پاورپوینت کامل جابر جعفى و نمایندگى امام باقر (ع) در کوفه ۶۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل جابر جعفى و نمایندگى امام باقر (ع) در کوفه ۶۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل جابر جعفى و نمایندگى امام باقر (ع) در کوفه ۶۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل جابر جعفى و نمایندگى امام باقر (ع) در کوفه ۶۹ اسلاید در PowerPoint :

جابر بن یزید جعفى از یاران نیک‌سیرت امام محمد باقر (ع) است که به سبب شخصیت ممتازش، وکالت و نمایندگى امام (ع) را در کوفه عهده‌دار بود. این جایگاه نشانه درجه بالاى وثاقت، عدالتش و اعتماد امام (ع) به اوست. او محرم راز امام (ع) بود و به دلیل این موقعیت والا، سینه‌اش گنجینه‌اى نورانى از احادیث و روایات گشته بود. در این نوشتار به جایگاه ممتاز او به عنوان وکیل امام (ع) و همچنین موقعیت برجسته علمى او خواهیم پرداخت.

حیات علمى

ابومحمد جابر بن یزید، معروف به «جابر جعفى» ، منسوب به یکى از تیره‌هاى قبیله «مذحج» است؛ قبیله‌اى که از یمن به عراق کوچ کرده، در کوفه رحل اقامت افکندند و در مقاطع مختلف صدر اسلام نقشى برجسته داشتند.[۱] جابر از یاران برجسته امام محمد باقر (ع) بود و به شاگردى امام پنجم مشهوراست. او گرچه سال‌هایى از حیات علمى خود را در مکتب ششمین امام گذرانده، به عنوان یک تابعى[۲] از برخى اصحاب پبامبر (ص) همچون جابر بن عبدالله انصارى و عامر بن واثله نیز روایت نقل کرده است، اما به شاگردى پنجمین امام معروف است و بیشتر دانش خود را در مدینه از آن امام فرا گرفت و چنان‌که خود گفته است ۱۸ سال نزد امام شاگردى کرده است.[۳] جابر از امام باقر (ع) با عناوینى چون «سیدنا الامام»[۴] ، « وَصِىُّ الْأَوْصِیَاءِ » ، « وَارِثُ عِلْمِ الْأَنْبِیَاءِ »[۵] و « ولى الأولیاء »[۶] یاد مى‌کرد. اصرار جابر بر استفاده از این تعابیر که نشانگر باور عمیق او به اعلان عمومى مرجعیت الهى اهل‌بیت (علیهم السلام) است، بدان حد در تثبیت و ترویج مذهب شیعه مؤثر بود که واکنش‌هایى را از برخى معاصران جریان مقابل در پى داشت. تاثیر این رفتار جابر را در گفت‌وگوى میان ابن‌اکثم و سفیان مى‌توان به روشنى دید.[۷]

جابر جعفى به عنوان اندیشمند بزرگ شیعى که در کوفه اقامت داشت[۸] و نماینده اصلى امام باقر (ع) در این شهر بود، در برابر انحرافات درون مذهبى نیز بسیار حساس بود و همگان به‌ویژه خواص را از توقف‌هاى پس از فوت هر امام و عدم تسلیم نسبت به امام بعدى، برحذر مى‌داشت.

او پس از وفات امام باقر (ع) به امام صادق (ع) وفادار ماند[۹] و به دلیل موقعیت و جایگاه حساس خود، نقش هدایت و راهنمایى پیروان را نیز ایفا کرد. بر همین اساس سفیان بن عیینه از جابر بن یزید نقل کرده است که علم رسول‌الله (ص) به على (ع) منتقل شده و سپس از سوى فرزندان آن حضرت به جعفر بن محمد (ع) رسیده است.[۱۰]

موقعیت جابر به عنوان نماینده و باب امام محمد باقر (ع) در کوفه، او را در معرض خطراتى قرار داده بود. در منابع به این امر اشاره شده که هشام بن عبدالملک اموى فرمان قتل جابر جعفى را داده و او با راهنمایى پیشواى معصوم خود، با تظاهر به جنون، جان خود را نجات داده است.[۱۱] نعمان بن بشیر ضمن روایت همسفر شدنش با جابر در سفر مدینه و دیدار با امام (ع) ، به ماجراى بازگشت چنین اشاره مى‌کند:

«مرد بلندقامتِ گندم‌گونى پیدا شد که نامه‌اى داشت و آن را به جابر داد. جابر آن را گرفت و بوسید و بر دیده نهاد. در نامه نوشته بود: از جانب محمد بن على به سوى جابر بن یزید، و بر آن نامه مهر سیاهى بود. جابر به او گفت: کى نزد آقایم بودى؟ گفت: هم‌اکنون. جابر گفت: پیش از نماز یا پس از نماز؟ گفت: پس از نماز. جابر مهر را برداشت و شروع به خواندن کرد و چهره‌اش را درهم کشید تا این‌که به پایان نامه رسید. سپس نامه را نگه‌داشت و تا کوفه، او را خندان و شاد ندیدم. شبانگاه به کوفه رسیدیم و من خوابیدم. چون صبح شد، به سبب احترام و بزرگداشت او نزدش رفتم. او را دیدم در حالى که به جانب من مى‌آید و بر نى سوار شده، مى گوید: منصور بن جمهور را فرماندهى مى‌بینم که فرمان‌بر نیست! و اشعارى از این قبیل مى خواند. او به من نگریست و من به او. نه او چیزى به من گفت و نه من به او. من از وضعى که از او دیدم، شروع به گریستن نمودم. کودکان و مردم گرد ما جمع شدند و او آمد تا این‌که وارد رحبه شد و با کودکان مى‌چرخید. مردم مى‌گفتند: جابر بن یزید دیوانه شده. به خدا سوگند که چند روز بیش نگذشت که از جانب هشام بن عبد الملک نامه‌اى به والى کوفه رسید که مردى را که نامش جابر بن یزید جعفى است پیدا کن و گردنش را بزن و سرش را براى من بفرست. والى متوجه اهل مجلس شد و گفت: جابر بن یزید جعفى کیست؟ گفتند: خدا تو را اصلاح کند؛ مردى بود دانشمند و فاضل و محدث که حج گزارد و دیوانه شد، و اکنون در رحبه بر نى سوار مى‌شود و با کودکان بازى مى‌کند.

والى آمد و از بلندى نگریست؛ او را دید بر نى سوار است و با بچه‌ها بازى مى‌کند. گفت: خدا را شکر که مرا از کشتن او برکنار داشت»[۱۲]

جابر جعفى فرزند دنیا نبود و با عناوین و مقامات فانى آن بیگانه بود و این توصیه خاص امام (ع) را منشور زندگى خود قرار داده بود که به او فرموده بود:

«جابر! به راستى مؤمن را نشاید که به شکوفایى دنیا دل بندد و اطمینان کند. بدان که فرزندان دنیا همه اهل بى‌خردى و غرور و نادانى‌اند و فرزندان آخرت، جمله مؤمنان و کردار کنندگان پارسایند و اهل دانش و فقه و مرد اندیشه و عبرت‌گیرى و آزمایش هستند که از یاد خدا تنگدل نمى‌شوند. جابر! بدان که پرهیزکاران همان بى‌نیازانند. اندک مایه‌اى از دنیا آنان را بى‌نیاز داشته و مخارجشان اندک است. اگر کار خیرى را فراموش کردى، به یادت آرند و اگر انجامش دهى، به تو کمک کنند. شهوت‌ها و لذّت‌جویى‌هاى خود را به پشت افکنده و طاعت پروردگارشان را فرا روى داشته‌اند. دیده را به راه خیر و به دوستدارى دوستان خدا دوختند و ایشان را دوست داشتند و به آنان گرویدند و از ایشان پیروى کردند. خود را در دنیا چنان منزل ده که گویى ساعتى در آن منزل دارى و سپس از آن مى‌کوچى، یا چنان مالى که به خواب بینى و بدان شاد و مسرور شوى و سپس از خواب هشیار شوى و در دستت چیزى نباشد. من از آن رو برایت مثلى زدم که نیک بیاندیشى و اگر خدایت توفیق دهد، به کارش بندى. جابر! آنچه از دین خدا و حکمت او به تو سپردم، حفظ کن و خیرخواه خود باش و ببین خدا را در زندگى تو چه پایگاهى است، و پیمان (و بازخواست از) تو نزد او هنگام بازگشت همچنین است. بنگر، اگر دنیا در دیده تو [جز] این باشد که برایت توصیف کردم، از آن روى به جانب سرایى بگردان که (توجّه) امروزه (بدان) موجب کسب خرسندى (خدا) ست. پس چه‌بسا حریصى به کارى از کارهاى دنیا دست یابد و چون بدان رسد (همان کار) گردن‌گیر و موجب بدبختى او شود، و چه‌بسا کسى که در انجام کارى از کارهاى آخرت اکراه دارد، (ولى) بدان برسد و به همان سبب نیکبخت گردد.[۱۳]

سرسپردگى محض، رازدارى و صاحب سرّ بودن امام، هدایت، تعلیم و شاگردپرورى، تألیف، حفظ و انتشار احادیث بسیار، روشنگرى و پاسخ به سؤالات و شبهات، از شاخصه‌هاى مهم حیات جابر بن یزید جعفى است. این یار گران‌قدر و دانشمند بزرگ در سال ۱۲۸ هجرى در کوفه درگذشت.[۱۴]

میراث علمى

جابر از محدثین بزرگ کوفه به شمار مى‌رفت.[۱۵] یعقوبى نام جابر بن یزید جعفى را در زمر فقهاى برجست اواخر دور اموى و اوایل دور عباسى آورده است.[۱۶] وى محدثى پرکار بود که روایات بسیارى را در سینه داشت. همگان بر گستره آگاهى او به حدیث و همچنین دانش فراوان او به دین اذعان دارند؛[۱۷] به گونه‌اى که برخى از محدثین مدعى‌اند اگر جابر نبود، کوفه از حدیث تهى مى‌شد.[۱۸] جابر از امام باقر (ع) حدود ۷۰ هزار حدیث شنیده که نزدیک به ۰ هزار از آن را براى کسى بازگو نکرده است. [۱۹]چیرگى و تسلط وسیع جابر بر احادیث امام نشانه نزدیکى، اطمینان، رازدارى و امانت‌دارى اوست و این سخن از امام نقل شده است: «اگر رازنگه‌داران مورد اطمینانى مى‌دیدیم (از علم خود به آنها) مى‌گفتیم»[۲۰]

گرچه در میان آثار روایى و رجالى غیر شیعه، کسانى او را توثیق کرده‌اند[۲۱] و روایت او در برخى از آثار حدیثى اهل سنت به چشم مى‌خورد،[۲۲] اما متأسفانه بسیارى با اذعان بر شکوه علمى جابر، بر او تاخته‌اند[۲۳] و احادیثش را رد کرده،[۲۴] تضعیفش نموده‌اند[۲۵] و حتى ابوحنیفه از جابر با عنوان کذاب یاد کرده است! [۲۶]علت این هجوم، بیان برخى از اعتقادات خاص شیعه، مثل رجعت از سوى جابر بود. [۲۷]کمال‌الدین دمیرى او را شیعى مى‌داند که به رجعت باور دارد؛ یعنى این‌که على (ع) به این دنیا بازمى‌گردد.[۲۸] این باور کافى بود که او را رافضى و غالى بنامند.[۲۹] سفیان مى‌گوید: مردم با جابر آمد و شد داشتند و از او روایت مى‌شنیدند؛ اما وقتى او از ایمان به رجعت سخن گفت، متهمش ساختند و از او دور شدند.[۳۰] سید بن طاووس با انتقاد از هجوم به یک محدث شهیر، این‌گونه شکوه مى‌کند:

آنها روایات کسانى را که دشمن خدا و رسول خدا و اهل بیت پیامبر (ص) هستند، قبول مى‌کنند، ولى روایات شیعیان و علاقه‌مندان آنها را قبول نمى‌کنند و به جرم شیعه بودن و علاقه داشتن به عترت، احادیث آنها را طرد مى‌کنند! مثلا مسلم در صحیحش به سند خود از «جراح بن ملیح» روایت کرده که گفت: شنیدم از جابر که مى‌گفت: نزد من هفتادهزار حدیث است که همه آنها را ابى‌جعفر (ع) از پیامبر نقل کرده است. باز مسلم در صحیحش به سند خود از «محمد بن عمرو رازى» نقل کرده است: شنیدم از جریر که مى‌گفت: با جابر بن یزید جعفى ملاقات نمودم و حدیثى از او ننوشتم؛ زیرا که او ایمان به رجعت داشت. چگونه خود را از ۷۰ هزار حدیث پیامبرشان به روایت ابى‌جعفر (ع) محروم کرده‌اند، در حالى که آن حضرت از بزرگان اهل بیت است که پیامبر امر به اطاعت آنها فرموده است و علاوه بر این، اکثر مسلمانان یا تمام ایشان زنده شدن مردگان را در دنیا و در قبور روایت کرده‌اند؟ ! پس چه فرق است بین اینها و بین آنچه اهل بیت و شیعیان آنها در باره رجعت روایت کرده‌اند؟ جابر در این باره چه گناهى دارد، تا این که احادیثش از درجه اعتبار ساقط شود، ولى آنهایى که از دشمنان اهل بیت روایت مى‌کنند، روایاتشان در اعلى درجه اعتبار تلقى گردد؟ ! [۳۱]

مسئله رجعت به معناى بازگشتن به سوى دنیا پس از انتقال به جهان دیگر است. مذهب شیعه بر این باور است که معصومان (علیهم السلام) و برخى از یارانشان در عصر ظهور و پس از آن به دنیا بازمى‌گردند. علماى علم کلام در ضمن بیان اعتقادات شیعه، با استناد به آیات و روایات بسیار، بیان مى‌کنند که اعتقاد ما درباره رجعت آن است که حقیقت دارد؛ چنان‌که خداوند در قرآن و پیشوایان معصوم (علیهم السلام) در کلامشان فرموده‌اند.[۳۲]

رجعت در پاسخ‌هاى بسیارى که امام باقر (ع) به پرسش جابر داشتند، طرح شده است. امام رجعت را «قدرت‌نمایى خداوند» مى‌دانست[۳۳] و آن را از ایام الله مى‌شمرد.[۳۴] زمانى که جابر درباره معناى «ایمان به غیب» پرسید، حضرت در پاسخ فرمود: «غیب عبارت است از قیامت و حشر و نشر و قیام قائم و رجعت»[۳۵] در دوره‌اى امام باقر (ع) سخن از رجعت را به دلیل تقیه، منع کردند