پاورپوینت کامل هنر امام موسی صدر در ایجاد وحدت میان ادیان و مذاهب ۱۰۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل هنر امام موسی صدر در ایجاد وحدت میان ادیان و مذاهب ۱۰۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۰۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل هنر امام موسی صدر در ایجاد وحدت میان ادیان و مذاهب ۱۰۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل هنر امام موسی صدر در ایجاد وحدت میان ادیان و مذاهب ۱۰۲ اسلاید در PowerPoint :

۶۵

یکی از دغدغه ها و آرمان های مقدس امام موسی صدر در طول فعالیت های دوران حیات، وحدت امت اسلامی در سرتاسر جهان بود. او از آغاز جوانی که در حوزه علمیه قم اشتغال به تحصیل داشت، در این اندیشه بود و در محافل حوزوی و در محضر اساتید، پیوسته پی گیر آن بود. در سال ۱۳۲۶ شمسی که کمتر از بیست سال داشت، وقتی از ورود علامه امینی به تهران آگاه شد، فرصت را غنیمت شمرد و با یکی از دوستان به دیدار علامه در تهران شتافت و در محضر آن عالم بزرگ، ضمن طرح بحث های علمی گوناگون، از ضرورت وحدت میان مذاهب اربعه در مقابل دشمن مشترک سخن گفت و از آن دفاع نمود. [۱]

در سال ۱۳۳۸ در همان بدو ورودش به لبنان، بدون فوت وقت، شالوده روابط صمیمانه با علمای اهل تسنن را در شهر صور پی ریزی کرد. از جمله با محی الدین حسن (مفتی اهل سنت) ارتباط دوستانه محکمی برقرار ساخت، تا جایی که در اکثر مناسبت ها، مانند: عید غدیر، شب های رمضان، ایام عاشورا و تاسوعا، این دو در کنار هم بودند و در یک مکان مشترک مثل «مسجد قدیم» یا «نادی امام صادق (علیه السلام)» به منبر می رفتند و مردم، اعم از شیعه و سنی پای سخنان آنها می نشستند؛ به گونه ای که اگر فردی خارج از شهر صور به این مجلس وارد می شد، تشخیص نمی داد کدام یک از اهل تسنن و کدام از تشیع می باشند. [۲]

امام موسی صدر بر آن بود که هیچ تناقض و اختلافی میان شیعه و سنی نیست و اینها پیروان دو مذهب از یک دین اند. او با همین بینش به تلاش های وحدت بخش خویش ادامه داد تا این که در تابستان ۱۳۴۲ ش طی سفری دوماهه به کشورهای شمال آفریقا، در یک اقدام ابتکاری، ارتباط مستمر و کارآمدی را میان مراکز اسلامی کشورهای مصر، مغرب و الجزایر با حوزه های علمی و مراکز مهم شیعی در لبنان برقرار ساخت. [۳]

یکی از کارهای مهم و سرنوشت ساز امام موسی صدر در لبنان تشکیل «مجلس اعلا» برای دفاع از حقوق اجتماعی کشور بود. او در روز تصدی ریاست این مجلس به تاریخ جمعه ۲/ ۳/ ۱۳۴۸ ش (۲۳ مه ۱۹۶۹ م) طی سخنانی پرشور در حضور رجال علمی، سیاسی و اجرایی لبنان، از جمله آقای شارل حلو، رئیس جمهور وقت، ضمن تشریح برنامه ها و خطوط کلی مجلس، بر دو بند زیر تأکید دوچندان داشت:

۱- اقدام اساسی برای عدم تفرقه میان مسلمانان و سعی فراوان به منظور دستیابی به وحدت کامل؛

۲- همکاری با همه طوایف مذهبی لبنان و تلاش برای حفظ وحدت در کشور.

این خط مشی ها پس از یک هفته، در اولین بیانیه ای که از سوی مجلس اعلا صادر شد، دوباره منعکس و مورد تأکید قرار گرفت و در سرتاسر لبنان و در روزنامه های کثیرالانتشار منتشر شد. وی در این عرصه، به سخنرانی و صدور بیانیه بسنده نکرد؛ بلکه وارد میدان عمل شد. در آذرماه ۱۳۴۸ (اکتبر ۱۹۶۹) نامه ای تاریخی به مفتی اعظم وقت لبنان آقای شیخ حسن خالد نوشت و در آن، با طرح نکات ظریف و دقیق پیرامون وحدت بین مذاهب، خواستار یکی شدن اذان، افق شرعی، رؤیت هلال ماه رمضان و سایر اعیاد و تعطیلات اسلامی شد. [۴]

وحدت فقهی، آرمان نهایی

در میان اندیشمندان و کارشناسان برجسته اسلامی، پیرامون وحدت بین مذاهب در مرحله اول دو نظریه مثبت و منفی وجود دارد. آنهایی که نگاه منفی به این موضوع دارند، می گویند: هیچ نقطه مشترکی بین شیعه و سنی نیست؛ بنابراین دلیلی برای وحدت نمی بینند. خوشبختانه صاحبان این تفکر، در اقلیت مطلق به سر می برند و اگرچه بعضی از آنان از روی حسن نیت و صداقت به این اندیشه باور دارند، ولی حقیقت این است که این نظریه همواره در طول تاریخ مورد سوءاستفاده دشمنان اسلام و استعمارگران غرب و شرق قرار گرفته و به یک معنا می توان گفت که این تفکر، در اصل ساخته و پرداخته آنان است و صاحبان این تفکر در واقع فریب آنان را خورده اند و آب به آسیب دشمنان می ریزند.

اما شخصیت هایی که نگاهی مثبت به این مهم دارند، به چند گروه تقسیم می شوند: گروه اول معتقدند که این موضوع هیچ ربطی به وحدتِ خود مذاهب ندارد و هر یک از این مذاهب باید به اصول و فروع خود پایبند باشند و تنها پیروان این مذاهب هستند که در عین حفظ اصول و فروع مذهبِ خود، باید با پیروان مذاهب دیگر متحد شوند.

گروه دیگر می گویند: تمام مذاهب اسلامی موظفند ضمن حراست از هویت مذهبی خویش، تنها به نقاط مشترک میان مذاهب همت گمارند؛ چنان که در این راستا گام های بلند و مبارکی هم برداشته شد مرحوم شیخ طوسی (رحمه الله علیه) و علامه حلی کتابهای «خلاف» و «تذکره» را تألیف کردند و امروز کتب ارزشمند بسیاری در «فقه مقارن» به همت اندیشمندان و فقهای شیعه و سنی نوشته می شود.

گروه سوم که به احتمال قوی طلایه دار آن امام موسی صدر می باشد، ضمن احترام به صاحبان و پیروان نظریه های پیشین و با همه اهمیت و احترامی که به این نظریه ها داشت، ولی هرگز آنها را کافی نمی پنداشت. ایشان به «وحدت فقهی» اعتقاد داشت و می گفت: برج اسلامی که در پایه و اساس واحد است و امت اسلامی که در عقیده کتاب و مبدأ و معاد و منتها یکی است، نیاز مبرم دارد که در جزئیات هم یکی باشد. [۵]

امام موسی صدر در ذی الحجه ۱۳۸۹ (آوریل ۱۹۷۰) که در کنفرانس سالانه «مجمع بحوث اسلامی» در قاهره شرکت داشت، ضمن سخنرانی مفصلی در حضور رجال علمی، بر همین موضوع تأکید کرد و طرح جامعی را در این باره به اجلاس تقدیم نمود که مورد توجه [۶] و استقبال اغلب شخصیت ها واقع شد و او را به عضویت دائمی این مجمع درآورد. وی در حاشیه این کنفرانس نیز در مصاحبه ای با مجله «المصور» چاپ قاهره در پاسخ به خبرنگاری، پیرامون وحدت بین مذاهب گفت:

این موضوع بعد از دست یابی به وحدت فقهی امکان پذیر است و تنها با گفت وگوی خالی و مذاکره صوری رهبران مذاهب به دست نمی آید؛ چون مذاهب در عمق جان پیروان خویش شکل گرفته است و من به این مجمع که از علمای بزرگ جهان اسلام تشکیل شده، در تحقق این هدف مهم امید دارم. قاهره هم که در جهان اسلام از موقعیت مناسبی برخوردار است، می تواند در تحقق این هدف نقش مؤثری داشته باشد.

یک سال بعد یعنی در ۱۹ آوریل ۱۹۷۱ پس از حضور در ششمین کنگره «مجمع بحوث اسلامی» در قاهره و بازدید از نیروهای نظامی مستقر در کنال کانال سوئز و جبهه های جنگ در مرزهای مصر، همزمان با اهتمام بر جهاد و مبارزه علیه دولت غاصب و غیرقانونی اسرائیل، به موضوع وحدت امت اسلامی در امر شعائر دینی و مظاهر مذهبی تأکید نمود. [۷]

در سال ۱۳۵۲ شمسی به مناسب شرکت در هفتمین کنفرانس سالانه «شناخت اندیشه اسلامی» در الجزایر، ضمن مصاحبه ای با مجله «المجاهد» برای چندمین بار به تشریح وحدت فقهی پرداخت. [۸] البته هدف امام موسی صدر از وحدت فقهی این نبود که هیچ اختلاف نظری در میان فقهای مذاهب نباشد و همه در احکام و مسائل، یک فتوای مشترک صادر کنند؛ زیرا این امر هرگز امکان پذیر نیست؛ بلکه او باور داشت که این گونه اختلاف ها موجب رشد و تکامل فقه و پویایی اجتهاد و تحرک مجتهد خواهد شد. وی می گفت: مادامی که این اختلاف بینش ها به عنوان یک نظریه علمی و تئوری مطرح است، همواره مایه خیر و برکت و رشد و بالندگی است؛ اما هر گاه تبدیل به فتوا برای عمل یا شعائر دینی در جامعه شود، ناخودآگاه پراکندگی و تعدد فتوا و شعار، منجر به تشتت و تفرقه پیروان آن فتوا و شعار خواهد شد. پس به ناچار لازم است همه این فتاوا و شعائر و نظریه ها به یک فتوا و شعار واحد منتهی گردد تا سبب اختلاف، چنددستگی و پراکندگی امت اسلامی نشود.

ایشان برای مثال، مناسک حج، اذان، اعیاد اسلامی و حلول ماه رمضان و شوال را مثال می زد و می گفت:

مثلًا می توان این پیشنهاد را بررسی کرد که در رؤیت هلال به طریق نوین علمی و تعیین زاویه دید هلال در افق تکیه کنیم و روز عید را با دقت علمی مشخص کنیم تا همه مسلمانان در یک روز عید داشته باشند و در بسیاری دشواری ها صرفه جویی شود و از لحاظ تعطیل و دید و بازدید، دشواری های ناشی از تعدد روزهای عید را نداشته باشیم و نیز می توان شکلی از اذان را که برای همگان مورد قبول باشد بررسی نمود. [۹]

پیشنهاد وحدت فقهی را امام موسی صدر برای اولین بار در تاریخ ۲۷ رجب ۱۳۸۹ (روز عید مبعث) در نامه ای به مفتی اعظم لبنان آقای شیخ حسن خالد اعلام کرد. از آن تاریخ حدود ۴۷ سال می گذرد و امروز که کل دنیا، به ویژه جهان اسلام در اثر ارتباطات قوی ماهواره ای و اینترنتی به منزله یک دهکده کوچک درآمده و توطئه ها و ترفندهای دشمنان اسلام به سرکردگی آمریکا و جهان غرب عمق و دامنه بیشتری یافته است، بیش از پیش ضرورت احیا و اجرای تفکر وحدت فقهی در سطوح مختلف جهان اسلام با تمام وجود احساس می شود. در دنیایی که استکبار جهانی به سرکردگی آمریکا شعار جهان تک قطبی و خاورمیانه جدید و عربده اسلام ستیزی سر می دهد و هر از چند گاهی با تعلیم و تربیت و تقویت گروه های افراطی مانند القاعده و داعش سعی در ایجاد اختلاف و کینه توزی میان مسلمانان دارد، به هیچ وجه جایز و معقول نیست که از کوچه پس کوچه های این دهکده کوچک، صداهای متفاوت و متضاد به گوش برسد و نشست و برخاست های ناهماهنگ و ناهمگون به چشم بخورد.

روشن است تحقق این امر مهم به این آسانی میسر نیست و حتما به فرهنگ سازی، تدبیر، اندیشه و همت فقهای بزرگ و اندیشمندان دردمند و سیاست مداران تیزهوش و مدیر و مدبر جهان اسلام، اعم از شیعه و سنی نیاز دارد؛ به طوری که امام موسی صدر نیز به این حقیقت توجه جدی داشت و در بخشی دیگر از این نامه می نویسد:

با این حال، وصول به این هدف ها، به بررسی های دقیق و تعیین مسئولیت ها و ایجاد هماهنگی کوشش های همه فرزندان این کشور، در میان خود و در میان مسئولین کشور و نیز با کشورهای عربی و نیز به بسیج نیروهای همه مسلمانان جهان و صاحبان وجدان های بیدار و نیات خیر در همه مکان ها نیازمند است و مشارکت واقعی در این وظایف یعنی بذل آنچه در توان داریم. بر ماست که برای تحقق این امور، برنامه ها و شیوه های اجرایی آن را مشترکاً بررسی کنیم تا هماهنگی در فعالیت ها و شتاب و عمق آن آسان گردد. [۱۰]

پرچمدار همزیستی با پیروان ادیان

امام موسی صدر علاوه بر وحدت بین مذاهب اسلامی، به یک نوع اتحاد، گفت وگو و همزیستی میان پیروان سایر ادیان الهی نیز معتقد بود. او از روزهای آغازین حضور خود در لبنان، توجه خاصی به این مهم داشت. در جهت گفت وگو و ارتباط با گروه های سیاسی و مذهبی مسیحیان این کشور برنامه ریزی کرد و به طور جدی وارد عمل شد و روز به روز هم بر عمق و وسعت آن افزود.

در نتیجه، در مدتی اندک با همه علما و شخصیت های برجسته مسیحی آشنا شد و با بیشتر آنان، به ویژه با اسقف «یوسف الخوری» (مطران مارونی) در اسفند ۱۳۳۸ به طور رسمی روابط دوستانه برقرار کرد. [۱۱] او هرگز به این مقدار قانع نشد و همچنان روابط دوستانه اش را با سایر اقشار و طبقات مسیحی ادامه داد و برخی از معتمدان محلی و قبیله ای از شخصیت های مسیحی را در فعالیت های اجتماعی و امور خیریه با خود همراه ساخت. تابستان سال ۱۳۴۰ شمسی یکی از شخصیت های معروف مسیحی به نام «رفله منصد» یک سوم از سهام کارخانه یخ سازی خود را وقف مؤسسه «بِرّ و احسان» کرد که مؤسس این جمعیت خیریه مرحوم آیت الله سید عبدالحسین شرف الدین بود و بعدها زیر نظر امام موسی صدر در جهت رسیدگی به محرومان جنوب لبنان اداره می شد. به علاوه، دو نفر پزشک مسیحی عضو رسمی این مرکز شدند تا به طور رایگان بیماران مراجعه کننده را معاینه و مداوا کنند. [۱۲]

ماجرای بستنی فروش مسیحی

در تیرماه ۱۳۴۱ شمسی (ژوئیه ۱۹۶۲ م) در شهر صور، یک بستنی فروش مسلمان به همسایه مسیحی خود که او هم بستنی فروش بود، ستم کرده و در میان مردم تبلیغ می کرد که بستنی مسیحیان از نظر اسلام نجس است و خرید آن جایز نیست. این حرکت باعث شد تا کار مرد مسیحی به شدت کساد شود. مرد مسیحی خدمت امام صدر رفت و از او شکایت و دادخواهی کرد. امام صدر از وی دل جویی نمود و به آن مرد مسلمان هم پیغام فرستاد تا از این عمل ناشایست دست بردارد؛ اما آن مرد مسلمان گوش شنوا نداشت. چند روز بعد امام موسی صدر با تکیه بر فتوای صریح خود مبنی بر طهارت اهل کتاب، همراه چند نفر در مغازه بستنی فروشی مرد مسیحی حاضر شد و ضمن دل جویی عملی، از بستنی های او تناول نمود و با این عمل، از حقوق یک شهروند مسیحی که مورد ظلم واقع شده بود، دفاع کرد. [۱۳]

این موضع در آن ایام انعکاس گسترده ای در سطح روزنامه های مهم لبنان از جمله النهار، الحیاه و لسان الحال یافت [۱۴] و منجر به تحکیم روابط مسیحیت و اسلام به رهبری امام موسی صدر شد؛ زیرا او در همین سال به دعوت مطران «گریگوار حداد» و سایر اعضای برجسته به عضویت شورای مرکزی «جنبش حرکت اجتماعی» مسیحیان درآمد؛ چنان که پس از آن، وی مرتب به دعوت رهبران مسیحی در مراکز دینی مسیحیان برای بحث و گفت وگو و سخنرانی پیرامون موضوعات مختلف به ویژه «تعایش و همزیستی ادیان» شرکت کرد. [۱۵]

تأکید مستمر بر همزیستی

امام موسی صدر با تمام وجود همزیستی ادیان را دنبال می کرد و می گفت:

ما طرفدار ایجاد یک جبهه متحد اسلامی هستیم که به ما امکان دهد از موضع قدرت به سوی هموطنان مسیحی خود دست همکاری دراز کنیم و همزیستی میان مسلمانان و مسیحیان را کاری ممکن سازیم که اسرائیل اصرار دارد آن را جهان غیرممکن جلوه دهد و به وجود آمدن یک فلسطین مستقل را که یهودی، مسلمان و مسیحی در کنار هم زندگی کنند، غیرممکن نشان دهد. [۱۶]

او اعتقاد راسخ داشت که همزیستی مسلمانان و مسیحیان، یک سرمایه ملی مهم است و باید از آن در جهت حل مشکلات و معضلات اجتماعی بهره برداری کرد. [۱۷] وی در این راستا به قدری پیش رفت که مورد اعتماد و استناد محافل دینی مسیحیان شد. امام صدر خود در این باره می گوید:

یک مؤسسه مسیحی لبنان به نام «دیر المخّلد» که به منزله حوزه علمیه آنهاست و کشیش تربیت می کند، از بنده دعوت کردند صحبت کنم. . . بعد از مدتی که از صحبت بنده گذشته بود، رئیس دِیر به مدیر کل تبلیغات لبنان که او هم مسیحی است، گفته بود: آن روحانیتی که سید موسی ظرف یک ساعت در محیط دیر ما ریخت، بیش از روحانیتی بود که در مدت شش سال ما به اینها می گوییم. این حقیقتی است که مربوط به بنده نیست؛ مربوط به دین مطهر اسلام است. [۱۸]

یکی دیگر از محافل مهم مسیحی که امام صدر پیوسته در آن حضور می یافت و برای جوانان، دانشجویان و شخصیت های علمی مسیحی صحبت می کرد، کلیسای تاریخی و بزرگ «مارمارون» در شهر طرابلس بود. شهر «بشری» یکی دیگر از مراکز اصلی مسیحیان مارونی لبنان است. در این شهر هزاران نفر از جوانان از اقشار مختلف مسیحی اجتماع می کردند و با عشق و شور وصف ناپذیری به سخنان او گوش می دادند. جوانان مسیحی به قدری عاشق و شیدای امام موسی صدر شده بودند که اغلب مراسم عقد ازدواجشان را نزد ایشان برگزار می کردند و از وی درخواست می نمودند عقدشان را او جاری کند و وی نیز عروس و داماد مسیحی را به عقد هم درمی آورد. [۱۹]

توسعه و تعمیق همزیستی ها

اردیبهشت ۱۳۴۴ شمسی (مه ۱۹۶۵ م) امام صدر در یک اقدام سرنوشت ساز دیگر و با همراهی شخصیت های علمی اسلام و مسیحیت، دست به راه اندازی اجلاسی علمی با عنوان «گفت وگوی دوره ای میان اسلام و مسیحیت» زد. در این اجلاس که در محل «الندره اللبنانیه» برگزار می شد، از شخصیت های معروف هر دو دین مانند: نصری سلهب، جورج خضر، رانسو دوبره لاتور، یوسف ابوحلقه، حسن صعب، یواکیم مبارک و صبحی صالح در آن حاضر شده و به سخنرانی پرداختند. امام صدر در این نشست، بحث مفصلی پیرامون «اسلام و فرهنگ قرن بیستم» برای حضار ارائه داد که برای همه آنان تازگی داشت. [۲۰]

جلسات حاشیه ای و میزگردهای گروهی این اجلاس با سخنرانی و ارائه نظرات اندیشمندان اسلامی و مسیحی تا تیرماه همان سال در جهت شناسایی راه کارهای تعمیق و گسترش فرهنگ گفت وگو میان ادیان ادامه یافت و در پایان با صدور بیانیه ای مشترک، اولین دور این گفت وگوها به پایان رسید. در این بیانیه بر چند موضوع مه