت ادب حضور

زیارت اماکن نورانى و مقدس انبیا و اولیاى الهى آدابى دارد که به عنوان «آداب زیارت» در کتاب‌هاى مزار آمده است. زائر هنگام زیارت باید ادب حضور در پیشگاه آن بزرگواران را در نظر گرفته و با قلبى آماده و دلى آکنده از صدق و صفا با آنان ارتباط برقرار کند. در زبان عامه، مردم چنین مى‌گویند: «زیارت پول حلال مى‌خواهد و قلب صاف!» اگر قلب زائر متوجه دیگرى باشد و بدون توجه به درگاه بارى تعالى به زیارت بپردازد، عین بى‌ادبى است و چنین زیارتى موجب قرب و ارتباط معنوى نخواهد شد.

ادب اقتضا مى‌کند شخصى که بار سفر بسته و عزم خویش را جزم نموده تا بزرگوارى را زیارت کند، در تمام مراحل این سفر، خود را در محضر آن محبوب دانسته و در جوار وى همت و تلاش بر این داشته باشد که از نورانیت و جذابیت آن مرقد نورانى بیشترین بهره را برده و آن وجود مقدس را ناظر بر رفتارش بداند و از آنچه موجب سرگرمى‌هاى غفلت‌آور است و او را از هدف اصلى بازمى‌دارد، بپرهیزد. عارف بزرگوار میرزا جواد ملکى تبریزیمى‌فرماید:

چیزى که براى همگان قابل رؤیت مى‌باشد، این است که بیشتر مردم در عبادات و کارهاى آخرت و حتى در ایمان و اخلاق خود به شکل ظاهرى آن چسبیده، ولى در امور دنیایى علاوه بر انجام دادن شکل ظاهرى، براى به دست آوردن حقیقت و واقعیت آن، دقت زیادى به خرج مى‌دهند. براى مثال بیشتر مردم فقط شکل نماز را به وجود آورده و براى تکمیل ظاهر آن کوشش مى‌کنند، ولى در پى به دست آوردن روح آن نیستند. مهم‌ترین چیزى که باعث از بین رفتن دین و آخرت انسان شده و او را به سوى دنیا کشیده و باعث حاکمیت هواى نفس بر انسان مى‌شود، همین امر است.

هر کدام از کارها و اذکار نماز که از اجزا یا شرایط نماز هستند، از طهارت و تکبیر گرفته تا سلام دادن و خواندن تعقیبات نماز، همگى داراى شکل و روح مى‌باشند، اما مردم شکل ظاهرى نماز را یاد گرفته و براى درست کردن تقلید و آموختن نماز خیلى تلاش کرده و در این موارد احتیاط مى‌کنند. حتى درباره میزان معلومات و تقواى مراجع تقلید تحقیق کرده و در این باره با یکدیگر بحث مى‌کنند. به جهت فهمیدن مطالب رساله‌هاى علمیه دقت کرده و درباره آن با یکدیگر بحث مى‌کنند. درباره پاک بودن آب و پاک کردن اعضاى بدن زیاده‌روى کرده و براى رساندن آب به اعضاى وضو به اندازه‌اى تلاش مى‌کنند که شرع از آنان نخواسته و حتى به صراحت آن را نهى کرده است و همین‌طور در مورد پاک بودن مکان و لباس نماز. هنگام نماز و گفتن ذکر، به اندازه‌اى در اداى حروف از مخارج دقت کرده و زیاده‌روى مى‌کنند که در نهایت آن را غلط مى‌خوانند! اما گویا اصلا دستورى ندارند که اعضاى بدن خود را از گناهان و دل را از اخلاق رذیله، نفاس و دوستى غیر خدا و به یاد غیرخدا بودن پاک کنند که به این امور نمى‌پردازند!

اما مردم در امور دنیوى چنین نبوده و تمام تلاش خود را براى به دست آوردن چیزهاى حقیقى به کار مى‌گیرند. براى مثال، کسى که حلوا مى‌دهد، نمى‌تواند با شکل یا کلمه حلوا خود را راضى کند و اگر یکى از اجزاى آن به حد کافى در آن نباشد، نام حلوا را از روى آن برداشته و مى‌گوید: این حلوا نیست. همین‌طور در سایر چیزها و امور دنیا تاکنون کسى را ندیده‌ام که در امور دنیایى به شکل ظاهر اکتفا کند. اگر همه مردم چنین نباشند، بیشتر مردم، در اغلب امور آخرت، فقط شکل ظاهر را به وجود آورده و انتظار دارند که شکل و ظاهر، اثر روح را داشته باشد که [البته] به آن نمى‌رسند. . .

در یک کلام، ما در امور دینى و آخرتى گرفتار سهل‌انگارى شده و خود را با ظواهر راضى نموده و در انجام این امور کوتاهى مى‌کنیم. البته باید در نظر داشت که اگر مى‌گوییم باید ماهیات و معانى را به وجود آورد و از اکتفا به ظاهر پرهیز کرد، منظور این نیست که باید به شکل ظاهر بى‌اعتنا باشیم؛ بلکه باید هم جلوه ظاهرى را ایجاد کرد و هم معنا و باطن را؛ همان‌گونه که خداوند از ما خواسته و رسول خدا (ص) انجام مى‌داد؛ زیرا شکل و ظاهر نیز بسیار مهم است. اگر کسى مانند صوفى‌ها، اصلا جلوه بیرونى و شکل ظاهرى را رعایت نکند، خود و دیگران را گمراه نموده و با این عمل از دین خارج مى‌شود.[۱]

هدف زیارت این نیست که انسان حضور جسمى در بارگاه عزیز و بزرگوارى داشته باشد، اما قلب و روح او غایب باشد و به دیوارها و گچ‌برى‌ها و کاشى‌کارى‌ها و چراغ‌ها و مانند آنها سرگرم شود و خود را از کسب فیض از محضر آن بزرگواران محروم کند. در روایتى چنین وارد شده است:

عَنِ الحَسَنِ بْنِ عَلِیٍّ الْوَشَّاءِ قَالَ سَمِعْتُ الرِّضا (ع) یَقُولُ إنَّ لِکُلِّ إمَامٍ عَهداً فِی عُنُقِ أوْلِیَائِهِ وَشِیعَتِهِ وإنَّ مِنْ تَمَامِ الْوَفَاءِ بِالْعَهدِ وَحُسْنِ الْأدَاءِ زِیَارَهَ قُبُورِهِمْ فَمَنْ زَارَهُمْ رَغْبَهً فِی زِیَارَتِهِمْ وَتَصْدِیقاً بِمَا رَغِبُوا فِیهِ کَانَ أئِمَّتُهُمْ شُفَعَاهُمْ یَوْمَ الْقِیَامَهِ؛ حسن بن على وشّا گوید: از امام رضا (ع) شنیدم که فرمود: براى هر امامى بر گردن دوستان و پیروانش عهد و پیمانى است؛ وفاى به آن پیمان هنگامى کامل مى‌گردد و به نیکى ادا مى‌شود که به زیارت مرقدش برود. از این رو هر کس مزار امامان را با شوق درونى و میل باطنى زیارت کند و به آنچه خواست آنان است، گواهى دهد، آن بزرگواران در روز قیامت شفیعش خواهند بود.[۲]

۲. عدم آگاهى و بصیرت

یکى از مبانى مهم تعلیم و تربیت در اسلام، محبت است؛ به طورى که قرآن کریم مهم‌ترین محور فضایل اخلاقى را محبت مى‌شمرد. نقش محبت آن‌قدر مهم و کارساز است که امام صادق (ع) مى‌فرماید:

إِنَّ اللهَ عَزَّوجلَّ أدَّبَ نَبِیَّهُ عَلَى مَحَبَّتِهِ فَقَالَ وَإنَّکَ لَعَلى خُلُقٍ عَظِیمٍ؛ خداى بزرگ پیامبرش را با محبت خود تأدیب و تربیت کرد، آن‌گاه به او فرمود: همانا تو داراى اخلاق برجسته‌اى هستى.[۳]

چون زیارت جلوه‌گاه محبت و دوستى با اهل بیت عصمت و طهارت است، به گونه‌اى که زائر عمق محبت و مودت خویش را نسبت به آن بزرگواران ابراز مى‌نماید، از این رو با توسل به آنان همسویى و همراهى با ایشان و دورى از دشمنانشان را آشکار نموده و «تولّى» و «تبرّى» را به نمایش مى‌گذارد. اما این مهم هنگامى به دست مى‌آید که با معرفت و شناخت انجام گیرد. شناخت زائر نسبت به حق و مقام زیارت شونده، هر چه عمیق‌تر و بیشتر باشد، محبت و علاقه به آنان افزون‌تر خواهد بود. در برخى از دعاها چنین آمده است:

اللَّهُمَّ عَرَّفْنِی نَفْسَکَ فإنَّکَ إنْ لَمْ تُعَرِّفْنِی نَفْسَکَ لَمْ أعْرِفْ نَبِیِّکَ اللَّهُمَّ عَرِّفْنِی رَسُولَکَ فإنَّکَ إنْ لَمْ تُعَرِّفْنِی رَسُولَکَ لَمْ أعْرِفْ حُجَّتَکَ اللَّهُمَّ عَرَّفْنِی حُجَّتَکَ فإنَّکَ إنْ لَمْ تُعَرِّفْنِی حُجَّتَکَ ضَلَلْتُ عَنْ دِینِی؛ خدایا! خودت را به من بشناسان که اگر نشناسانى، پیامبرت را نخواهم شناخت. خدایا! پیامبرت را به من بشناسان که اگر نشناسانى، حجت تو را نخواهم شناخت. خدایا! حجت خود را به من بشناسان که اگر نشناسانى، در دین خویش به گمراهى خواهم افتاد.[۴]

بهره‌ورى از معنویات و راز و نیاز راستین و قرار گرفتن در جذبه محبوب و نوشیدن جرعه‌هاى روح‌بخش از سرچشمه پرفیض امام و انسان کامل، هنگامى براى به انسان حاصل مى‌شود که این ویژگى‌ها با شناخت صحیح و معرفت همراه باشد. هنگامى که زائر از چنین معرفتى محروم مانده و در غفلت و فراموشى به‌سر برد، از فضیلت‌ها و مکارم اخلاقى نیز محروم خواهد ماند.

آرى، عدم شناخت و بصیرت نداشتن نسبت به ساحت مقدس معصومان (ع) میان آدمى و آنان فاصله انداخته و توفیق الگو گرفتن از آنان را سلب مى‌کند. انسان وقتى امام معصوم را به چشم حجت خدا بنگرد و از عمق جان به او ارادت داشته باشد و از سوى خداوند اطاعتش را لازم بداند، دستوراتش را در ابعاد گوناگون زندگى اطاعت کرده و پاى‌بندى به آنها را نشان خواهد داد.

آگاهى و میزان معرفت زائر در این زمینه اهمیت فراوان دارد و اگر انسان، آگاه به حق زیارت شونده باشد، بى‌شک در پیشگاه پروردگار منزلت والایى به دست خواهد آورد. در برخى از روایات به این موضوع سفارش شده است. براى نمونه در حدیثى چنین مى‌خوانیم:

قال ابوعبدالله (ع) مَنْ أتَى قَبْرَ الْحُسَیْنِ (ع) عَارِفاً بِحَقِّهِ کَتَبَ الله لَهُ أجْرَ مَنْ أعْتَقَ ألْفَ نَسَمَهٍ وَکَمَنْ حَمَلَ عَلَى ألْفِ فَرَسٍ مُسْرَجَهٍ مُلْجَمَهٍ فِی سَبِیلِ الله؛ امام صادق (ع) فرمود: هر کس به زیارت قبر امام حسین (ع) برود و حق او را بشناسد، خداوند پاداش کسى را به او مى‌دهد که هزار برده را آزاد کرده باشد و مانند کسى است که هزار اسب زین شده و لگام زده را در راه خدا گسیل دارد.[۵]

و فرمود:

مَنْ أتَى قَبْرَ أبِی عبد الله (ع) عَارِفاً بِحَقِّهِ غَفَرَ اللهُ لَهُ مَا تَقَدَّمَ مِنْ ذَنْبِهِ وَمَا تَأخَّرَ؛ کسى که به زیارت قبر امام حسین (ع) برود و آشناى به حق او باشد، خداوند گناهان گذشته و تازه‌اش را مى‌آمرزد.[۶]

معرفت و آگاهى نه تنها شرط کمال در زیارت پیامبر و امامان معصوم است، بلکه درباره زیارت خانه خدا و طواف کعبه نیز چنین آمده است:

عَنْ إبراهیم التَّیْمِی قَالَ کُنْتُ أطُوفُ بِالْبَیْتِ الْحَرَامِ فاعْتَمَدَ عَلَیَّ أبُوعَبْدِالله (ع) فَقَالَ ألاَ أخْبِرُکَ یا إبْراهیم ما لکَ فی طَوَافِکَ هذا؟ قال قُلْتُ بلی جُعِلْتُ فِدَاکَ، قال مَنْ جاءَ إلَى هذا الْبَیْتِ عارِفاً بهِ أسْبُوعاً وَصَلَّى رَکْعَتَیْنِ فی إبراهیم (ع) کَتَبَ الله لَهُ عَشَرَهَ آلاَفِ حَسَنَهٍ وَرَفَعَ لَهُ عَشَرَهَ آلافِ دَرَجَه الْخَبَر؛ ابراهیم تیمى گوید: در حال طواف کعبه بودم که امام صادق (ع) به من تکیه داد و فرمود: اى ابراهیم! آیا تو را از فضیلت این طوافى که انجام مى‌دهى آگاه سازم؟ عرض کردم: آرى، فدایت شوم! فرمود: هر کس به سوى این خانه بیاید، در حالى که عارف به حق آن باشد، آن‌گاه هفت دور طواف کند و پس از آن دو رکعت نماز در مقام ابراهیم (ع) بگزارد، خداوند ده هزار حسنه براى او مى‌نویسد و ده هزار درجه وى را بالا مى‌برد. . [۷]

به هر روى، زائر باید به این بیندیشد که کیست و زیارت شونده کیست؟ این مزار کجاست و چه آدابى را رعایت کند و چه رهاوردى براى او دارد؟

زائر با معرفت در جوار پاک اسوه‌هاى تقوا و فضیلت مى‌تواند خاک وجود خویش را کیمیا و مس درون را به طلاى ناب تبدیل کند. بسیارى بوده‌اند که با کوله‌بارى از گناه و عصیان به زیارت خانه خدا یا بارگاه نورانى معصومان رفته و با توجهى خالصانه و تضرعى صادقانه، سوزى از درون نشان داده و درخواست رهایى از تاریکى جهل و گناه نموده‌اند؛ پس خواسته آنان برآورده شده، تحولى عمیق در وجود آنان پدید آمده و آن زیارت چون آتشى سوزان تمام ناخالصى‌هاى آنان را سوزانده و مانند چشمه‌اى زلال، گناهانشان را شسته و به سرچشمه نور و صفا متصل کرده است.

۳. تظاهر و ریاکارى

زیارت، حضور در محضر بندگان صالح و شایسته خداست که با اخلاص به درگاه ربوبى روى آورده‌اند و بندگى خداوند شاخص‌ترین ارزش وجودى آنان است. مگر نه این است که در تشهد نماز، به برترین انسان جهان آفرینش و افضل انبیاى الهى و آخرین سفیر خداوند چنین مى‌گوییم: «و اشهد أنّ محمّداً عبده و رسوله» ؛ گواهى مى‌دهم که محمد بنده خدا و رسول اوست. ازاین‌رو باید توجه داشت که آن‌چه موجب نزدیکى آنان به خداوند متعال است، همان بندگى و اخلاصشان بوده و این امر بسیار مورد عنایت مکتب اسلام است و در منابع اسلامى تأکید فراوان بر آن شده است.

در نقطه مقابل اخلاص، «ریا» قرار دارد که به شدت نکوهش شده است. ریا به معناى انجام کارى در برابر دیدگان مردم است تا به او گمان نیک پیدا کنند. این کار در اسلام ممنوع و حرام شمرده شده و قرآن کریم در آیات متعددى آن را نکوهش نموده است. در برخى از این آیات به