پاورپوینت کامل اوّلین ها در کربلا ۸۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل اوّلین ها در کربلا ۸۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل اوّلین ها در کربلا ۸۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل اوّلین ها در کربلا ۸۰ اسلاید در PowerPoint :

۱۰۹

مترجم: محمدحسین خوشنویس

مقدمه

«علم اوائل» شاخه ای از علم تاریخ است که به شناسایی اوّلین ها در هر موضوعی می پردازد. انسان ها معمولًا دوست دارند افراد پیش گام در هر پدیده ای را بشناسند و در واقع یکی از مهم ترین و جدّی ترین پرسش های آدمی این است که اوّلین انجام دهنده کاری یا گوینده سخنی یا کاشف چیزی را بشناسد.

مورخان در گذشته و حال، اهتمام بسیاری در تدوین مقالات و کتاب هایی در این زمینه داشته اند. در دوره های ابتدایی اسلامی این دانشمندان مسلمان بودند که اصول و مبانی این علم را تدوین کردند و آنها را به شکلی دقیق تبیین نمودند. آنها به ثبت اوّلین ها در هر امری پرداختند و مبادله این مطالب، نقل هر محفل و مجلسی گردیده بود.

«کربلا» و موضوعات و مسائل مرتبط با این شهر مقدّس می تواند سوژه خوبی برای این موضوع باشد؛ هم از جهت اهمیتی که دارد، هم از جهت ابعاد گوناگون آن و هم از جهت اتّفاقات منحصر به فردی که در این سرزمین رُخ داده است که مانندش نخواهد آمد. آنچه در این مجال می آید، تنها نمونه هایی است که به خوانندگان محترم تقدیم می شود.

اوّلین ها پیش از عاشورای سال ۶۱ هجری

۱- اوّلین خاک و اولین آبی که خداوند به آنها برکت داده و تقدّس بخشیده، خاک کربلا و آب فُرات است. [۱] شاید به همین دلیل است که بسیاری از روایات و احادیث از کربلا به «قُبّهالاسلام» یاد می کنند. این سرزمین همان جایی است که کشتی حضرت نوح به اذن خداوند در آن آرام گرفت. خاک کربلا به فرموده امام صادق (ع) تقدّسش را از ذات باری تعالی وام دارد.

۲- سرزمین کربلا اوّلین زمینی است که به پیامبری حضرت ختمی مرتبت محمّد مصطفی (ص) شهادت داد و به همین سبب خداوند «شفا» را در خاکش قرار داد. [۲]

۳- اوّلین کسی که در این سرزمین توقّف کرد و سال ها پیش از عاشورای ۶۱ هجری، خبر واقعه خونین کربلا را داد، أمیر مؤمنان علی (ع) بود.

۴- اوّلین فاتح منطقه کربلا «عبدالله بن عرفطه» به هنگام فتح عراق در دوره خلیفه دوم بود. همو بود که برای اولین بار این منطقه را به یک پایگاه نظامی مبدّل نمود، ولی پس از مدّتی این پایگاه به کوفه منتقل شد. [۳]

اوّلین ها در عاشورای سال ۶۱ هجری

۱- اوّلین دعای امام حسین (ع) در روز عاشورا زمانی بود که حضرت به جمعیت دشمن که به مانند سیلی خروشان پیش می آمدند، نگریست و دست به آسمان بلند کرد و به پروردگار چنین عرضه داشت: خدایا! تو در هر مصیبتی پناهگاه من هستی و تو بودی که لحظه به لحظه بر قلب من آرامش را فرو فرستادی! چه بسیار نگرانی که دل را تُهی و راه چاره را می بندد و دوست را ذلیل و دشمن را خُرسند می کند. به تو پناهنده می شوم و شکایتم را به نزد تو می آورم. از هر آنچه غیر توست بیزارم. پس سختی و گرفتاری را از من دور کن که تو منشأ هر نعمت و آرزوی هر آرزومندی. [۴]

۲- اوّلین خطیب روز عاشورا امام حسین (ع) بود؛ آن گاه که به سپاه ابن زیاد چنین فرمود: ای مردم! حرف مرا بشنوید و در تصمیم گیری عجله نکنید تا شما را به آنچه به نفع تان است ارشاد نمایم و علّت آمدنم به این سرزمین را برای شما بگویم. اگر عذرم را پذیرفتید و مرا تصدیق کردید، راه درست را رفته اید و اگر از انصاف دور شوید و سخنم را نپذیرید، خدا ولی من است. [۵]

۳- اوّلین خطیب از اصحاب امام حسین (ع) در روز عاشورا «زهیر بن قین بجلی» بود؛ آن هنگام که به سوی سپاه ابن زیاد حرکت کرد. او در برابر آنان ایستاد و گفت: ای اهل کوفه! وای بر شما؛ می دانید چه می کنید؟! حقّ مسلمان بر مسلمان این است که او را نصیحت کند. ما یک دین داریم، امّا این تا زمانی است که بین ما شمشیر حاکم نشده باشد. [۶]

۴- اوّلین کسی که به سوی سپاه حضرت حسین (ع) تیراندازی کرد «عمر بن سعدبن ابی وقّاص» فرمانده لشکر عبیدالله بن زیاد بود. او می گفت: «نزد امیر شهادت دهید که من اوّلین تیر را پرتاب کردم و دیگران پس از من بودند. » در منابع تاریخی آمده است که هیچ یک از اصحاب امام (ع) نبود، مگر این که مورد اصابت تیری از سوی دشمن قرار گرفت. [۷]

۵- اوّلین ملعون از لشکر عمر سعد که در روز عاشورا کشته شد «عبدالله بن حوزه تمیمی» بود. او با گروهی به سمت خیمه گاه آمد و فریاد کشید: آیا حسین در میان شماست؟ اما پاسخی نشنید. برای بار دوم که پرسید، باز پاسخی نیامد. بار سوم اصحاب گفتند: این حسین است؛ از او چه می خواهی؟ گفت: ای حسین! تو را به دوزخ بشارت می دهم. حضرت فرمود: دروغ می گویی؛ بلکه من به نزد پروردگار کریم و بخشنده می روم. تو کیستی؟ گفت: ابن حوزه ام. حضرت دستش را به آسمان بالا برد و او را نفرین کرد و فرمود: «اللهمَّ حُزَّهُ إلی النّار. » عبدالله عصبانی شد و با اسبش به سوی حضرت تاخت. بین ایشان نهر آبی بود و هنگام پریدن از آن، کنترل خود را از دست داد و بر زمین افتاد، اما پایش در رکاب اسب گیر کرد و آن قدر بر زمین کشیده شد تا هلاک گردید. [۸]

۶- اوّلین شهید از اهل بیت (ع) در روز عاشورا علی بن الحسین (ع) ملقّب به علی اکبر بود که ۲۷ سال از عمر شریفش می گذشت. به فرموده امام حسین (ع) شبیه ترینِ مردم به رسول خدا (ص) بود. امام در نَقلی می فرماید: «هرگاه مشتاق زیارت رسول خدا (ص) می شدیم، به علی اکبر نگاه می کردیم». [۹]

۷- اوّلین شهید از اصحاب امام حسین (ع) حرّ بن یزید ریاحی بود؛ پس از آن که پشیمان به حضور حضرت شرفیاب شد و امام توبه اش را پذیرفت. [۱۰]

۸- اوّلین شاهد واقعه کربلا از عالم بالا، پیامبر اسلام حضرت محمد (ص) بوده است.

۹- اوّلین بانوی شهیده در عاشورای ۶۱- امّ وهب همسر عبدالله بن عمیر کلبی بود. زمانی که شوهرش روی خاک افتاد، سرش را به دامن گرفت و خون و خاک از چهره اش پاک کرد و به او گفت: «بهشت گوارایت باد. از خدا می خواهم که مرا در بهشت هم جوار تو قرار دهد. » در این جا شمر بن ذی الجوشن به غلامش رُستم دستور داد تا عمود بر سر این بانوی گرامی بکوبد. او نیز چنین کرد و او را به فیض عالی شهادت رساند. [۱۱]

اوّلین ها پس از عاشورای سال ۶۱ هجری

۱- اوّلین عزاداری در شهر مدینه منوره توسّط امّ سلمه همسر گرامی رسول خدا (ص) منعقد شد. پیامبر خدا (ص) ظرف شیشه ای کوچکی به او داده بود که مقداری از خاک کربلا در آن قرار داشت. پیامبر (ص) به امّ سلمه چنین فرموده بود که برادرم جبرئیل به من خبر داده که امتم، حُسینم را می کشند و این خاک را به من داده و سفارش کرده که هرگاه این خاک به خون تبدیل شد، بدان که حسین کشته شده. این ظرف نزد امّ سلمه بود و او هر روز به آن می نگریست تا این که روزی می بیند خاک درون آن به خون پُررنگ برگشته است. این جاست که فریاد می کشد: «وا حسیناه. . . » سپس شیون و ناله در میان تمام زنان مدینه به راه می افتد، تا جایی که در شهر صدایی بلند می شود که تا آن زمان مانند آن شنیده نشده بود. [۱۲]

۲- اوّلین کسی که عزای حسینی را در خود کربلا اقامه کرد «رُباب» همسر گرامی امام حسین (ع) بود. از امام صادق (ع) نقل شده است: آن گاه که حسین (ع) کشته شد، همسرش رُباب که از طایفه بنی کلب بود، در کربلا ماند و یک سال تمام بر حسین (ع) گریست. [۱۳]

۳- اوّلین زائرِ پشیمان «عبدالله بن حرّ جُعفی» بود که وقتی به کربلا رسید که دید کار تمام شده و دیر رسیده است. پس در کنار قبور شهدا ایستاد و این مرثیه برای آنان خواند:

وَقَفْتُ عَلی اجْداثِهم وَمَحالّهم

فَکادَ الحَشی ینْفَضُّ وَالعَینُ ساحِبه

ایستادم در کنار قبور شهدا و مقتلِ آنان. نزدیک است (که از غم) آنچه در میان دارم، از هم بپاشد، در حالی که چشم اشکبار است.

و در بیت دیگر می گوید:«پشیمانم از این که چرا از یاری کنندگانِ حسین (ع) نبودم! این حسرتی است که هیچ گاه از من جدا نخواهد شد». [۱۴]

۴- اوّلین بیماری که با تبرّک جستن از خاک کربلا شفا یافت «محمد بن مسلم» از یاران گران قدر امام محمدباقر (ع) بود. [۱۵]

۵- اوّلین کسی که سرزمین کربلا را حَرَم امن نامید، امام علی بن الحسین زین العابدین (ع) بود. [۱۶]

۶- اوّلین کسی که در مصیبت امام حسین (ع) شعر سرود «عقبه بن عمرو» از قبیله بنی سهم بود. در بخشی از قصیده او آمده است:

مَرَرْتُ عَلی قَبْر الحُسَینِ بِکرْبَلا

فَفاضَ عَلَیهِ مِنْ دُمُوعِی غَزِیرُها

سَلامٌ عَلی أَهْلِ القُبُورِ بِکرْبَلا

وَلَها مِنّی السَّلامُ یزُورُها

از کنار مرقد حسین (ع) در کربلا گذشتم، در حالی که سیل اشکم برای ایشان جاری است. سلام بر اهل قبور در کربلا و این سلام به نیابت از من به زیارتِ آنان می رود. [۱۷]

۷- اوّلین معترض بر قتل امام حسین (ع) «عبدالله بن عمر بن خَطّاب» بود. آن گاه که خبر فاجعه کربلا و آن اتفاقات هولناک به شهر پیامبر یعنی مدینه رسید، فرزند خلیفه دوم نامه ای به یزید در اعتراض به این جنایت نوشت. در بخشی از این نامه آمده است:«مصیبتی بزرگ به وقوع پیوست و در جهان اسلام واقعه ای سخت محقّق شد. . . ».

یزید در پاسخ به عبدالله نوشت: «ای احمق! ما به کاخ آبادی با فرش های گسترده و پُشتی های آماده وارد شدیم و به خاطرش جنگیدیم. اگر حق با ما بوده که هیچ و اگرحق با آنان بوده، پس پدر تو (عمر بن خطّاب) اوّلین کسی بود که سنگ بنای این ظلم را گذاشت». وقتی پاسخ نامه یزید به عبدالله رسید، او با فریاد و آه و ناله از خانه بیرون آمد و بر سر و صورت می زد و گریبان خود را درید و گفت: «ای بنی هاشم! ای قریش! ای مهاجر و انصار! آیا درست است که اهل بیت رسول خدا خونشان چنین ریخته شود و شما زنده باشید و راه بروید و بخورید و بخوابید؟!».

نقل است که در تاریکی شب به بیرون مدینه می رفت و در دل صحرا فریادی از عمق جان می کشید و گاهی با مردم علیه یزید و حکومتش سخن می گفت. [۱۸]

۸- اوّلین کسانی که شعار «یا لَثارات الحسین» را سر دادند «حکیم بن منقذ کندی» و «ولید بن عصید کنانی» بودند. آن هنگام که سلیمان بن صُرد خزاعی به سوی نخیله حرکت کرد و تعداد یارانش را اندک یافت، این دو را به کوفه فرستاد تا این شعار را فریاد کنند و مردم را به حضور در نُخیله تشویق کنند. [۱۹]

۹- اوّلین عزاداری عمومی از سوی کوفیان در کنار مرقد امام حسین (ع) توسّط «گروه توّابین» به فرماندهی سلیمان انجام شد. آنان یک شبانه روز در کنار این مضجع شریف بودند و سپس به سوی میدان نبرد حرکت کردند. [۲۰]

۱۰- اوّلین جنگ به عنوان خون خواهی از قاتلان امام حسین (ع) و اصحاب و فرزندانش در منطقه «عین الورده» میان سپاه سُلیمان بن صُرد خزاعی و سپاه ابن زیاد صورت گرفت. [۲۱]

۱۱- اوّلین سازندگان مرقد امام حسین (ع) «طایفه بنی اسد»[۲۲] بودند. زائده می گوید: «تعدادی از این امّت هستند که خداوند از آنان میثاق مخصوصی گرفته است. آنها میان آسمانیان معروف ترند تا میان اهل زمین! آنها این اعضای جدا شده از بدن و پیکرهای چاک چاک و به خون غلتیده را جمع کرده و به دل خاک می سپارند و در این صحرا نشانه ای برای قبر سیدالشهدا می گذارند که اثرش هیچ گاه کهنه و فراموش نخواهد شد». سید بن طاووس در کتاب اقبال می نویسد: «بنی اسد در این صحرا نشانه ای گذاشتند که تا ابد نشان اهل حقّ و حقیقت خواهد بود».

۱۲- اوّلین سازنده گنبد و بارگاه بر روی مرقد امام حسین (ع) «مختار ثقفی» بود. مسعودی می نویسد: زمانی که حکومت کوفه به دست ابوعبیده مختار ثقفی افتاد، دستور داد تا بر روی قبر امام حسین (ع) اتاقکی ساخته شود. ساخت این اتاقک با آجر و گچ به پایان رسید. مسجدی نیز در کنار آن برای محلّ نشستن و عبادت زائران بنا شد. . . در همان زمان نیز به دستور مختار، گنبدی بر روی این اتاق ساخته شد و روایات مربوط به نحوه زیارت حضرت اشاره به این اتاق و گنبد دارد. [۲۳]

این بنا چندین مرتبه مورد مرمت و بازسازی قرار گرفت. «موسی بن عباس هاشمی» و «منتصر عباسی» پسر متوکل و «معتضد عباسی» نامشان در زمره این افراد دیده می شود. حتی معتضد با بازسازی حَرَم امیر مؤمنان علی (ع) نیز موافقت کرد. شخصی به نام محمّد بن زید معروف به «داعی صغیر» نیز اموال و عطاهای فراوانی از ایران به همین قصد به عراق فرستاد و معتضد به تشویق و پیشنهاد او دست به این بازسازی ها زد. «عضدالدوله بویهی» نیز در سال ۳۶۹ ق گنبد جدیدی برای حرم حسینی نصب کرد و داخل حرم را بسیار آراست و آزین بست و پارچه ای از حریر بر روی ضریح چوبی آن حضرت انداخت و خدمات بسیاری به مردم کربلا داشت؛ از جمله طرح آب رسانی به کربلا. [۲۴]

۱۳- اوّلین کسی که برای حرم حسینی رواق ساخت «عمران بن شاهین» امیر وقت حجاز بود و رواقی که ساخت، به «رواق عمران» معروف شد که پس از مدتی به رواق «ابراهیم مُجاب» تغیر نام یافت. او این بنا را به دستور عضدالدوله بُویهی ساخت. وی بعدها