پاورپوینت کامل مکتب حسینى از منظر امام رضا (ع) ۶۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مکتب حسینى از منظر امام رضا (ع) ۶۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مکتب حسینى از منظر امام رضا (ع) ۶۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مکتب حسینى از منظر امام رضا (ع) ۶۹ اسلاید در PowerPoint :

درآمد

حسین بن على (ع) در سوم شعبان سال چهارم هجرى در مدینه به دنیا آمد.[۱] پیامبر اکرم (ص) نام بهشتى حسین[۲] را براى دومین نواده‌اش برگزید. این نام تا آن زمان در میان عرب جاهلى معروف نبود.

حضرت رضا (ع) به نقل از اسماء بنت عمیس مى‌فرمایند: هنگامى که پس از تولد امام حسن (ع) ، امام حسین (ع) به دنیا آمدند، پیامبر (ص) فرمود: اى اسماء!

پسرم را نزد من بیاور. وى را در میان پارچه سفیدى به او دادم. او را در آغوش گرفت و پس از گفتن اذان و اقامه در گوش راست و چپ نوزاد، به او مى‌نگریست و مى‌گریست. اسماء بنت عمیس سبب گریه را جویا شد؛ فرمود: «بعد از من، او را گروهى ستمگر خواهند کشت. خداوند شفاعتم را به ایشان نرساند.»[۳] حضرت رضا (ع) در ادامه، به نقل از اسماء بن عمیس درباره نام‌گذارى امام حسین (ع) مى‌گوید: جبرئیل بر پیامبر (ص) نازل شد و عرض کرد: اى محمد! پروردگار به تو سلام مى‌رساند و مى‌فرماید: على براى تو همچون هارون براى موسى است؛ پس نام فرزندش را نام فرزند هارون قرار ده. پیامبر (ص) نام فرزند هارون را جویا شد و جبرئیل عرض کرد: «شبیر» که به زبان عربى «حسین» است.[۴]

حضرت جواد (ع) به نقل از پدر بزرگوارشان حضرت رضا (ع) چنین نقل مى‌کنند که ایشان به واسطه پدران بزرگوار خود از امام حسین (ع) نقل کردند: خدمت جدم رسول الله (ص) رسیدم، در هنگامى که اُبى بن کعب هم در آن‌جا بود. حضرت فرمود: خوش آمدى اى ابوعبدالله و اى زینت آسمان و زمین! ابى گفت: یا رسول الله! چگونه کسى با وجود تو مى‌تواند زینت آسمان و زمین باشد؟ ! حضرت فرمود: سوگند به خداوندى که مرا به پیغمبرى برانگیخت، عظمت حسین بن على در آسمان، از زمین بیشتر است. در طرف راست عرش نوشته‌اند: حسین مصباح هدایت و کشتى نجات است؛ حسین امامى است که خوارى را قبول نمى‌کند و همواره عزیز و با فخر و دانش است و ذخیره‌براى این ملت مى‌باشد. خداوند در صلب او نطفه‌اى قرار داده که پاک و بابرکت است. این نطفه پیش از آن‌که ارحام آفریده شوند و یا آب در اصلاب پدید آید، آفریده شده و پیش از روز و شب وجود پیدا کرده است.[۵]

۱. احیاى نهضت حسینى

پس از واقعه عاشورا، اهل‌بیت (ع) همواره بر احیاى نهضت حسینى اهتمام داشتند. على بن موسى الرضا (ع) در طول حیات شریفشان توجه خاصى به این امر داشتند که با بررسى در سیره و فرمایشات ایشان، روایات بسیارى از آن بزرگوار به دست مى‌آید. در این بخش به برخى از این روایات اشاره مى‌نماییم.

الف. محرم؛ ماه هتک حرمت خاندان پیامبر (ص)

تعیین مبدأ تاریخ براى مسلمانان در سال شانزدهم هجرى، زمان خلافت خلیفه دوم و با مشورت حضرت على (ع) صورت گرفت. مبدأ تاریخ را هجرت پیامبر (ص) و ماه نخست آن را محرم سالى که هجرت در آن روى داده بود، گرفتند.[۶] علت نام‌گذارى این ماه آن بود که در ایام جاهلیت، جنگ در این ماه را حرام مى‌دانستند. در دوم ماه محرم الحرام سال ۱ هجرى، کاروان حضرت امام حسین (ع) وارد کربلا شد ودر روز دهم که به «عاشورا» معروف است، او و یارانش را به شهادت رساندند.

امام هشتم شیعیان درباره این ماه فرمود: در جاهلیت، حرمت این ماه نگاه داشته مى‌شد و در آن نمى‌جنگیدند، ولى در همین ماه، خون‌هاى ما را ریختند و حرمت ما را شکستند و فرزندان و زنان ما را اسیر کردند و خیمه‌ها را آتش زدند و غارت کردند و حرمت پیامبر را درباره ذریه‌اش رعایت نکردند! [۷]

ب. عاشورا؛ روز مصیبت و اندوه

عاشورا روز مصیبت و اندوه است و به فرموده امام رضا (ع) روز شهادت حسین (ع) چشم ما را زخم کرد و اشک ما را روان ساخت.[۸] و مى‌فرمایند: تا روز قیامت بر مانند حسین باید گریست.[۹]

حضرت رضا سیره پدر بزرگوارشان در این ایام را چنین توصیف مى‌فرمایند:

کَانَ أبِى إِذا دَخَلَ شَهرُ المُحَرمِ لَایرَى ضَاحِکاً وَ کَانتِ الکآبه تَغلِبُ عَلَیهِ حَتَّى یمضِى مِنهُ عَشَرَهُ أیامٍ فَإِذَا کَانَ یومُ العَاشِرِ کَانَ ذَلکَ الیومُ یومَ مُصِیبَبَتِهِ وَ حُزنِهِ و بُکَائِهِ وَ یقول هوَ الیومُ الَّذِى قُتِلَ فِیهِ الحُسَین؛[۱۰]

شیوه پدرم چنین بود که چون محرم مى‌شد، خنده نداشت و اندوه بر او غالب بود تا روز دهم، مصیبت و حزن و گریه‌اش بود و مى‌فرمود در این روز حسین کشته شد.

از این‌رو ایشان در توصیه‌اى مهم فرموده‌اند:

مَن کَانَ یومُ عَاشُورَاءَ یومَ مُصِیبَتِهِ وَ حزنِه وَ بُکَائِهِ جَعَلَ اللهُ عَزَّ وَ جَلَّ یومَ القِیامَهِ یومَ فَرَحِهِ وَ سُرُورِهِ‌ّ؛[۱۱]

کسى که روز عاشورا روز مصیبت و حزن و گریه او باشد، خدا روز قیامت را روز شادى و خوشحالى وى قرار خواهد داد.

چراکه شیعه در اندوه اهل‌بیت (ع) اندوهگین و در شادى آنها شاد است و روز عاشورا روز اندوه اهل‌بیت (ع) است. کسانى که در این دنیا، در اندوه و شادى اهل بیت (ع) همراه آنانند، در درجات عالى نیز قرین ایشان هستند. حضرت امام رضا (ع) خطاب به ابن‌شبیب فرمودند:

ابنَ شَبِیبٍ إِن سَرّکَ أَن تَکُونَ مَعَنَا فِى الدََّرَجَاتِ الُعلى مِنَ الجِنَانِ فَاحزَن لِحُزننا وَ افرَح لِفَرَحِنَا وَ عَلَیکَ بِوَلایتِنَا فَلَو أنّ رَجُلا أحَبَّ حَجَراً لَحَشَرَهُ اللهُ عَزَّ وَ جَلَّ مَعَهُ یومَ القِیامَه؛ [۱۲]

اى ابن‌شبیب! اگر دوست دارى با ما در درجات عالى بهشت همراه باشى، در اندوه ما اندوهگین و در شادى ما، شاد باش، و بر تو باد به ولایت ما؛ زیرا اگر کسى سنگى را دوست داشته باشد، خداوند در روز قیامت او را با آن سنگ محشور خواهد کرد.

باید به این نکته توجه داشت که چون یکى از نمادهاى ماتم‌و عزادار بودن، دست کشیدن از کسب و کار و تعطیل کردن بازارهاست، در روایات توصیه شده است که در روز عاشورا کسب و کار را تعطیل کرده، به عزادارى براى سیدالشهداء (ع) بپردازند. امام رضا (ع) در این باره فرموده‌اند:

مَن تَرکَ السَّعى فِى حَوَائِجِِه یومَ عَاشُورَاءَ قَضَى اللهُ لَهُ حَوَائِجَ الدُّنیا وَ الآخِرِه؛[۱۳]

هر کس که تلاش براى رفع نیازهایش را در روز عاشورا به خاطر به پا داشتن عزا ترک کند، خداوند حوایج دنیا و آخرتش را برآورده سازد.

ج. سفارش به گریه بر امام حسین (ع)

گریه عالَم، به‌ویژه گریه آسمان بر شهادت حضرت اباعبدالله (ع) در روایات منقول از ائمه هدى (ع) منعکس شده است. براى مثال در روایت ابن‌شبیب از امام رضا (ع) بر گریه آسمان‌ها و زمین‌هاى هفت‌گانه بر مظلومیت اباعبدالله تصریح شده است.[۱۴] راز این گریه، اظهار عظمت این مصیبت است؛ به گونه‌اى که در تمام اجزاى عالم هستى داراى تأثیر بوده است.

همچنین باید دانست که تجلّى بیرونى عزادارى براى امام حسین (ع) «اشک چشم» عزادار است و درون آن، مهر و محبتى است که خداوند در دل‌هاى آنان قرار داده است: «اشک، زبان دل و شاهد عشق است»[۱۵] امام رضا (ع) در عظمت گریه بر امام حسین (ع) خطاب به ریان بن شبیب مى‌فرمایند:

یا ابنَ شَبِیب إن بَکَیتَ عَلَى الحُسَینِ حَتّى تَصیرَ دُموعُکَ عَلى خَدِّیکَ غَفَرَ اللهُ لَکَ کُلِّ ذَنبٍ أذنَبتَهُ؛

اى پسر شبیب! اگر بر حسین بگریى، چندان که اشک‌هایت بر گونه‌ات جارى شود، خداوند هر گناهى را که مرتکب شده‌اى، مى‌آمرزد.

شاید علت این سفارش‌هاى اکید ائمه (ع) و بزرگان دین به گریه بر امام حسین (ع) را در این امر بتوان جست‌وجو کرد که گریه و عزادارى براى امام حسین (ع) در واقع، مکتب او را زنده نگاه داشته و پیام قیام او را به همه انسان‌ها انتقال داده است. بر این اساس، گریه در فرهنگ عاشورا، سلاح همیشه برّانى است علیه ستمگران و پاسدار خون شهیدان.[۱۶] در این باره، سخن حضرت امام خمینى (رحمه الله) بسیار گویاست:

هر مکتبى تا پایش سینه‌زن نباشد، تا پایش گریه کُن نباشد. . . حفظ نمى‌شود.[۱۷]

گریه کردن بر عزادارى امام حسین (ع) زنده نگه داشتن نهضت و زنده نگه داشتن همین معناست که یک جمعیت کمى در مقابل یک امپراتور بزرگ ایستاد. . . آنها از همین گریه‌ها مى‌ترسند؛ براى این‌که این گریه‌اى است که گریه بر مظلوم است؛ فریاد مقابل ظالم است.[۱۸] بنابراین، گریه براى امام حسین (ع) اعلام وفادارى به آن حضرت و پاى‌بندى به نهضت و آرمان‌هاى اوست.

د. ترغیب و تشویق شاعران به سرودن اشعار و مراثى در عزاى حسینى

با بررسى سیره ائمه معصومین (ع) درمى‌یابیم که ایشان نسبت به ترغیب و تشویق شاعران براى سرودن شعر و مراثى در عزاى امام حسین (ع) اهتمام خاصى داشتند؛ چراکه این امر، یکى از عوامل مهم در احیاى فرهنگ عاشورا به شمار مى‌رود. از این‌رو شعر حسینى یکى از پرعاطفه‌ترین، تأثیرگذارترین و صادق‌ترین اشعار شمرده مى‌شود. عظمت فاجعه عاشورا، فشار و بى‌عدالتى حاکمان، سوز و شور دینى، بى‌نظیرى حماسه حسینى و تشویق امامان و بزرگان دین، از عوامل شکوفایى فرهنگ عاشورا در جهان اسلام بوده است.

استاد شهید مرتضى مطهرى (ره) در این باره مى‌گوید:

(ائمه مى‌خواستند) قیام امام حسین (ع) به صورت یک مکتب و به صورت یک مشعل فرزوان همیشه باقى بماند. این یک چراغى است از حق، از حقیقت‌دوستى و از حقیقت‌خواهى. این یک ندایى است از حق‌طلبى، از حریت و آزادى. این مکتب آزادى و این مکتب مبارزه با ظلم را خواستند براى همیشه باقى بماند. در زمان خود ائمه اطهار (ع) که این دستور صادر شد، سبب شد که جریان زنده و فعال و انقلابى به وجود آید. نام امام حسین (ع) شعار انقاب علیه ظلم گشت. یک عده شاعر انقلابى به وجود آمدند؛ مانند: کمیت اسدى، دعبل خزایى، سید حمیرى و. . . ؛ کمیت اسدى مى‌دانید کیست؟ همان کسى که با اشعارش از یک سپاه بیشتر براى بنى‌امیه ضرر داشت.[۱۹]

«دعبل خزایى» شاعر اهل بیت (ع) نقل کرده است:

ایام محرم بود که به زیارت امام هشتم على بن موسى الرضا (ع) رفتم. دیدم آن حضرت با حالت حزن و اندوه نشسته و اصحاب هم به دور ایشان جمع شده‌اند. چون مرا دید، فرمود: اى دعبل! دوست دارم شعرى بخوانى؛ زیرا این روزها غم و اندوهى است که بر خاندان ما رفته است و کسى که بر مصیبت جدم حسین (ع) بگرید، خداوند گناهان او را مى‌آمرزد. سپس آن حضرت از جاى خویش برخاست و پرده‌اى را نصب کرد و اهل خانه را در پشت آن پرده قرار داد تا در مصایب جدشان عزادارى کنند. در این حال رو به سوى من کرد و فرمود: براى جدم حسین (ع) مرثیه‌اى بخوان. من نیز اشعارى خواندم؛ به طورى که صداى گریه امام رضا (ع) و اهل بیت او بلند شد.[۲۰]

ه. سفارش به لعن فاتلان امام حسین (ع)

لعن قاتلان و دشمنان امام حسین (ع) امرى است که براساس نصوص و روایات متعدد، توصیه شده؛ به طورى که در آن روایات بر برائت و تبرى جستن از قاتلان اهل بیت (ع) و استحباب لعن آنان تأکید شده است.

حضرت رضا (ع) در این باره خطاب به ابن شیب مى‌فرماید:

یا ابنَ شَبِیب إن سَرِّکَ أن تَسکُنَ الغُرَفَ المَبنِیه فِى الجَنَّهِ مَعَ النَبِى فَالعَن قَتَلَهَ الحُسَینِ؛[۲۱]

اى ابن شبیب! اگر دوست دارى با پیامبر اکرم (ص) در غرفه‌هاى بهشت همراه باشى، قاتلان حسین را لعنت کن.

لعن به معناى نفری