پاورپوینت کامل فقه پیاده روی ۸۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل فقه پیاده روی ۸۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل فقه پیاده روی ۸۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل فقه پیاده روی ۸۲ اسلاید در PowerPoint :

حبیب الله عبدالواحد الساعدی[۱]

ترجمه: محمود مهدی پور

بخش اول: روایات زیارت پیاده

پیاده روی زیارت اربعین در هر سال با حضور میلیونی زائران از اقصی نقاط عالم، یکی از شاخص ترین نمادهای عشق و پیوند قلبی مردم با اهل بیت نبوی’ است. این راه پیماهی باشکوه، نمایش دهنده پیروزی حق بر باطل در طول تاریخ و تا قیامت است. این سنت معنوی باشکوه که هر سال تکرار می شود، مخالفان را متحیر کرده، در دل طرفداران آن حضرت شعف و افتخار فراوان می آفریند.

برخی مخالفان از راه های گوناگون می کوشند تا مراسم عظیم پیاده روی زیارت اربعین را که چون خاری در چشم ظالمان است، با تبلیغات منفی و اوهام و شبهات مغرضانه کم رنگ جلوه دهند. هر سال بهانه جویان و تردید افکنان، با نیرنگ های نوین و اشکالات بی اساس شبهاتی که جز گمراه کردن عده ای اندک نتیجه ای ندارد، پخش می کنند. اما به هر حال، پاسخ گویی به شبهه افکنان ضرورت دارد. این مقاله برای استحباب و عظمت ثواب حاضران در پیاده روی، با دلیل قاطع سنّت نبوی گردآوری شده و به پاسخ گویی به شبهات مغرضان و ردّ و نقد آن پرداخته است. در پایان نیز برخی از آداب زیارت امام را که شایسته است زائران خود را بدان بیارایند و برخی ثواب های زیارت را برشمرده است.

پیش از ورد به بحث اصلی، شایسته است به چند نکته مهمّ توجه کنیم:

زیارت با پای پیاده، از دیدگاه تاریخی، ریشه در زیارت جابر بن عبدالله انصاری(ره) صحابی جلیل القدر رسول اعظم دارد. او برای اولین بار با پای پیاده از مدینه به کربلا آمد و به زیارت امام حسین(ع) توفیق یافت.[۲] پس این سنت مقدّس پیاده روی برای زیارت امام حسین(ع) از روزگار امامان(ع) وجود داشته است و ائمه(ع) می فرمودند: هر کس پیاده به زیارت امام حسین(ع) برود، پاداشی چنین، و هر کس سواره برود، پاداشی چنان خواهد داشت.

مردم عراق از گذشته های دور، پیاده به زیارت حرم ائمه(ع) می رفتند و این سنت تا امروز ادامه داشته و بارزترین پیاده روی ها، پیاده روی اربعین حسینی است. نظام بعثی عراق در دوره حکومتش مانع پیاده روی اربعین شد؛ ولی مردم این سنت را مخفیانه ادامه دادند؛ اما در ایران و سوریه این سنت ادامه یافت.

ویژگی های سنت پیاده روی در اربعین

گرچه زیارت پیاده حضرت سیدالشهدا(ع) اختصاص به اربعین ندارد و همیشه مستحب است، اما سنّت پیاده روی در زیارت اربعین ویژگی هایی دارد؛ که دو مورد مهم آن از این قرار است:

اولین زائر زیارت امام، با پای پیاده به زیارت موفق شد. مردم به صحابی جلیل القدر جابر بن عبدالله انصاری اقتدا می کنند و از سوی دیگر در حدیث شریف امام حسن عسکری(ع) زیارت اربعین از نشانه های مؤمن شمرده است. امام می فرماید:

«عَلَامَاتُ الْمُؤْمِنِ خَمْسٌ صَلَاهُ الْخَمْسِینَ وَ زِیارَهُ الْأَرْبَعِینَ وَ التَّخَتُّمُ فِی الْیمِینِ وَ تَعْفِیرُ الْجَبِینِ وَ الْجَهْرُ بِبِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیم»؛[۳] علامت مؤمن پنج چیز است: ۵۱ رکعت نماز واجب و مستحب؛ زیارت اربعین؛ انگشتر به دست راست کردن؛ پیشانی بر خاک سودن (مهر) و بلند گفتن بسم الله الرحمن الرحیم.

در اربعین، اهل بیت امام(ع) پس از تحمل رنج ها و آزار فراوان از شام به کربلا بازگشتند. شیعیان در تأسی به اهل بیت(ع) در این روز پیاده به زیارت مشرف می شوند. در شریعت اسلامی، مستحب بودن پیاده روی با پای برهنه یا بدون آن در چند مورد وارد شده است.
استحباب پیاده روی به سوی مساجد؛[۴]
استحباب پیاده روی در تشییع جنازه؛[۵]
استحباب پیاده روی امام هنگام رفتن به مصلا در نماز عید؛[۶]
استحباب پیاده روی برای حج و عمره؛[۷]
استحباب پیاده رفتن به رمی جمرات؛[۸]
استحباب پیاده رفتن به زیارت مؤمن.[۹]

بنابراین، پیاده روی در فرهنگ فقه نیز ناشناخته نیست و نظایری دارد که یکی از آنها پیاده روی برای زیارت قبور ائمه(ع) است و ما در ادامه، ادله استحباب آن را در زیارت امام حسین و دیگر ائمه(ع) بیان می کنیم و یادآور می شویم که ثواب آن، از زیارت در حال سواره بیشتر است؛ بلکه خواهیم دید برخی روایات تصریح می کنند که با پای برهنه استحباب دارد و استحباب پیاده روی، ویژه روز اربعین نیست و در بقیه مناسبت ها و ایام سال نیز جریان دارد.

دلیل اوّل: روایات ثواب زیارت با پای پیاده

ابتدا احادیث استحباب پیاده روی برای زیارت امام حسین(ع) را مرور می کنیم و سپس به روایات استحباب زیارت پیاده دیگر امامان(ع) می پردازیم.

روایات استحباب پیاده روی در زیارت امام حسین(ع)

محمد بن الحسن باسناده (وسائل الشیعه، ج ۱۴، ص ۴۳۹)؛
و عن ابیه عن سعد (همان، ص ۴۴۰)؛
و عن علی بن الحسین بن بابویه (همان)؛
و عن ابیه، عن الحسین بن الحسن بن ابان (همان، ص ۴۴۱)؛
و فی روایه اخری (کامل الزیارات، ص ۲۵۶)؛
(وسائل الشیعه، ج ۱۴، ص ۴۴۱)؛
و عن محمد بن جعفر الزرار (کامل الزیارات، ص ۲۵۷)؛
عن جعفر بن محمد، انه سئل عن الزائر لقبر الحسین(ع) (وسائل، ج ۱۴، ص ۴۸۵).

فراوانی این احادیث و راویان متعدد آنها ما را از بحث در مورد سند آنها بی نیاز می کند؛ زیرا سبب اطمینان به صدور روایات می شود و پاداش های زیر را برای زائر پیاده برشمرده است:

در هر گام، برای او حسنه ای مکتوب می شود و سیئه ای از او محو می گردد و درجه ای به او داده می شود.
در هر گام، هزار حسنه دارد. هزار سیئه از او برطرف می گردد و هزار درجه به او می بخشند.
در هر قدمش ثواب حج مقبول با آداب آن دارد.
در هر گام، از ثواب آزاد کردن یک بنده از فرزندان اسماعیل(ع) بهره مند می شود.

سنت ارزشمندی که این اندازه ثواب دارد، بدون شک از مستحبات مؤکّد است.

روایات استحباب زیارت دیگر معصومین(ع) با پای پیاده

روایتی از امام صادق(ع) درباره زیارت امیرالمؤمنین(ع) وارد شده است که می فرماید: «مَنْ زار أمیرالمؤمنین(ع) ماشیاً کَتَبَ الله لَهُ بکُلِّ خُطْوٍَ حَجًَّ و عُمْرً فَأِنْ رَجَعَ ماشِیاً کَتَبَ الله له بکُلِّ خُطْوٍَ حَجَّتَیْنِ و عُمْرِتَیْنِ».[۱۰]
حدیث دیگر در این موضوع، سخنی است که مرحوم شیخ صدوق(ره) در کتاب شریف «ثواب الاعمال» و مشهدی آن را در کتاب «المزار» آورده و سند آن در هر دو مورد صحیح است. متن حدیث چنین است:

«قلتُ للرّضا: ما لِمَن أتی قبر اَحدٍ من الأئمهِ، قال: لَه مثل ما لِمَن أتی قبر أبی عبدالله. قلتُ: ما لِمَن أتی قبر أبی الحسن؟ قال: مثل ما لِمَن أتی قبر أبی عبدالله».[۱۱]

این دو حدیث، دیگر ائمه را به طور عموم شامل می شود و پاداش های موعود برای زیارت اباعبدالله(ع) را برای زائران دیگر امامان تأیید می کند. ثواب های موعود چه برای سوارگان و چه پیادگان برای زائران معصومین(ع) تضمین شده است.

دلیل دوّم: روایات استحباب پیاده روی

روایتی از نبیّ اکرم’ رسیده که می فرماید: «أفضل الاعمال أحمزها».[۱۲]

این روایت، صحیح بلکه از احادیث مستفیضه است؛ به طوری که شهید ثانی در شرح رساله نفلیّه بر آن تصریح کرده[۱۳] و علامه مجلسی آن را معروف بین عامه و خاصه دانسته است.[۱۴] مفهوم حدیث شریف «أفضل الاعمال أحمزها»این است که وقتی کاری عبادت باشد، هر چه سخت تر و با رنج بیشتر انجام شود، ارزش و فضیلت بیشتری خواهد داشت. زیارت امام حسین(ع) اگر واجب نباشد، مستحب است. بنابراین هر چه با رنج و مشقت بیشتر توأم باشد و مسافت بیشتری طی شود و اوضاع امنیتی خطرناک تر باشد، اجر و پاداش بیشتری خواهد داشت.

دلیل سوّم: حدیث شریف نبوی

پیامبر اکرم’ درباره استحباب پیاده به زیارت رفتن فرموده اند: «مَنْ اِغْبرّت قدماه فی سبیل الله حَرَّمَها عَلَی النّار».[۱۵]

محقق اردبیلی فرموده است:

بدین حدیث شریف نبوی می توان برای چند نمونه پیاده رفتن و پیاده روی استدلال کرد؛ از جمله پیاده روی در حرم، پیاده بودن در نماز میت؛ بلکه در عموم عبادات و پیاده روی در زیارت امام حسین(ع) و غیر آن.[۱۶]

دلیل چهارم: اظهار بندگی و تعظیم شعائر

چهارمین دلیل مستحب بودن پیاده روی این است که نوعی اظهار خضوع و بندگی و تعظیم شعائر است. پیاده رفتن به زیارت امامان دو بُعد دارد: هم زیارت امام شهیدان است و هم فروتنی و اظهار تذلّل برای خداست؛ به ویژه اگر پابرهنه انجام شود. در برخی احکام نیز شواهدی از این امر وجود دارد؛ از جمله:

نماز با کفش جایز نیست؛ زیرا با خضوع و احترام منافات دارد.
آیه شریفه: { فَاخْلَعْ نَعْلَیک إِنَّک بِالْوَادِ الْمُقَدَّسِ طُوًی} گواه است که پابرهنه رفتن به عبادتگاه و مکان های مقدس، خاکساری و خضوع بیشتری را می رساند.
استحباب پیاده رفتن برای نماز عید، پیاده رفتن به مسجد و استحباب پیاده طواف کردن، با اعلام بندگی مناسبت بیشتری دارد.
تعظیم و تکریم شعائر الهی، همان طور که در حج و عمره در سعی صفا و مروه، در رمی جمرات و در زیارت مؤمن تکریم و بزرگداشت شعائر الهی است و شاید بتوان گفت تکریم میت و ملائکه همراه اوست.

بنابراین، پیاده روی در زیارت امامان(ع) در حقیقت انجام سه عبادت است: ۱. زیارت پیشوایان؛ ۲. خضوع و تذلل برای خداوند؛ ۳. بزرگداشت شعائر الهی. بنابراین پیاده روی اجری مضاعف برای زائران دارد.

دلیل پنجم: پیاده روی در زیارت مؤمن

پیاده رفتن برای دیدار مؤمن، مستحب است و کسی که چنین کند، در هر گام رفت و برگشت، اجر آزادسازی صد بنده را خواهد داشت. روایات در این زمینه بسیار است؛ از جمله رسول اعظم’ فرموده اند:

«مَنْ مَشَی زَائِراً لأَخِیهِ فَلَهُ بِکلِّ خُطْوَهٍ حَتَّی یرْجِعَ إِلَی أَهْلِهِ عِتْقُ مِائَهِ أَلْفِ رَقَبَهٍ وَ یرْفَعُ لَهُ مِائَهُ أَلْفِ دَرَجَهٍ وَ یمْحَی عَنْهُ مِائَهُ أَلْفِ سَیئَهٍ».[۱۷]

وقتی پیاده به زیارت مؤمن رفتن، چنین ثوابی دارد، پیاده روی برای زیارت امامان معصوم(ع) که در صدر مؤمنان و حجج الهی در زمین هستند، به طریق اول مستحب و مندوب است.

البته ممکن است برخی خیال کنند که این پاداش فقط به زمان حیات ائمه(ع) اختصاص دارد و شامل زیارت ایشان پس از مرگ نمی شود. پاسخ این است که ائمه(ع) اموات نیستند؛ بلکه مشمول آیه شریفه: {وَ لا تَحسبنّ الّذین قُتِلوا فی سبیلِ الله} هستند[۱۸] و در زیارت اربعین نیز می خوانیم: «أشهد أنّک تَسمع الکلام و تَردّ الجواب».

بخش دوّم: اشکالات بر پیاده روی و پاسخ آن

برخی عوام و مخالفان تشیع، اشکالات و شبهاتی را درباره این سنّت مقدس مطرح کرده اند و گاهی این سخنان باطل و امواج تبلیغاتی بر برخی مردم اثر می گذارد. در این جا به برخی از این شبهات با دلیل روشن پاسخ می گوییم.

اشکال اول: اضرار به خود

می گویند فرضاً پیاده روی مستحب و مأجور باشد؛ در صورتی که ضرر و زیان نداشته باشد و هنگامی که سبب ضرر و زیان شود، نه تنها واجب نیست، بلکه حرام است. مثلاً زیارت امام حسین(ع) امروز سبب ورم پاها و بیماری های درازمدت می شود و اضرار به خود و بیمار کردن خود جایز نیست.

پاسخ

ضرر بر دو گونه است: ۱. ضرری که موجب مرگ و قطع عضو و امثال آن شود؛ ۲. ضرری که تا این حدّ نیست، گرچه اندکی سختی و رنج داشته باشد.

پیاده روی زیارت حضرت بر فرض که با ضرر اندکی همراه باشد، منافع فراوان به همراه دارد و عامل نشاط و تحرک و طراوت انسان می شود؛ به ویژه که امروزه به علت عادت به استفاده از وسایل حمل و نقل، انسان بیشتر نیاز به این گونه فعالیت ها دارد. در استفتائی از آیات عظام خوئی و تبریزی همین موضوع پرسیده شده که چنین پاسخ داده اند:

امور مستحبی اگر مستلزم ضرر باشد، آیا جائز است؟ مثلاً پیاده رفتن برای زیارت امام حسین(ع) سبب تورم پاها یا بیماری طولانی مثلاً یک ماهه شود. آیا در این حالت جایز است؟

ـ آیت الله خوئی: مادام که ضرر در حدی نیست که احتمال هلاک جان باشد، اشکال ندارد.

ـ آیت الله شیخ جواد تبریزی: تا وقتی ضرر این کار در حدّ هلاکت یا جنایت بر نفس نباشد، اشکال ندارد.[۱۹]

اشکال دوّم: آزردن خود

گفته اند پیاده روی نوعی خودآزاری و به رنج افکندن خود است؛ بنابراین عقلاً قبیح است و از آن جا که حکم عقل و شرع یکی است، پیاده روی مشروع شمرده نمی شود.

پاسخ

حکم عقل در مواردی است که منجر به ایذای نفس باشد و غرض عقلایی در کار نباشد؛ مثلاً وارد آوردن جراحتی در بدن، بدون دلیل. ولی اگر هدف عقلایی مهمی در کار باشد، عقل حکم به قبح کار به طور مطلق ندارد. عقلا نیز رنج ها و مشقات را برای دستیابی به اهداف خود تحمل می کنند. پیاده روی زیارت حسینی گرچه با قدری سختی و رنج همراه است، ولی خیر دنیا و آخرت در آن نهفته است و رنجی اندک در برابر پاداشی بزرگ است.

اشکال سوّم: اختلاط زن و مرد

برخی با تکیه بر مسئله اختلاط زن و مرد گفته اند: چون زیارت امام حسین(ع) و مخصوصاً پیاده روی، توأم با اختلاط زن و مرد است، کاری حرام می باشد و حداقل، ترک پیاده روی، اولی و زیارت سواره، افضل است.

پاسخ

اولا: این گونه اختلاط حرام نیست و کسی از فقه