پاورپوینت کامل ویژگی های عصر امام عسکری (ع) ۶۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ویژگی های عصر امام عسکری (ع) ۶۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ویژگی های عصر امام عسکری (ع) ۶۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل ویژگی های عصر امام عسکری (ع) ۶۰ اسلاید در PowerPoint :

۹

مقدّمه

دوران امام حسن عسکری (ع) از نظر مسائل فکری، اعتقادی و سیاسی و وجود فرقه ها و گرایش ها، دوره ای خاص است. امامت هر امام نیز همچون فروغی روشنگر، زوایای پنهان و اندیشه های مبهم را روشن می سازد و امام به عنوانِ «حجّت خدا» راه روشن و «صراط مستقیم» را برای پیروان، تبیین و ترسیم می کند. در این نوشته، به برخی از ویژگی های عصر امام حسن عسکری (ع) اشاره می شود.

فرقه های کلامی و مکاتب انحرافی

از آن جا که «امام» دیدبان مکتب و مدافع دین خداست، نمی تواند نسبت به جریان های فکری و انحرافات اعتقادی زمان خود بی تفاوت باشد. دوران امام عسکری (ع) نیز همچون امامان دیگر، خالی از این گونه گرایش ها و افکار و داعیه داران و شبهه آفرینان نبود. ایجاد شبهه از سوی مخالفان اسلام، با انگیزه گمراه ساختن مسلمین رواج داشت. امام نیز با بیان «حق»، روشنگری می کرد و حتّی در برابر کسانی که با جعل حدیث، روایات دروغ را به آن حضرت و پدربزرگوارش نسبت می دادند، افشاگری می کرد.

برخی از این گرایش های انحرافی، پیرامون «قرآن» بود. مثلًا اسحاقِ کندی که در عراق بود، درباره قرآن شبهه افکنی می کرد. او کتابی را به گمان خود درباره «تناقضات قرآن» نوشت. امام عسکری (ع) در برخورد با بعضی از شاگردان او فرمودند: «آیا در میان شما مرد رشیدی نیست که استادتان (کندی) را از کاری که مشغول آن است، باز دارد؟» یکی گفت: او استاد ماست، چگونه می توانم در این زمینه یا هر موضوع دیگر به او انتقاد کنم؟! امام پرسید: «آیا اگر من نکته ای به تو بگویم، به اسحاق کندی منتقل می کنی؟» گفت: آری.

آن گاه امام، دلایلی در ردّ شبهه افکنی های اسحاق به شاگرد او آموخت و حتّی شیوه بحث و برخورد با او را هم بیان کرد (که نقل آن به درازا می کشد). وقتی اسحاق سخنان امام را شنید، به شدّت تکان خورد و مجاب گشت و چون حق برای او روشن شد، آن نگاشته ها را سوزاند و از بین برد. [۱]

از انحرافات دیگر آن عصر، رواج جَعل حدیث و نشر روایات دروغین در میان مردم بود. «عروه بن یحیی بغدادی» یکی از جعل کنندگان روایت بود و احادیث دروغی را به امام عسکری (ع) نسبت می داد و از اموالی که شیعیان برای امام می فرستاند، اختلاس می کرد. امام او را لعن کرد و از او تبرّی جست و از شیعه خواست تا او را لعن و طرد کنند و فریب دروغ پراکنی های او و امثال او را نخورند. [۲]

عصر امام عسکری (ع) از نظر عقاید و روش های فکری، عصر سالم و بی مسئله ای نبود و همه گونه دعوت ها و گرایش ها رواج داشت. امام نیز بنا بر وظیفه خویش، به هدایت افکار و شبهه زدایی و تبیین عقاید حقّه و راستین می پرداخت.

تفسیر امام از قرآن

باتوجّه به مباحث گوناگون درباره قرآن، از جمله فهم و تفسیر آیات، سبک ها و گرایش های مختلفی وجود داشت. بنابراین لازم است درباره تفسیر منسوب به امام حسن عسکری (ع) که بعضی آن را انکار و در صحّت آن تشکیک می کنند، نکاتی مطرح شود.

شکی نیست که امام عسکری (ع) همچون امامان دیگر، احادیثی را در تفسیر برخی آیات داشته اند که در کتب روایی و تفسیری نقل شده است. امّا آنچه به صورت یک کتاب مستقلّ به نام «تفسیر امام عسکری (ع)» مطرح است و به آن حضرت نسبت می دهند، هرچند برخی علمای بزرگ، همچون شیخ صدوق، طبرسی، شهید ثانی، ابن شهرآشوب، شیخ آقابزرگ و. . . این نسبت را درست می دانند، [۳] ولی برخی نیز در آن تردید دارند.

برخی با سندی که برای آن می آورند، نشان می دهند که این تفسیر توسّط امام، در چندین جلسه برای تعدادی از شیعیان در مدّت اقامتشان در محلّ سکونت گفته شده و آن ها یادداشت می کرده اند. در سلسله سند این نقل، روایاتی قرار دارد که رجالیون همه آن ها را توثیق نکرده اند. بعضی مثل مرحوم آیت الله خوئی حتی این نسبت را دروغ می شمارند. برخی استدلال می کنند با آن شرایط دشواری که امام حسن عسکری (ع) زیر نظر بود، چگونه ممکن است جمعی از شیعیان، به مدت هفت سال در دیدارهای مکرّری که با امام داشتند، آزادانه در جلسه تفسیر آن حضرت بنشینند و یادداشت کنند؟![۴]

به هر حال، آنچه امروزه در کتابخانه ها موجود است و نام «التفسیرالمنسوب إلی الامام أبی محمّد العسکری (ع)» بر آن دیده می شود و شامل تفسیر استعاذه، بسم الله، سوره حمد و بخش عمده آیات سوره بقره است (و تفسیر کامل قرآن نیست، همچنان که از نام آن بر می آید)، «منسوب» به آن امام معصوم است و بسیاری از علما در حتمیت این نسبت تشکیک کرده اند.

روایات و اصحاب آن حضرت

با وجود سخت گیری های خلافت نسبت به ارتباط با آن حضرت، در منابع حدیثی از امام حسن عسکری (ع) احادیث بسیاری نقل شده است و راویان از آن حضرت کم نیستند. علی رغم آن که عمر آن حضرت کوتاه بود و در بیست و هشت سالگی به شهادت رسید، این حجم از روایات، قابل توجّه است. مجموعه ای از کلمات آن حضرت با عنوانِ «موسوعه کلمات الامام العسکری (ع)» تدوین و چاپ شده و به فارسی هم ترجمه گردیده است. [۵]

خلافت عباسی برای جلوگیری از نشر فضایل و علوم آن حضرت، تضییقاتی را برای امام و مردم در ارتباط و دیدار، فراهم کرده بود. در عین حال، عالمان و راویان در هر فرصتی که پیش می آمد، با آن حضرت دیدار می کردند و پرسش هایی داشتند و پاسخ هایی دریافت می کردند. در یکی از منابع، تعداد ۱۰۶ راوی نام برده شده که از اصحاب و روات امام عسکری (ع) هستند؛ [۶] کسانی همچون: ابراهیم بن مهزیار، احمد بن ادریس قمی، احمد بن اسحاق اشعری، حسن بن موسی خشّاب، داود بن قاسم جعفری، سعد بن عبدلله قمی، حضرت عبدالعظیم حسنی، عثمان بن سعید عمری (که یکی از وکلای چهارگانه امام زمان (ع) در دوره غیبت صغری بود)، علی بن حسن بن فضّال کوفی، فضل بن شاذان، محمد بن حسن صفّار، محمد بن عثمان عمری (که او هم یکی از نوّاب اربعه حضرت مهدی (ع) بود)، ابوالبختری و بسیاری دیگر که همه افتخار نقل حدیث از امام عسکری (ع) داشته اند و از حافظان میراث علمی و فقهی و کلامی حضرت بودند.

بعد علمی

علوم گسترده و لدنّی امامان، یکی از جهات فضیلت آنان است. آنچه درباره همه امامان می توان گفت و دیگران هم گفته اند، این است که آنان داناترین و با فضیلت ترین چهره های عصر خود بودند و اگر جز این بود، نمی توانستند از سوی خدا «حجّت بر خلق خدا» باشند. امام عسکری (ع) نیز این گونه بود.

هرچند حصارهای خلفا و محدودیت های تحمیلی گوناگون نمی گذاشت بُعد علمی امام، آن گونه که هست، برای توده مردم آشکار شود، ولی آنان که ایشان را می شناختند، آنان را با ویژگی علم بی پایان و لدنّی می شناختند. حتّی پزشکی مسیحی به نام «بختیشوع» درباره امام عسکری (ع) به شاگرد خود می گوید: «او امروز، داناترین فرد در زیر این آسمان است». [۷]

احادیث وارده از آن حضرت، گویای مکانت علمی اوست. نامه ها و رساله های گوناگون که در زمینه های مختلف، خطاب به اسحاق نیشابوری، مردم قم، به پدر مرحوم شیخ صدوق، برخی شیعیان، عبدالله بیهقی، دوستان و موالیان و. . . نوشته اند، یک دنیا حکمت و علم را دربردارد. کلمات اشخاص بزرگی که به ستایش مقام علمی و فضل آن حضرت پرداخته اند، شاهد دیگری بر این مدّعاست. مثلًا احمد بن عبدالله بن خاقان که از کارگزاران حکومت عبّاسی است، ایشان را بارزترین چهره بنی هاشم در علم و فضل و موقعیت خانوادگی و رفتار و سلوک و نفوذ دانسته است. [۸] عبید بن خاقان نیز که از شخصیت های سیاسی آن دوران است، گفته است: اگر خلافت از بنی عباس زایل گردد، شایسته ترین فرد از نظر علم و فضل و عفاف و صلاح و عبادت حسن بن علی است. [۹] شیخ مفید از علمای بزرگ شیعه می گوید: امام عسکری (ع) پس از پدرش، به سبب جامعیت همه فضایل و برتری نسبت به همه مردم آن روزگار و برخورداری از همه شرایط امامت، پیشوای مردم بود و آنچه را که امامت لازم داشت، یعنی علم، زهد، خرد، عصمت، شجاعت، کرم و کارهای شایسته عبادی، در مرتبه والا و بالا همه را دارا بود. [۱۰]

بنابراین امام عسکری (ع) در عصر خود، «مرجع علمی» و «پشتوانه فکری» شیعه و فقها بود و راویان احادیث، با عنایت ویژه ای سخنان و علوم آن حضرت را نقل و ثبت می کردند؛ به ویژه در فقه، پاسخ های آن حضرت به نامه هایی که حاوی پرسش های فقهی بود، بسیار است.

حصر و زندان

امام عسکری (ع) در طول عمر کوتاهشان، مدتی را در حبس و حصر گذرانده است. با آن که دوران امامت آن حضرت چندان طولانی نبود، ولی به علّت آشفتگی اوضاع سیاسی و تغییرات پرشتاب در حاکمیت خلفای بنی عباس، آن حضرت شاهد خلافت تعداد زیادی از حکام سیاسی بود. یکی از آنان «متوکل» است که نسبت به امام هادی (ع) نیز سختگیر بود و آن حضرت را به «سامراء» که پایتخت خلافت عباسی شده بود، جلب کرد. امام عسکری (ع) هم در خدمت پدر به این شهر برده شد و زیر نظر دستگاه خلافت بود و سخت گیری های خلیفه نسبت به امام هادی (ع) شامل فرزند و خانواده ایشان نیز بود.

پس از هلاکت متوکل، نوبت به «منتصر» رسید. او در مدّت کوتاه خلافتش بنای خوش رفتاری با شیعه و امام عسکری (ع) گذاشت؛ ولی خیلی زود، دوران او سپری شد و قدرت به «مستعین» رسید. سپس «معتز» خلیفه شد و پس از او «مهتدی» و بعد از او «معتمد» به خلافت رسیدند. این ها همه نسبت به آل علی و شخص امام عسکری (ع) کینه و دشمنی داشتند؛ زیرا آنان تحمل آوازه علمی و فضایل امام و جایگاه وی در دل ها و شخصیت و جایگاه والای ایشان