پاورپوینت کامل درنگی در زندگی رباب بنت امرء القیس کلبی ۴۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل درنگی در زندگی رباب بنت امرء القیس کلبی ۴۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل درنگی در زندگی رباب بنت امرء القیس کلبی ۴۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل درنگی در زندگی رباب بنت امرء القیس کلبی ۴۲ اسلاید در PowerPoint :

مقدمه

اموری که موجب شد امام حسین علیه السلام خانواده اش را همراه خود به کربلا ببرد عبارت اند از:

نخست: امام حسین علیه السلام در پاسخ به اعتراض ابن عباس که گفت چرا زن و بچه را همراه خود می برید، فرمود: «خدا دوست دارد که آنها را اسیر ببیند» (مجلسی، ۱۴۰۳ق، ج۴۴، ص۳۶۴). این، سبب حقیقی، واقعی و معنوی است و آنچه ما می گوییم، سبب عرفی و عادی است.

دوم: سید بن طاووس می نویسد:

اگر امام حسین علیه السلام خانواده اش را در حجاز یا در شهر دیگری تنها می گذاشت، یزید آنها را دستگیر می کرد و ابزاری برای فشار بر امام حسین علیه السلام، و مانع قیام و جهاد آن حضرت می شد. (ابن طاووس، ۱۴۱۴ق، ج۱، ص۱۴۲)

سوم: امام حسین علیه السلام می دانست که اسارت خانواده اش معجزات و کرامات زیادی در پی خواهد داشت و مایه هدایت بسیاری خواهد شد.

در این مقاله درباره بزرگ بانوی کربلا، جناب رباب (س)، به این مطالب اشاره می شود: در برخی نقل ها حسب و نسب او را به اشتباه ذکر کرده اند. جناب رباب، بنا به نقلی، تا یک سال در کنار مرقد امام حسین علیه السلام ماند و در طول این مدت، روزها زیر سقف نمی رفت؛ بلکه در زیر تیغ آفتاب می نشست و برای مظلومیت امام حسین علیه السلام گریه می کرد. روح مطهر او یک سال پس از واقعه کربلا به ملکوت اعلی پیوست و به دیدار معشوقش شتافت.

شناخت نامه رباب

در تاریخ از چند امرء القیس نام برده شده است: یکی سلیمان بن حجر کندی، معروف ترین شاعر دوران جاهلیت است که نسبش به پادشاهان کنده از اهالی نجد می رسد و پیامبر اکرم (ص) درباره اش فرمود: «امرء القیس سرگروه شاعران جهنمی است». (قزوینی، ۱۳۶۷ ق، ج۳، ص۳۶ به نقل از مسند احمد) او در دوران جاهلیت و در حال کفر از دنیا رفت؛

دیگری امرء القیس بن عابس بن منذر کندی، از نوادگان امرء القیس بن عمر بن معاویه، از شاعران دوران جاهلیت است که دوران اسلام را نیز درک کرد و شیخ طوسی او را از اصحاب رسول خدا (ص) دانسته است (طوسی، ۱۳۸۱ق، ص۷)؛

سومی امرء القیس بن اصبغ کلبی، صحابی پیامبر۹ است که حضرت او را برای تبلیغ به سوی طائفه کلیب فرستاد.

اما پدر جناب رباب امرء القیس بن عدی مرداس کلبی است که نصرانی بود. در کتاب الاغانی به نقل از عوف بن خارجه آمده است:

در زمان خلافت خلیفه دوم به مدینه رفت و مسلمان شد. در ملاقاتی که با امیر مؤمنان و حسنین: داشت، حضرت به او فرمود: «من علی بن ابی طالب، پسر عموی رسول خدا و داماد او هستم و این دو پسر من از دختر پیامبرند و ما دوست داریم با شما وصلت کنیم». امرء القیس عرض کرد: آقاجان این دو دختر من، کنیز شما هستند. این سلمی برای پسر بزرگ شما، حسن، و این رباب برای پسر کوچک تر شما، حسین باشد. عوف می گوید: شب نشده بود که امیر مؤمنان، رباب دختر امرء القیس را به تزویج حسین علیه السلام درآورد و نتیجه این ازدواج، عبدالله و سکینه (آمنه) بود (ابوالفرج اصفهانی، ۱۴۱۵ق، ج۱، ص۱۱۹).

هشام کلبی، تاریخ نگار مشهور (متوفای ۲۰۴ ق) می گوید: «رباب از بهترین زنان بود».

در برخی کتاب ها نام او را ربابه گفته اند که اشتباه است. صاحب تذکره می گوید: «امام حسین علیه السلام جناب رباب را بسیار دوست می داشت» (ابن جوزی، ۱۳۸۳ق، ص۲۶۵).

امام حسین علیه السلام در یک دو بیتی از جناب رباب تمجید کرد و فرمود:

به جانم قسم که خانه ای را که در آن رباب و سکینه باشند، دوست دارم. من این دو تن را دوست دارم و حاضرم تمام اموالم را در راه آنان ببخشم و بر کسی که مرا در این مورد سرزنش می کند، سرزنشی نیست؛ [چون آنان را نمی شناسد].

همه مورخان، ارباب مقاتل و محدثان اجماع دارند که این جملات از امام حسین علیه السلام است که درباره دخترش سکینه و همسرش رباب فرموده است. این نقل به حد استفاضه رسیده است و چه بسا بتوان درباره آن ادعای تواتر کرد.

در کتاب اغانی به استناد مالک بن اعین آمده است: «از سکینه، دختر امام حسین علیه السلام، شنیدم که می گفت: در صحبتی که پدرم با عمویم، حضرت مجتبی علیه السلام، داشت، چنین مطالبی را گفته اند. . . ».

این نقل عجیب است؛ چون بنا بر آنچه اغانی می گوید، جناب سکینه به وقت شنیدن این سخن از پدر باید دست کم چهارده سال داشته باشد؛ درحالی که جناب فاطمه، دختر دیگر رباب که از سکینه بزرگ تر است، در کربلا بیشتر از دوازده سال نداشته است.

در تذکره الخواص این بیت نیز به آن دو بیتی که از امام حسین علیه السلام نقل شد، افزوده شده است: «قسم به تمام عمرم که تا وقتی زنده ام و در میان خاک پنهان نشده ام، برای سرزنش کنندگان فرمانبر نخواهم بود» که به نظر می رسد از اغانی الهام گرفته و البته با تفاوت، نقل کرده است و در نقل اغانی آمده است: «قسم به تمام عمرم که تا وقتی زنده ام و در میان خاک پنهان نشده ام، ضایع کننده حق آنها، حتی اگر در کنارم نباشند، نخواهم بود».

نسب جناب رباب

بیشتر تاریخ نگاران و راویان شیعی و سنی بر آن اند که جناب رباب از طایفه کلبیه بوده است. ولی از اموی مروانی در اغانی نقل شده است که رباب دختر امرء القیس بن عدی بن کعب بن مره بن ثعلبه بن عمران بن الحاف بن علیم بن کلیب بوده؛ پس، از طرف مادر کلبیه است و از طرف پدر قضاعی و این خلاف چیزی است که اکثراً به آن تصریح کرده اند. البته گویا اشتباهی در بین باشد؛ چون قضاعیه مادر جعفر ابن حسین است.

آنچه در بیانات راویان حدیث و تاریخ نگاران مشهور بدان تصریح شده، این است که کلبیه ای که همسر حضرت حسین علیه السلام است، همان جناب رباب می باشد و در قمقام، جنات و کتاب های دیگر به این مطلب اشاره شده است. ولی نویسنده کتاب اربعین بر آن است که کلبیه خانمی غیر از جناب رباب است و این اشتباه، از جست وجو نکردن در منابع یا عجله در نقل نشئت گرفته است.

عجیب اینکه امامی در جنات الخلود از رباب دیگری به عنوان همسر امام حسین علیه السلام یاد می کند که دختر عروه بن مسعود ثقفی است و این اشتباه یا از جانب خود اوست، یا از جانب نسّاخان؛ چون بانوی ثقفیه همان آمنه است که کنیه اش ام لیلی بوده است.

سرگذشت

اجماع بر این است که جناب رباب همراه اسیران به شام برده شد. در تذکره آمده است:

رباب، دختر امرء القیس، همسر امام حسین علیه السلام در مجلس ابن زیاد سر مقدس حضرت را برداشت و در آغوش گرفت و آن را بوسید و چنین عرضه داشت: «ای وای حسین جان، من حسین را هیچ گاه فراموش نخواهم کرد. کسی که نیزه های دشمنان در پی او بودند و او را تنها روی خاک کربلا رها کردند» (ابن جوزی، ۱۳۸۳ق، ص۲۶۰).

در معجم البلدان این بیانات به جناب عاتکه، همسر دیگر حضرت حسین