پاورپوینت کامل تربیت عرفانی در مکتب حسینی ۶۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تربیت عرفانی در مکتب حسینی ۶۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تربیت عرفانی در مکتب حسینی ۶۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تربیت عرفانی در مکتب حسینی ۶۵ اسلاید در PowerPoint :

۱۹

مقدمه

تربیت عرفانی یعنی رسیدن انسان به مقامی که همه عالم و آدم را تجلی گاه خدا ببیند و به دو گزاره: جز خدا هیچ نبودن و جز خدا هیچ ندیدن در ساخت علم و عمل دست یابد و حیاتش رایحه رحمانی و زندگی اش نشانی از ارزش های الهی باشد.

مکتب امام حسین (ع) مکتب تمام عیار اسلام ناب محمدی (ص) است و هر آنچه انسان در حیات طیبه در جست وجویش می باشد را داراست؛ مکتب حیات عزیزانه و زندگی کریمانه است. اگر نگاه جامع به مکتب حسینی داشته باشیم و تربیت عرفانی جامع را بطلبیم، وارد این مکتب زنده و پویا خواهیم شد تا تا طعم جان فزا و روح بخش تربیت عرفانی کارآمد و سازنده را بچشیم و خود از زمره تربیت یافتگان این مکتب شویم.

تربیت عرفانی

عرفان از بُعد تفسیری به دو قسم: الف) علمی، تعلیمی و اصولی؛ ب) عملی، تربیتی و وصولی تقسیم پذیر است. قسم دوم از سنخ سلوک و شدن و از جنس معاهدات و جذبه و عمل است که در آن تجربه های سلوکی، در طول طریق و طی منازل حادث می گردد و تجربه های عرفانی نیز در نهایت و فرجام سلوک، یعنی نظام شهود، رُخ می نماید که اهمیت به سزایی دارد. در چنین تجربه هایی به یقین صیرورت ها و سیر و سلوک هایی وجود دارد که به نوع تربیت معنوی و جنس تربیت عرفانی مرتبط است و هر کدام از تجربه ها نیز تربیت ویژه ای را به ارمغان می آورد؛ یعنی تربیت و تجربه عرفانی به هم پیوسته و درهم تنیده اند. مکتب حسینی برگرفته از آموزه های حسین بن علی (ع) و شخصیت والای آن سالار سلوک سالکان شهید و شهیدان سالک است و سرچشمه ای وحیانی دارد؛ چه این که امام حسین (ع) نیز به عنوان امام، ولی و حجت الهیه مصداق (ما ینطق عن الهوی و ما یفعل عن الهوی) است و منطق عملی و سیره و اصول جاودانه ای را فراروی انسانِ تشنه کمال و شیفته تعالی قرار داده و در این آموزه ها، گزاره ها، منطق و معرفت، سنت و سیره عرفان جامع و کاملی را متجلّی ساخته است که علاوه بر بُعد و ساحت علمی- نظری یا تعلیمی، بُعد و ساحت عملی- عینی یا تربیتی را در خود جای داده است تا مکتب بینشی و گرایش، مکتب علمی و عملی، مکتب معرفتی و تربیتی معنا و مبنای ویژه ای یابد.

مکتب حسینی هندسه ویژه ای دارد و در آن هندسه الهی و ماوراءالطبیعی یا هندسه قدسی سلوک درون گرایانه و برون گرایانه تبلور یافته است. در این هندسه سلوک و سیاست، سجاده و سنگر، حیرت و حماسه معنا یافته است تا عرفان از یکسونگری و یکجانبه گرایی معهود تاریخی رهایی یابد و از تیغ تهمت جامعه گریزی و سیاست ستیزی نجات یابد. پس مکتب حسینی عرفان را نیز معنا و تفسیر کرد و بلکه تأویل نمود تا محکم همه متشابهات عرفانی شود و عرفان و عارفان نیز با حسینی گشتن و عاشورایی شدن، هویت اصیل و جغرافیایی وجودی- معرفتی یابد. در مکتب حسینی، عرفان در عمل ظهور یافته و برونداد شناخت های عمیق و معرفت دقیق و انیق یاران و شاگردان خویش است.

مکتب حسینی، مکتب شور و عشق و شیدایی است که همراه با عقل و خرد و شعور توانست شهید شهود را در گام سالک کوی حق قرار دهد و جانش را حرارت و حرکت دیگری ببخشد. در مکتب حسینی سوختن، پختن و گداختن نصیب سالک حقیقی و صادق خواهد شد. تا کسی شیوه شهرآشوبی و سلوک و جذب را تجربه نکرده باشد، راهی این راه نشود و در چنین وادی ای قرار نگیرد؛ پس مکتب حسینی خود دارای قبض و بسط و جذب و دفع و جزر و مدّی است که راست قامتان و راستان را در جرگه خویش راه می دهد و به نامحرمان حریم عشق و دلدادگی را دورباش می گوید و تماشاگه راز را بهره رازشناسان و رازداران ساحت سلوک تا شهود می سازد.

تربیت عرفانی اینک در چنین مکتبی جست وجو می شود؛ چه این که تربیت یافتگان مکتب امام حسین (ع) هر کدام در مرتبه خویش الگویی رفتاری- تربیتی در حوزه عرفان اند و این مریدان صادق، خود مراد شدند و این شاگردان مکتب حسینی استاد گشتند و همه عرفان گرایان و سلوک پیشه گان را جلب و جذب خویش می نمایند.

اولین و مهم ترین مسئله پاورپوینت کامل تربیت عرفانی در مکتب حسینی ۶۵ اسلاید در PowerPoint، رسیدن به «یقظه» یا بیداری و بینایی است که انسان عاشق جمال الهی را در جاذبه کمال مطلق قرار می دهد؛ اما ابتدا در جاذبه امام و مراد و معلم خویش که حجت الهی و خلیفه خداست، قرار می گیرد و از راه امام به خدا سیر می کند و از طریق ولایت ولی مطلق الهی به ولایت الهیه نائل می گردد تا عرفان مبتنی بر امامت و ولایت یا عرفان ولایی را به نمایش بگذارد. بنابراین، یقظه درک حقیقت است و گام نهادن در صراط حق و حقیقت و به تدریج حقّانی شدن و ربّانی گشتن. یقظه تحول درونی و حرکت جوهری و نهادی است که آرام آرام در عمق وجود سالک این حرکت و تحول نهادینه می شود.

یقظه قرار گرفتن در کاروان کمال و راه وصال است و مکتب حسینی بانگ بیدارباش و غریو بینایی و نغمه عرفان و عشق است. یقظه بوی عبودیت و رایحه دل انگیز شهود را به مشام سالک می رساند. یقظه شتافتن به سوی «توبه» و «انابه» است و آهنگ انقلابی درونی و رستاخیزی در جان انسان سالک. یقظه رقم زدن استقامت سلوکی و ریاضت عرفانی برای رهایی از هر چه غیر اوست، خواهد بود و چنین یقظه ای نوید مکتب حسینی است که اگر نیک بنگریم، آن را در چهره های پایدار و مصمّم اصحاب مکتب حسین (ع) می یابیم.

در تربیت عرفانی مبتنی بر مکتب حسینی «بریدن» از غیر خدا و پریدن به سوی خدا، رهیدن از خود و من و ما و گرویدن به او و رستن از خاک و رسیدن به خدا، تجربه شدنی است. این نوع تربیت عرفانی، شکستن خود و شکفتن آن را بشارت می دهد تا انسان خویشتن خویش را پیدا کند و به سوی آن بازگردد و از خودِ فطری به سوی فاطر السموات و الارض، که ولایت مطلقه الهیه از آن اوست، در سیر و حرکت باشد.

عرفان مکتب حسینی از نوع «تربیت» و پروریدن است. در این جا سالک عمل گراست و عاملِ عاشق که از هر عافیتی پرهیز می کند و سنگ حوادث می خورد و در عشق خویش استوار است.

حال می توانی خویشتن را در چنبره عرفان حسینی قرار دهی و ربّ و مربّی تو حسین (ع) باشد تا قله های معرفت و معنویت را فتح نمایی؟ آیا زمان آن نرسیده است که در محرّم، مَحرم چنین مکتبی شده و شاگرد آن شوی و در مدرسه عاشورا و مکتب خانه کربلا هویت خویش را تعریف یا بازتعریف کنی؟ پس بیاییم عرفان به عرفان حسینی یافته و در مکتب حسینی، تربیت عرفانی شویم.

کدام تربیت عرفانی؟

پرسش اصلی این است که به دنبال کدام عرفان و در جست وجوی کدام تربیت عرفانی هستیم؟ عرفان اموی و تربیت سفیانی یا عرفان علوی و مکتب حسینی؟ تربیتی که انسان را از خدا و بندگی محض آن بر محور عنصر نبوت و امامت و صراط ولایت دور می سازد، یا تربیتی که انسان را الهی، عبد خدا و پیرو خاتم انبیاء (ص) و خاتم اوصیاء (ع) می کند؟

پرسش دیگر این است که آیا می خواهیم صادقانه سلوک کرده و تربیت معنوی- عرفانی یابیم یا از عرفان و سیر و سلوک استفاده ابزاری کنیم و منِ فروتر و خود سفلی خویش را بر حیات و حرکتمان حاکم سازیم؟

پاسخ این پرسش ها در درون و حاق عقل و دل ما قرار گرفته، لذا اندکی تأمل باید و بازگشت به خویشتن تا بفهمیم که در جست وجوی کدامین تربیت هستیم و به کجا می رویم؟ در کجا ایستاده ایم و چه اهداف و غایاتی داریم؟ اگر چشم به چهره های مکتب حسینی بیافکنیم، خواهیم یافت که کیستیم و در پی چیستیم. مگر نگفته اند که «هر چه در پی آنی، آنی» در دل ما چه نوع زندگی و سازوکاری محبوب و مقبول است؟ زندگی معنادار و جاودانه و مبتنی بر حق امام حسین (ع) و شاگردان مکتب حسینی، یا زندگی بی معنا و فناپذیر و مبتنی بر باطل یزیدیان و دلباختگان مکتب اموی؟

تربیت یافتگان راه علوی و حسینی، دینداران بصیر و آخرت پیشگان جهادگر و ایثارگران عرصه سیر و سلوک اند که به تدریج عالم فانی و باقی را فدای شاهد و ساقی کردند و حور وقصور را با الف قامت یار مبادله و معامله کردند. اینان عبادت و زهدشان عرفانی و جهادشان جهاد اکبر به معنای جهاد عقل و عشق بود تا عاقلِ عاشق و عاشقِ عاقل شوند و قصد دیدار دلبر و دلدار نمایند. اینان تابع ولی مطلق الهی و مراد حقیقی خویش گشتند و تنها رضایت او که رضای خدا بود را هدف قرار دادند و در رکاب او شمشیر زده و نرد عشق باختند و قمار عاشقانه نمودند و هزار بار کشته شده، خاکستر گشتن، زنده شدن و عاشقانه تحت ولایت او شهید شدن را طلب و تمنا کردند. پس رندان تشنه لب بودند و در جست وجوی نوشیدن شراب عشق و شهود، شراب طهور حق بودند و مصداق بارز (وَ سَقاهُمْ رَبُّهُمْ شَراباً طَهُوراً)[۱] شدند که آنان خط ابرار و اصحاب یمین را به سوی مقربین والسابقون طی کردند تا توانستند در مدرسه عشق حسینی نامداران تاریخ ساز و پرچمداران تربیت عرفانی گردند.

آری، تربیت یافتگان مکتب حسینی خواص اهل سیر و سلوک شدند که هر کدام نماینده و نمود معناگرایی حقیقی و عرفان خواهی صائب و صادق بودند. آنان ماندند تا مشتاقان کوی کمال با جهل علمی و جهالت عملی در وادی ضلالت و حیرت، انحراف و بدعت قرار نگیرند. چه شگفت انگیز و در عین حال شگرف است که چهره های تربیت یافته مکتب حسینی واسطه فیض شده و این انسان های متکامل در پرتو انسان های کامل مکمل در مرتبه خویش مجرای فیض رحمانی و لطف ربّانی گشته اند و سرّ آن که در اوج قرار گرفته و تشبّه و تخلّق آنها به حجج الهی بیشتر و عمیق تر است و در دایره ولایت آنها قرار گرفتند و اینک ما می توانیم مثلا به واسطه حضرت ابوالفضل العباس (ع) عنایات الهیه را شامل حال خویش کرده و آنان را شفیع خود قرار دهیم و دست به دامن آنها شویم و به بیان دیگر متوسل به آنها شده و استفاضه از ساحت قدس ربّانی کنیم و در تربیت عرفانی توفیق بیشتری یابیم.

در تربیت عرفانی مکتب حسینی، راه به روی همه انسان ها گشوده است. هر کس به قدر سعه وجودی و وسیع و تلاش و سلوکش توان تربیتی یافته و تربیت عرفانی نیز تشکیک پذیر و ذومراتب است؛ لذا متربیان نیز به اندازه حدّ وجودی و حصّه هستی و میزان مجاهدتشان تربیت یافته و به کمال می رسند و در فرآیند تربیت، مربی و متربی نقش محوری دارند. به بیان دیگر: قابل و فاعل، مستفیض و مفیض، مستنیر و منیر در یک شبکه ارتباطی به واسطه انسان کامل مکمل که پیر راه، خضر طریق یا امام، معلم، مربی هستند و قرب تام به خداوند یا معلم بالذا