پاورپوینت کامل سیمای عمومی نجف اشرف ۱۱۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل سیمای عمومی نجف اشرف ۱۱۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۱۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل سیمای عمومی نجف اشرف ۱۱۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل سیمای عمومی نجف اشرف ۱۱۱ اسلاید در PowerPoint :

نجف اشرف را بشناسیم

۱. نام ها

مورخان و جغرافی دانان نام های بسیاری برای این سرزمین گفته اند؛ از جمله: نجف، غری، مشهد، وادی السلام، لسان، خدّ عذراء، براثا، بانقیا و ربوه.

نجف نامی است که بر نام های دیگر غلبه یافته و مشهور گردیده است. در علت نام گذاری این شهر به «نجف»، دکتر مصطفی جواد معتقد است:

این سرزمین به سبب بلند و در دسترس بودن، همچون پشته ای است که آب را از پیرامون خود دور می کند و هنگام جاری شدن سیل، آب گرداگرد آن را می گیرد اما از آن عبور نمی کند؛ همچون یک سد (نجف در لغت یعنی بلندی، پُشته، تل).[۱]

۲. موقعیت جغرافیایی

شهر نجف در کناره دامنه غربی کشور عراق واقع شده و حد نهایی آن به مرزهای عربستان سعودی می رسد. نجف، ده کیلومتر از فرات فاصله دارد. این شهر، یکی از استان های میانی کشور عراق است و استان شدن آن، پس از فرمان جمهوری بود و پیش از آن، از توابع استان کربلا به شمار می آمد.

۳. مرزها

شهر نجف از سمت شمال و شمال شرقی به کربلا، از جنوب و غرب به گودی های بحر نجف، و از شرق به شهر کوفه محدود می شود.

. مساحت و جمعیت

نجف در حدود ۱۳۳۸ کیلومتر مربع مساحت دارد و جمعیتش (در سال ۱۹۷م) به ۱۷۱۱ نفر بوده است.

. طبیعت

چون سرزمین نجف بخشی از دامنه های کشور عراق است، ویژگی های طبیعی آن را نیز دارد؛ با این تفاوت که پهناور و خالی از پستی و بلندی ها و ناهمواری هاست. لایه رویی این سرزمین عبارت است از سنگ های ماسه ای که اغلب آنها را پوشش نازکی از خاک و شن ریزه در بر گرفته است. در بعضی جاها، سنگ های آهکی نیز دیده می شود. در کناره های بحر نجف، مقداری مواد رُسی وجود دارد.

. آب و هوا

هوای تابستان شهر نجف، گرم و خشک، و در زمستان سرد و استخوان سوز است. با شدت گرفتن گرمای تابستان، مردم به سرداب ها و زیرزمین ها پناه می برند. [۲]برف در شهر نجف، در ماه آذار می بارد و میانگین بارش آن در طی ده سال، نزدیک به یک میلی متر است و همان مقدار هم خیلی زود آب می شود.

بادهایی که در این شهر می وزد، جهت های مختلف دارد و سرعتشان نامتعادل است. به ندرت شهر نجف بادهای شدید و طوفانی به خود دیده و معمولاً در تابستان، در ماه تموز، بادهای سوزانی که حرارتشان به درجه می رسد، شهر را درمی نوردد.

۷. راه های ارتباطی و وسایل نقلیه

در قدیم، آمد و رفت در عراق، با حیوانات و وسایل نقلیه آبی صورت می گرفت:

آنچه نجف را به شهرهای دیگر عراق و حجاز و.. . مرتبط می ساخت، اسب و الاغ و قاطر و شتر بود و در روزگاری که هنوز دریاچه نجف خشک نشده بود، کشتی های بادبانی، از بصره به این دریاچه وارد می شدند و در کناره شرقی آن پهلو می گرفتند.[۳]

رودخانه فرات که از کوفه می گذشت، اگرچه حدود ۱۰ کیلومتر از شهر نجف دور بود، اما نجفی ها با کمک قایق های بادبانی و بعدها موتوری، از آن برای جابه جا شدن و حمل بارهای خود سود می بردند. مسافرت به کربلا، معمولاً با درشکه های اسبی انجام می شد و مسافران در بین راه، در کاروان سراهای «مصلی»، «نصف» و «نخیله» استراحت می کردند.

نخستین ماشین، در سال ۱۹۱۱م/۱۳۲۹ق وارد نجف شد.[۴] دومین ماشین متعلق به «خلیل پاشا» والی شهر بود. بعدها ماشین های نیروهای اشغالگر انگلیسی، در همه جای شهر به چشم می خوردند.[۵] راه هایی که نجف را به شهرهای اطراف مرتبط می ساخت، صاف و هموار نبود و اخیراً سر و سامانی گرفته و پرداخته شده است.

راه زمینی حج، از قدیم وجود داشت و از دوران حکومت عباسیان و دوره های پس از آن، قافله های حج، که از راه زمینی به حج می رفتند، راه عبورشان تنها از نجف بود.[۶] این راه از کنار گودی های بحر نجف آغاز می شد و به «رحبه» می رسید و از آن جا تا «آبار زبیده» و «برکه حمد» و «مغیثه» و «شبکه» و «شراف» و «واکصه» و «عیدها» و «جمیمه»، ادامه داشت و در انتها به سرزمین های حجاز می رسید.[۷]

پیدایش شهر نجف

برخی مورخان تاریخ پیدایش شهر نجف را به قبل از اسلام می رسانند و گروهی وجود این شهر را تا پیش از قرن سوم هجری نفی می کنند. جعفر محبوبه گوید:

در زمان تنوخی ها و لَخمی ها و منذری ها که «حیره» پایتخت آنها بود و از جهت آبادانی و تمدن، جزو بهترین ها به شمار می آمد، شهر نجف منطقه ای آباد و دارای ساکنان، و فرهنگ آن، فرهنگ عربی بود.[۸]

اما دکتر کاظم جنابی نظر دیگری دارد:

هنگامی که کوفه پدید آمد، نجف شهر مهمی نبود و از توابع «حیره» به شمار می آمد و بعداً به جهت خشکی زمینش، مقبره مردم کوفه قرار گرفت.[۹]

ابن طاووس گوید:

محمد بن علی بن رحیم شیبانی گفت: من و پدرم علی بن رحیم، و عمویم حسین بن رحیم با عده ای که قصد زیارت امیرمؤمنان علی (ع) را داشتند، وارد شهر نجف شدیم. سال دویست و شصت و اندی بود و من کودکی بیش نبودم. نزدیک قبر امام علی (ع) که رسیدیم، تنها سنگ نشانی آن جا بود و دیگر هیچ و مردمانی اندک در آن اطراف زندگی می کردند.[۱۰]

برای رسیدن به نظر درست در این باره، باید به دو نکته مهم توجه داشت:

۱. سرزمین نجف، خاکی خوب و آب و هوایی معتدل داشته و منطقه خوش گذرانی ساسانی ها و منذری ها و عباسی ها بوده[۱۱] و در نجف یا مشرف بر آن، دِیرها و قصرهایی وجود داشته است.[۱۲] البته این بدان معنا نیست که در آن زمان ها نجف مسکونی و آباد بوده؛ چرا که در گزارش جغرافی دان ها به این مطلب اشاره نشده و آنان که از دِیرها و قصرها یاد کرده اند، نگفته اند که نجف در آن دوره، ساکنانی داشته و معمور بوده است.

۲. گمان دکتر جنابی به این که نجف منطقه ی کوچک و مسکونی بوده و از توابع حیره، و نیز وجود دِیرها و سازه های بزرگ و باشکوه، همه اینها نشان می دهد که این مکان جای زندگی مردمی بوده؛ هرچند به طور موقت و فصلی، و این وابسته به آن است که نجف از آب و هوایی مطلوب برخوردار بوده باشد.

اما سکونت دائمی و پیدایش شهر نجف چه زمانی بوده است؟

یک عامل مهم، آشکار شدن قبر امیرمؤمنان علی (ع) و برپا شدن بارگاه و حرم آن حضرت است. نخستین بار در زمان امام صادق (ع) و به فرمان ایشان، قبر امیرمؤمنان آشکار گردید. در روایت صفوان آمده که امام صادق (ع) پس از آن که ما را به قبر راهنمایی کرد، من به ایشان عرض کردم: فدای تان شوم! آیا اجازه می دهید شیعیان کوفه را از این امر آگاه گردانم؟ فرمود: آری، و درهم هایی در اختیار من گذارد تا قبر را تعمیر و بازسازی کنم. قبر حضرت امیر (ع) پس از آن بر اثر سیل خراب گردید و تا زمان داوود بن علی عباسی (متوفی ۱۳۳) به همان حال باقی بود و داوود آن را اصلاح کرد و روی آن صندوقی قرار داد. آن گاه دوباره، قبر شریف تخریب شد و هارون الرشید آن را بازسازی کرد و در سال ۱۷۰ هجری گنبدی بر آن نهاد.[۱۳]

در سال ۳۳۸ هجری ابوعلی عمر بن یحیی، گنبدی سفیدرنگ بر مزار امیرمؤمنان (ع) قرار داد و از آن پس، اتاقک هایی پیرامون آن مزار ساخته شد که متعلق به بینوایان شیعه بود. در اواخر قرن چهارم، شیعیان در آن جا خانه ها برپا کردند و آبادانی در اطراف حرم علوی، رو به گسترش نهاد.[۱۴] از همه این گفته ها و روایت ها به دست می آید که سکونت قابل توجه پیرامون قبر امیرمؤمنان (ع) در اواخر قرن سوم هجری آغاز شده است.

بارگاه علوی[۱۵]

این بنای باشکوه در میانه قدیمی شهر واقع است و آشکارترین و زنده ترین اثر تاریخی آن به شمار می آید. مرقد امیرمؤمنان (ع) به وصیت خود ایشان در مکان فعلی واقع شد و تا زمان امام صادق (ع) جز اهل بیت (علیهم السلام) کسی از آن آگاهی نداشت. نخستین بار، امام صادق (ع) آن را برای شیعیان آشکار کرد و پس از آن، بارها بر اثر حوادث طبیعی تخریب شد و به دست بعضی حاکمان و والیان تعمیر و بازسازی گردید. بنای کنونی مرقد، که ششمین و آخرین تجدید بناست و البته بعضی تغییرات و اصلاحات در آن داده شده، به دست شاه صفی صفوی (متوفی ۱۰۲ق) صورت گرفت.

۱. نمای قبر شریف

روی قبر، صندوقی از جنس عالی ترین چوب که با عاج معرق کاری شده و بر آن آیاتی از قرآن و اسماء جلاله نقش بسته، قرار دارد.

۲. ضریح

صندوق مرقد را پنجره ای نقره ای که با طلای ناب اندود شده، در بر گرفته است.

۳. روضه مقدسه

ضریح مرقد امیرمؤمنان (ع) در وسط روضه است؛ اتاقکی چهارگوش، آیینه کاری شده و منقوش به آیاتی از قرآن. از روضه مقدس، چهار در به رواق ها گشوده می شود. دو در از طلا، مقابل رواق طلا و دو در دیگر از نقره در جهت شمال. در مقابل هر در، پنجره ای بزرگ مُشرف بر رواق دیده می شود.

. گنبد

بر فراز روضه مقدس علوی، گنبدی بزرگ از طلا قرار دارد که خود، نشانه ای است از ابداع هنری و ۷۷۷۷ خشت طلای خالص در آن به کار رفته است. سطح داخلی گنبد، با کاشی های زیبای معرّق، نام های معصومین (علیهم السلام)، آیات قرآن و اشعاری عربی در مدح امام علی بن ابی طالب (ع) آراسته شده است.

. رواق

روضه علوی، خود در میان غرفه بزرگی به نام «رواق» قرار گرفته که ۱۷ متر ارتفاع، ۳۱ متر طول و ۳۰ متر عرض دارد. این غرفه، آیینه کاری و دیوارهای آن منقوش به آیاتی از قرآن است. چهار درب نیز دارد که دو درب به ایوان طلا معروف به «طارمه» گشوده می شود. درب بزرگ، وسط و مقابل «باب الساعه» در صحن شریف واقع شده. روکش آن از طلاست و به شکلی جالب و بدیع، آن را میناکاری کرده اند. درب دوم زیر گلدسته شمالی قرار دارد و از نقره است. از رواق مذکور، درب سومی نیز مقابل «باب القبله» در صحن شریف گشوده می شود و چهارمین درب، مقابل «باب الطوسی» صحن است. درب سوم و چهارم، هر دو از نقره است.

. گلدسته ها

در ایوان، دو گلدسته استوانه ای شکل به ارتفاع ۳ متر، که محیط قاعده هر کدام نزدیک به ۸ متر و قُطر /۲ متر است، واقع شده. این دو گلدسته از طلاست و در آنها ۰۰۰ خشت طلای خالص به کار رفته است.

۷. صحن

پیرامون روضه و رواق، محوطه بزرگی است که به آن «صحن» می گویند؛ به ارتفاع ۱۷ متر و طول ۷۷ متر و عرض ۷۲ متر؛ آراسته با کاشی های معرّق و سوره هایی از قرآن. این صحن حدود ۱۰۰ غرفه و اتاقک در دو طبقه دارد و به جز ایوان بزرگ طلا، چهار ایوان روبه روی هم نیز دارد. راهرویی بلند با شکافی وسیع و دایره شکل در وسط، رواق را به دیوار غربی صحن مرتبط می سازد.

۸. درهای صحن

۱. باب الساعه که درب اصلی حرم و مقابل بازار بزرگ است؛ ۲. باب السلام، نزدیک باب الساعه؛ ۳. باب الطوسی؛ . باب الفرج، مقابل بازار العماره؛ . باب القبله.

بر فراز درب اصلی صحن شریف، ساعتی عظیم با زنگ ناقوسی قرار گرفته که از چهار طرف پیداست و گنبدی کوچک و طلایی دارد.

شهر نجف

به جز آنچه جهانگردان درباره شهر نجف نوشته اند، تصویر دیگری پیش روی ما نیست. شاید نخستین کسی که از شهر نجف یاد کرده، جهانگرد عرب، ابن جبیره (متوفای ۰۸) باشد؛ آن جا که می گوید:

وارد شهر نجف شدیم؛ منطقه ای در پشت کوفه که گویا حدّ فاصل این شهر و صحراست. زمینی سخت، وسیع و چشم گستر دارد. در طرف غرب کوفه، به فاصله یک فرسخ، بارگاهی مشهور و عظیم، منسوب به علی بن ابی طالب (رض) واقع شده که بنایی باشکوه دارد.[۱۶]

ابن بطوطه (متوفای ۷۲) شهر نجف را در سفرنامه خود این گونه توصیف می کند:

به شهر بارگاه علی بن ابی طالب (رضی الله عنه) در نجف فرود آمدیم. شهری نیک منظر، در زمینی وسیع و سخت که از بهترین و پرجمعیت ترین و مقاوم بناترین شهرهای عراق به شمار است و بازارهایی نظیف و نیکو دارد. از «باب الحضره» وارد شهر شدیم و به بازار بقالین و آشپزان و نانواها رسیدیم و پس از آن، به بازار میوه و بازار دوزندگان و رخت شویان و عطاران. آن گاه به حرمی که مردم می پندارند قبر علی (ع) است، در آمدیم. در برابر آن، مدرسه ها و تکیه ها و استراحت گاه های آباد و دل پذیر، به بهترین شکل خودنمایی می کرد. دیوارهای حرم را لعابی خوش رنگ و چشم نواز پوشانده است.[۱۷]

۱۰۱۳«یعقوب سرکیس» از قول تکسیرا نقل می کند:

ظهر روز شنبه، ۱۸ ماه آوریل، ۱۰م (۲۳ ربیع الثانی ) وارد شهر نجف شدیم. شهری بزرگ که شمار خانه های آن، حدود پنجاه تا شصت سال پیش، شصت یا هفتادهزار بوده است. خرابه های بر جای مانده از آن خانه ها نشان می دهد که نجف، شهری وسیع و خوش ساخت بوده؛ اما امروزه خانه های مسکونی آن از ۰۰ خانه فراتر نمی رود و ساکنان آن، بیشتر بینوایان و بیچارگانند. به گفته بعضی اهالی شهر، خرابی و انحطاط شهر از روزی آغاز شده که شاه طهماسب صفوی در سال ۹۸ق/۱۷م از دنیا رفت و دیگر هیچ کس، همچون او به شهر نجف نپرداخت و اهمیت نداد. در این شهر، خرابه های چند بازار به چشم می خورد که گواه عظمت گذشته آن است.[۱۸]

جهانگرد فرانسوی، «تاورنیه» هنگام عبور خود از شهر نجف در سال ۱۹۳۸م آن را چنین توصیف می کند:

به شهری کوچک که در گذشته به آن کوفه می گفتند و هم اکنون به «مشهد علی» معروف است، رسیدیم. بارگاه علی، داماد پیامبر، فضایی وسیع دارد. در چهارگوشه مرقد، چهار شمعدان روشن دیده می شود و قندیل هایی که بالای ضریح، از سقف آویزانند. دو قاری قرآن، شبانه روز آن جا قرآن می خوانند. در این شهر، جز سه چهار چاه آب با آب های ناگوار و یک قنات خشک، منبع دیگری برای آب نیست. خوردنی موجود در نجف، تنها خرما و انگور و بادام است که به قیمت گران فروخته می شود. چون زائران وارد نجف شوند و گرسنه باشند، شیخ که بزرگ آن منطقه است، با برنجی که با آب و نمک و روغن، پخته شده، از آنها پذیرایی می کند. چراگاهی که برای چهارپایان در آن بچرند، وجود ندارد و همین کمبود غذا را باعث شده است.[۱۹]

«نیپور» جهانگرد آلمانی مشاهدات خود در سال ۱۷م/۱۱۷۹ق از نجف را این گونه بیان می کند:

مشهد علی در سرزمین خشک و خالی از گیاه قرار دارد؛ همچون جدّه. بی آبی، مشکل جدی این منطقه است. برای غذا پختن و شست وشو، آب قنات های زیرزمینی، به کار می رود و برای خوردن، آب را از مسافت سه ساعتی بر پشت الاغ ها به شهر منتقل می کنند. همه خانه ها از خشت های سفالی و بر پایه های آهکی ساخته شده و سقف های گنبدی دارند برای استحکام بیشتر. اهالی این شهر، بعضی سنی و بعضی شیعه اند. شکل و هیأت کلی این شهر، به شهر قدس می ماند؛ همچنین از جهت وسعت. پیرامون شهر دیواری کشیده اند که اکنون دو درب دارد: «باب المشهد» و «باب النهر». «باب الشام» را که سومین درب بوده، با دیوار مسدود کرده اند. دیوار شهر چندان تخریب شده که از بیست جای آن می توان وارد شهر شد. جز بارگاه باشکوه و عظیمی که بر قبر امام علی (ع) ساخته اند، سه محل اجتماع دیگر که از آن کوچک ترند، نیز وجود دارد.[۲۰]

مستشرق انگلیسی، خانم «لیدی درور» در سفرنامه خود، پس از توصیف شهر و محلات و بازارهای آن که در سال ۱۹۲۳م/۱۳۲ق مشاهده کرده، درباره خیابان ها و جاده های شهر نجف می گوید: «نجف شهر زیبایی است، اما خیابان های آن هیچ صاف و هموار نیست»[۲۱]

نزدیک به ده سال بعد، در ۱۹۳م، در «راهنمای سرزمین عراق» در این باره می خوانیم:

خیابان ها جز در مواردی محدود صاف، هموار و عریض است.. . ساختمان ها عظیم و چشم نواز، بازارها منظم و عریض، به خصوص بازار بزرگی که از دیوار شرقی شهر شروع می شود تا می رسد به صحن علوی. در این شهر سه مدرسه دولتی، سه مدرسه محلی و تعداد زیادی مدرسه علمیه وجود دارد. مساجد متعددی ساخته شده که در اتاقک های پیرامون هر یک، قبور عالمان و بزرگان قرار دارد. شهر نجف، با دیواری بزرگ و حجیم احاطه شده؛ دیواری که پس از انقلاب سال ۱۹۲۰م/۱۳۳۹ق بعضی قسمت های آن شکافته شد. دیواری که اکنون پیرامون شهر، آن را در بر گرفته، به دست «محمدحسین خان علاف» وزیر فتحعلی شاه قاجار، درسال ۱۲۳۲ق/۱۸۱م ساخته شده و چهار دروازه به نام های مختلف دارد.[۲۲]

در سال ۱۹م/۱۳۹ق شهرداری شهر نجف تصمیم گرفت تا تغییری اساسی در این شهر ایجاد کند. پس خیابان اطراف صحن علوی را احداث کرد و در پی آن، بازارچه ها و ساختمان های بسیاری تخریب شد و جای خود را به ساختمان ها و بازارچه های نوساز داد. از آن پس خیابان «الرسول» مقابل «باب القبله»، خیابان طوسی، در طرف عکس، خیابان «امام صادق» و «زین العابدین» که به طور موازی از میدان شروع می شوند و پس از رسیدن به خیابان پیرامون حرم، در غرب شهر نجف به پایان می رسند، پدید آمد. نوترین و محکم ترین بناهای شهر در حاشیه این خیابان ها برپا شده است. بزرگ ترین بازار نجف، بازاری است به طول ۰۰متر که از میدان اصلی یا خیابان اطراف حرم امتداد دارد و در آن، هفت دهنه فرعی منشعب می شود. هر محله نیز معمولاً برای خود بازاری دارد. بازارهای نجف، آباد، پررونق و برآورنده نیازهای مختلف شهروندان است. اما بازارهایی که مخصوص یک صنعت یا کالا باشد، وجود ندارد.

شهر نجف، به استثنای بعضی محلاتش، شهری است امروزی، زنده و پویا و آکنده از نشانه های فرهنگ و تمدن. تا سال ۱۹۷م/۱۳۹ق محلات و منطقه های مختلفی با امکانات تمام، در شهر نجف احداث شد. بیشتر این محلات، آباد و دارای خانه ها و خیابان های بزرگ و وسیع، باغ ها، پارک ها، مدارس و ساختمان های دولتی است.

جمعیت

سرشماری سال ۱۹۷م/۱۳۹ق نشان می دهد که ۸۷۳۹ نفر مرد و ۸۷۷۷ نفر زن در نجف زندگی می کردند که ۸۰۰۰۰ نفر از آنها مهاجر بودند. این آمار تا سال ۱۹۷م است و بی شک پس از آن تاکنون تغییرات بسیاری روی داده است. گسترده تر شدن شهر و فزونی جمعیت