پاورپوینت کامل نکته هایی از مسافران کربلا در « کربلاء فی ادب الرحلات» ۵۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نکته هایی از مسافران کربلا در « کربلاء فی ادب الرحلات» ۵۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نکته هایی از مسافران کربلا در « کربلاء فی ادب الرحلات» ۵۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نکته هایی از مسافران کربلا در « کربلاء فی ادب الرحلات» ۵۹ اسلاید در PowerPoint :

اشاره

اخیراً کتابی از سید عبدالصاحب آل نصرالله، به نام «کربلاء فی ادب الرحلات» منتشر شده است. ۱سید عبدالصاحب از خاندان معروف آل نصرالله عراق است که ریشه ای قدیمی در شهر کربلا دارند و نسبشان به حسین اصغر، پسر امام زین العابدین (ع) می رسد. آل نصر الله با آل طعمه، نسبت خویشاوندی دارند. غیر از این اثر، دو کتاب دیگر نیز به نام های «بیوتات کربلاء القدیمه» و «التضحیه و الرمز: دراسه نقدیه بالروایه التاریخیه عن ثوره الحسین (ع)» نیز در پروند علمی این مولف قرار دارد.

«کربلاء فی ادب الرحلات»، فصل بندی و باب بندی خاصی ندارد؛ بلکه مولف به ترتیب زمان، شرح حال زیارت بزرگانی را که به کربلا مشرف شده اند، بیان می کند. بدیهی است افرادی که قبل از قرن چهارم هجری به کربلا رفته اند، سفرنامه ای ندارند و وی مطالب مربوط به آنها را از کتاب های دیگر نقل می کند.

مؤلف در ۱ صفحه، به توصیف کربلا می پردازد. یک از مهم ترین محورهای بحث او در مقدمه، اثبات این فرضیه است که کربلا ریشه ای بسیار کهن دارد و صدها سال قبل از واقعه کربلا نیز توصیف آن در منابع آمده است.

۲

۱). مانند مرقد امام خمینی.

۲). یس، آی ۲.

مولف در مقدمه بر قدمت کربلا تاکید می کند و بیان می کند که بر اساس گزارش های کاوش گران و تاریخ نویسان، سرزمین کربلا قبل از میلاد مسیح نیز ساکن داشته است. او از قوم اکدیین نام می برد که در صحرای کربلا سکونت داشته اند. او آب فراوان، کشاورزی بسیار خوب و نخلستان های بزرگ را، نشانه ای برای اثبات مطلب می داند. او از گفته مستشرق فرانسوی، لویس ماسینیون در کتاب خطط الکوفه یاد می کند که می نویسد: همانا کربلا در قدیم، معبد کلدانیین بود؛ شهری که آن را نینوی می خواندند.

مولف همچنین نام های گوناگون سرزمین کربلا را که مورد اشاره امام حسین (ع) قرار گرفته است، دلیل دیگری بر قدمت کربلا می داند.

وی سپس به تاریخ بنای عتب حسینی (ع) می پردازد. به اعتقاد وی در سال ۳ یا قمری اولین بنا بر روی قبر امام حسین (ع) ایجاد شد و در سال ۱۳۲ قمری توسط عباسیان و در سال ۱۹۹ قمری توسط مامون، تجدید بنا شد.

یکی از ویژگی های مهم این کتاب، آن است که مولف تقریبا سفرنام افرادی از ملیت های معروف را شناسایی کرده و در این اثر از آنان یاد و سفرنامه آنان به کربلا را شرح و توضیح داده است.

مؤلف اثر، به ترتیب سال زیارت، اسامی ۸ نفر از بزرگان، شاعران و نویسندگانی را که به کربلا رفته و آن مکان مقدس را زیارت کرده اند، ذکر کرده و شرحی کوتاه از سفر آنان و توصیف ایشان را بیان کرده است.

ابوحمزه ثمالی، منصور نمری، محمد بن حسین بن علی شیبانی معروف به اشنانی، جهانگرد بزرگ ابن حوقل نصیبی، نظام الدین ابویعلی محمد بن محمد شاعر عصر عباسی، عبدالله بن عباس معروف به “ابن هباریه”، ابن بطوطه، حمدالله مستوفی، نسّابه ابن زهره حسینی، محمدبن احمد بن ایاس مورّخ و جهانگرد مصری، مطراقی زاده مورّخ و جهانگرد، قاضی نورالله شوشتری، محیطی نویسنده گلشن شعرا، بیدرو تکسیرا جهانگرد پرتغالی، پیترو دیلا فاله سیاح ایتالیایی، نظمی بغدادی، پدر مولف گلشن خلفا مرتضی نظمی زاده، تافرنییه سیاح فرانسوی، سید ضامن بن شدقم نسّابه معروف، عباس بن علی بن نورالدین حیدر مکی موسوی حسینی، عالم ادیب و شاعر و جهانگرد، شیخ مصطفی صدیقی خلوتی دمشقی از بزرگان صوفیه، کارستون نیبور سیاح آلمانی، جهانگرد تایلر، ابوطالب بن حاجی محمد بک خان اصفهانی معروف به ابوطالب خان سیاح هندی، سید محمد بن احمد حسینی منشی بغدادی، شیخ امین بن حسن حلوانی مدنی، مدرّس حرم نبوی شریف، یمین الدوله علی خان، یکی از حاکمان سرزمین اوده هند، سیاح جمس بکنغهام، جیمز بیلی فریزر جهانگرد انگلیسی، ایلیا نیکولا بیرزین سیاح روسی، ثیودور نولدکه دانشمند آلمانی، ویلیام کینیت لوفتس باستان شناس انگلیسی، عبدالعلی خان پسر حاج علی خان حاجب الدوله (ادیب الملک)، میرزا سیف الدوله نوه فتح علی شاه قاجار، جون اشر جهانگرد انگلیسی و عضو جمعیت جغرافی لندن، تنکو مارتینوس لیکلاما آینهولت سیاح هلندی، روبرت کلایف دانشمند نقشه کش انگلیسی، ناصرالدین شاه قاجار، محمدرشید بن سید داود سعدی از عالمان عراق، مدام دیولافوا همسر مارسل دیوالافوا، جون بیترز رییس گروه باستان شناسان آمریکا که برای بررسی آثار باستانی شهر نفر به عراق مهاجرت کرده بود، اس. اس. بتلر و دوستش ل. ایلمبر از کارمندان سازمان جاسوسی انگلستان، اوسکار رویتر مهندس آلمانی، المس غیرترود بیل شرق شناس و جهانگرد معروف انگلیسی، محمدهارون حسینی زنکی بوری از منطقه بومبای هندوستان، عمانوئیل فتح الله عمانوئیل مضبوط ادیب و سیاح و تاجر مسیحی ساکن بغداد، سیاح چکسلواکی الوا موسیل، علامه شیخ محمد رضا شبیبی از عالمان بزرگ عراق، سیاح انگلیسی و عضو المکتب العربی برای انجام کارهای اطلاعاتی ورنالد ستورز، جهانگرد و دانشمند انگلیسی سانت جون فیلپی، لیدی درور نویسنده انگلیسی، دوایت دونالدسون نویسنده انگلیسی، سید عبدالرزاق حسنی، محمد ثابت سیاح مصری، سید محسن امین عاملی، دکتر عبدالوهاب عزام متفکر مصری، مالیبارد روزنامه نگار هلندی، جاک بیرک شرق شناس فرانسوی از افرادی بوده اند که این مکان مقدس را زیارت کردند.

گزید سفرنامه ها

۱. ابوحمزه ثمالی

ثابت بن دینار معروف به ابوحمزه ثمالی، از محدثان و عالمان بزرگ شیعه است که جزء یاران و اصحاب سه امام معصوم شیعه، امام سجاد، امام باقر و امام صادق (علیهم السلام) بود. وی شیخ و بزرگ کوفه و مفسر قرآن کریم بود و کتابی در تفسیر قرآن نگاشت. وی از کسانی بود که برای زیارت امام حسین (ع) به کربلا رفت. گزارش این سفر در کتاب کامل الزیارات آمده است. با توجه به فوت ابوحمزه در سال ۱۲۸ق. این سفر در دو ده اول قرن دوم هجری اتفاق افتاده است. ابوحمزه ثمالی می گوید:

خرجت فی آخر الزمان بنی امیه الی قبر الحسین (ع) مستخفیا من اهل الشام حتی انتهیت الی کربلاء، فاختفیت فی ناحیه (القریه) حتی اذا ذهب اللیل نصفه، أقبلت نحو القبر و کان ذلک فی لیله عرفه و شاهدت خلقا کثیرا یصلون عند القبر و کنت ارید ان آتی القبر و ادعو بدعوات فما کنت اصل الیه من کثره الخلق؛ در آخر دوران بنی امیه به سوی قبر امام حسین (ع) رفتم؛ در حالی که از اهل شام می ترسیدم؛ پس وقتی که به کربلا رسیدم، در ناحی قریه، مخفی شدم؛ تا این که نصف شب فرا رسید. در آن هنگام – شب عرفه – متوجه قبر شریف شدم و جمعیت زیادی را مشاهده کردم که کنار قبر نماز می خوانند. سپس خواستم خود را به قبر برسانم؛ اما به دلیل کثرت جمعیت و شلوغی پیرامون آن، نتوانستم.

این روایت، نشان دهند اقبال شدید مردم در آن دوران خفقان، برای زیارت مرقد مطهر امام حسین (ع) است.

۲. منصور نمری

ابوالقاسم منصور ابن الزبرقان بن سلمه نمری، معروف به منصور نمری از اهالی شهر العین شام و متوفای ۱۹۰ قمری است. وی از دیارش به بغداد کوچید و به برامکه نزدیک شد و به واسط آنان با دربار عباسیان آشنا گشت. وی هنگامی به زیارت مشرف شد که کربلا روستایی بیش نبوده است و تنها چند خانه در اطراف حرم مقدس امام حسین (ع) بنا شده بود. او در زمان حکومت هارون الرشید توفیق زیارت یافت و هنگامی که رو به روی قبر امام (ع)

قرار گرفت، این گونه سرود:

فما وجدت علی الاکتاف

منهم و لا الاقفاء آثار النصول

ولکن الوجوه بها کلوم

و فوق حجورهم مجری السیول

أریق دم الحسین و لم یراعوا

و فی الأحیاء أموات العقول

فدت نفسی جبینک م نجبین

جری دمه علی خد أسیل

….

برئنا یا رسول الله ممّن

أصابک بالأذیه و الذحول

۳. أشنائی

محمد بن حسین بن علی شیبانی، معروف به أشنانی، (۳۱۷ ۲۲۱ق.) از عالمان کوفه و از محبان اهل بیت (علیهم السلام) بود و مدتی در زندان متوکل عباسی، روزگار گذراند. وی در سال ۲۷ق. در زمانی قبر امام حسین (ع) را زیارت کرد که متوکل عباسی حرم مطهر را منهدم کرده بود و کسی حق نداشت آن امام همام را زیارت کند!

گزارش کامل این زیارت، در مقاتل الطالبیین ابوالفرج اصفهانی (ص۷۹) این گونه آمده است:

«روزگاری می گذشت که من از زیارت قبر سید الشهداء محروم مانده بودم. از ترس عمال متوکله جرأت نمی کردم پا به محیط کربلا بگذارم؛ اما شوق این زیارت وادارم کرد که دل به دریا بزنم و خود را به خطر بیندازم. مرد عطاری که با من دوست بود، تشویقم کرد و من و او با هم شبانه، رو به کربلا نهادیم. ما روزها پنهان می شدیم و شب ها راه می رفتیم؛ تا بالاخره به غاضریه رسیدیم. نیمه شب از میان دو پاسگاه که بر سر راه قرار داشت، ترسان و لرزان گذشتیم. پاسبان آن پاسگاه در آن وقت شب خوابیده بود و بالاخره به حریم قبر رسیدیم. من و آن مرد عطار برای این که قبر را بیابیم، مشت مشت خاک را بو می کشیدیم و بدین ترتیب، جهت قبر را می شناختیم. سرانجام به قبر مطهر ابو عبد الله الحسین (ع) راه یافتیم. صندوق قبر را برداشته و سوزانیده بودند و به محل قبر، آب انداخته بودند. محل قبر چنان فرو رفته بود که به صورت خندقی در آمده بود! این فرورفتگی خندق مانند، جای خشت های بنای قبر بود که در آن جا به کار رفته بودند. وقتی بنای ق