پاورپوینت کامل حرم مطهر عسکریین (علیهما السلام) در گذر تاریخ ۷۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل حرم مطهر عسکریین (علیهما السلام) در گذر تاریخ ۷۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل حرم مطهر عسکریین (علیهما السلام) در گذر تاریخ ۷۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل حرم مطهر عسکریین (علیهما السلام) در گذر تاریخ ۷۳ اسلاید در PowerPoint :

۱۶۷

این مقاله توصیف مختصر و ساده ای است از بارگاه ملکوتی امامین عسکریین (علیهما السلام) در طول تاریخ ساخت و بازسازی و توسعه آن. منبع سخن ما مطالبی است که در کتاب های مربوط به این موضوع آمده و نیز نقشه های مهندسی موجود در خود حرم که اندازه سازه های گوناگون حرم را مشخص کرده است. این اعداد و ارقام و نقشه ها اگرچه چندان دقیق نیست، اما به سهم خود، اطلاعاتی را در اختیار ما قرار می دهد.

ساختمان داخلی حرم تقریباً مربع مشکل است؛ به طول ۱۴۶ متر، عرض شمالی ۱۳۳ متر، و عرض جنوبی ۱۱۵ متر. اتاقی که ضریح های مقدس در آن قرار گرفته، ۵۳ متر طول و ۳۷ متر عرض و ۱۱ متر ارتفاع دارد. بالای ضریح، گنبدی بزرگ که بر دیواره ای به بلندی یک متر واقع شده، جلوه گری می کند. بلندی گنبد نزدیک به ۶۴ متر، محیط آن ۶۸ و قطرش ۲۲ متر است.

ویژگی این گنبد آن است که با طلا پوشانده شده و در آن ۷۲۰۰ آجر با روکش طلا به کار رفته است و در دنیای اسلام، بزرگ ترین گنبد طلا به شمار می رود. پیش از داخل شدن به حرم، به اتاقکی مرتفع که با استفاده از هنرهای گوناگون اسلامی چون: نگارگری و تزئینات، مزین گردیده، می رسیم. هزینه ساخت این بنا را «حاج عبدالواحد» رئیس عشایر «فتله» پرداخته و ساخت آن در سال ۱۳۶۸ ه/ ۱۹۴۸ م به پایان رسیده است. طول آن ۳۸ متر و عرضش ۸ متر است و در وسط، تا ۱۴ متر بلندی دارد و درگاه حرم را در بر می بگیرد، اما از دو طرف بیش از ۹ متر ارتفاع ندارد.

حرم مطهر پنج در دارد: در غربی، در جنوبی (که به آن باب القبله می گویند)، در شرقی و دو در در سمت شمال. در سمت غربی صحن شریف، گنبدی با کاشی های زیبا و رنگارنگ کربلایی که بالای سرداب خانه سه امام (علیهم السلام) ساخته شده، دیده می شود و زیارتگاه شیفتگان اهل بیت (علیهم السلام) است. محیط این گنبد ۴۵ متر، و قطر آن ۱۵ متر است.

مراحل ساخت، بازسازی و توسعه حرم عسکریین (علیهما السلام)

بارگاه مقدس عسکریین (علیهما السلام) بنای باعظمتی است که بر روی خانه متعلق به سه تن از ائمه (علیهم السلام) یعنی علی بن محمد هادی و فزرندش امام حسن بن علی عسکری و امام مهدی (علیهم السلام) ساخته شده است. امام هادی و امام عسکری (علیهما السلام) مدتی طولانی از حیات پربرکتشان را در این خانه سپری نمودند و حضرت صاحب الامر (عج) نیز در این مکان به دنیا آمدند.

پس از آن که متوکل عباسی در ۲۴۳ ه/ ۸۵۷ م، امام هادی (ع) را از مدینه منوره به سامراء احضار کرد و در آن جا سکونت داد، امام نیز به اطلاع خلیفه رساند که به اختیار خود از آن جا بیرون نخواهد رفت. ابوعلی در امالی خودگوید: پدرم شیخ طوسی، از ابومحمد فحام، از محمد بن احمد هاشمی، از عموی پدرش عیسی بن احمد بن عیسی نقل کرد که روزی امام علی بن محمد (ع) فرمود: «ای ابوموسی! مرا به زور به سامراء آوردند و اگر از آن بیرون رفتم، با اکراه و اجبار خواهد بود. » عرض کردم: چرا مولای من؟ فرمود: «چون شهری است با هوای پاکیزه، و آبی خوش گوار و بیماری اندک». [۱]

با ورود امام به سامراء خانه ای برای آن حضرت خریداری شد. صاحب خانه مردی نصرانی به نام «دلیل بن یعقوب» بود. امام با خانواده اش که از مدینه همراه ایشان به سامراء آمده بودند، در آن خانه ساکن شدند، بی آن که مردم آن عصر پی ببرند این واقعه به ظاهر کوچک به زودی تاریخ سامراء را دگرگون می سازد و مردم به آن جا روی خواهند آورد و با سکونت در آن شهر، آن را آباد می کنند و به شهری بزرگ و معروف تبدیل می شود. از آن روز به بعد، خانه امام هادی (ع) به عنوان مقدس ترین مکان، مرکز توجه شهر سامراء بود و این تقدس به تمام شهر سرایت می کرد. اندک اندک اطراف خانه امام خانه هایی ساخته شد و مغازه هایی شکل گرفت و راه ها و گذرهایی ایجاد شد تا مردم در میان نعمت های مادی و معنوی خداوند زندگی کنند.

پس از گذشت سال های متمادی، خانه های شهر سامراء که در آن زمان پایتخت بنی عباس بود، با آن همه شکوه و عظمت و زیبایی روبه ویرانی نهاد و شهری که روزگاری با قصرها و خانه های پر از رفاه و آسایش و نعمتش، بزرگ ترین و پر رونق ترین شهرهای آن عصر به شمار می آمد، مضمحل گردید و به ویرانه ها و پشته های خاک تبدیل شد؛ اما آن خانه ساده، ولی آکنده از نور و عظمت و آثار اهل بیت نبوت (علیهم السلام) اگر چه با آن قصرها و کاخ های عظیم قابل مقایسه نبود، توانست همه آن شکوه ظاهری را از میان ببرد و پس از گذشت قرن ها باقی بماند و باعث آبادانی و عمران و گسترش حیات معنوی در سامراء و پیرامون آن شود. در ادامه، مراحل ساخت و بازسازی و توسعه این خانه مقدس را مرور می کنیم. [۲]

۱- پس از شهادت امام ابوالحسن علی بن محمد هادی (ع) به سبب زهری که «معتز» حاکم عباسی در سوم رجب ۲۵۴ ه/ ۸۶۸ م به ایشان خوراند، آن حضرت را در صحن خانه اش یا در یکی از اتاق های خانه به خاک سپردند. امام در هنگام وفات ۴۲ سال داشتند و فزرندشان امام حسن عسکری (ع) ۲۲ ساله بود؛ چون در سال ۲۳۲ ه به دنیا آمده و در چهار سالگی با پدر بزرگوارش به سامراء کوچ کرده بود. دوران تبعید امام هادی (ع) به همراه خانواده در این خانه سپری شد که ۱۸ سال به طول انجامید. در هشتم ربیع الاول ۲۶۰ ه/ ۸۷۳ م امام حسن عسکری (ع) با دسیسه «معتمد» خلیفه عباسی مسموم گردید و به شهادت رسید و در کنار پدر بزرگوارش در همان خانه مدفون شد. امام عسکری (ع) به مدت ۲۳ سال و چند ماه در آن خانه زندگی کرد. می توان خاکسپاری آن دو امام در این خانه را آغاز ساخت و عمارت حرم عسکریین دانست که پیش از تخریب و بازسازی و تبدیل به مسجدی با رواق های متعدد و صحن و دیوارها، زیارتگاهی برای دوستداران اهل بیت (علیهم السلام) بوده است.

۲- در همان سال، بانو نرجس (علیها السلام)، مادر امام مهدی (عج) از دنیا رفت. حضرت مهدی در ۱۵ شعبان ۲۵۵ هجری در همان خانه به دنیا آمد و تعدادی از یاران امام حسن عسکری (ع) او را در سرداب آن خانه ملاقات کردند. از این رو سرداب ویژگی خاصی یافت؛ چون یادآور ولادت مهدی (عج) و زندگی سراسر نور سه تن از ائمه (علیهم السلام) در خانه مقدس امام هادی (ع) می باشد. پیکر نرجس خاتون را در پشت سر دو امام به فاصله اندکی به خاک سپردند. همچنین در ۲۷۴ ه/ ۸۸۷ م دختر امام جواد (ع)، بانو حکیمه (علیها السلام) رحلت کرد و در جوار برادرش دفن شد. پس از آن، هر کس از این خاندان که رحلت کرد، همچون سیده سوسن (حدیث و حدیثه نیز گفته اند) مادر امام عسکری (ع) و حسین و فرزند امام هادی (علیهم السلام) و ابوهاشم جعفری، داوود بن قاسم و فرزندش جعفر، همه در خانه امامین عسکریین (علیهما السلام) به خاک سپرده شدند؛ بعضی در کنار آن دو امام و بعضی اندکی دورتر از آنها.

۳- در ۲۸۰ ه/ ۸۹۳ م یعنی پس از به خلافت رسیدن معتضد بالله، وی سپاهی ویژه را مأمور دستگیری امام مهدی (عج) و انتقال ایشان به بغداد کرد. امام با توسل به معجزه ای، خود را از جنگ آنان رهایی بخشید و پس از آن، دیگر خانه امام هادی (ع) خالی از سکنه شد و تا مرگ معتضد در سال ۲۸۹ هجری در آن بسته ماند. این واقعه جای تأمل دارد؛ چرا که حضرت امام مهدی (ع) در این مدت، در غیبت صغری (۲۶۰- ۳۲۹ ه) به سر می برد و طبیعتا جز چهار نایب خاص، کسی حتی شیعیان از مکان ایشان آگاه نبود و ارتباط نداشت. با این همه اگر این نقل درست باشد، شاید بتوان گفت که خانه امام هادی (ع) پس از خروج صاحب الزمان (عج) مدفن امامین عسکریین (علیهما السلام) قرار گرفت و آن گاه مؤمنان آن جا را همچون مرقد دیگر ائمه (علیهم السلام) زیارتگاه خود ساختند.

۴- در ۲۸۹ ه/ ۹۰۲ م پس از مرگ معتضد عباسی، بر دیوار خانه امام هادی (ع) پنجره ای نصب کردند که رهگذران از طریق آن به قبور داخل خانه مشرف می شدند و بعضی شیعیان و دوستداران از پشت آن پنجره، دو امام خود را زیارت می کردند. می توان گفت که این پنجره اولین روزنی بود که زائران از آن به قبور شریف در خانه می نگریستند و توفیق زیارت می یافتند.

۵- به مدّت ۴۵ سال خانه امام بدون هیچ اصلاح و تعمیر به حال خود باقی ماند. از آن جا که در این زمان، دیگر سامراء از سکنه خالی شده بود، می بایست کسانی از اهالی باشهامت و اخلاص و ولایت بغداد، آن روضه مقدس را سر و سامان می دادند و عهده دار امور آن می شدند و از زائران دستگیری و حمایت می کردند. این افراد در مناسبت های مختلف قافله ها را نظم و ترتیب می دادند و زائران را تا سامراء همراهی می کردند و آن گاه به بغداد بازمی گرداندند.

۶- در ۳۳۲ ه/ ۹۴۵ م ناصرالدوله حمدانی، حسن بن ابی الهیجاء عبدالله بن حمدان تغلبی (متوفای ۳۵۸ ه/ ۹۶۹ م) که حاکم موصل و اطراف آن بود و برادر بزرگ سیف الدوله حمدانی، و منصب امیرالامرایی را داشت، خانه امام هادی (ع) را از نو بنا کرد و قبور دو امام را بالا آورد و با پرده هایی پوشاند و گنبدی کوچک روی قبرها ساخت و گرداگرد سامراء را دیواری کشید تا ساکنان و زائران در امان باشند. نیز در اطراف خانه امام هادی (ع) خانه هایی ساخت و عده ای را در آنها ساکن گردانید.

۷- در ۳۳۷ ه/ ۹۴۹ م معزالدوله بویهی، ابوالحسن احمدبن بویه بن فناخسرو (متوفای سال ۳۵۶ ه/ ۹۶۷ م) هنگام ورود به سامراء، پس از کامل کردن عمارت حمدانی، ساختمانی به شکل مزار روی قبرها ساخت و هیأت سازه های پیشین را تغییر داد. سپس ستون هایی برپا کرد و گنبد روی قبرها و سرداب خانه را تعمیر نمود و صندوقی چوبین روی قبرها گذاشت و حوض خانه را که به سبب برداشت خاک تبرّک از آن به دست مردم، به گودالی بزرگ تبدیل شده بود، با خاک پر کرد. تبرک جستن مردم به خاک آن حوض به این سبب بود که امام عسکری (ع) گاه با آب آن وضو می گرفته است. معزالدوله همچنین صحن خانه و دیوار آن را تجدید بنا کرد و در این بازسازی ها هزینه های هنگفتی صرف نمود. وی همچنین برای حرم و خدمتکاران و منشی ها حقوق ماهیانه مشخص کرد تا به امور حرم رسیدگی کنند و به زائران خدمات ارائه دهند.

۸- در ۳۶۸ ه/ ۹۷۹ م عضدالدوله بویهی، ابوشجاع فناخسرو بن حسن بن بویه دیلمی (متوفای ۳۷۲ ه/ ۹۸۳ م) که در بغداد از دنیا رفت و در نجف اشرف مدفون گردیده، به زیارت سامراء رفت و دستور داد تا پیرامون قبور را با چوب های ساج حصارکشی کنند. وی صحن حرم را وسعت داد و رواق ها را تعمیر و بازسازی کرد و روی دو ضریح را با دیباج پوشاند. نیز دیواری برای مرقد برپا کرد. عضدالدوله اولین کسی بود که قبر امام علی بن ابی طالب (ع) را نیز در پشت کوفه، در نجف اشرف آشکار نمود.

۹- در ۴۰۷ ه/ ۱۰۱۷ م آتش سوزی در بعضی اطراف مرقد مطهر روی داد که البته خسارت چندانی به بار نیارود.

۱۰- در ۴۴۵ ه/ ۱۰۵۳ م امیر ترک ابوالحارث ارسلان بن عبدالله بساسیری (متوفای ۴۵۱ ه/ ۱۰۶۰ م) که از ممالیک بنی بویه بود، بغداد را ترک گفت و در تکریت ساکن شد. وی دستور داد تا مرقد شریف امامین عسکریین (علیهما السلام) را آن گونه که لایق آن دو بزرگوار است، بازسازی کنند. پس گنبد و دو ضریح را از نو ساخت و دو صندوق از چوب ساج تهیه کرد و روی قبرها گذاشت و انارک های چهار طرفش را از طلا قرار داد و این نخستین شی ء طلایی بود که به حرم عسکریین (علیهما السلام) هدیه شد.

۱۱- در ۴۹۵ ه/ ۱۱۰۲ م پادشاه برکیا روق بن ملک شاه سلجوقی ابوالمظفر رکن الدین، چهارمین سلطان سلجوقی (متوفای ۴۹۸ ه/ ۱۱۰۴ م) وزیر خ