پاورپوینت کامل اهمیت و فلسفه زیارت مرقد حسینی ۸۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل اهمیت و فلسفه زیارت مرقد حسینی ۸۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل اهمیت و فلسفه زیارت مرقد حسینی ۸۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل اهمیت و فلسفه زیارت مرقد حسینی ۸۸ اسلاید در PowerPoint :

درآمد

احترام و بزرگداشت شخصیت های ملّی و بزرگ، سنّت همیشگی جوامع گوناگون بوده است؛ زیرا زنده نگه داشتن یاد و نام این شخصیّت ها، در حقیقت حیات بخشیدن به ارزش هایی است که برای تحقق آنها زحمت های فراوانی متحمّل شده اند. هر ملّتی و اُمّتی به ارزش ها و فرهنگش و شخصیّت هایی که در این راه قربانی شده اند، افتخار می کند و این امری عاقلانه و مطابق با فطرت سلیم است.

اسلام نیز هیچ گاه مخالف چنین سنّتی نبوده و اصولاً این روش اسلام است که با سنت های موافق فطرت و عقلانیت، مخالفت نمی کند.

آن گاه که اسلام به مناطق فلسطین و سوریه و عراق و دیگر سرزمین هایی که مراقد انبیاء و صالحین در آن جا وجود داشت، وارد شد، متعرّض آنها نشد و حتی کسانی که به عنوان خلیفه پس از پیامبر آمدند نیز قصد سوئی به این مراقد نداشتند؛ بلکه چه بسا بر حمایت از این مراقد و محافظت از آنها تأکید می کردند و افراد متدیّن و متعهّد را به عنوان متولّی بر این حرم ها می گماشتند. در دائره المعارف اسلامی آمده است:

هنگامی که مسلمانان فلسطین را فتح کردند، طایفه ای از مسیحیان به نام «لَخْم» را یافتند که در کنار مرقد ابراهیم خلیل(ع) در «حبرون» زندگی می کردند؛ امّا با کمال صُلح و سلامت با ایشان رفتار نمودند و مسلمانان نیز به حرم حضرت ابراهیم(ع) احترام فراوان گذاشتند، تا جایی بسیاری از آن قوم مسلمان شدند؛ زیرا دریافتند که با اسلام نیز می توانند در کنار مرقد ابراهیم خلیل الرّحمان بمانند و آن را زیارت کنند. بر فراز مرقد ابراهیم(ع) گنبدی است که در اوایل دوره اسلامی ساخته شده است. مرقد اسحاق و یعقوب نبی‘ نیز چنین است. حاکمان مسلمان هدایای گران قدری به این مراقد مطهر پیش کش می نمودند.[۱] جهانگردان غربی توصیفات خود از این حرم ها و ساختمان ها را در سفرنامه های شان نوشته اند. در همین راستاست که قران کریم قصص پیشینیان را بازگو می کند و در این داستان ها ردّ پایی از ساختن مراقدی بر روی قبور بزرگان یافت می شود. مثل داستان اصحاب کهف که پس از اطّلاع مردم از ماجرای عجیب آنان و آگاهی از منزلت ایشان، پس از فوت آن بزرگواران تصمیم گرفتند تا حَرَمی برای آنان بسازند و از باب تبرّک در آن حَرَم ها به عبادت و سجود و رکوع بپردازند.[۲]

قرآن کریم حتی دستوراتی را نیز در همین زمینه صادر می کند و به مسلمانان می گوید مقام ابراهیم را به عنوان جایگاه نماز انتخاب کنند و به سعی بین صفا و مروه بپردازند؛ آن هم به یاد سعی و تلاش حضرت هاجر، همسر ابراهیم(ع) در پی یافتن آب برای فرزند اسماعیل.

اسلام برای حِجر اسماعیل که نشانه دیگری است، حرمت قائل شده و آن را در محدوده طواف قرار داده و ورود به آن را مُبطل طواف بیان کرده است؛ چرا که قبور انبیای الهی در آن واقع شده است. همچنین رَمی جمرات سه گانه و قُربانی کردن در مِنی را نیز جزئی از مناسک حجّ ابراهیمی قرار داده است.

این دستورات با هدف جاودان نمودن یاد و خاطره بزرگان دین و تلاش های آنان در راه اعتلای انسانیت و اجرای دستورات خداوند صادر شده است. ابن قیّم جوزی، شاگرد ابن تیمیّه حرّانی می گوید:

نتیجه و عاقبت صبر هاجَر و فرزندش در دوری و غربت از وطن و تسلیم در برابر پروردگار نسبت به ذبح فرزندش، این بود که آثار ایشان و محلّ قدم های شان جزئی از مناسک مؤمنین و صدقه جاریه ای برای ایشان تا قیامت قرار داده شود و این سنّت پروردگار است نسبت به کسی که می خواهد از میان خلقش او را بالا ببرد.[۳]

خداوند متعال تمام این ها را تذکّری برای بشریّت در طول تاریخ قرار داده است تا فداکاری و تلاش انسان در جهت کمال و پیشرفت معنوی را فرا بگیرد. از علی بن جعفر نقل شده است که از برادر بزرگوارش امام موسی بن جعفر(ع) پرسید: چرا رمی جمرات جزء مناسک حج قرار داده شده؟ امام فرمودند: «ابلیس که برای ابراهیم(ع) تمثّل پیدا کرد، حضرت به طرف او سنگ پرتاب کرد و این سنّتی دائمی در حجّ شد»[۴]

از امام صادق(ع) نقل شده که فرمود: «ابراهیم(ع) زمانی که اسماعیل را در مکّه گذاشت، پس از مدّتی تشنه شد؛ مادرش به دنبال آب فاصله بین صفا و مروه را هفت مرتبه رفت و برگشت و خداوند آن را به شکل سنّتی در حجّ قرار داد»[۵]

مسلمانان و جاودانگی شخصیّت های اسلامی

مسلمانان در طول تاریخ اسلام، به زنده نگه داشتن یاد و خاطره شخصیّت های دینی شان اصرار داشتند؛ گاهی با نوشتن و جمع آوری سیره ایشان، گاهی با زنده نگه داشتن موالید و وفایت ایشان و گاه با تبدیل خانه های شخصی شان به موزه و گاهی با ساخت و ترمیم قبورشان و ساختن بنا بر روی آن و زیارت آنها.

اولین و مهم ترین مرقد مورد توجّه در اسلام، مرقد رسول اکرم’ بود که مسلمانان در زیارت آن مرقد شریف، رمز عظمت خویش و سرّ مجدشان و منشأ شوکتشان و منبع عزتشان را جست وجو می کنند. حتی آنان خانه ای را که پیامبر اکرم(ص) در شهر مکّه در آن به دنیا آمده بود را مقدس شمرده و به آن توجه ویژه دارند. همین طور محلّی که برای اوّلین بار بر پیامبر اکرم(ص) وحی فرستاده شد و ایشان به رسالت برگزیده شد، یعنی غار حرا را گرامی می دارند. مسلمانان از کوه بالا رفته و در غار حرا نماز می خوانند و به آن تبرک می جویند.

بعد از آثار نبی اکرم(ص) مسلمانان به مراقد و آثار ائمه معصومین(ع) و خوبان از اصحاب ایشان متوجه شدند و حتّی خانه های ایشان زیارتگاه مردم گردید؛ چرا که خداوند می فرماید: {فی بُیوتٍ اَذِنَ اللهُ اَنْ تُرْفَعَ و یُذْکَرَ فیها اسمه}.[۶]

جلال الدین سیوطی از انس بن مالک و بریده نقل می کند که وقتی رسول خدا(ص) این آیه را تلاوت فرمود، مردی برخاست و گفت: آنها کدام خانه ها هستند؟ حضرت فرمود: «خانه های انبیاست». پس ابوبکر برخاست و در حالی که به خانه علی و فاطمه (ع) اشاره می کرد گفت: ای رسول خدا! این خانه از جمله آنهاست؟ پیامبر اکرم(ص) فرمود: «بلکه از برترینِ آنهاست»[۷]

پس چه فرقی است میان خانه ای که این بزرگواران در آن زندگی می کردند، با خانه هایی که پیکر مطهرشان در آن آرام گرفته است؟ در سیره مسلمانان چنین فرقی وجود نداشته است. چرا این گونه نباشد، در حالی که مسلمین معتقدند پیامبر اکرم(ص) و اهل بیت پاک و راستگویش(ع) زنده اند و نزد پروردگار روزی داده می شوند، همان طور که شهیدان روزی داده می شوند و آنان در رتبه سوم پس از انبیا و صدیقین هستند.[۸]

به درستی که تکریم و احترام مراقد ائمه اطهار و اهل بیت پیامبر(ص) واجبی اخلاقی است که به نصّ قرآن کریم مودّت ایشان واجب شده است، آن جا که می فرماید: {قُلْ لا اَسْئلکُم عَلَیه اجراً الاّ المودّه فی الْقُربی}.[۹]

مراقد این بزرگان، چراغ های هدایت زندگی است. این مراقد، قلب تپنده امت اسلام و راهنمای آنان به سوی رستگاری است و آن گاه که انسان در مقابل این مراقد و حرم های مقدس می ایستد، آن را کاملاً حس می کند.

زیارت امام حسین(ع)

رسول خدا(ص) بارها به زیارت مرقد خود و ائمه اطهار(ع) به ویژه حسین(ع) اشاره فرموده است.[۱۰] آیا حسین(ع) شهید راه عقیده نبود؟ آیااو در راه شریعت قربانی نشد؟ آیا رمز زیر بار ظلم و جور نرفتن و آموزگار ایثار و فداکاری نبود؟ کوچک ترین کاری که هر مسلمانی می تواند انجام دهد، این است که به زیارت مراقد این بزرگواران برود و از فضای معنوی این حرم ها فیض ببرد.

روایات

ام سلمه روایت کرده که رسول خدا(ص) شبی به ناگاه با حالت اضطراب از خواب بیدار شدند و دوباره خوابیدند؛ اما پس از لحظاتی دوباره با اضطراب بیدار شدند و دیدم در دست مبارکشان خاک سرخ رنگی بود که آن را می بویید و می بوسید. به ایشان عرض کردم: این تربت چیست؟ حضرت فرمود: «جبرئیل به من خبر داد که حسین(ع) در زمین عراق کشته می شود و این خاک زمینی است که حسین در آن کشته می شود.[۱۱]
ام سلمه روایت کرده است: پیامبر(ص) روزی در خانه من نشسته بودند که فرمود: کسی بر من وارد نشود! پس از لحظاتی حسین(ع) داخل شد و در آغوش رسول خدا جای گرفت و پیامبر اکرم(ص) دست بر سرش می کشید و گریه می کرد. به ایشان عرض کردم: به خدا وقتی داخل شد، متوجّه نشدم! حضرت فرمود: «جبرئیل در خانه بود؛ از من پرسید: آیا حسین(ع) را دوست داری؟ گفتم: آری. جبرئیل گفت: امّت تو او را در سرزمینی به نام کربلا می کُشند. پس جبرئیل مقداری از خاک این زمین را برایم آورد و نشانم داد»[۱۲]
عایشه روایت می کند که حسین بن علی بر رسول خدا(ص) در حالی که پیامبر در حال دریافت وحی بودند، وارد شد. جبرئیل عرض کرد: ای محمد! آیا او را دوست داری؟ فرمود: چرا پسرم را دوست نداشته باشم؟! جبرئیل عرض کرد: به درستی که امّت تو، او را می کشند. و در این هنگام جبرئیل مقداری خاک در دست داشت. پس گفت: در این زمین پسرت کشته می شود و اسم آن سرزمین «طفّ» است. وقتی جبرئیل رفت، تربت در دست رسول خدا(ص) بود و می گریست. پیامبر(ص) به من فرمود:

«جبرئیل به من گفت: پسرم حسین(ع) در زمین طفّ کشته می شود و امتم پس از من دچار امتحان سختی می شوند». پس حضرت به سوی اصحابش رفت که علی(ع) هم میان ایشان بود و ابوبکر و عمر و حذیفه و عمّار و ابوذر، گریه می کردند. اصحاب پیش آمدند و عرض کردند: چه چیزی شما را به گریه انداخته ای رسول خدا! حضرت فرمود: «جبرئیل به من گفته که پسرم حسین کشته می شود و خاک زمین طفّ را برایم آورده و به من خبر داده که قبرش هم در آن سرزمین است»[۱۳]

انس بن حارث از نبیّ مکرّم(ص) روایت می کند که فرمود: «پسرم حسین در زمینی که به آن کربلا می گویند، کشته می شود. پس هر یک از شما آن روز را درک کرد، باید او را یاری کند.[۱۴]

علاّمه شیخ محمد صبّان شافعی در کتابش به نام «اسعاف الراغبین» به حاشیه کتاب «نور الابصار» نوشته شبلنجی شافعی می نویسد:

از راه های متعدّد این خبر به ما رسیده که جبرئیل امین وحی به پیامبر اکرم(ص) خبر داده که حسین کشته می شود و زمینی را که حسین در آن کشته می شود را نیز به پیامبر نشان داده و مقداری از خاک آن زمین را به پیامبر داده است. در برخی روایات تصریح شده که نام آن زمین کربلاست و در برخی دیگر از آن به طفّ یاد شده است و در برخی روایات نیز از این منطقه به ساحل فرات یاد شده است. باید توجه داشت این روایات با یکدیگر تعارض ندارند؛ چون فرات به سرزمین طف که یکی از شهرهای کربلاست می رسد.[۱۵]

پیامبر اکرم(ص) با بیان این روایات می خواست که مردم به سرزمین کربلا رفت وآمد داشته باشند و همان طور که به زیارت او می روند، به زیارت حسین(ع) نیز بروند. چون هدف از هر دو زیارت، یک چیز است و آن یادآوری تقوا و اخلاق و جهاد در راه خدا و فداکاری در راه دین خدا و توجه به عالم ملکوت و فاصله گرفتن از دنیاست. این زیارت ها تجدید پیمانی با رسول خدا(ص) و اهل بیت ایشان(ع) و تذکّری است نسبت به فداکاری های این بزرگواران در شرایط سخت.

روایاتی در باب زیارت حضرت حسین(ع)

از امام صادق(ع) نقل شده است که فرمود: «کسی که دوست دارد در روز قیامت در پرتوی رحمت پروردگار باشد، باید از جمله زوّار حسین گردد»[۱۶]
امام صادق(ع) فرمود: «در روز قیامت کسی نیست مگر این که دوست دارد از زوّار حسین بن علی باشد؛ چون می بیند که خداوند چگونه از روی کرامت و احترام با زوّار حسین رفتار می نماید»[۱۷]
از حنّان بن سدیر نقل شده که می گوید: امام صادق(ع) به من فرمود: «به زیارت حسین بروید و به او جفا نکنید؛ چون او سید شهدا و سرور جوانان بهشت است»[۱۸]
از امام صادق(ع) نقل شده که فرمود: «زائر حسین بن علی، زائر رسول خداست»[۱۹]
همچنین از ایشان نقل شده است که حضرت فرمود: «هر کسی دوست دارد که سکرات مرگ بر او آسان شود، زیاد به زیارت حسین(ع) برود»[۲۰]
از امام صادق(ع) نقل شده که فرمود: «کسی که خداوند خیرش را بخواهد، محبّت حسین و زیارتش را در دلش می افکند و هر کسی خدا شرش را بخواهد، کینه حسین و زیارتش را در دلش می اندازد»[۲۱]
امام صادق(ع) می فرماید: «کسی که حسین را با شناخت به حقّش زیارت کند، خداوند نامش را در اعلی علیین ثبت می کند»[۲۲]
عبدالله بن بُکیر از امام صادق(ع) نقل می کند که فرمود: «ای عبدالله! خداوند شش منطقه را در زمین برگزید: بیت الله الحرام، مقابر انبیاء، مقابر اوصیاء، محلّ شهادت شهدا و مساجدی که نام خدا در آن برده می شود. ای عبدالله! آیا می دانی برای کسی که به زیارت قبر حسین(ع) برود، چه ثوابی کنار گذاشته شده؟! هیچ صُبحی نیست مگر هاتفی از میان فرشتگان بر سر قبر زائر حسین ندا می دهد: ای جوینده خیر! به سوی ذات پروردگار با کرامت پیش بیا و این ندا را اهل مشرق و مغرب می شنوند و باقی نمی ماند روی زمین فرشته ای از فرشتگان مقرّب خدا مگر این که به این زائر حسین مهربان می شوند و خداوند را بالای سر او تسبیح و تقدیس می کنند و از خداوند رضایت از او را طلب می کنند و حتی پیامبران برای زائر حسین(ع) دعا می کنند.[۲۳]
از امام صادق(ع) نقل شده است که فرمود: «کسی که می خواهد در همسایگی رسول خدا(ص) و در همسایگی علی و فاطمه‘ باشد زیارت حسین(ع) را ترک نکند»[۲۴]
از معاویه بن ذهب نقل شده که امام صادق(ع) فرمود: «زیارت حسین را رها مکن؛ آیا دوست نداری از کسانی باشی که ملائکه برایش دعا می کنند؟!»[۲۵]
امام صادق(ع) فرمود: «فاطمه÷ در میان زوّار فرزندش حسین حاضر شده و برایشان استغفار می کند»[۲۶]
امام صادق(ع) فرمود: «قبر حسین را زیارت کنید که سرور جوانان شهید راه خداست»[۲۷]
امام صادق(ع) فرمود: «حسین را زیارت کنید، ولو هر سال یک مرتبه باشد. پس هر کس به زیارت او بیاید، آن هم در حالی که حق او را می شناسد و حق اهل بیت را نفی نکند، پاداشی جز بهشت نخواهد داشت و رزقی وسیع به او داده خواهد شد و خداوند به سرعت گره از کارش باز می کند؛ چون خداوند چهارهزار فرشته را وکیل نموده که صبح و شب همگی بر حسین گریه کنند و زائرین را همراهی نمایند تا به خانه های شان بازگردند و اگر مریض شوند، به ع